Morgunblaðið - 28.11.1976, Page 20

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. NÓVEMBER 1976
vtce
kaffinu n s
Öldungur: Það er skrítið.
Allir vinir mínir sögdu mér, að
þú myndir ná f mig og flytja
mig aftur burt.
Kona hans: Aumingja
maöurinn.
Maja: Svo þú ert búin að
segja Kalla, að þú elskir hann,
þrátt fyrir allt.
Malla: Eg ætlaði ekki að
gera það, en — en hann veiddi
það upp úr mér.
Ef maður nú reiknaði þetta út
í verði á reyktum laxi, þá tæki
f budduna hjá manni.
Nei, ég tel enga þörf á þvf hér
á þessum vinnustað, maður
minn, að við förum að kaupa
niðurkælingarkerfi.
„Þjófur 1 Paradís
,,Það voru glaðir krakkar sem
stigu upp í rútuna við Hveradala-
skálann og greinilega ánægð með
velheppnaða helgarútilegu.
Þarna var á ferðinni flokkur
þrettán ára skáta og þegar þau
höfðu komið sér vel fyrir upphóf-
ust skemmtilegir og vel sungnir
skátasöngvar. Ég held að þetta
hafi fallið i góðan jarðveg hjá
hinum farþegunum og eflaust
vakið sælar minningar. En allt í
einu læddist þjófur inn i þessa
paradis: Einn flokkstjóranna dró
upp pípu sína, tróð í og kveikti.
Eftir útlitinu að dæma hefur
hann ekki verið eldri en átján
ára, en bar sig að vonum manna-
lega þar sem hann var jú foring-
inn. Það var samt ekki fyrr en
pípan var farin að ganga milli
óbreyttra flokkslima að siðverðis-
vitund minni var ofboðið. Það
skal tekið fram að ekki voru nema
tveir eða þrír þeirra með í hringn-
um.
Ég vil nú eindregið ráðleggja
foringjanum að hugleiða eftirfar-
andi, ef hann les þessar línur:
Þrettán ára unglingar eru mjög
áhrifagjarnir og eru á þessu
aldursskeiði að reyna að móta sér
haldgóðan persónuleika. Frjáls og
örugg framkoma er það sem þá
dreymir um og taka þeir ekki sízt
mið af þvi hvernig fólk sem þeir
treysta hegðar sér. Fordæmi
skátaforingjans vegur því þungt
á metunum og gæti jafnvel orðið
til þess að einhverjir yngri skátar
færu að reykja.
Vildi þessi ungi maður raun-
verulega hafa slikt á samvizk-
unni? Þó ég hafi beint orðum
mínum að hinum unga skátafor-
ingja mættu fleiri athuga sinn
gang. Einkum þeir, sem taka
beinan þátt I að uppeldi barna og
unglinga svo sem kennarar, og
foreldrar. Þvi erum við ekki öll
sammála um að búa þurfi þannig
að uppvaxandi kynslóð að leið til
hamingjusamara lifs.
H.G.“
Velvakandi þakkar fyrir þessi
skrif og er hérmeð komið á fram-
færi þessu umhugsunarefni fyrir
uppalendur.
Dóttirin: Ilefurðu heyrt það,
pahhi. að það er búið að taka
stærsta hótelþjóf f New York
fastan.
Faðirinn: Hvaða hóteli stal
hann?
BRIDGE
I UMSJÁ PÁLS
BKRGSSONAR
Ctspil segja oft sina sögu. Ekki
sfst þegar spilað er út ás í
slemmu. I spili dagsins var sagn-
hafi viss um hver átti trompkóng-
inn en það er þannig. Suður gef-
ur, austur-vestur á hættu.
Vestur
S. G8732
II. 843
T. A62
E. K6
Norður
S. AKD6
H. AKD7
T. KG
L. A52
Austur
S. 10954
II. 10952
T. 875
L.G3
Suður
S. —
II. G6
T. D10943
L. D109874
Sagnir gengu þannir, að suður
opnaði á 3 laufum og norður sagði
6 Iauf. Ekki beint vísindalega að
farið en reyndist árangursríkt.
Vestur spilaði út tigulás og varð
fyrir vonbrigðum þegar hann spil-
aði aftur tígli, sem sagnhafi tók
heima á drottningu, þar sem hann
hafði látið kóng blinds í ásinn.,
Skyldi hann spila út á í slcmmu,“
hugsaði suður um leið og hann
spilaði út laufdrottningu. Spilar-
anum í vestur datt ekki í hug, að
félagi hans ætti tvö tromp — hvað
þá gosann. Hann lét sexið, eins
eðlilega og honum var unnt, og
vonaði, að sagnhafi reyndi að taka
kónginn blankan af austri. Nei,
ekki aldeilis. Sagnhafi svínaði
bara og vann sitt spil
Eflaust hefðu margir látið lágt,
eins og vestur gerði, þegar sagn-
hafi spilaði laufdrottningu. En út-
spilið, tígulás, var alveg rétt. Án
þess vinnst spilið alltaf. Sagnhafi
tekur þrjá slagi á spaða og fjóra
slagi á hjarta. Af eigin hendi læt-
ur hann alla tiglana sina. Nú er
sama hvað vestur gerir, vörnin
fær aðeins einn slag á tromp.
