Morgunblaðið - 14.08.1976, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. ÁGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
Móði Mangi og hringleikahúsið
Móði Mangi flautaði undrandi, dag
nokkurn þegar hann ók inn á járn-
brautarstöðina í Hér. Þvi að á stöðvar-
pallinum stóð sægur af sýrum — það var
yfirfullt af þeim. Þarna voru allar teg-
undir dýra og allar gerðir og stærðir —
stórir fílar og smávaxnir apar og stóreflis
gírafar og stuttfættir Asíubirnir, og selir
og flóðhestar, hestar, ljón og tígrisdýr og
ísbirnir — allar hugsanlegar tegundir
dýra. Og innan um þetta allt saman stóöu
skrautlegir vagnar, gulir og bláir og
grænar og rauðir, með giltum málmbönd-
um, litlum, svörtum skorsteinum og
blúndutjöldum fyrir gluggunum.
Á miðjum stöðvarpallinum stóð lúðra-
sveit og spilaði eins og ætti hún lífið að
leysa. Mennirnir i sveitinni voru í ljós-
bláum einkennisbúningum, með silfur-
borðum og glampandi hnöppum, og ógur-
lega feitur hljómlistarmaður lét höggin
dynja á stærstu trommunni, og svo mikill
var hávaðinn í honum, að við lá að maður
heyrði ekkert í hinum.
Og þarna voru trúðar með hvít andlit
og rauð nef. Trúðarnir steyptu sér
kollhnís innan um öll dýrin, og fótnett,
lítil stúlka í hvítum kjól var önnum kafin
við að gefa snjóhvítum gæðingi sykur.
Þarna var líka ljónatemjari og aflrauna-
maður og svo auðvitað einnig sjálfur
stjórnandi hringleikahússins — stór
maður með pípuhatt, stórt yfirskegg,
klæddur gljáandi svörtum leðurstígvél-
um og með langa svipu í hendinni.
Og aumingja gamli stöðvarstjórinn
virtist alveg ruglaður innan um öll þessi
ólæti.
— Guð geymi gufuketilinn minn!
stundi Móði Mangi og stoppaði á járn-
brautastöðinni. Þarna er þá hringleika-
hús á ferðinni!
Strax og Mangi hafði numið staðar,
hrópaði allt starfsfólk hringleikahússins:
Húrra! Þarna kemur lestin. Nú verður
ekki langt þar til við verðum komin til
Staðar! og það hópaðist í kringum Manga
og byrjaði að koma farangri sínum fyrir í i
flutningavögnunum hans. Dýrunum var I
COSPER
Þegar ég kom á blómahornið,
var blómasalinn þar ekki, en
kominn var blöðrusali.
Hér eru öll bréfin sem ég
skrifaði þér. Póstburðargjald-
ið var svo óskaplegt, svo ég
ákvað að hafa það bara svona.
Jú, ég kann svo sem hraðritun,
en það tekur nokkuð lengri
tfma en ella.
— Jæja, Gunna mfn, sagði
móðirin við dóttur sfna.
Skammastu þfn ekki fyrir það,
sem þú hefir gert?
— O, ekki gerði ég það nú,
svaraði dóttirin, en það er nú
eins og mér finnist það hálf-
partinn, þegar þú nefnir þetta
við mig.
Dóttirin: Hann segir, að ég
sé fallegasta stúlkan f öllum
bænum. Á ég að bjóða honum
heim?
Móðirin: Nei, elskan mfn,
láttu hann bara halda áfram
að standa f þeirri trú.
— Af hverju slitnaði upp úr
trúlofuninni ykkar Margrét-
ar?
— Af þvf, að ég stal kossi.
— Það er hlægilegt af trúlof-
aðri stúlku að verða vond, þótt
kærastinn hennar steli af
henni kossi.
— Já, en sjáðu til, ég stal
honum ekki frá henni.
Elskan, stundum finnst mér
eins og þú sért svo afskaplega
karlmannalegur, en svo kemur
lfka stundum fyrfr, að mér
finnst þú vera dálftið kvenleg-
ur.
— Já, vina mfn, ég býst við,
að þetta séu erfðaeinkenni.
Helmingur forfeðra minna var
nefnilega karlmenn, en hinn
helmingurinn kvenmenn.
— Segðu mér, hvort ertu
meira fyrir málugar konur eða
konur af hinni tegundinni?
— Hvaða hinni tegund?
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
51
pjargar: og hann bætti við með
þreytulegu brosi:
— Jæja, þér náðuð mér f giidr-
una — eins og fyrir yður vakti.
— Þér játið sem sagt að hafa
sett parathion f saiatskál
Andreasar Hallmann?
— Já.
— Hvernig?
— Nákvæmlega eins og þér haf-
ið reiknað út og lýstuð áðan: með
þvf að sprauta vökvanum I berfn.
Ég hafði verlð með þetta f huga
um hrfð ... En þetta misheppnað-
ist eins og þér vitið. Og þá endur-
tðk ég sýninguna víku sfðar.
