Morgunblaðið - 03.12.1975, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. DESEMBER 1975
1
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
þeim litlu leifum, sem þeir höfðu skilið
eftir, setti þær í lítinn mal, sem hann átti,
tók með sér gömlu byssuna, sem ekki var
hægt að skjóta úr, því hann hugsaði að
alltaf væri gaman að hafa hana með sér,
svo lagði hann af stað. Þegar hann hafði
gengið nokkra daga, kom hann líka inn í
skóginn mikla, sem bræður hans höfðu
farið gegnum, og er hann varð þreyttur
og svangur, settist hann undir tré einu
og ætlaði að hvíla sig og fá sér bita, en
hann hafði augun hjá sér, og þegar hann
ætlaði að fara að opna malinn, sá hann,
að mikið málverk hékk þar á öðru tré og
var það mynd af fagurri mey, eða
konungsdóttur jafnvel, sem honum
fannst svo fögur, að hann gat ekki haft
augun af myndinni. Hann gleymdi bæði
mat og mal og tók myndina niður og lá
þarna og starði á hana. En allt í einu kom
afgamla kerlingin upp um þúfu, sleikti út
um og skeiddist riðandi til hans og bað
um svolítinn bita, því ekki sagðist hún
hafa bragðað mat í hundrað ár.
„Þá er líklega tími til kominn, að þú
fáir einhverja lífsnæringu," sagði piltur
og gaf henni af þessum brauðmolum, sem
hann hafði. Kerling sagði, að þetta skyldi
hún launa honum vel. Hún gaf honum
gráan bandhnykil, sem hann átti að láta
velta á undan, sér, hvert sem hnykillinn
vildi fara, en myndina sagði hún að hann
skyldi ekki hirða um, það væri aðeins til
ógæfu fyrir hann að gera það. Pilti
fannst þetta ágætt, en myndina vildi
hann með engu móti missa, tók hana
undir hendina, en hnykillinn valt á und-
an honum, og ekki leið á löngu uns hann
kom til konungshallar þeirrar, þar sem
bræður hans voru. Þar bað hann líka um
vinnu, en honum var sagt, að hans væri
ekki þörf, þar sem nýlega væru komnir
þangað tveir nýir vinnumenn. En piltur
bað svo fallega, að honum var að lokum
leyft að hjálpa hestahirði konungs við
hrossin. Þar kom piltur sér svo vel, að
öllum fór að þykja vænt um hann, enda
var hann mikill hestavinur, en hverja
stund, sem hann var ekkert að gera, var
hann að horfa á málverkið, því það hafði
hann hengt upp í skoti í hesthúsinu.
Bræður hans voru latir og hirðulausir,
þess vegna voru þeir oft skammaðir og
barðir, og þegar þeir sáu, að yngsta
bróðurnum gekk betur en þeim, fóru
þeir að öfunda hann einhver ósköp og
sögðu yfirhestahirðinum að hann væri
skurðgoðadýrkandi, og tilbæði mynd
eina, en ekki Guð. Og þótt stallaranum
þætti mikið koma til piltsins, þá var ekki
langt að bíða þess, að hann segði konungi
frá þessu, en konungur bara sagði honum
að vera ekki að neinu rugli. Hann var
mjög sorgmæddur, því að tröll höfðu
rænt dætrum hans þrem, en svo lengi
voru þeir að klifa þetta við kónginn, að
hann vildi sjá, hvað piltur hefðist að.
Þegar hann sá málverkið úti í hest-
húsinu, þá var það mynd af yngstu dóttur
hans. Og þegar bræður piltsins heyrðu
það, sögðu þeir strax við stallarann: ,,Ef
hann vildi bara gera það, pilturinn, þá
gæti hann náð dætrum konungsins aftur
úr tröllahöndum.“ Og auðvitað rauk
stallarinn strax í konunginn með þessa
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
KAFP/NÖ \\
]L
OCTOHS-ZOa-POUANE
Afsakaðu ungfrú! En svona
nokkuð er með mestu ólíkind-
um.
