Alþýðublaðið - 29.10.1958, Blaðsíða 11

11
Miðvikudagur 29; t>xtóber l&b.
Alþýðublaðið
' 11«
r a p
Réyl
!i6s'
is Minney
Nr. 29
Orðstír
deyr aldregi
A N/KSTUNNI' inun H:>-
mæðralélíg Keykjavíkur hefja
vetrarstarf'ð raeð fyrsta i->á
aðatríáhiskt 1 ðihii í mátreiðs n, |
þar sem síúlkurnar læra ;ð
búa til allan a’sgengan mat 05
baka, aúk tiÍSágnar £ ven;'n-
legri umgengri
NámskeiS þetta verður f"á
kl. 2—6 daglegá, nema laugár
daga, og .er a' allega æl , 5 úúg
•um' stúikum og konum, sem
lekk; hafa haft tækifæri a5
njóta kennslu í matargerð áð-
ur en þær stofnuðu heimili.
Ennfremur verður sýni-
kennsía kvöldin 30. og 31. þ.
m. fyrír húsmæður. Þar verð
úr smúrt brauð og sýndir alls
kyns smáréttir, sem heppilegt
er fyrir húsmóSurina að hafa
til smá tilbreytingar, ef gssti
ber að garði, eða til uppfylling
ar á kalt borð. Alla.r upplýsing
ar um námskeiðin fást í síma
11301 og 15236.
Bréfaskóli 5ÍS
Framhaíd af 4. síðu.
ur skólans, að kennarar hans
hafa ætíð lagt sig fram til þess
að leiðbeina og aðstoða nem-1
endur með vinsemd og áhuga
við úrlausnir verkefna og gért
það, sem þeir máttu til þess að
kennslan mætti vera góð og
gagnleg.
Bréfanám er í mörgu frá-
brugðið venjulegu skólanámi.
Það er mjög frjálslegt náms-
kerfi og fylgja því margir kost
ir. Ýms vandamál fylgja þessú
kennslúformi eínnig, m. a.
vegna þess, að nemandi og
kennari eru hvor öðrum fjarri.
Reynslail hefur þó margsýnt,
að bréfakennsla er góð kennslu
aðferð. Og víst er, að bréfa-
kennsla, serri vél er fram-
kvæmd, tryggir áhugasömum
nemanda góðan árangur.
Námsgréinar skólans eru:
ísl. réttritun. Kennari Svein-
björn Sigurjónsson magister.
— ísl. bragfræði. Kenn. Svein-
björn Sigurjónss., magister. —
Enska í tveim flokkum. Kenn.
Jón Magnússon, fil. cand. —
Danska í tveim flokkum. Kenn.
Ágúst Sigúrðsson, cand. mag.
— Þýzka fyrir byrjeridur. Kenn
ari Ingvar Brynjólfss., mennta-
skólakennari. — Franska.
kennari Magnús G. Jónsson,
menntaskólakennari. Spænska
Kenn. Magnús G. Jónsson,
menntaskólakennari. — Esp-
erántó. Kenn. Magnús Jónsson,
bókbindari. — Bókfærsla í
tveim flokkum. Kenn. Þorleif-
ur Þórðarson forstj. — Reikn-
ingur. Kénn. Þorleifur Þórðar-
son, forstj. — Skipulag og
starfshætíir samvinnufélaga.
Kennari Eiríkur Pálsson, lög-
fræðingur. — Fundarstjórn og
fundarreglur. Kennari Eirík-
ur Pá’sson, lögfr. — Búreikn-
ingar. Kennari Eyvindur Jóns-
son, búfræðingur. — Algebra.
Kenn. Þóroddur Oddsson,
menntaskólakennari, Eðlis-
fræði. Kenn. Sigurður Ingi-
mundarson, efnafræðingur. —
Mótorfræði í tveim flokkum.
Kennari Þorsteinn Loftsson,
vélfr. — Siglingafræði. Kenn-
ari Jónas Sigurðsson, stýri-
mannask.kennari. — Landbún-
aðarvélar og verkfæri. Kenn-
ari Haraldur Árnáson, land-
búnaðarverkfræðingur. — Sál
arfræði. Kennarar dr. Broddi
Jóhannesson og frú Valborg
Sigurðárdóttir, upþeldisfr. —
Skák í tvéim flokkum. Kenn-
ari Báldur MÖllér, skákmeist-
ari.
hennar. Samkvæmt upplýsing-
um Jepson liðsforingja, sem
alltaf óttaðist að sjálfsmorðs-
hneigð kynni að grípa haná
kom honum það eiginlega mjög
á óvart, þegar hún neitaði að
hafa slíka töflu á sér. Sjálfs-
morð kom henni kem sé alls
ekki t.l hugar. Og slík var
dirfska hennar, að hún var
reiðubúin að horfast í augu við
hvað sem verða kynni og þola
það, sem ekki yrði umflúið. Og
því var það, að hún neitaði al
gerlega að taka töfluna með
sér.
