Morgunblaðið - 15.01.1976, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. JANUAR 1976
Kolagerðar-
maðurinn
borginni. Það skrítnasta sem þar var,
sagði hann, var hvað þar voru margir
prestar, og allir, sem mættu þeim tækju
ofan fyrir þeim. „Ég vildi óska aó ég væri
líka prestur, þá myndi mér verða heilsað
líka. en nú lætst fólk ekki sjá mig“, sagði
hann.
„Já, þó þú sért ekki annað, þá ertu
nógu svartur til þess aö vera prestur",
sögðu nágrannarnir, ,,og úr því við erum
á ferðinni hvort sem er, þá getum við
fariö á uppboðið eftir gamla prestinn og
fengið okkur í staupinu um leið, en þú
getur keypt hempuna og kragann“,
sögðu þeir. Þetta gerðu þeir svo, og þegar
kolagerðarmaðurinn kom heim, átti hann
ekki skilding eftir.
„Jæja, eitthvað hefirðu líklega haft
upp úr þessari ferð“, sagði kona kola-
gerðarmannsins, þegar hann kom heim.
„Sjálfsagt bæði peninga og frama?“
„Já, ekki vantar það góða mín“, sagði
kolargerðarmaðurinn, „því nú er ég orð-
inn prestur, — hér sérðu hempuna og
kragann".
„Ekki færðu mig til að trúa því“, sagði
kona hans. —
Hvað verður um mig og börnin. farir þú
heim til mömmu þinnar?
„Sterkt öl gerir stór orð, og það er nú
held ég sama hvað snýr upp og niður á
þér“, sagði hún. — „O, vertu róleg“,
sagðir maður hennar. „Þú færð nú aö sjá
ýmislegt enn“.
Svo var það einn góðan veðurdag, að
fjöldi hempuklæddra presta fór fram hjá
kofa kolagerðarmannsins. Þeir voru á
leiðinni til konungsins, svo eitthvað
hlaut að vera þar á ferðum. Og kola-
gerðarmaðurinn vildi líka vera með í
ferð þessari og fór í skrúðann, en kerling
hans hélt honum væri best að vera kyrr-
um heima, því þótt hann fengi að halda í
hest fyrir einhvern höfðingjann, þá
keypti hann sér sjálfsagt brennivín eða
tóbak fyrir þá skildinga, sem hann fengi
fyrir það.
„Allir tala um drykkinn, en enginn um
þorstann“, góða mín, sagði karlinn, „en
því meira sem maður drekkur, þess
þyrstari verður maður“, bætti hann við
og lagói svo af stað til konungshallar-
innar.
Þar var öllum prestunum boðið inn til
konungs og kolagerðarmaðurinn fór auð-
vitað inn líka. Svo sagði konungurinn
þeim, að hann hefði tapað dýrasta gull-
hringnum sínum og væri hræddur um að
honum hefði verið stolið. Þessvegna
hefði hann gert öllum prestum í ríkinu
boð, til þess að vita, hvort einhver þeirra
gæti ekki af visku sinni sagt honum hver
stolið hefði hringnum.
Og svo lofaði hann því, að launa þeim,
sem gæti sagt honum þetta, þannig að
væri hann embættislaus, skyldi hann fá
brauð, væri hann prestur, skyldi hann
verða prófastur, væri hann prófastur,
skyldi hann verða biskup, og væri hann
biskup, skyldi hann verða æðsti ráðgjafi
konungs. Svo spurði konungur hvern af
öðrum, og þegar hann kom að kolagerðar-
manninum, þá spurði hann:
„Hver ert þú?“
„Ég er hinn vitri og sanni spámaður",
sagði kolagerðarmaðurinn.
„Þá geturðu sjálfsagt sagt mér, hver
hefir tekið hringinn minn?“, sagði kon-
ungur.
