Morgunblaðið - 10.08.1973, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ — UÓSTUDAGUR 10. ÁGÚST 1973
23
Minning;
Asta Erlingsdóttir
Fædd 7. júlí 1935
Dáin 1. ágúst 1973
1 DAG verður til moldar borin
Irá Dómkirkjunni í Reykjavík
Ásta Erlingsdóttir.
Ásta, m'ágkona miín, var aðeinis
38 ára er hún skyndilega var
burtkölluð frá eiiginmanni og 5
unigium börnuim.
Ásita vár fædd í Reykjavílk 7.
júlí 1935, dóttir hjónanna Erlings
Pálssonair, fyrrum yfirlögregliu-
þjóns, sem lézt fyrir nokkrum
áruim, og Si-gríðar Siigurðardótt-
ur frá Ámiesi við Höfn i Hornia-
fiirði. Þau hjónin, Sigríður og
Erllmgur, bjuggu myndarbúi að
Bjargi við Sunidl'augairvietg, þar
sem Ásta ólst upp meðal sex
systra, og var hún næst ynigst.
Það má sagja að á þeirn tíma,
sam Ásta ólst upp í foreldrahús-
uim, hafi Bjarg verið í sveit, þó
þröskulduir Reykjiavíkur hafi e'kki
leigiið allfjarri, því foreldrar
heninar höfðu stórt kúabú og
náði þá Bjargtúnið frá Sundlauig-
arvegi og lanigleiðina að Kliepps-
vegi, en maginihiuti þess túns
er nú horfinn undir steinibygg-
ingar.
Ásta, iitla stúlkan með síða,
lj ósa hárið, var ekki gömul þeig-
ar hún lagði fyrst hönd á plóg-
inn til hjálpar foreldrum Sinium
við búskapintn. Og alltaf var hún
sikát, bæði við vinmu og í lieiik, en
það var eitt af því, sem Guð gaf
henni í vögig'Ugjöf.
1 foreltíirahúsium nam Ásta
guðs'trú og góða siði, sem hún
þroskaði með sér, lagði ástfóstri
við og lét eiginmann sinn og
börn njóta.
Ásta var skáldmælt og orti í
anda þjóðarskáMa okkar, enda
átti þún það ekki larígit að sækja,
þvi Þorsteimn Erli'mgisison, hið
vin'sæla þjóðskáld, vair afabróðir
heninar. Þvi miður fór Ásta dult
mieð þessar gáfur sinar, en þó
eru á prenti eftir hana nokkur
ljóð í Faignaðarboðainiuim.
1 desember 1957 giftist hún eftir
lifandi eiginmanni sínum, Sigurði
Geirssyni, byggingatæknifræð-
ingi. Sigurður var þá við nám
i Bandaríkjun'um, og höfðu þaiu
Ásta og S jguirð'ur veirið hrimgtrú-
lofuð áðuir en hann hélt utain til
máms. Þau eign'uðust 5 börn, allt
óskabörn: Geir, Sig.ríði, Erliimg,
Kristjömu og Sigurð. Ásta var
börnium siiri'Uim sönn móðir. Hún
vafði þau sínum mjúku móðiur-
örmium og bað Drottin Jesúm
Kri'st uim að þau mætbu 'gamiga á
vegi trúar og réttlætis,
Við andlát minna.r elskutegiu
mágkoniu, Ástu Erliingsdóttur,
var harmur kveðinn i brjósti
mar.gira. Hin aldraða móöir kveð-
ur nú eliakulega dóttur, syst'urn-
ar kveðja systur, mágarnir
kveðja mágkon'U og frændfólkið
kveður fræmku. En dýpstur er
harmur eiiginimanns oig bartn-
anna fiimim, sem í dag fylgja
elsikuilegri eig.inikoinu og m.óðuir
síða'S'ta spölinn.
Ég bio Drottin að mii'da sáran
harm eigiiniman.nis, barna, aldiraðr-
ar móður og ástvina. Drottin
Jesúm Krist. bið ég um að leiða
Mti'u móðuria'Liisu börnin í gegn-
um lífsins skóla i þeim anda, sem
móðir þeirra vi'ldi bygigja þeirn.