Var það ekki sem mér heyrðist
þegar þú sagðist vera hund-
soltinn?
Maður, sem ætlaði að ferðast
með farþegaskipi, var settur í
klefa með Reynolds major, sem
einnig var á farþegalistanum.
Litlu eftir að skipið var lagt úr
höfn kom maðurinn æðandi til
stýrimannsins.
— Hevrðu mig nú, hrópaði
hann fokvondur, hvað á það að
þýða að setja mig I klefa með
Revnolds major. Ég hvorki get
né vil vera með þessum major I
klefa, og ég ímynda mér að
majorinn sé á sama máli.
— Hvaða frambærilega
ástæðu hefurðu fyrir þvf að
vilja ekki vera með herforingja
I klefa?
— Enga, yfirleitt, en það vill
svo til að þetta er herforingi úr
Hjálpræðishernum — og for-
nafnið er Marfa.
X
Tveir negrar voru úti að
ganga og komu þá allt í einu
auga á 20 dollara seðil á göt-
unni. Báðir þóttust hafa séð
hann á undan og upp hófst
hörkurifrildi um, hvor þeirra
ætti meiri rétt til hans.
Ég er nefnilega nágranni vðar.
Þú verður að viðurkenna að
okkar hveitibrauðsdagar hafa
ekki verið innan ramma hins
venjulega — f þeim efnum?
— Ég sá hann fyrst, sagði
annar og þess vegna er það ég
sem á hann.
— Veiztu hvaða mánaðardag-
ur er f dag? spurði þá hinn.
— Nei, og mér er andskotans
sama um það. Það kemur þessu
máli ekkert við.
— Nei ekki beint, en hann er
nokkuð merkilegur fvrir þig.
Sko, líttu á, eftir ár á þessum
degi verðurðu búinn að vera
dauður í nákvæmlega eitt ár.
X
— Svo þú sagðir kærastanum
þfnum upp af því að hann varð
ekki ástleitinn fvrr en hann
hafði drukkið fjóra sjússa?
— Já, ég fann annan, sem
varð ástleitinn eftir einn.
X
— Stfna hlýtur að hafa
mikla kfmnigáfu.
— Nú, af hverju heldurðu
það?
— Hún brosir svo undurblftt
f hvert sinn, sem hún Iftur f
spegilinn.
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi
46
— Mér finnst nú reyndar að ef
einhver er illa flæktur f þetta mál
hljóti það sannarlega að vera Bar-
bara. Hvers vegna revnir enginn
að harka neitt upp úr henni? Við
vitum að hún hefur gerzt sek um
f járdrátt... að hún var til þess
fús að giftast Motander forstjóra
sem var meira en tuttugu árum
eltlri en hún, að líkindum aðal-
lega til að komast vfir peningana
hans. Við vitum Ifka að hún er
ákaflega hirðulaus f peningamál-
um. Er nokkuð óeðlilegt f þeirri
hugsun að hún hafi sfðast látið
sér detta f hug að stela kirkju-
gripunum til að útvega sér enn
meiri peninga? Og hvað f
ósköpunum var hún að gera úti í
kirkjugarði klukkan hálf sex á
aðfangadagskvöld ef það var
ekki...
Ég beit á vör mér og þagnaði
skyndilega. Þrjú piir af augum
störðu á mig. Augnaráð Einars og
Christer báru vott um ósvikna
undrun, faðir minn var
spyrjandi.
— Ég... ég er vfst að verða
þreytt... stamaði ég eymdarlega.
— Ég er farin að rugla öllu
saman.
Ég skammaðist mín óhemju
mikið fyrir að ég hafði óvart
ljóstrað því upp að ég hefði legíð
á hleri og heyrt samræður föður
míns og Tords. Ég hafði aldrei
verið jafnfegin að sjá Hjördfsi
Holm og þegar hún birtist nú
þarna f slofunni.
Samræður okkar beindust að
hlutlausari efnum og ég vonaði að
faðir minn myndi gleyma þessu.
Það gerði hann reyndar en það
stafaði eingöngu af þeim ægilegu
atburðum sem gerðust stuttu
sfðar.
