Morgunblaðið - 17.03.1979, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 17.03.1979, Blaðsíða 30
30 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. MARZ 1979 Sigurbjörn Jónas- son — Minningarorö Fæddur 22. marz 1931. Dáinn 4. marz 1979. A sjávarkambinum við túnfót- inn að Bæ á Höfðaströnd standa þverhníptir, veðurbarðir klettar sem kallaðir eru Bæjarklettar. Fram undir miðja þessa öld stóð þar í skjóli klettanna lágreist samnefnd húsaþyrping, fyrrum hjáleigukot, sem hýsir lítið, fátækt samfélag, er lifði af því sem Skagafjarðar fiskimiðin miðluðu því. I marzmánuði, þegar norðan-hafvindar lemja ströndina sælöðri og snjókófi, fæddist Sigur- björn á Bæjarklettum. Hann var fjórða barn foreldra sinna, tveim árum síðar fæddist 5. barnið en litlu áður höfðu Skaga- fjarðarálar búið föðurnum, heimilisfyrirvinnunni hinztu gröf. Þegar fólk er innan fermingar- aldurs, er það enn nógu óspillt til þess að meta félaga sína eftir þeirra verðleikum og til þess að hnýsast ekki í ætterni þeirra til að draga þá í ákveðna dilka. Á þeim árum kynntist ég sveitunga mín- um Sigurbirni. Móðir hans hét Þorbjörg, var kölluð Tobba, og hann var Jónasson, þetta nægði fyllilega til viðbótar hans eigin framlagi, og það hefur dugað mér síðan. Barnanámstímabilið hefur verið Sigurbirni óvenju harður og óvæg- inn skóli. Hann átti í feikilegum erfiðleikum með að koma hugsun- um sínum í form orða, vegna stamgalla. Á þennan veikleika hans réðust skólasystkinin af mik- illi grimmd. Börn eru miskunnar- laus. Einstaka sál hrærðist honum þó til meðaumkunar og snerist honum til varnar gegn vægðar- lausum margnum, en þeim launaði Sigurbjörn síðar með ævilangri hollustu og tryggð. Þegar barnaskólanáminu á Hofsósi lauk, blasti við brauðstrit- ið eitt, frekara nám var ekki hugleitt, það leyfði hvorki heimilisfjárhagur né þeirrar tíðar hagkerfi. Margt það, sem til náms er nauðsyn, hafði Sigurbjörn þó ríkulega til brunns að bera. Næðingssöm Iífsskólavistin varð hans eina viðbótarmenntun. Starfsvettvangur hans dreifðist til sjós og lands, frá smábátagjökti á Skagafjarðarmiðum til heið- landa í vegavinnu, vetrarvertíða á Suðurnesjum til sæferða á haf- skipum Samba'ndsútgerðarinnar, þar sem hann undi hag sínum hvað bezt nú siðustu ár. Sigurbjörn var afar samvisku- samur, iðinn og kappsamur, stund- um svo að það gat orðið á kostnað forsjárinnar. Hann eignaðist marga góða félaga, sem létu sér annt um hann og endurguldu honum tryggð hans. Þessara tryggðarbanda naut hann síðustu daga sinnar stormasömu ævi. Sigurbjörn bjó yfir óvenjulega mikilli kímnigáfu, má þó vera að það hafi farið fram hjá sumum, því það tók á þolrif tilheyranda hans hve seint og erfiðlega honum gekk að tjá hug sinn, af ástæðum sem framan greinir. Það var með ólíkindum hve vel honum tókst að útlista gjörðir sveitunga sinna og félaga með græskulausu gamni, og hve fundvís hann var á broslegu hliðar tilverunnar. Ef til vill er þó á því skýring, að hann hafi leitað á náðir kímninnar þegar alvara Otför PÁLS SIGUROSSONAR fyrrum bónda að Árkvörn í Fljótahlíð, sem lézt 9. þ.m. fer fram frá Fossvogskirkju, þriðjudaginn 30. marz kl. 15.00. Þeim, sem vildu minnast hins látna er bent á líknarstofnanir. F.h vandamanna, Sigfúa Sigurðaaon. t Hjartanlegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug, vegna andláts, HARÐAR ÁGÚSTSSONAR, loftakaytamanna, Miklubraut 72. Sigríður Andréadóttir, Halldóra Péladóttir, Snorri Jóhannaaon, Léra Ágúatadóttir, Óakar Gíalaaon, Elín Kjartanadóttir, Óakar Léruaaon, Lérua Ágúataaon og barnabörn. Þökkum auösýnda bróöur, + vináttu og samúö viö andlát og útlör mágs okkar og AOALSTEINS JÓNSSONAR, elnaverklræéingt, Skólavöröustíg 41. Stelén Þóröarson, Svava Jónsdóttir, Hjördís Guömundsdóttír, Síguröur Jónsson, Þorgeröur Brynjóllsdóttir, Höröur Jónsson. t Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdaföður, afa og bróöur, GEORGS LÚÐVÍKSSONAR, framkvœmdaatjóra, Kviathaga 23. Guðlaug L. Jónadóttir, Margrét Georgadóttir, Lúðvík S. Georgaaon, Sonja Garðaradóttir, Ingíbjörg Georgadóttir, Reynir Jónaaon, Gíali Georgaaon, Erla S. Óakaradóttir, barnabörn og ayatkini. lífsins var honum hve þungbærust, en það undirstrikar aðeins karl- mennsku hans og þor. Þessi eigin- leiki var sem honum í blóð borinn og var honum til varnar gegn þörfinni fyrir að bera leyndustu hugsanir sínar á torg. Þær bar hann einn, brosti, hallaði sér í veðrið og hélt áfram göngu sinni. Við fráhvarf Sigurbjörns munu margir minnast rósemi