Stúlkan: Mér virðist mvndin
af mér alltaf verða Ijótari og
Ijótari.
Málarinn: Já, verið þér
rólegar, hún er bráðum búin.
— Maðurinn minn segir að
hann sé alltaf að hugsa um
mig, jafnvel á meðan hann er
að vinna.
— Þetta datt mér í hug,
þegar ég sá hann vera að berja
gólfdúk I fyrradag.
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga eftir Georges.
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
21
— Hvað hefur komið fyrir?
Duttuð þér niður stigann?
— Það er svei mér fínt að
setja lögreglumann á vörð fyrir
utan húsið allan sólarhringinn.
Hann hefur bersýnilega dottað
þessi varðhundur yðar!
— Já, en Felicie, góða segir
hvað hefur gerzt. Þér ætlið þó
ekki að telja mér trú um...
— Að morðinginn hafi komið
og ráðist á mig? Ó, jú! Var það
ekki einmitt það sem þér vild-
uð?
Maigret hafði hugsað sér að
segja henni frá þvl sem komið
hafði fyrir Petíllon, en hann
vili fyrst fá að vita um hvað
hefur gerzt í húsinu um nótt-
ina.
— Komið hérna og setjist...
hér út í garðinn, já... svona
verið nú ekki með þennan
svip... reynið að vera róleg og
horfa ekki þessum manndráps-
augum á mig, heldur segið mér
hvað gerðist. í gærkvóldi þegar
ég fór frá yður voruð þér I
mesta uppnámi... hvað gerðist
svo?
Hún svaraði hæðnisröddu.
— Ekkert...
— Agætt. Eg býst við að þér
hafið fengið yður að borða...
Svo hafið þér lokað öllum dyr-
um og farið upp til herbergis
yðar. Þannig hefur það gengið
fyrir síg, ekki satt? Þér eruð
vissar um að hafa lokað dyrun-
um?
— Eg geri það alltaf áður en
ég fer að sofa.
— Þér fóruð sem sagt i rúm-
ið. Hvað var klukkan þá.
— Eg beið niðri, þangað til
þrumuveðrið var um garð geng-
ið... Það er rétt að hann hafði
sýnt miskunnarleysi með þv( að
láta hana vera aleina fyrst hún
var svona hrædd við þrumur og
eldingar.
— Fenguð þér yður eitthvað
að drekka?
— Einn kaffibolla...
— Lfkast til að eiga betur
með að sofna eða hvað. Og sfð-
an?
— Svo las ég...
— Lengi?
— Eg man það ekki...
kannski til klukkan tólf... ég
slökkti Ijósið... Eg var viss um
að það myndi eitthvað hræði-
legt gerast... það var ég búin
að segja yður.
— Og segið mér þá hvað gerð-
ist?
— Þér hæðizt alltaf að mér...
nú, en mér er svo sem sama um
það... yður finnst þér svo mik-
ill og merkilegur... En allt f
einu heyrði ég að einhver var
inni f herbergi hr. Lapies.
Satt að segja trúir Maigret
ekki orði af þvf sem hún er að
segja honum, og meðan hann
hlustar á hana og horfir á hana,
veltir hann þvf fyrir sér hvað
vaki fyrir henni með þessari
nýju lygasögu. Henni er jafn
eðlilegt að segja ósatt og venju-
legu fólki að draga andann.
Lögreglustjórinn f Fecamp hef-
ur f sfma gefið nokkrar upplýs-
ingar sem hann hafði verið beð-
ínn um.
Maigret veit nú, að það sem
hún hafði gefið f skyn varðandi
skyldleika við Jules Lapie er
uppspuni frá rótum. Hún á
bæði föður og móður. Móðir
hennar er þvottakona og faðir-
inn drykkjurútur sem sjaldan
gerir handtak en þvælist um á
brygRjunum og reynir stund-
um að komast f skipsrúm. Allir
nágrannar þeirra hafa verið yf-
irheyrðir en án árangurs.
Gamli Lapie hefur aldrei kom-
ið nálægt móður Felicie svo að
vitað sé. Þegar hann var að
leita sér að vinnukonu stakk
bróðir hans upp á að Felicie
kæmi til hans, þar sem hún
hafði komið á heimili hans og
tekið þar til.
— Þér heyrðuð sem sagt að
einhver var á ferli þarna... Og
þér hafið auðvitað strax opnað
gluggann og kallað á lögreglu-
manninn sem var á verði fyrir
utan...
Hann segir þetta hæðnisiega
en hún hristi höfuðið.
— Hvers vegna ekki?
— Af þvf!
— Af þvf að þér kærðuð yður
ekki um að maðurinn, sem yður
grunaði að væri þarna að snigl-
ast, yrði handtekinn, er það
ekki rétt?
— Getur verið!
— Haldið áfram!