Loks voru þau bæði skoðuð
og athuguð vandlega. Þess var
gætt að þau værú ekki með
neina brézka vindlinga á sér;
vasar þeirra voru nákvæmlega
leitaðir, að þar fyndust ekki
eldspýtur eða sneplar af að-
göngumiðum. Þá voru öll slcil
ríki þeirra vandlega athuguð,
svo og skömmtunaírmiðarnir,
en töskumar, sem þáú höfðu
rrieðferðis, höfðu þegar verið
settar út í flugvélina, eftir að
allt innihald þéirra hafði ver-
ið rannsakað á sama hátt.
Bifreið, sem þéttum tjöld-
um fyrir gluggum, ók þeim
ekki aðeins út á ílugvöllinn.
heldur alla leið að flugvélinni.
Þar beið þeirra Lysander-flug-
vél, en sú gerð var minnst
allrá flugvéla, sem notaðar
voru í þann tíð. Fylgdarfólk
þeirra kvaddi þau með handa-
bandí og óskaði þeim góðrar
1 ferðár, flugvélarhreyfillinn níð
aði, þau settust í sæti sln fýr‘r
aftan flugmanninti, hægt og
hægt lyftist flugvélin frá jörðú
og hækkaði flugið. Stefndi síð
an á strönd Frakklands handan
sunds.
Fyrst Lysandervél hafði ver
ið valin til ferðar'nnar, þýddi
(það að henni vaj' ætlað að
lenda, en þau þyrftu ekki að
svífa til jarðar í fallhlífum. Að
sjálfsögðu átti vélin að taka
einhverja farþega hinum meg
inn sundsins, sem koma þyrfti
úr landi; ef til vill særðum
leyniþj ónustumönnum, — eins
og átt hafði sér stað með Bob,
— eða einhverjum, sem þýzka
leyniþjónustan var á hnotskóm
eftir. Og loks var líklegt að ein
hverjar skýrslur eða skilaboð,
fyllri en þau dulmálsskeyti,
sem komið varð á milli með
stuttbylgjustöðvunum, biðu
þar fyrir handan. Flugvélin
flaug yfir sundið í allt að 3000
féta hæð, en lækkaði þaS síð-
an mjúklega niður I 100 fet,
en loftvarnabyssum w r'j yfir-
leitt ekki við komið, þ :: svo
lágt var flogið. Og ’ “: sem
þessi vélagerð var áuaflega
hæghægfleyg, gat húii lant á
akurbletti, sem ekki va : nema
um 40 — 30 metrar á lengd:
Brátt urðu kennileiti greind,
°g þegar vélin nálgaðist hinn
leynda lendingarstað hafði
hún samband við loftskeyta-
mann niðri í gegn um stutt-
bylgjustöð, og sagði hann frá
því á dulmerkjamáli, hvernig
lendingarmerki yrðu notuð,
fjögur dauf rafljós, sém mörk
uðu stærð akurblettsins.
Léndingarstaður sá, ier fyrir
valinú varð að þessu sinni, vár
á akurlend.nu á milli Chártres
og Orleans. Eii áður en flugvél
in náði þangað hafði þýzk her
flúgvél véitt henn athygli, og
neyddi hana tii að breyta um
stefnu. Þetta var Messerschmitt
svo hraðfleyg, að hún varð að
snúa við í sífellu aftur, þegár
hún hafði þotið fýrir hiná hag-
fara Lysánder-vél. Það vár bér
sýnilegt að þeim var með öllú
þýðingarlaust að leoida, er þau
höfðu slíkan draug á hælum
sér, svo flugmaður nn sneri við
til Bretlands aftur, og vár nú
ekki annað sýnna, en að þau
Violetta og Staunton myndú
énn einu sinni verða að seinka
för sinnj til næstu tunglfyll-
ingar. Var því sízt að undra
þégar þau sáu sundið enn fyr-
ir neðan sig, er þau voru á
heimleið, hvort einhver örlög
hefðu vérið ákveðin þeim slík,
að þau mættu ekki méð neinu
móti gegna þésssu hlutverki.