— En það var ekki eins fag-
mannlega gert, sagði Christer
þurrlega. — Hvernig datt yður
það f hug? Það þarf meira en iftið
fói tii að sjá ekki strykninein-
kenni...
— Ég var viti mfnu fjær af
örvæntingu. Ég gat ekki afborið
að þurfa að gera fleiri áætlanir.
Það var nógu hræðilegt að gera
það einu sinni...
Hann hafði sjálfur frumkvæðið
til að binda enda á samkunduna:
Mynduð þér leyfa mér að segja
fáefn orð við Björgu... f ein-
rúmi?
Christer gaf þeim tfu mfnútur.
Hann var niðurdreginn sem jafn-
an þegar hann stóð andspænis þvf
að þurfa að handtaka manneskju.
En elnhverra hluta vegna var
hann einnig argur og honum var
mjög órðtt innanbrjósts.
Á leiðinni inn til Kila sagði
hann allt f einu:
— Þér verðir yfirheyrður mjög
nákvæmlega um allt málið. Mig
langar að gefa yður eitt ráð: játið
ekki meira en það sem þér hafið f
raun og veru á samvizkunni.
— Morð ... ég býst við það
jafngildi lffstfðardómi, svaraði
Gregor Isander kæruleysislega —
og við höfum aðeins eitt Iff.
Christer Wijk lét vera að gera
athugasemd við orð hans. En van-
lfðan hans jókst enn — og hann
skildi ekki ástæðuna ...
Klukkan var nfu um kvöldið
þegar Swennung og Christer
blésu mæðinni á skrifstofu
Swennungs eftir að hafa hafdið
erfiðan blaðamannafund, sem
dregist hafði verulega á ianginn.
— Þetta tókst bærilega sagði
Swennung og leit á hann með
ódulinni aðdáun. Og nú er
fimmtudagur á morgun og morð-
ingi þinn tvöfaldur f roðinu er á
bak við lás og slá.
Christer strauk sér mæðulega
um h&rið.
— Ég er þvf miður ekki viss um
það.
— ERTU EKKI VISS ...? Hvað
f fjáranum meinarðu eiginlega.
Maðurínn hefur lagt fram full-
komna játningu. Það eina sem
han neitar að hafa komið nærru
eru árásirnar á Malin, en hann
hefur gert skilmerkilega grein
fyrir parathioneitruninni og var
meira að segja heldur langorður.
— Efasemdir mfnar snúast
ekki um morðið. Það liggur f aug-
um uppi að Isander læknir hefur
undirbúið og sett það á svið, að
minnsta kosti fram að þvf augna-
bliki sem skiptin verða á skálun-
um úti f eldhúsinu. Þá gripu ör-
lögin f taumana — f gervi kven-
manns — og þvf fékk ekki réttur
aðili eitrið f sig. En hvernig sem á
málið er litið er hann ábyrgur.
bæði siðferðilega og lagalega fyr-
ir dauða þessa manns. Nei, það
sem ég er að velta fyrlr mér er
hitt morðið — eða svo að ég taii
skýrar — hitt morðið f samhengi
við það fyrra.
— Þú átt við að morðið á Jóni
hafi verið miklu kænskulegar
framkvæmt en morðið á
Andreasi.
— Já. Við skulum hafa það hug-
fast að morðið á Jóni hefði verið
hinn fullkomni giæpur, ef stúlku-
barn hefði ekki farið að reka upp-
bretta nefið sitt f það. En hvernig
fer svo f næsta skipti? Stryrknin-
eitrun .." með stryknin úr iæknis-
tösku Gregors Isanders ... eitur-
efni sem virkar svo fljótt og er
svo afgerandi að það beinlinis
hrópar tíl himins að hér hafi ver-
ið framið morð ... Og samt sem
áður. Það er engu að sfður stað-
reynd að það er ekki mismunur-
inn mílli þessara tveggja glæpa-
verka sem veldur mér hugar-
angri, hcldur hversu ifk þau eru.
En hvers vegna er hið seinna
klunnaleg og kauðaleg eftiröpun
á hinu fyrra? Máitfðin, krystal-
skálarnar, salatið — allt gengur
næstum aftur. Og hvað viðkemur
Gregor Isander má segja að hann
hefði átt ðtal kosta völ, þegar hin
upprunalega brást f framkvæmd.
— Ég er farinn að skilja hvað
þú ert að fara, sagði Swennung.
Þú átt við það með öðrum orðum
að morðið á Jóni hafi verið upp-
runalega málið skipulagt af Greg-
or Isander og sfðan hafi einhver
bjálfi sam ætlar að reyna listir
sinar f seinna skiptið og það verð-
ur nánast afkáraleg eftirlfking.
— Já, einmitt. En þess vegna er
ég heldur ekki dús við þetta. Það
er eitthvað scm hér kemur ekki
heim og saman. Hvers vegna var
einhver áfjáður f að apa þetta
eftir? Hvers vegna...?
Swennung greip fram f fyrir
honum.
— Og hvers vegna — ef álvktun
okkar er rétt að um annan morð-