„Já, ekki er það alveg vonlaust, að það,
sem skeð hefir í myrkri, geti komið fram
í ljósið. En það er ekki á hverju ári, sem
laxinn leikur sér í trjátoppunum", sagði
hann. „Nú hefi ég lesið og lært í sjö ár og
ekki fengið neitt brauð enn, en þjófinn
skal ég nú finna samt, en til þess verð ég
að hafa góðan tíma og mikið af pappír,
því mikið þarf ég að reikna og skrifa“.
vUP
MORöÚK/
WAffino
Má ég biðja yður um að gá Svona hefur forstjórinn það
fyrir mig hvort hann sé hættur alltaf á útborgunardögum.
að rigna?
Greifinn skaut á héra en
hitti ekki.
— Er það mögulegt, að ég
hafi misst marks? varð honum
að orði, þegar hann sá hérann
hlaupa burtu.
— Já, herra greifi, sagði
f.vlgdarmaður hans, yður er
ekkert ómögulegt.
X
— Ég var f Róm f sumar-
frfinu mfnu.
— Jæja, hvað kostaði sjúss-
inn þar suðurfrá?
X
Hún: — Ég verð að segja þér
eins og er, pabbi er orðinn
gjaldþrota.
Hann: — Þetta vissi ég
alltaf, að hann myndi finna
upp á einhverju til þess að stía
okkur sundur.
X
Hænan: — Eitt gott ráð skal
ég gefa þér, ungi litli.
Unginn: — Hvað er það?
Hænan: — Eitt egg á dag
heldur slátraranum í hæfi-
legri fjarlægð.
X
Kennarinn: — Hvers vegna
svarar þú ekki?
Nemandinn: — Ég svaraði,
ég hristi höfuðið.
Kennarinn: — Þú getur
varla búizt við þvf, að ég heyri
hringla f kvörnunum f þér alla
leið hingað.
X
Eaðirinn: — Ég skil þetta
ekki, úrið mitt gengur ekki. Ég
verð vfst að láta hreinsa það.
Sonurinn: — Nei, pabbi, það
er alveg óþarfi. Við Stfna
þvoðum það með sápuvatni f
morgun.
Med kveöju frö hvítum gesti Jóhanna Kristjóns-
21
En I’arsons sagðisl ekki hafa
hugmynd um hver Minna væri og
hann varð undrandi á svip, þegar
Wexford nefndi honum dag-
setninguna 21. marz.
— Ég hef aldrei heyrl neinn
kalla hana Minnu. sagði hann
eins og hann hlvgðaðist sín fvrir
að eiginkona hans hefði getað
verið kölluð slíku nafni.
— Konan mfn hefur aldrei
nefnt neinn með þessu I)oon-
nafni. Ég hef ekki einu sinni litið
á ba>kurnar, sem þér eruð að tala
um. Margaret og ég bjuggum f
húsi, sem hún hafði erfl eftir
frænku sína, þangað IiI við flult-
um hingað og þessar bækur hafa
alla tíð legið óhrevfðar í
koffortunum. Við tókum þa*r
bara með þegar við fluttum
hingað. réll eins og annað dól,
sem hafði safnazt að okkur. Ég
skil þetta ekki almennilega með
mánaðardaginn — Margaret álli
afmæli 21. marz.
— Kannski skiptir þetla engu
máli. Og kannski öllu máli, sagði
Wexford síðar, þegar þeir voru
komnir úl í hílinn. — Doon
nefnir Fovle á einum stað sá ég
og ef þér hafið ekki vitað það þá
er það bókaverzlun á Uharing
Cross Road f London.
— En frú Parsons var ekki
nema sexlán ára árið 1949 og hún
bjó tvö ár í Flagford. Hún hefur
búið skamml héðan þegar Doon
var að gefa henni hækurnar.
— Oldungis rétl. Hann gæti
einnig hafa búið hér í grenndinni
og aðeins skroppið lil I.ondon
annað veifið. Ilvers vegna ætli
hann hafi skrifað með prentstöf-
um? Hvers vegna skrifaði hann
ekki með skrifslöfum? Og hvers
vegna lél frú Parsons þessar bæk-
ur liggja þarna uppi á lofti án
þess að Ifla á þær. Það er rétt cins
og hún hafi skammazt sfn fvrir að
eiga þær?
