Morgunblaðið - 22.03.1978, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. MARZ 1978
23
Áslaug Eggertsdóttir
kennari — Minning
Kvenfélag Kópavogs kveður nu
eina af sínum beztu og traustustu
féíagskonum, Áslaugu Eggerts-
dóttur kennara. Hún átti sæti í
stjórn félagsins í 16 ár, þar af þrjú
ár sem formaður.
Hún var fædd 8. júlí 1904 í
Vestri-Leirárgörðum í Leirársveit
í Borgarfirði. Foreldrar hennar
voru Eggert Gíslason bóndi þar og
kona hans Benónía Jónsdóttir.
Áslaug stundaði nám í Hvítár-
bakkaskóla í tvo vetur. Síðar fór
hún í Kennaraskólann og tók
þaðan kennarapróf 1934 og kenn-
arapróf í handavinnu 1944.
Þegar Áslaug flytur í Kópavog
árið 1948, er hún búin að starfa
mikið að kennslu- og félagsmálum
í heimabyggð sinni, Borgarfirði. I
stjórn U.M.F. Hauks var hún tvö
ár og í stjórn Kvenfél. Leirár- og
Skilmannahr. frá stofnun til 1948.
Þá var hún í bygginganefnd
Húsmæðraskólans að Varmalandi
og segir það sína sögu.
Áslaug var ein af stofnendum
Kvenfélags Kópavogshrepps, en
það félag var stofnað í Kópavogs-
skóla 29. okt. 1950. íbúar Kópa-
vogshrepps voru þá á annað
þúsund.
Áslaug kenndi við Kópavogs-
skóla, sem þá var nýbyggður, en
skólastjóri hans var Frímann
Jónasson. Hún minntist oft á hve
velviljaður F'rímann var kven-
félaginu og í skólanum hans hélt
það sína félagsfundi, þar til
Félagsheimili Kópavogs var tekið
í notkun.
Eftir að Kópavogur fékk kaup-
staðarréttindi var nafni félagsins
breytt í Kvenfélag Kópavogs.
Áslaug var hugsjónakona og
vann að mörgum góðum málum.
Má þar t.d. nefna Líknarsjóð
Áslaugar Maack, sem stofnaður
var til minningar um fyrsta
formann félagsins, en Áslaug
Eggertsdóttir vann fyrir Líknar-
sjóðinn til dauðadags.
Með ört vaxandi byggð og
fólksfjölgun fann hún brýna þörf
fyrir félagslega aðstöðu. Strax á
fyrsta fundi eftir stofnfund var
farið að ræða um byggingu félags-
heimilis og lagði félagið fram
myndarlega fjárupphæð til bygg-
ingarinnar. Þann 9. apríl 1959 var
svo fyrsti fundur Kvenfélags
Kópavogs haldinn í Félagsheim-
ilinú og þar hafa fundirnir verið
síðan.
Áslaug hafði mikinn áhuga á
byggingu sumardvalaheimilis
barna í Lækjarbotnum og að
hennar ósk gaf félagið eldhúsinn-
réttingu í það. Hún átti sæti í
fyrstu orlofsnefnd húsmæðra í
Kópavogi og var fararstjóri með
fyrsta hópinn, 30 konur í orlofs-
dvol að Laugarvatni árið 1962.
Áslaug vann ötullega að því, að
sumardagurinn fyrsti yrði haldinn
hátíðlegur í Kópavogi. Félögin í
bænum tóku höndum saman og
vorið 1959 var sumardagurinn
fyrsti haldinn hátíðlegur í Kópa-
vogi í fyrsta sinn og hefur svo
verið árlega síðan. Þá má geta þess
að hún var einn aðalhvatamaður
að því að Kvenfélagasamband
Kópavogs var stofnað árið 1967.