Biessiuð veri mimning Ástu
Erl'imgsdótitur.
Helgi Hallvarðsson.
Vinátta okkar Ástu Erlings-
dóttur hófst fyrir íáum árum er
fjölskylda min fiutti í vesturbæ-
iinn og börn okkar urðu lei'kfé-
lagar elztu barr.a Ástu, seim þá
bjó við Ásvallagötu.
Skömimu eftir að stóri dreng-
urinn hennar varð heimagang-
ur hjá okfcur, án þess að ég
befði séð forel'dra hans, sagði
hann eitt sinn. Hún mamma er
svo kristilega sinnuð.
Þar hefur honum ratazt satt
orð á munn, bugsaði ég siðar er
ánægjiuleg kyn:ii af þessari ijúfu
og góðu konu hófust. Hún var
falleg og broshýr, mild í skapi
og lítitlát.
Börn sín og heimili annaðist
hún af stakri prýði og myndar-
skap, og var þar ekki að sjá
að hún væri önnum kafin eða
gæfi sér ekki tíma tii að hugsa
um annarra hag.
Hún og maður hennar, Sigurð-
ur Geirsson, reistu sér glæsilegt
hús í Breiðholti og fluttust fyr-
ir skömirwu í þetta framtíðar-
heimili sitt.
Nú varð vík á milli vina en
þá hófust orlofsferðir barnanna
til skiptis. 1 fyrsta sinn er við
sáum þessi nýju húsakynni
bentu broshýr systkinin á hve
ölliu væri vel fyrir komið. „Þetta
á all't að vera sem þægilegast
fyrir hana mömmu." 1 þessari
samhentu fjölskyldu kunnu allir
að meta hið mikla starf 5 barna
móður, enda hafði húsbóndinn
sjálfur teiknað hús sitt og mið-
að það allt við að létta vinnu-
byrði konu sinnar eins og frek-
ast var unnt.
Á 'heimili þessara samhentu
hjóna var ætíð veitt af rausn
og myndars'kap og ástúðleg fram
Fæddur 7. sept. 1892
Dáinn 28. júlí 1973
HANN Bragi er dáion. Hanm lézt
í sjúkrahúsi í Svíþjóð 28. júlí.
Þau hjónin voru að fara ti'l Sví-
þjóðar í heimsókn til ymgsbu
dóttur siminar og fjölskyldu henn
ar og ætluðu að eiiga samveru-
s't'unidir með þeiim í sumarleyfi
þeirra. Gg mongiumimm áðuir em
þau fóru hi'tti ég þau, og var
hamrn þá svo glaður, og hlakkaði
til að fara. Og þeg.ar hanm talaði
um sk'uld við mi.g, þá sagði ég
við öMumiginn: „Kauptu þér gott
fyrir það í Sviþjóð.“ Hann hló og
sagði: „Já, hvort ég skal.“
Svo þagair maður frétti að
hamn hefði femgið heiiablæðiinigoi
stuttu eftir komiuma út þá setti
mann hljóðan. Manmi verður á að
spyrja: Hvers vegna? Hvems
veigina fékk hamn e'kki að njóta
ferðarinnar, e.'ns o.g til var stofn-
að? Hvers vegina fór hanm ekki
út í fyrrasiumar, eins og hanm
lanigaði þá til, en gat ekki af orð-
ið? Hvers vegma? En við fáum
ekkert svar. Kanmski átti þet'ta
að fara svoma, fara út og deyja
hjá skottimiu síniu, örverpimu, einis
og hamn sagði svo oft um hana
liitla. Karuniski stóð hún honum
næst, þar sem húm kom í heim-
imm svo lönigu á eftir hinium.
Þeigar ár.im emu orðiin 80 þarf
maður ekki að vera h ssa þó
da'uðimn berji að dyrum en það
sniertir mann samt.