Við ætiuðum að drekka kaffi
klukkan nfu og tuttugu mínútur
fvrir nfu gekk ég upp á herbergi
mitt til að snvrta mig og hafa
fataskipti áður en nýja árið gengi
f garð eftir fáeina klukkutfma.
Ég klæddi mig úr svörtu dragt-
inni minni og fór f gulan og glað-
legan bómullarkjól, greiddi mér
og málaði á mér varimar. Svo
slökkti ég Ijósið f gestaher-
berginu og gekk fram f ganginn.
Eitthvað undarlegt hugboð
fékk mig til að ganga að einum
glugganum og stara f st jörnulaust
gamlárskvöldið. (Jtiljósið var
kveikt og f Ijósgeislanum sem féll
út f þétt myrkrið uppgötvaði ég
mér til óblandinnar undrunar
litla hvftklædda veru sem gekk
einörðum skrefum frá húsinu.
Ég veit ekki hvað ég var að
hugsa, þegar ég þaut niður
stigann og fram f forstofuna,
smeygði með eldingarhraða á mig
stígvélum og greip pelsinn minn
og kastaði honum yfir míg og
hljóp úl á eftir henni gegnum
hliðið og inn f niðdimman kirkju-
garðinn. En án þess að ég vissi
elginlega hvernig það vildi til
hvarf hún skyndilega f myrkrið
og ég var cin, umkringd óhugnan-
legri kyrrð kirkjugarðsins. Ég
reyndi að hrópa nafn hcnnar cn
rödd mfn varð að hvísii og ég gat
ekki gert aðra tilraun. Það var
alvcg sama hvert ég sneri mér ég
sá ekkert annað en skugga
trjánna og legstcinanna.
Hjartað barðist svo ótt f brjósti
ntér að ég héit það væri að
springa. AIIs staðar fannst mér ég
sjá skugga sem hreyfðu sig f
kirkjugarðinum og ég varð gripin
ofboðslegri skelfingu. Voru ein-
hverjar lifandi verur á kreiki hér
í garðinum. Var morðinginn sem
hafði lyft öxinni til höggs og reitt
Aren Sandell banahöggið á
sveimi hér og bjó sig undir að
ráðast á ný til atlögu. Hvaða máli
skipti þennan morðingja að sú
hugrakka vera sem hér var komin
f nýjársnóttina til að afhjúpa
hann var ellefu ára gamalt barn
með stór grá augu.. hann myndi
einskis svffast til að þagga niður í
þvf, það þóttist ég vita.
Ég reikaði eins og drukkin,
bæði'af skelfingu vegna sjálfrar
mfn og þó aðallega við
tilhugsunina um að eitthvað hefði
komið fyrir Lottu. Ég komst að
kirkjunni og ég var alveg
sannfærð um að einhver lá í leyni
við kirkjuvegginn. Miður mfn af
skelfingu beygði ég inn á annan
stfg, mér fannst ég greina hvftan
pels á undan mér og ég hraðaði
mér þangað. Og svo allt í einu
endaði stfgurinn og ég skildi hvar
ég var.
Ég rak tærnar I planka, sem
voru hálfhuldir af krönsum og
blómum I snjönum. Og ég gerði
mér grein fyrir að plankarnir
voru á opinni gröf Arne Sandells.
Ég varð svo yfir mig hrædd að
ég hrökk í kút og sneri mér
leiftursnöggt við, þegar Lotta
hvfslaði við hlið mér:
— Puck. Það er svo SKRlTIÐ
með plankana. Þeir eru allt öðru
vfsi lagðir en þegar grafararnir
gengu frá þessu í dag. Sjáðu þetta
gat sem hefur myndazt þarna.
Og hún sté óhikað fram á
plankana til að ga>gjast niður f
gröfina.
I sama andartaki sté
skuggamynd fram úr myrkrinu
og Ijósgeisli lenti á andlitinu á
mér.
Ég greip andann á lofti, en
I.otta sagði áfjáð.
— Það var sannarlega gott að
einhver koni með ljós . . . Lýstu