Áslaug barðist fyrir því að
tímarit Kvenfélagasambands ís-
lands, „Húsfreyjan", væri í eigu
hverrar félagskonu. Það var orð-
inn fastur liður á fundum að hún
bað um orðið og sagðist rétt ætla
að minna á „Húsfreyjuna". Árang-
urinn af þessu starfi hennar er sá,
að næstum hver einasta félags-
kona kaupir nú tímaritið og les sér
til ánægju og fróðieiks.
Á frumbýlingsárunum voru
guðsþjónustur haldnar í Kópa-
vogsskóla. Sóknarpresturinn, séra
Gunnar Árnason, og kona hans,
Sigríður Stefánsdóttir, tengdust
félaginu fljótlega, því frú Sigríður
var formaður stjórnar Líknarsjóðs
Áslaugar Maack í 8 ár. Heimili
prestshjónanna stóð félagskonum
opið og þar voru oft fundir
Líknarsjóðsstjórnar og margur
vandinn leystur.
Áhugi félagskvenna á kirkju-
byggingu var mikill og þar lá
Áslaug ekki á liði sínu. Kvenfélag
Kópavogs hóf fjársöfnun fyrir
litgluggum í eina álmu kirkjunnar.
Áslaugu þótti vænt um Kópavogs-
kirkju og átti þátt í fleiri gjöfum
til hennar.
Áslaug var kona einörð og
rökföst í málflutningi og lét sér
fátt mannlegt óviðkomandi. Við
þökkum þá umhyggju og þann
hlýhug sem hún sýndi okkur frá
fýrstu kynnum, ekki síst fagnaði
hún hverjum nýjum félaga. Hún
agaði okkur og elskaði og var
hreinskiptin með afbrigðum. Ás-
laug var gestrisin og góð heim að
sækja. Handavinna, bækur og
blóm settu svip á hennar snyrti-
lega heimili. Hún lagði rækt við
blómin sin eins og börnin í
kennarastarfinu.
Um margra ára skeið bjó hún i
Auðbrekku 9 í nánum tengslum við
Höddu systurdóttur sína, mann
hennar Gunnar H. Stephensen og
þeirra börn. Þarna bjuggu þrír
ættliðir, en þar var ekkert kyn-
slóðabil. Hin síðari ár bjó þar
einnig Lára systir hennar og
hennar maður. Hún var umvafin
ástúð þeirra allra þar til hún
andaðit skyndilega 15. þessa mán-
aðar.
Við biðjum Áslaugu Eggerts-
dóttur allrar blessunar og kveðj-
um hana í Kópavogskirkju með
virðingu og þökk. Minningar um
þessa þjóðlegu konu munu ylja
okkur um ókomin ár.
Hún varður jarðsett að Leirá, en
þar kaus hún að hvíla við hlið
foreldra sinna.
Við sendum heimilisfólkinu í
Auðbrekku 9, systkinum hennar og
öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Konur í
Kvenfélagi Kópavogs
Kveðja frá Kveníélagasam-
bandi Kópavogs
Áslaug Eggertsdóttir, sem nú
hefur kvatt hinztu kveðju, var
hvatamaður að stofnun Kven-
félagasambands Kópavogs á sín-
um tíma og bar hag þess mjög
fyrir brjósti.
Okkur er öllum minnisstætt er
hún greindi frá tildrögum að
stofnun K.S.K. á 10 ára afmæli
sambandsins á s.l. ári.
Við viljum á þessum tímamótum
færa henni alúðarþakkir fyrir
samstarfið og viðkynningu á liðn-
um árum og sendum aðstandend-
um samúðarkveðjur.'
Þann 15. þ.m. andaðist Aslaug
Eggertsdóttir, Auðbrekku 9, Kópa-
vogi, og verður minningarathöfn
um hana í dag 22. mars í
Kópavogskirkju.
Aslaug fæddist að Vestri-Leir-
árgörðum í Leirársveit, Borgar-
firði, 8. júlí 1904. Foreldrar hennar
voru Eggert Gíslason bóndi þar og
Benónía Jónsdóttir kona hans.