Þetita átti ekki að verða ævi
eða ættarsaga, til þess Skortir
mjg þekk'ngiu og vonanidi segj.a
aðrir hana, heldur nokkrar huigts-
anir, sem brjótast fram.
Það er svo miargt sem segja
mætti um þau hjónin, því í mim-
koma þeirra endiurspeglaðist í
börnunum þeirra -— Geir 11 ára,
Sigríði 9, Erlingi 4, Kristjönu 3
og glókollinum litla, Sigurði,
sem nýlega gekk sín fyrstu spor
studd'ur styrkri hendi móður
sinnar. Hann verður ársamall
eftir fáa daga. Þótt missir þess-
arar fjölskyldu sé stærri en tár-
um taki, má minnast þess að
faðirinn er einstafcur maður í
allri sinni umhyggju fyrir vel-
ferð bama sinna.
Fjölskylda okkar þakkar Ástu
Erlingsdóttur þau alltof fáu ár
er við fengum að njóta vináttu
hennar.
um hug.a eru alltaf þa'u bæði, þó
©kki verði því gerð skil hér.
Það var efcki stórt húsnæðiö á
Bengþóriuigötu 15A, en þar sann-
aði'st málsháttiurinn: „Þar sem er
hjartarúm, þar er líka húsrúm.“
Þar var svo mikil hjartahlýja.
Þar var oft setinn bekkur og
margur sopinn drukki.nn og eins
og Dagbjört sagði: „Oft þurftum
v:ð að stikla yfir næturigestinia
til að komast i skólann á morgn-
ana.“
Ég minniist þess ofit, þegar ég
kom í bæinn á sunnudagisikvöldi
eftir helgarferð, hve gott var að
koma við og fá sér eitthvað áð-
ur en farið var i háttimn. Að
mega koma hvenær sem var,
maður metur það kannski ekki
sem skyldi á auignablikinu, en
síðar á ævinni, þcgar þroskinn
er orð.inn meiri, finnur maður
hversu mikils virði það var
manni, að til var staður, sem
maður gat alltaf komið á hvern-
iig se-m á stóð, oig al'ltaf var það
sem farið var fram á „sjáltfsaigt".
Og móðir miín minnist oft sum-
arsins 1946.
Hanin er orðinn myndarl'egur
afkomiendahópuirinm þeirra, Stína
átti Gústa og Braigi átti Helga
og saman áttu þau Dagfojörtu,
Einar, Margréti og S'grúnu, öll
gift, og eiga orðið uppkomin
böm og barnabörn. Stína sagði
eitt sinn við mig: „Maður getur
aiveg grátið, þegar vel gefniir
krakkar nieinna ekki að læra, eins
og mig langaði sjálfa t'l að læra,
en hafðl engim tækifæri." En hún
má vera stolt af hópnum sinum,
hvað hainn er vel gerðuir og hef-
ur komið sér vel áifram. O'g gam-
an var að sjá somarsynina taka
gitarana sína og alla safn.ast i
hring og taka lagið.
Að endimgiu, efas og aldin kona
sagði eitt sinn uim föður minn:
„Hanin var guli af manni." Eins
má segja um þig, Brag.i mfan,
Þú varst g'U'll af manni, þú
nauzt þfa svo vel að vera veit-
andinn. Ég get ekki látið hj'á liða
að skjóta hér í einni setninigu,
sem 'tengdaisionur þinin sagði:
„Þetta var greifi."
Far þú í frið', friöur Guðs þiig
blessi, haf þökk fyrir allt og allt.
Stiína min. Þú hefur miisst svo
md'kið. M'arnn skortir orð, en ég
og fjölskylda mfa biðjum Guð að
styrkja þig og létta þér þfa
ógien'gnu spor.
Samúðarkveðj uir til allra að-
standenda. Heimagangur.
Jóhanna Jóhannsdóttir.
Guðbrandur Guð-
mundsson — Minning
Minning:
Stefán Jónsson
Fæddur 9. marz 1912.
Dáinn 3. ágúst 1973.
