Alþýðublaðið - 04.12.1958, Side 11

Flygvélarsiars
Flugfélag fslands h.f.:
Millilandaflug: Gullfaxi er
væntanlegur til Rvk kl. 16.35
í dag frá Kaupmannahöfn og
Glasgow. Flugvélin fer til
Glasgow og Kaupmannahafn-
ar kl. 08.30 í fyrramálið. —
Innanlandsflug: í dag er áætl
að að fljúga til Akureýrar,
Bíldudals, Egilsstaða, ísafjarð
ar, Kópaskers, Patreksfjarðar
og Vestmannaeyja. — Á §
morgun er áætlað að fljúga
til Akureyrar (2 ferðir), Fag-
urhólsmýrar, Hólmavíkur, —
Hornafjarðar, ísafjarðar, —
Kirkjubæjarklausturs, Vest-
mannaeyja og Þórshafnar.
SkipSns
Skipaiítgerð ríkisins:
Hekla er á Vestfjörðum á
norðurleið, Esja er á Vest-
fjörðum á suðurleið. Herðu-
breði fer frá Rvk síðd. á morg
un austur um land til Bakka
fjarðar. Skjaldbreið er á
Skagafjarðarhöfnum á leið til
Akureyrar. Þyrill er á Faxa-
ilóa. Skaftfellingur fer frá
livk á morgun til Vestmanna
eyja.
liimskipaféiag íslands h.f.:
Dettifoss fór frá Hafnar-
firði 25.11. til New York. —-
Fjallfoss fór frá Vestmanna-
eyjum 2.12. til Rötterdam, —
Antwerpen o'g Hull. Goðafo.ss
fer frá Rvk 5.12. til Vestm,-
eyja, og autsur og norður urn
land tli Rvk. Gullfoss fór frá
Kaupmannahöfn 2.12. til |
Leith og Rvk. Lagarfoss fór |
frá Hamina 2.12. til Hauge- I
sunds og Rvk. Reykjafoss fer 1
frá Hamborg 5.12. til Rvk. |
Selfoss kom til Rvk 28.11. frá |
Helsingör o'g Hamborg.---|
Tröllafoss för frá Kaupm,- |
höfn 28.11, yæntanlegur tii
Rvk annað kvöld 4.12, —
Tungufoss fór frá aGutaborg
2.12. til Álaborgar og Kaup-
mannahafnar.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvasasfell kemur til Kefla
víkur í dag frá Flekkefjord.
Arnarfell er væntanlegt til
lieyðarfjarðar í öag frá Vents
pils. Jökulfell lestar á Aust-
fjörðum. Dísarfell er í Val-
kom. Litlafell er í olíuflutn-
ingum í Faxaflóa. Helgafell
fer í dag frá ísafirði.til Húsa-
víkur og Rauíarhafnar. -——■
Hamrafell er væntanlegt til
Rvk 10. þ. m. frá Batum. —
Trudvang fór 2. þ. m. frá New
York áleiðis til Rvk.
aanmauKgg^asassasE
Framhald af 12. jíðu.
tekst innan skamms tíma að
framkvæma raunhæfar ráð-
stafanir til þess að stöðva verð-
bólguna, telur þingið óhjá-
kvæilegt að gerðar verði ráð-
stafanir til þess að verðtryggja
sparifé og lífeyrissjóði.
Þingið leggur áherzlu á, að
fullt samráð verði haft við
launþegasamtökin í landinu
varðandi ráðstafanir í efna-
hagsmálum og lýsir óánægju
sinni yfir því, að óskir síðasta
bandalagsþings í því efni hafa
verið að engu hafðar hvað
snertir BSRB.
Þingið felur stjórn banda-
lagsins að vinna að því eftir
mætti, að framvegis verði BS
RB talinn jafngildur aðili og
önnur heildarsamtök launþega.
Þingið fagnar því samstarfi,
sem tekizt hefur með BSRB og
öðrum launþegasamtökum um
sérfræðilegar athuganir á efna
hagsmálum, þakkar stjórn
bandalagsins fyrir forgöngu
þá, sem hún hafði um þetta
mál, og lætur jafnframt í ljósi
þá ósk, að samstarfi þessu
verði haldið áfram“.
stúlkur komu tvær og tvær,
eða í hópum niður breið þrep
gistiheimilisins, gengu hratt
og stefndu til strandar. Þær
báru svo að segja allar dökk
sóigleraugu, og hann hugsaði
með sér, að varla mundi hann
bera kennsl á Jane aftur, ef
hún væri með slík gleraugu,
því það voru augu hennar,
sem hann mundi bezt. Ung
stúlka hafði nú dregist aftur
úr hinum. og nam staðar hin-
um megin á gangstéttinni. Há
og grönn stúlka, mjög svipuð
Jane í vexti, en hún bar dökk
gleraugu, svo hann var ekki
viss. Og hann vildi ekki fara
að hlaupa til hennar, — það
gat orðið dálítið kjánalegt, ef
það reyndist svo ekki vera
hún.