Ekki var skólaganga Áslaugar
löng í æsku, aðeins rúmir fimm
mánuðir alls, eftir því sem hún
sagði sjálf frá. En úr foreldrahús-
um mun hún hafa hlotið gott
veganesti út í lífið, samviskusemi,
dugnað, hreinskilni og heiðarleika.
Snemma mun hugurinn hafa
staðið til meira náms og veturna
1923—24 og 1925—26 var hún á
Alþýðuskólanum á Hvítárbakka.
Dvalarinnar þar minntist hún
alltaf með óblandinni ánægju og
taldi sig hafa haft mikið gott af
veru sinni þar. Á næstu árum
fékkst Áslaug nokkuð við kennslu,
en fór síðan í Kennaraskólann og
lauk þaðan kennaraprófi 1934 og
handavinnukennarapróf tók hún
1944. Haustið 1934 hóf Áslaug
kennslustörf að nýju og kenndi
alla vetur (nema einn) fram til
ársins 1971, en þá hætti hún
kennslu enda var kennslutíminn
þá orðinn all langur eða 36 ár.
Lengst kenndi Áslaug við Kópa-
vogsskólann, 22 ár. Þar lágu leiðir
okkar fyrst saman haustið 1952 og
vorum við svo samkennarar við
þann skóla um 19 ára skeið.
Þegar Áslaug kom sem kennari
að Kópavogsskólanum var skólinn
ekki fjölmennur eða húsakynni
vegleg og margt skorti sem til
kennslu þurfti. En það breyttist
fljótt til hins betra, hvað húsnæði
og .aðbúnað snerti, en oft var þar
þröngt setinn bekkurinn bæði í
kennslustofum og á kennarastofu
vegna mikillar og örrar fjölgunar
nemenda. Var þá oft við ýmisleg
vandamál að stríða. Það var því
mikið happ fyrir skólann, að hafa
eins góðan starfskraft og Áslaugu.
Hún lá ekki á liði sínu, leysti öll
sín störf með dugnaði og glöðum
huga. Áslaug kenndi m.a. handa-
vinnu stúlkna fyrstu árin hér í
skólanum. Þá var engin handa-
vinnustofa til og þurfti Áslaug oft
að fara á milli stofa með handa-
vinnukennsluna og allt sem henni
fylgdi, en ekki kvartaði Áslaug.
Áslaug var ágætur kennari og
átti auðvelt með að laða börnin að
náminu með sinu hlýja viðmóti.
3g ekki var hún slæmur félagi í
ænnarahópnum, alltaf boðin og
oúin til hjálpar ef með þurfti og
létti oft skap manna með sínu
hressilega viðmóti.
Áslaug var greind kona, skýr í
hugsun og rökföst í ræðustól, hún
gat stundum verið nokkuð skap-
. stór, en hreinskiptin, trygglynd og
félagslynd. Hún mun snemma
hafa byrjað að vinna að félagsmál-
um, fyrst í ungmennaféaginu í
heimabyggð sinni og síðar í
kvenfélögum og kennarafélögum.
Hún var t.d. ein af stofnendum
Kvenfélags Kópavogs og styrk stoð
þess félags alla tíð. Það var hverju
máli vel borgið, sem Áslaug beitti
sér fyrir.
Áslaug hélt mikilli tryggð við
átthagana og sagðist ekki vilja búa
annars staðar en þar, sem hún sæi
heimab.vggðarfjöllin. Og henni
varð að þeirri ósk sínni. Akrafjall
og Skarðsheiði blöstu við augum
frá skólanum þar sem hún kenndi
lengst og Akrafjallið sást einnig
úr eldhúsglugganum í húsinu, sem
hún byggði sér í Kópavogi. En hún
tók einnig mikilli trvggð við
Kópavog og vildi velgengni þessa
bæjarfélags sem mesta.
