Morgunblaðið - 29.04.1976, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 29.04.1976, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. APRlL 1976 Á hættu- slóðum í ísraeF" K Sigurður Gunnarsson þýddi María kinkaði kolli til Óskars og hvíslaði: „Líttu á Ester... Nú hefur hún sagt honum það...“ „Og hann henni, María,“ bætti Óskar við. Óskar langaði til að gera að gamni sínu, en hann langaði líka til að gráta, af því að Andrés gat ekki verið með þeim. Allt í einu tók óskar eftir skartgripa- búð, sem var á næsta götuhorni. Og þar sem hann hafði dálitla peninga, datt honum í hug að kaupa gjöf handa Maríu, — gjöf sem gæti a.m.k. að einhverju leyti komið í staðinn fyrir eyrnalokkinn, sem tekinn hafði verið af henni. Hann bað Jesemel að stanza stundar- korn. En María hlaut að hafa skilið, hvað r COSPER----------------------\ — Og þá er dagskránni lokið I kvöld. Góða nótt, góða nótt. hann hugaði eða ætlaði að gera, því að hún sagði: „Nei Óskar, — ég vil engan skartgrip eiga annan en þann, sem ég átti.“ Já, hún var líka dálítið. hnuggin. Svo óku þau út úr Hafífa, til Jórdanar- dalsins og að landamærunum. Sabbatsdag nokkurn gerðist merkileg- ur atburður á samyrkjubúinu við Djúpa- vatn: Það tók að rigna. Þetta var i september og því enginn venjulegur rigningatími. Sólin hafði sífellt skinið á heiðum himni allan liðlangan daginn og hellt, eins og fyrr, sínu undursamlega, en þó raunar alltof mikla geislaflóði yfir láð og lög, yfir réttláta og rangláta. Og svo hafði myrkrið dunið yfir svo furðu- lega fljótt, með allan hinn óskiljanlega stjörnuskara á dökkbláum næturhimnin- um, yfir land og sjó, yfir Gyðinga og Araba — og einmana, norskan pilt, undrandi og hrifinn. En regniö hafði verið víðs fjarri. Og svo rigndi allt í einu svo óvænt og unaðslega! En það var líka meira sem gerðist þennan sama dag á samyrkjubúinu. Ester og Míron ætluðu aö gifta sig. Það var fyrsta brúðkaupið í þessu samyrkju- búi. Undirbúningur var því mikill og hafði raunar staðið i marga daga, því að bjóða átti fjölda fólks úr nágranna- samyrkjubúunum Og þegar veizlan hófst voru meira en þrjú hundruð gestir samankomnir af þessu tilefni. Já, þetta var mikill hamingjudagur. Míron hætti aö vinna aðeins skömmu áður en athöfnin hófst, og Ester ætlaði alveg að hætta umsjónarstarfi sínu í hænsnahúsinu, — sumir töluðu meira að segja í hljóði um það, að hún hefði hætt við þá fyrirætlan sína að verða prófessor. En glaðastur allra þennan dag var pró- fessorinn frá Ameríku, því að hann hafði hátíðlega verið tilnefndur sem yfirmaður hænsnabúsins. Og svo gerðust hin miklu og óvæntu tíðindi: Það tók að rigna. Það var furðulegt, að dómi allra, sem til þekktu, að sjá sumarský á himni á þessum slóðum. Það sveif hægt yfir frá norðri, eins g það kæmi gegn vilja sínum, eins og einhver framandi vindur þving- aði það hér suður eftir. Og allt í einu þakti það himininn, og þá seytlaði regnið niður, öllum til yndis og gleði. Þaö steypt- ist ekki niður eða fossaðist, eins og vetr- Mffinu 11 J « rauði tónninn sem ég meina — heldur þessi! A árinu, sem ég borgaði síðasta iðgjald fvrir, kom aldrei eldur upp I fyrirtækinu! Dóttirin er að syngja fyrir foreldra sfna. Móðirin: — Finnst þér ekki Emilfa syngja af tilfinningu? Faðirinn: — Jú, en ég held nú samt, að tilfinningarnar séu ekki eins hræðilegar og þær hljóma. ★ — Villi, ég var að heyra að þú hefðir slegið annan strákinn I næsta húsi og gefið honum glóðarauga. — Já, en líttu á, þeir eru tvfburar, og ég varð að merkja annan þeirra til þess að þekkja þá f sundur. ★ — Hvernig stóð eiginlega á því að þessi klukka þín vann verðlaun? — Hún gekk klukkutímann á 15 mfnútum og sló met. Lögregluþjónninn: — Um leið og ég sá yður beygja fyrir hornið, sagði ég við sjálfan mig: Sextíu að minnsta kosti. Daman f bílstjórasætinu: — Hvernig dirfist þér að segja slfkt? Það er bara þessi hattur, sem gerir það, að ég Ift út fyrir að vera svo gömul. ★ Lftill drengur var að lesa kvöldbænirnar sfnar í lágum hljóðum. — Ég heyri ekki til þfn, góði minn, sagði móðir hans. — Ég er ekki heldur að tala við þig, mamma, svaraði snáði. ★ Falleg stúlka: — Þú hlýtur að hafa sýnt fádæma hreysti og hugrekki við að bjarga mér. Slökkviliðsmaðurinn: — Já, þvf er ekki að neita, ég varð að slá fjóra aðra niður, sem ætl- uðu