í dag fer fmm frá Þjóðkirkj-
urnni í Hafnarfirði útför Stefáns
Jónssonar. Stefán lézt eftir lang
varandi veikindi að Landspítalian
um í Reykjavik þarnn 3. ágúst
s. 1. Hann var elztur af átta
börnum hjónanna Guðnýjar Guð
miunds'dóittur, .nú visfkomu að
Hrafnistu, og Jóns Brandssonar,
er lézt 1950.
Stefán var fæddur og uppal-
inn í Hafnarfirði, þar sem hann
hefur síðan alið allan sinn aldur.
Hann var góður maður, sannur
og trúr. Sá sem nú hefur yfir-
gefið okkur og hefur slíkt vega-
nesti, mun sannarlega verða met
inn að verðleikum eftir langan
aldur í þessum heimi sem annars
staðar. Ungur hóf hann að stunda
sjófan og vann hann við sjó-
mennsku þar t'l hann hóf starf
hjá Hafnarfjarðarbæ, sem bif-
reiðarstjóri framan af, en lengst
af sem verkstjóri og bifreiðar-
stjóri. Hjá Hafnarfjarðarbæ
hafði Stefán unnið í hartnær 30
ár þegar hann lézt. Undruðust
margir hversu mi'kið starfsþrek
þessi maður hafði, þrátt fyrir
langvarandi veikindastríð. Stefán
kvæntist Jóhönnu Júlíusdóttur
Rósant í septembermánuði 1944
og lifir hún mann sinn. Sama
ár stofmuðu þau heimi'li að Lang
eyrarvegi í Hafnarfirði, er flutt-
ust ári síðar í eigið húsmæði að
Tunguvegi 7 i Hafnarfirði og hafa
búið þar ætið síðan. Hefur Jó-
hanna reynzt manni sínum lofs-
verðlega vel í himum miklu
veikfadum hans. Þau eignuðust
fjögur mamnvænleg börn, sem nú
eru öll uppkom'nn. Þau heita:
Ingibjörg Ólafía Rósant Stefáns
dóttir hjúkrunarkona gift Jens
Evertsyni rafvirkjameistara,
Sigurjón Rósant Stefámsson
starfsm. í Stálvík g'ftur Mar-
gréti Björgvinsdóttur, Guðbjörg
Rósant Stefámsdóttir gift Magn-
úsi Ólafssyni rafvirkja, og Guð-
ný Si'griður Rósant Stefánsdótt-
ir, gift Aiilan Buwimann. Stefán
átti einn son áður en hann kynnt
ist Jóhönnu. Hann hét Si'gurður
Ólafur Stefánsson, er nú láittan.
Griimmur dauð'r.in garð þinn
rændi,,
gleðrsnautt er húsið þitt.
Hugur m'nn er hjá þér, frændi,
hjartað líka sær'st mitt.
Kæri frændi, nú þegar ég
'horfi yfir farinin veg, með vin-
áttu þína og góðvild svo ofar-
lega i huga, get ég ekki látið
hjá líða að m nnast þeirra orða,
sem móðir mín sagði eitt sinn
við miig. Þau varða einmitt þá
órjúfandi vináttu sem ríkt hefur
mill'i þessara fjöls'kyldna ætíð síð
an móðir mín var að heámsækja
ömmu ykkar í litla húsið i Hellis-
gerði með foreMrum sinum. Þar
lékuð þið ykkur svo kátt, hjá
ömmu þinni sem ætíð hefur verið
svo mikils metin. Vigdís föður-
systir þín, hefur líka verið þér
inn:leg frænka, að mfansta kosti
var það þér mikið hjartans mál,
að setja ævarandi minnisvarða
á leiði þeirra systra, sem vam-
ræfct hafði verið svo tenigi.
Fráfall Stefáns hefur verið
mikið áfal'l fyrir alla hans að-
standendur, öll hans litlu barna-
börn, sem honum voru svo kær.