Áslaug giftist ekki og átti engin
börn, en baranhópurinn hennar er
þó orðinn mjög stór, því að öll
börnin, sem hún kenndi voru
börnin hennar og þau munu
eflaust í dag senda henni hlýjar
kveðjur og þakkir fyrir stuðning-
inn, sem hún veitti þeim fyrstu
sporin út á vandrataða mennta-
braut í viðsjálum heimi.
Eg vil að leiðarlokum þakka
Áslaugu hin miklu og gifturíku
störf hennar við Kópavogsskólann,
þakka henni fyrir samveruna og
samstarfið öll þessi ár, sem við
störfuðuin þar saman og þakka
fyrir einlæga vináttu hennar við
mig og fjölskyldu mína.
Nú við útför hennar skarta
fjöllin hennar hvítu, lit hreinleik-
ans, sem var einkennandi fyrir
hugarfar hennar og gerðir.
Ættingjum Áslaugar vil ég
votta dýpstu samúð og það er
huggun harmi gegn, að minningin
um þessa merku og miklu mann-
kostakonu lifir meðal okkar.
Óli- Kr. Jónsson.
Minning — Finnbogi
Bjömsson frá Kirkju-
bœ í Skutulsfirði
Laugardaginn 11. marz s.l.
andaðist á heimili sínu á Isafirði
Finnbogi Björnsson, fyrrurh bóndi
á Kirkjubæ í Skutulsfirði og áður
á Eyri í Mjóafirði. Með honum er
genginn enn einn vina minna frá
Djúpi vestur, sem mig langar til að
minnast nokkrum orðum.
Finnbogi var fæddur 1. maí 1898
að Hólum í Reykhólasveit og var
Austur-Barðstrendingur að ætt og
uppruna. Foreldrar hans voru
Björn Björnsson, járnsmiður, og
kona hans Ástríður Brandsdóttir.
Finnbogi ólst upp hjá foreldrum
sínum til fjórtán ára aldurs en
hleypti þá heimdraganum og
vistaðist hjá móðurbróður sínum
Jóni Brandssvni á Kambi í sömu
sveit. Þar dvaldi hann fram um
tvítugsaldur, en réðst þá í vinnu-
mennsku að Bæ í Króksfirði og að
Reykhólum. Síðast var hann ann-
arra en sjálfs sín hjá Birni bróður
sínum á Hríshóli.
Árið 1932 verða tímamót í ævi
Finnboga Björnssonar. Það ár,
hinn 26. maímánaðar, kvæntist
hann heimasætunni á Eyri í
Mjóafirði við Pjúp, Salvöru
Kristjánsdóttur. Salvör er fædd á
Eyri 20. október 1903, dóttir
hjónanna Kristjáns Bjarna Ólafs-
sonar og Ragnhildar Jónsdóttur,
nafngreindra merkishjóna vestur
þar.
Þau Finnbogi og Salvör tóku þá
þegar við einum þriðja hluta
jarðarinnar, og síðan við allri
jörðinni 1935, þegar Kristján
Bjarni brá búi.
Þau sátu Eyri með sóma í 14 ár,
eða til ársins 1946, að þau bregða
á nýtt ráð. Þá festa þau kaup á
jörðinni Kirkjubæ í Skutulsfirði
og byggja þann bæ fram til ársins
1972 að þau létu af búskap og
fluttu búferlum til ísafjarðar. Var
þá enda heilsu eljumannsins Finn-
boga allmjög tekið að hraka.
Þetta er í stærstu dráttum
lífshlaup Finnboga Björnssonar.
Þeim hjónum varð fimm barna
auðið: Ólöf, gift Guðmundi Óla-
syni; Guðmundur, býr með Valdísi
Jónsdóttur; Björn, ókvæntur í
foreldrahúsum; Kristján Ragnar,
á Maríu Sonju Sveinsdóttur,
norskættaða, að sambýliskonu og
yngst Arndís, sem heitbundin er
Einari Árnasyni.