að gera það. Arfurinn í Frakklandi Framhaldssaga eftir Anne Stevenson Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi 52 — Ég hef aldrei haft á tilfinn- ingunni að hann hrærist f fortfð- inni, sagði Helen. — En samt eru kransar og draugar allt f kringum hann, sagði David. — Ef þú gáir grannt að sérðu þá f augum hans. Þegar dögunin kom svipti sólin burt skýjunum og hellti geislum sfnum vfir daginn. Þegar þau fóru um Careassonne risu veggir hinnar gömlu borgar upp úr mistrinu eins og skip. — Við fáum okkur morgunverð í Narbonne, sagði David. — Ég get ekki beðið aðrar þrjá- tfu mflur, sagði Helen. — Ég er að verða veik af sulti. — Allt f lagi Ijósið mitt, sagði hann alúðlega. — Þú stoppar þegar þú vilt. Þau höfðu aftur skipt um sæti. Helen ók. David hafði ekki haft uppi nein mótmæli f þetta sinn, þegar hún stakk upp á að hvfla hann um stund. Hann hallaði sér aftur f sætinu og Ivgndi aftur augunum. Hún vissi ekki hvort hann var sofandi en hún bjóst ekki við að svo væri. I dagsbirt- unni var andlit hans fölt og tekið og dökkir baugar undir augum hans. Hún var farin að hafa þungar áhyggjur af honum og hræddist að hann mvndi skyndi- lega gefast upp, og hnfga útaf. Hún gerði sér f hugarlund þann óttalega atburð ef hann dæi allt f einu f höndunum á henni hér vegna þess að hún hafði verið svoddan fálki að láta eftir honum að þau færu þessa ferð. Hún fór lfka að velta fyrir sér hvort það væri ekki eintóm vitleysa að Maria Gomez væri sama mann- eskjan og Maria Desgranges. Kannski var þetta allt ein hringa- vitleysa frá upphafi til enda. Kannski voru engin tengsl þar á milli og hún var á villigötum með sárþjáðan mann með sér sem helzt ætti heima á sjúkrahúsi. Og allt var henni að kenna. David hafði fest blund. Hann hrökk upp og uppgötvaði að þau höfðu numið staðar og Helen var komin út úr bflnum. — Ég bað þá að búa til eggja- kökur handa okkur, sagði hún. — Heldurðu að þú treystir þér til að koma inn. Hann var með náladofa f fót- unum, en þvf var ekki að heilsa með handlegginn. Hann stundi af sársauka þegar hann brölti út úr bflnum og beit hart á vör sér. Helen hafði ntimið staðar við litla kaffistofu f úthverfi þorps eins. David var svo sárþjáður að hann hafði enga matarlyst, en hann borðaði þó eggjakökuna til að geðjast Helen og honum leið mun skár. Hann svolgraði f sig úr þremur hollum af kaffi og tók tvær verkjatöflur til viðbótar og fannst nú sem Ifðan hans hefði batnað stórlega. — Gætirðu hugsað þér að hvfla þig f klukkutfma, sagði Helen. — Þeir hafa gistiherbergi hér. — Ef ég færi f rúmið núna, sagði David — myndi ég ekki vakna næstu vikuna. Við höldum áfram. Engu að sfður tóku þau sér góðan tfma að snæða morgunverð- inn. Énginn var til að angra þau og úti varð himinninn enn blárri þegar sólin leið lengra upp á hvolfið. — Þú ekur ekki lengra vona ég, sagði Hclen. — Hvers vegna segirðu það? — Af þvf að ég held það hafi orðið þér meiri raun en þú bjóst við. — Ekki meiri raun. Heldur jafnmikil. — Meðan þú sofnaðir áðan, sagði hún, — Reyndi ég að aka og beita aðeins annarri hendinni. — Það var reglulega bjánalegt, sagði David. — Og ég varð alveg kúgupp- gefin. Þreytan fór svo f herðarnar á mér og það lá við ég fengi eins miklar þrautir f vinstri höndina og hina hægri og þó er ég ekki með skotsár f handleggnum. — Ertu að reyna að segja mér eitthvað? — Að þú eigir ekki að aka meira. Hann brosti við. — Ég ætlaði ekki að gera það. Þú hefur á réttu að standa. Ég þoli það vfst ekki. Helen varp öndinni af fegin- leik. — Þú ert nú Ijómandi þægi- legur að mörgu leyti. Margir aðrir gætu ekki látið hjá lfða að geta þess að það væri meira átak að sitja f bfl með kvenmann undir stýri eða eitthvað f þeim dúr. Gallinn við mig er sá, sagði David — er að ég segi alltaf sann- leikann. Og hver sem væri gæti ekið næstu hundruð kflómetra eða hvað það nú er — bara ekki ég. — Þú ættir ekki að orða þetta svo, þegar þú hefur nú mig við hlíð þér. — Og þú sofnaðir örlftið. Ég vona að það hafi verið tilgangur- inn. — Ég veit það ekki, sagði Helen og horfði á hann yfir kaffiboll- ann. — Ég held þú sért of göfugur fyrir mig. Sólin var enn heitari þegar þau óku yfir landamærin við La Jun- quera. Tollverðirnir komu leti- lega til móts við þau og iitu á

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.