Svo fór loks, að þýzka flugvél
ín hætti éltitigárleiknum, Og
sneri þá flugmaðurinn ePn Við,
og að þessu sirini tókst hónúm
að ná léiidingarstað heilU Og
höldnu. Þau sáu ljósdeplana
fjóra allt í einu beint fyrir neð
an, flugmaðurinn stöðvaði
hreyfilinn og réhndi vélitthi
gætilega niður á völlirm, sem
rétt varð greindur í fölri mána
lýsuttni, og eftir nokkra rykki
og hnykki fyrir ójöfnurnar
nam vélin staðar.
Mennirnir með vasaljósin
komu hlaUþandi að vélinni og
ræddu við þaU í hálfum hljóð-
um, Violetta gékk fyrst niður
stálrimlana, en StáUntön kom
næstur og var þéim ittnilega
fagnað með faðmlögum að
fröínskum sið.
Öli töluðu þaU hvísllátt. Mót
tökunefndin hafði meðferðis
reiðhjól handa þeim tvéim;
töskurnar voíu teknar úr
spenntar á böglagrindúrnar, en
geymsluhólfi vélarinnar og
þar siem Violetta var með tvær
töskur meðferðis, varð hún að
spenna aðra þeirra á bak sér.
Þegar þeim undirbúningi var
lokið, héldu þau út í nóttina á
sína löngu för, því að um tutt-
ugu mílur vegar voru til á-
fangastaðar; þótt, ofdirfska að
halda mjög nálægt Paris, vegna
umferðabannsins, sem var þar
á öllum vegum að næturlagi,
og því hafði verið ákveðið að
þau skyldu halda kyrru fyrir
það sem eftir lifði nætur, er
ferð þsirra l.ykþ í húsakynn-
um eins af mönnum andspyrnu
hreyfingarinnar. Og þegar
loks þangað kom beið þeirra
’þar matur á borðúm, ekki um
annað að tala, enda þótt þau
hefðu nesti méð sér. í eldhús-
inu beið þeirra hvítdúkað borð,
itómatsúpan hafði verið hituð
yfir eldstónni og steik mikil
var framneidd á fati; en í sveit-
unum, einkum þar sem akur-.
yrkja og kvikfjárrækt var aðal
lega stunduð, var ghægð matar
á meðan á hernáminu stóð. Þau
néyttu matár síns af beztu lyst,
og síðan var kaffi drukkið,
sem öllum bragðist hið bezta,
en þáð höfðu þau tekið með
sér að heiman, því lítið var um
ánnað en gervikaffi á Frakk-
landi. Spillti og ekki ánægj-
unni að fá valið konjakk með,
því áf þeim drykk var nóg. Síð
an gegnu þaU Violetta og Staun
tön til rekkju ög sváfU lengi
dags, en héldu síðan með lest-
inni til Parísarborgar.
ÞRETTÁNDI KAFLI.
í strandhéruðum Normandí.
Staunton átti frænku eina í
Párís; átti hún heima á Signti
bákká, skammt frá Pont dil
Cárrossel. Hinum megin á
bakkanutti gát að lítá Tuiléres-
garð og Louvre, og kom Staut
on Violettu fyrir á þessu heim
ili frænkú sinnar. Hann hélt
sjálfur sjaldnast kyri'U fyrir;
mátti rékna méð því að þýzká
lögreglan væri á hæluin sér, og
vildi því ekki stefna Violléttu
í hættU með því að búa hjá
henni, en heimsótti hána hins
végar hvettær, sem öruggt gat
kallast.