Öll eru börn þeirra góðir og
nýtir borgarar og foreldrum sínum
góð og gjörhugul.
Ég minnist þess frá bernsku
minni, að ég heyrði þeirra oft
getið, Boga og Söllu á Eyri. Ég
kynntist þeim þó ekki á meðan ég
átti heima í Ögurvíkinni, þótt ekki
væri ýkjalangt milli bæja. Bæði
var, að samgöngutæki nútímans
voru þá óþekkt, og eins hitt, að
ekki var þá til siðs að liggja í
bæjarflakki. En nokkrum árum
eftir að þau setjast að á Kirkjubæ
tókust þeim mun betri kynni með
okkur. Minnist ég þess ekki að mér
hafi á öðrum bæjum verið tekið
með meiri hlýhug, nema þá eins.
En hversu ofarlega sem okkur
hjónúm kann nú að vera í huga
þakklæti fyrir vináttu Kirkju-
bæjarfólksins, þá situr samt í
fyrirrúmi innilegt þakklæti til
þeirra hjóna, Boga og Söllu, fyrir
það atlæti, sem börn okkar nutu í
þeirra garði alla tíð. Lengi býr að
fyrstu gerð, og er það fullvissa
mín, að börn mín muni búa að
kynnum sínum við íslenzka sveita-
heimilið á Kirkjubæ og það reynist
þeim hollt vegarnesti. Og víst er
um það, að þau hefðu viljað vera
þar nær, þegar vinur þeirra Bogi
á Kirkjubæ var kvaddur hinztu
kveðju, öllsömul, Bryndís,
Kristján, Margrét, Ragnhildur og
Ásthildur, en ég flyt nú þeirra
kveðju og þakklæti, svo og konu
minnar.
Finnbogi Björnsson var vel
farinn til orðs og æðis. Hann var
í lægra meðallagi á vöxt og allra
manna kvikastur í hreyfingum og
glaðbeittastur í orðræðu. Slíkur
var hugurinn og dugnaðurinn, að
mér finnst sem ég hafi aldrei séð
hann úti við nema hlaupandi við
fót. Vinur minn, Magnús Ingi-
mundarson frá Bæ í Króksfirði,
þar sem Finnbogi var vinnumaður
um hríð, sagði mér, að Finnbogi
hefði þótt afbragð hjúa. Hjá
honum hefði farið saman trú-
mennskan og snyrtimennskan.
Finnbogi var góður bóndi. Hann
ræktaði jarðir sínar af alúð og
kappi. Hann margfaldaði túnstæð-
ið á Kirkjubæ. Hirðingarmaður
um skepnur var hann með ágæt-
um, enda gekk búsmali hans
undantekningarlaust vel fram.
Þau hjón bjuggu ekki stóru búi, en
gagnsömu, enda var ekkert til
sparað í atorku og umsýslu.
Ég hygg að Finnbogi hafi verið
mikill gæfumaður í lífi sínu. Hann
eignaðist ágæta konu og gæfuleg
börn, sem hann kom öllum vel til
manns. Hann var bóndi af lífi og
sál og fékk æfinni lifað við það
eftirlæti sitt. Hjá Finnboga
Björnssyni ríkti gleði og góðvild
hins heiðvirða íslenzka manns.
Útför Finnboga var gerð frá
Isafjarðarkirkju laugardaginn 18.
marz.
Ég sendi Salvöru vinkonu minni
kveðju mína og minna og bið henni
styrktar og Boga vininum góða
blessunar Guðs.
Sverrir Ilermannsson.
Afmœlis- og
minningargreinar
Að marggefnu tilefni skal athygli vakin á þvi, að
afmælis- og minningargreinar verða að berast blað-
inu með góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem
birtast á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli.
Sé vitnað til ljóða eða sálma skal höfundar getið.
Greinarnar þurfa að vera vélritaðar og með góðu
línubili.