Morgunblaðið - 18.02.1976, Page 15

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRUAR 1976
15
stýrimaður líka úr ummælum
sfnum um kokkinn.
— Jú, jú. Kokkurinn má koma
upp í brú þegar ekki er verið að
fiska, það er allt í lagi.
Annars er ýmislegt sem áhöf nin
hefur fyrir stafni þegar ekki er
verið að veiða. Yfirmenn standa
fjögra tíma vaktir en hásetar í
einn og hálfan tíma. Menn fá sér
hænublund eða kríur eins og það
er kallað. Töluvert er spilað um
borð og er til bókhald yfir
árangurinn í spilum langt aftur í
tímann.
— Það besta sem maður gerir
er að vera til sjós, langbesta sagði
Gunnar Hermannsson.
Töluverð óánægja var hjá
áhöfninni með loðnuverðið og
töldu menn loðnuna allt of lágt
verðlagða. Sögðu þeir að fleiri en
einn og fleiri en tveir verksmiðju-
eigendur hefðu sagt að það væri
auðveldlega hæg't að borga þetta
verð fyrir loðnuna og vel það.
Einnig sögðu þeir að spærlings-
verðið frá síðast liðnu hausti
hefði verið fyrir neðan allar hell-
ur, og töldu það einkennilega
verðlagninu. Þegar ljóst varð að
bátarnir stunduðu ekki þessar
veiðar ef verðið væri svona lágt
þá borgaði ákveðin verksmiðja
mikla peninga í leigu fyrir bát-
ana, kauptryggingu fyrir áhafn-
irnar auk aflahlutar samkvæmt
verði verðlagsráðs ríkisins.
Menn voru einnig hræddir um
að ef til verkfalls kæmi yrði það
langt og þar með væri loðnuver-
tiðin búin í ár.
Á leið í land
Um hádegi fimmtudagsins var
stefnan tekin á Vestmannaeyjar,
og mátti reikna með nærri tólf
tima siglingu. Á leiðinni var
skrafað saman um allt milli him-
ins og jarðar.
— Eg byrjaði að róa með pabba
á Hermóði strax og ég gat, sagði
Gunnar. Hef ég alltaf verið á sjón-
um síðan.
— Það er ég viss um að ég hef
verið ríkastur á ævi minni þegar
ég var 10 ára, sagði Gunnar einn-
ig. Þá flutti pabbi eitt sinn kunn-
ingja áinn úr ögri og út í Fót.
Hefur hann sjálfsagt vitað að
pabbi tæki ekkert fyrir flutning-
inn, en þegar við erum komnir út
í Fót þá stakk hann að mér fimm-
kalli. Þetta voru miklir peningar í
þá daga.
— Svo var það þegar ég var
svona 12 ára að ég var að beita.
,Ætli það sé ekki bara mikið f henni núna.“
Loðnunni dælt um borð.
Vöknuðum við alltaf svona 4 til 6
á morgnana og beittum fram eftir
degi. Fékk ég 36,50 i kaup fyrir
allt vorið.
— Það var líka þegar ég var 16
ára að ég reri frá Bolungarvík.
Fékk ég 10 krónur fyrir allt út-
haldið. Held ég að ég hafi eytt 50
aurum eða krónu af kaupinu en
lagði hitt inn í bók.
— Já, strákar, segir Gunnar að
lokum, ef verðgildið væri enn það
sama en hluturinn eins og nú, þá
værum við sko rikir.
Þegar við vorum að koma inn til
Eyja laust fyrir miðnættið feng-
um við þær upplýsingar hjá
loðnunefnd að það biðu átta bátar
Iöndunar með um þ^ð bil 2000
tonn. Það yrði því nokkur bið, en
síðan yrði að sjálfsögðu haldið
aftur á miðin. Strákarnir bundu
nú bátinn og gengu frá honum
undir nóttina. Gunnar Hermanns-
son var i brúnni rólegur sem
endranær. Þetta er mjög samhent
áhöfn.
— Ég hef alltaf verið heppinn
með áhafnir, sagði Gunnar, alltaf
hreint. Það er ekki bara maður-
inn við tækin sem skiptir máli. Ef
ég gerði mistök í einu kasti, annar
í því næsta og svo framvegis þá
tfekist aldrei neitt kast.
borg GK-13 kemur drekkhlaðin til hafnar f Vestmannaeyjum.
hásetana, hásetarnir kokkinn en
kokkurinn sparkaði í köttinn.
— Það er verst að það skuli
ekki vera köttur um borð f skip-
inu.
Deilan risti þó ekki dýpra en
svo að kokkurinn bakaði afbragðs
rjómatertu um daginn i tilefni
afmælis stýrimannsins.
Þegar siglt var til Eyja dró
itin dregin f morgunsárið skammt frá Tvfskerjum
Ailt vaðandi f loðnu bæði á mlðunum og um borð.