Deyr fé,
deyja frændr, /
deyr sjálfr et sáma. <3
En orðstírr 1
deyr aldrigi,
Hveims sér góðan getr.
Ég votta mína imnitegustu
samúð, móður, eiginkon'u og ölil-
um aðstandendum hins látna,
fyrir hönd fjölskyldunnar að
Blómsturvöllum.
Ilalldór Frimaimsson.
Minning:
Laurits Christiansen
FYRIR rúm'um 40 árum var ég
eitt S'inn í fylgd með vtaum min-
um, frú öninu og Einari Jóns-
syni, myndhögigvara. Við vorum
•að stooða Reykjahæli og gróðrar-
stöðima þar. Meðal amnars tókum
við Anna eftir ungurn manni
döwskuim, sem var ásamt raf-
virkj'a niokkrum að leggja raf-
magn í Reykjahæl'i. Við tókum
umga manninn tali. Hann sagðist
heita Lauiritz Christiansen og
vera nýkominn til Íslands. Pilt-
urinn var í alla staöi hinw við-
fie'lLdma'Sti. Setana kynntist ég
homum náið, er hainn hafði setzt
að i Hveragerði.
Hann kvæmtist ágætri náms-
rmey mincid, Þóru Nkulásdóttur,
ættaðri úr Fljótsihlíð, Þau höföu
utnm'ð saman í Mjólkurbúi öifes-
inga og siðan í gairðyrkjustöð-
inmi í Fagrahvammi, áður ein
þau giftust. Er þau voru gift,
re'sibu þau sér hús, er þaiu nefndu
Lækjarbaikka, og útvag'uðu sér
stórt og gott larnd til ræfctiumar og
garðyrkj'U.
Eftir fimm ára sambúð eign-
uðust þau fyrsta son sinin, sem
hlaut nafnið Hainis. Hanm er nú
kvæmtuir, á börn og starfair i Sel-
fossbanka við góðam orðstír.
Nokkru síðar ei'gmuðust þau anm-
an son. Sá heitiir Ragrnar. Hann
á einn'tg komu og börn og hefur
uimniið að gairðyrkj u eins og fað-
ir hans, og hefiur stækkað og eflt
'garðyrkj ustöð þá, sem faðir
hams stofnaði. Loks eiigmuðuist
þau hjón þriðja soninn. Hanm
fíeiitir Imgvar, — lærði rernni-
smiíði og véivirkjun. Hann stairf-
ar að vélvirkjun í Reykjavík og
hefur rauinar fleiri störf með
hönduim. Hann er enn óikvæn'tuir.
Nú er Lauiritz Christian'sen lát-
inn. Kona hans ag symir eigia þar
á bak að sjá góðum og tryggum
ástvini og föður, og allir vinir
hans og kunningjar, sakna hans
og þakka honum góða samfylgd
og ljúfa kynningu. Við, sem
þekktum hann, vitum, hve list-
eliSkur hann var og ijúfur I um-
gengná, — þó gamiamsamiuir og
fyndimn. Dýravnur var hann
einstakur — og þáu hjón bæðd.
Christian.sen geymidi í huga sér
þessa aikummu, dönsku vi.su:
Grönnes kun, se dat ar saigem,
leve raed og være vágen,
Leive kort tid eMer læmge,
blot vi lyser op i t&gen.
Ég dvaldi'Sit oft hjá þeijm hjónum,
Þóru og Christiamsan, um nokk-
urt timabil, og ævinlega naut óg
hjá þeim ástúðar og hlýju.
Að lokum þakka ég Lauritz
Christiansen og fjölsikylidu hans
dásaimleg kynin! og hollustu hans
við Isiaod og Isl'eindiniga í hiuigs-
un og S'tarfi. Vinir hsms hefðu
kosið sér, að hann hefði dvalizt
lengur meðal þeinra. Bn hver
verður að htýða þegar harnn er
ka'llaður. Mi'nni'.ngim Mir áfratn
um kæran vln og góðan drerng.
Hveira'aerði 10. ágúst ’73.
Arný Filippusdóttir.