Þrjár stú^kur komu á harða
hlaupum niður þrepin, hlóu
dátt að engu og hlupu fram
hjá honum á leið til strand-
ar. Hann leit á eftir þeim,
síðan aftur á stúlkuna, sem
stóð þarna enn og horfði á
hann. Það hafði hún gert
nokkra hríð. Hún lagði af stað
samtímis honum. Þau mætt-
ust hans megin á gangstétt-
inni.
— Góðan dag, Richard.
— Ég var, satt bezt að
segja, ekki alveg viss um að
þetta værir þú . ..
— Það er víst þessum að
kenna, mælti hún brosandi og
tók af sér sólgleraugun. Ég
veitti þér bara ekki athygli
fyrr en rétt í þessu.
Hvers vegna var hún að
skrökva til um þetta, sem ekki
skipti neinu máli? hugsaði
hann.
Hann rétti henni pokann
litla með blóminu í. Það var
dálítið hik á henni, þegar hún
tók við pokanum; minnti á
höltu stúlkuna í verzluninni,
þegar hann gaf henni blómið.
Svo opnaði hún ha*m með var-
úð.
— Nei, hve hún er íaileg.
Þetta er kamelíg. ...
— Já, svaraði hann, Hún
hlaut vitanlega að hafa á réttu
að standa. Allt, sern þeim
tveim fór á milli, hlaut dð
vera rétt og satt. Biómið
hafði aðeins skipt um nafn til
þess. að fögnuður þeirra vrði
meiri.
Hún vissi ekki hvar hún
ætti helzt að festa þvi. Það fór
ekki vel við röndóttan bolinn.
sem hún var í. Þetta var auð
sjáanlega fyrst og fremst
kvöldbló.m, — það hsfði
hann átt að geta sagt sér
sjálfur.
— Þetta gengur ekk*, varð
honum að orði.
— Heldurðu eltki?
Iiún tók orð hans í fyllstu
alvöru, rétt eins og hún hefði
ekki sjálf verið þegar komin
að sömu niðurstöðu.
-— Þá get ég bara haldið á
henni, sagði hún og leit upp;
brosti, en horfði athugandi á
hann.
Þegar þau lögðu af stað eft-
ir gangstéttinni, bauðst hann
til að bera lítinn poka, sem
hún bar í hendi sér, en hún
vildi ekki láta hann áf handi
við hann, — kvað han - aðeins
hæfa konum. Hún : ; upp
sólgleraugun. — lA bjóst
kannski við að við yntpin
svolítinn spöl, — hvað segirðu
um það?
— Það er þjóðráð, svaraði-
hann.
— En hvað um sundskýluna
og það? Þú ert jpó ekki í henhí'
innan klæða? spurði hún.
— Nei, en ég ætla að kauþa
hana.
— Hvað ... hefurðu ekki
og bætti við: — Agætt • • •
Það var verzlun á næsta
götuhorni.
— Ég bíð hérna úti fyrjr á
meðan, sagði hún.
En þegar hún var ein orðin,
tók hún að skoða gardeníuna
nánar. Kamelíuna, eins og
hún hafði kallað hana.
Hann keypti sér sundskýlu
og ilskó. Þegar hann kom ut
úr verzluninni lét hún hallast
upp að hvítum múrnum og
virti fyrir sér bílana, sem óku
framhjá.
— í>ú verður að afsaka, en
þetta tók dálitla stund.
Hún leit hliðhallt á hann,
og sem snöggvast brá fyrir
»
CAESAR SMITH :
ótta í svip hennar. Sólgler-
augun sýndu enga skapbreyt-
ingu.
— Þú hefur fengið allt, sem
með þarf?
Hún brosti. Helzt til fljótt.
— Já.
Hann tók í hönd henni,
þau héldu yfif akbraufina, til
strandar. Fundu sér stað á
sandinum við brimbrjótinn,
alveg niðri í flæðarmálinu.
Sjórinn var hreinn og tær, og-
mjó, hvít, freyðandi rák þar
sem hann féll á sandinn. Þar
voru börn að leik. Uppi á
ströndinni voru baðskýli í
röðum.
— Við hefðum átt að af-
Hæðast þarna uppi í skýlun-
um, varð honum að orði.
— Ég verð ekki í neinum
vandræðum með það, svaraði
hún og brosti við. — Það verð
ur öllu erfiðara fyrir þig. Ég
held að þú gerðir réttast að
skreppa þangað upp eftir.
Hann fann autt skýli, af-
klæddist og fór í sundskýiuna,
setti á sig ilskóna, lagði úr sitt
og peningapyngju undir jakk-
ann. Hvers vegna hafði hún
staðið allan þennan tíma á
gangstéttinni fyrir handan og
látið sem hún sæi hann ekki?
Af feimni eingöngu? Eða lágu
tii þess einhevrjar dýpri or-
sákir? Bros hennar var annað
en áður; raddhreimurinn einn
ig.
Hún sat og beið hans.
Smeygði kjólnum upp yfir
höfuð sér, braut hann saman.