— Þessar ba-kur hefðu óneitan-
lega sómt sér betur í hillunum en
glæparevfararnir sagði Burdcn
þurrlega. — En það er ekki neinn
vafi á þvf að þessi Doon hefur
verið mjög hrifinn af henni.
Wexford (ók fram mvndina af
frú Parsons. Það var óskiljanlegl
að þessi kona á mvndinni hefði
getað vakið djúpa ástrfðu eða
verið einhverjum innblástur að
skáldlegum vfirlýsingum. —
„Allt goll nú og ætíð,“ sagði hann
eins og við sjálfan sig. Mér þætti
fróðlegt að vita hvort þessi gamla
ástrfða gæti sfðar hafa brevtzl f
vettvang morðs.
Burden hugsaði með sér að það
væri ekki margt sem þeir gætu
fest hendur á. Nokkrar gamlar
bækur og óþekklur ungur maður.
Doon. hugsaði hann. Doon. Ef
da*ina átti út frá Minnunafninu
hlaul Doon einnig að hafa verið
eins konar ga-lunafn. Doon hlaut
að vera kominn vfír þrftugt núna.
Kannski var hann kvæntur og átti
börn og hafði fvrir löngu glevmt
sinni æskuást. Burden velti fvrir
sér, hvar Doon gæti verið núna.
Kannski hafði hann horfið í stór-
borgarskarann, eða kannski bjó
hann þarna í grenndinni. Ifver
var kominn til með að segja neitl
um það, hugsaði hann og honum
fannst verkefnið harla vonlaust.
— Ég býst við það gæti ekki
verið Missal sem er Doon, sagði
hann vonlevsislega.
— Ef sú er raunin, hefur hann
brevtzl fjári mikið, sagði
Wexford.
„Lff mitl hefur runnið hægt
eins og lygn á, Minna. Hægt hefur
líf mitt strevml I áttina til þess
omælishafs sem bfður. Ó, hversu
ég þráði að hevra lífsins nið. En f
gær — f gærkvöldi sá ég þig aftur,
Minna. Ekki eins og ég hef séð
þig I draumum rnfnum, heldur
Ijóslifandi. Ég elti þig og ég
horfði á hvar þú steigst fótum
þfnum.. . Ég sá gvlltan hring á
fingri þér og hjarta mitt hrópaði
tii þfn og næturiangl hef ég
kvalizt.
En þó — gleði mín er ekki
horfin. Neistfnn I sál minni hcfur
aldrei slokknað þótt kaldir vindar
hafi leikið um hann. Og nú
hungrar mig eftir þeirri hönd
sem gæli haldið lífi f vináttu
okkar.
A morgun munum við sjást og
við munum saman fara þa-r hinar
sömu leiðir og fvrrum. Vertu ekki
hrædd, því að skvnsemin er öllu
vfirsterkari hjá mér. Verður það
ekki dásamlegt, Minna? Verður
ekki eins og sólin skíni á ný á
andlit okkar svo sem forðum
var?“
7. kafli
Svartur jagúar — ekki nýr en
mjög vel fægður stóð fvrir utan
hús Missalhjónanna þegar
Wexford og Burden komu þar að
klukkan sjö. Aðeins hjólin voru
forug og númerið var hulið þurri
mold.
— Þennan bfl þekki ég, sagði
Wexford. — Ég kannast við hann,
en ég kem ekki fvrir mig, hver á
hann. Ég er vfsl að verða gamall.
— Einhverjir ffnir gestir f
drvkk, sagði Burden upplýsandi.
— Vel gæti ég hugsað mér
sjáifur að njóta einhvers af
Iffsins unaðssemdum, sagði Wex-
ford fýlulega og lamdi skips-
klukkuna við dvrnar.
Frú Missal hafðí kannski
glevml að þeirra væri von eða