Að sjálfsögðu hafði Violetta
numið til hlítar allar götur í
Mið-Párís, ert fyrsta daginn
vildi hún þó ekki fafa út ein,
og fylgdi frænka Stauntons
henni. Þær gengu úm Rua Roý
ale, og þegar Violétta kom
auga á Mádelame-kirkjuna og
uin leið fylltist hugúr hennár
endurminnittgunUm um Eti-
enné ög leitáði hfeim til dóttuí'
innar. Hvarvéttta mættu þær
hópum manna í þýzktim eiþ-
kennisbúningum, og auk þess
mörgurtt öðruni, sem fekki bártl
einkénnisbúningá, en vofu þó
ótvírætt þýzkir. Þárna vár á
ferli mafkt iðnaðarmánna, sem
voru á hraðri ferð til iðjú sintt-
áf, fen márgt fólk var líka á
ferli í verzlunarerindum, því
að þrátt fyr;r það að Þjóðverj-
arnir létu greipar sóppa um all
ar verzzlanir í borginni, var
þar enn mikið um varning frá
fyrri árum. Varla sá Violetta
nokkrar bifreiðar þarna I
akstri. Flestir borgarbúar ferð
uðust um á reiðhjólum. Þafná
mátti meira að segia sjá eins-
konar léttivágna, stigna eins og
reiðhjól; sat ekilinn frámmi á
og stfeig, en farþeg'n aftur í og
lét fara notalegá um sig, Ekki
voru neinir strætisvagnar í
akstri, en neðanjarðarbraUthi
var starfrækt enn, og méð
henni fóru flestir þeir, sem
komast þurftu nokkra vega-
lengd.
Það var í maísölustað nokkr
um við Boulövard des Capu-
cinees. að Violetta notáði föls
uðu skömmtunármiðana í
fyrsta skipti. Maturinn var dýr
og fábrotinn. Seinná um kvöíd
ið hittúst þau Staunton í Lux
emborgargarði, eins og áður
hafði verið ákveðið, og gengu
þar um stígana og sþjölluðu
saman.
Hann haf ði komið því þánnig
fyrir að hun héldi mieð lest til
Rúðuborgar morguninn eftir.
Vegalengdin var um það bil
sjötíu og fimm mílur, og tók
ferðalagið nærrí tvær klukku-
stundir. Staunton mælti: „Þeg
ar ég fór þangað f fýrstá skipti
þekkti ég aðeins einn niann,
sem ég gát snúið mér til, Serge
Malraux. En þú hefur ekki
nokkurn mann, sein þú getur
snúið þér til, ekki eittu sinni
sendistöð, sem þú getur náð
sambandi með heim til Lund-
úna. Þú hefur sem sagt ekki
neitt við að styðjast. Að vísu
hef ég lista með nöfnum þeirra,
sem voru í andspyrnuhreyfing
unni, len við höfum ekki hug-
mynd um hvort þetta fólk er
einu sinni ofan járðar lengur.
Þú verður að læra nöfttin og
heimilisföngih Utan að og éy'öi
l&'-ggja síðan listann, því að
hahn máttu ekki berá á þér
nokkra stúnd. Það einá, sem
við getum gettgig að sém vísu,
er það að þú ért í mikilli hættu
stödd, strax og ferð þín þattgað
refst. Þú verður fýrst og fremst
að háfa það húgfast, að þú get
ur yfirleitt hvergi farið án þess
að þér verði veitt eftirtekt og
jafnvel ieftirför. Það er léitt að
maður skuþ þannig neyðást til
að senda þig út f opinn dauð-
ann, en kæmi ég með þér,
mundi það ekki gérá ahnað en
auka til muna á hættuná”.
„Ég skil”, svái’ það eiha sem
hún sagði.
„Og þú ert samt reiðubúin
að fara?”
„Já”, svaraðj hún. „Ég er
reiðubúin, og þú mátt treysta
mér”.
„Það veit ég”, svaraði hann
og kláppaði henni á arminn.
„Það veit ég”.
Og loks var það síðastá ráð
leggingin.
„Reyndu að komast hjá því
að tala nema það nauðsynleg-
asta”.
„Þú héldur þó ekki .. ."
„Nei, ekki það, að þú talir
af þér. EEn framburður þinn
er enn með greinilegum énsku
hreim“.
„Er þetta satt?” spurði hún
öldungis dolfallin.
„Var þér það ekki ljóst?”
spurðj hann. ,.Það gæti gengið,
ef þú mættir láta sem þú værlr
frá Elsass-Lóthringen. En þá
myndu Þjóðverjarnir gera ráð
fyrir að þú talaðir líka þýzku.
Segðu því sem fæst, því fransk
an þín gæti komið upp um sig
í eyrum Prakka, ig þú veizt
aiarei hverjum má treysta þótt
fránskir séu“.
Sjálfur ráðgérði Staunton
ferðálag til amiai’a héraða, þar
setti hattil hUgðist st.ofna flökka
andspyrnuhreyfingar ig vihna
að undirbúningi undir væritan
legan innrásardag. Állir, sem
til fengust, urðu að verg til-
búnir að vinna fjandmönnun-
um allt hugsanlegt mein og
tjón að baki víglínanna um leið