Lafmóður hundur hljóp fram
og aftur um flæðarmálið og
gelti Og gjammaði að nrar.ni,
sem var á sundi talsvert út
írá ströndinni. Og allt í emu
þótti henni sem sandurima
væri auður, það var myrkt
uppi yfir og stj örr.ur á stargii.
Og maður og stúlka háðu með
sér dýrslegustu baráttu á
sandinum; stúlkan rak upp
æðisgengið vein, og maðurinn
reis frá henni og hljóp á brott
á bak við baðskýlin. Og Syi-
vía vesalingurinn lá grátar.d.i
eftir á sandinum, hálfhug-
stola af hræðslu.
Hún tók af sér sólgleraug-
un, kipraði saman hvarmana
í glóandi sólskininu, sá fólkið
umhverfis sig. Fætur hennar
voru hvítir, aumkunarlega
hvítir og hún tók að húa þá
upp úr sólolíu. Gardenían lá
við hliðina á pokanum, hún
tók hana og reyndi að festa
henni í hár sér.
Vitanlega gat hverjum sem
var hafa orðið það fyrst fyrir
að spyrja um gistihús; fjöxda-
margir hlutu að hafa átt í
vandræðum með að fá sér
náttstað; öli gistihús yfirfull í
þessum mánuði, og dvalargest
irnir skiptu tugum þúsunda.
Blómið tolldi á bak við
eyra henni. Hún fann ilm
þess.
Hundurinn hljóp geltandi
um flæðarmálið.
Tallent stóð hjá henni og
brosti til hennar.
— Aðdáanlegt. sagði hann
og horfði á blómstrið í hári
hennar.
— Þakka þér fyrir. Ég veit
bara ekki hvort það tollir. Og
þér finnst ekki að það ...
minni um of á ferðaskrifstofu
auglýsingarnar að bera það’
þarna?
— Það fer þér yndislega
vel, sagði hann og settist við
hlið henni.
— Þú ert alls ekki eins ve-
sældarlega hörundsföiur og
ég, sagði hún.
Hann tuldraði eitthvað,
Starði þangað, sem hundurinr.
hljóp geltandi um sandinn.
Hleypti brúnum.
— Ég hef bókstaflega mak
að á mig olíunni. Viltu ekki
bera á þig?
Hún rétti honum flöskuna.
— Þakka þér fyrir. Er nokk
urt gagn í því að bera þetta á
sig?
— Hvað gengur nú að þér,
Richard? spurði hún enn eftir
að hafa virt hann fyrir sér
nolckurt andartak.
— Ekkert, nema hvað ég
vildi óska að hundskrattinn
hætti þessu gjammi, svaraði
hann rólega.
— Já, það er leiðinlegt til
lengdar, svaraði hún og horfði
út yfir sandinn.
— Ég þoli ekki slíkan há-
vaða, sagði hann enn og \k við
sjálft að ha;m kveinkaði sér.
Svo leit ■ nn á hana og
reyndi að brosa. — En þú?
spurði hann.
— Nei, ekki hsldur, svaraði
hún.
Hún leit : hann og svipur
hennar var alvarlsgur.
í þessu óð eigandi huudsins
í land. Hundurinn ho’þpaði og
skoppaði í kringum hann og
hætti að gelta.
— Hamingjunni sé lof, varð
Richard að orði.
— Tók þstta svona á taug-
arnar? spurði hún og horfði á
hann, alvarleg ög athu'gandi.
— Já; svarað'i hann og brá
fyrir gremju í rödd hans. —
Þú veizt hvernig sumt getur
gripið mann.
Hann tók að núa á sig olí-
unni. Hún gtarði Pr hárin á
hörundi hans tókn á sig gulis-
gljáa og risu við. Hann skrúf-
aði stúthettuua á glasið.
— Þáð er víq*- ekki orðið
sérlega mikið eftir.
— Það var'ekki svo mikið,
þegar ég rétti hér hað . ..
— Þú ert dá=amleg ...
Hún opnaði munninn. Undr
andi.
— Þakka þér fyrir, vinur
rninn.
— Ég gat ekki að mér gert
að segja þér það.
— Þú gladdir mig með því.
— En þú ert samt að ein-
hverju leyti brQvtt, frá því í
gærkvöldi, sagði hann.
Haiín lá á bakið og hafði
klút brotirm saman undir
hnakka sér Trokaði augunum
og reyndi að muna svio henn
ar og andlitsdrætti: vildi ekki
eiga á hættu að gleyma þeim
aftur. Stutt. bMht nef. hiaka:n
festuieg, va*'irnar síhvikar
og túlkuðn tilfinningar henn-
ar ekki síður p*i auanatiiiitið.
Líkamsgrönn. brjóstin sihá en
þrýstin, armarnir grannir og
fæturnir einnig: fvrir ekki
löngu síðan mundi hún háfa
verið geigjuleg og lítt þrosk-
uð, — átti raunar eftir að
þroskast mikið enn. En hrevf-
ingarnar vóru mjúkar og
stæltar.
HITA
BYLGJA
Alþýðublaðið — 4. des. 1958 11