hans, glað- værðar og jafnaðargeðs. Þeir munu hugsa til hans með þakklæti fyrir hans hjálpsemi, greiðvikni og fórnfýsi. Minningin um Sigurbjörn er mér, sem þetta ritar, hugstæð- ari en margar aðrar frá bernsku- árunum. Yfirmaður Sigurbjörns af milli- landaskipi komst svo að orði þegar hann heyrði af láti hans: „Hann var sannur maður". Þessi umsögn ein væri nægileg minningargrein, hún er fegurri vitnisburður en mönnum oftast hlotnast. íbúarnir á Klettunum eru nú allir fluttir í burtu, ófullkomnar byggingarnar hafa samlagast jörðinni að nýju, og enn lemur næðingsvindurinn ströndina. Sigurbjörn Jónasson hefur brotist út úr veðurhamnum, en það kyrrir og vorar á ný á Bæjarklettum. h.j. Sigurbjörn Jónasson lést á Landspítalanum 4. mars s.l. eftir stranga baráttu við erfiðan sjúk- dóm. Sigurbjörn eða Bjössi eins og við vinir hans kölluðum hann, var fæddur að Bæjarklettum við Hofsós 22. mars 1931, sonur hjón- anna Jónasar Jónssonar sjómanns og Þorbjargar Jónsdóttur. Þegar Bjössi var aðeins tveggja ára drukknaði faðir hans og stóð móðir hans uppi með fjögur ung börn og það fimmta rétt ófætt. Það gefur því augaleið að snemma hefur Bjössi þurft að taka til hendi eins og kraftar leyfðu. Vann hann alla tíð í sambandi við sjóinn, fyrst á bátum og við fiskverkun, en fyrir um 10 árum réðst hann sem háseti á kaupskip skipadeildar S.I.S. og starfaði þar nær óslitið meðan kraftar leyfðu. Allstaðar þar sem Bjössi vann, kom hann sér vel, því hann var harðduglegur og mjög samviskusamur. Hann kvæntist ekki og átti engin börn, en barngóður var hann mjög og okkar börnum reyndist hann einstakiega vel. Hann var einn af þeim fágætu mönnum, sem hugsaði fyrst um hag vina sinna, síðar um eigin hag. Slíkir menn eru sjaldgæfir nú til dags og verða oft kalkvistir í hörku mannlegra samskipta. En takist að brjóta ísinn og leyfa manngerðinni að njóta sín, eykst vinum þeirra skilningur og lífsreynsla, sem maður vildi ekki hafa misst af. Með hugarfari og hátterni hefur Sigurbjörn búið sér óskabyr að hinni ókunnu strönd er leið okkar allra liggur til. Við kveðjum hann því að sinni og þökkum honum góð kynni. Megi friður og fararheill vera aðalsmerki hans á óförnum leiðum. Elín og Knútur Feögar kvaddir Haraldur Aöahteins- son og Guö- mundur Haraldsson í dag, laugardaginn 17. marz, fer fram í Húsavíkurkirkju minningarathöfn um feðgana sem fórust með rækjubátnum Guðrúnu ÞH 14, í aftakaveðrinu sem reið yfir Öxarfjörð hinn 15.1. ’79. Laugardaginn 17. 2. fór fram í Neskirkju í Aðaldal minningar- athöfn um sjómennina tvo sem fórust með Þistli ÞH 88. Ég ætla að skrifa nokkrar línur í kveðjuskyni til þeirra feðga. Haraldur var fæddur hinn 6. 5. ’34 og Guðmundur 14.12. ’58. Ég kynntist Haraldi fyrst þegar hann átti litla trillu sem hét Guðrún. Þá var ég af og til hjá honum í skúrnum. Síðan keypti Haraldur stærri bát sem líka er skírður Guðrún. Þá var ég með honum tvö vor, annað vorið á grásleppuveiðum og hitt á línu og þá var Guðmundur stundum með okkur. Síðan fórum við ekki á sjó saman aftur fyrr en Haraldur var með bát sem bróðir hans og synir eiga. Sá bátur heitir Guðrún Björg. Þá hófum við rækjuveiðar í Öxarfirði, þar var lærdómsríkur vetur. Það gekk vel hjá okkur, Haraldur var glöggur að fiska að mér fannst enda lagði hann sig allan fram, því honum þótti gaman að veiða rækju. Sumarið eftir vorum við svo á handfærum á sama báti í þrjá mánuði. Eftir handfæraveiðarnar hætti ég og fór að vinna í landi. Eftir þetta sam- starf urðum við miklir vinir og var Haraldur tíður gestur á heimili mínu síðar. Haraldur hélt áfram á sama báti og fór að veiða með Dragnót þangað til Öxarfjörður var opn- aður, því þá átti að veiða rækju á nýjan leik. Þá varð Haraldur fyrir því óláni að slasast og var frá vinnu í 2—3 mánuði, en byrjar síðan veiðar að veikindum loknum. Það næsta sem Haraldur gerði var, að hann hætti með bát bróður síns og hugðist kaupa bát sjálfur sem hann gæti stundað rækju á og það gerði hann. Hann keypti hér á staðnum 9 tonna bát sem áður hafði verið notaður til rækjuveiða og skírir þann bát Guðrúnu, þetta nafn var Haraldi mjög kært þar sem móðir hans hét svo öðru nafni og einnig ber dóttir hans það. Þá er að gera klárt fyrir næstu vertíð. Öxarfjörður er opnaður og fyrsta ferðin farin, þá var Guðmundur sonur hans með honum. Allt gengur vel nema hvað Öxarfjörður er lokaður og opnaður á víxl vegna seiða. Svo var það 14. 1. á afmælisdag konu minnar, að Haraldur var staddur hjá okkur að spjalla um ýmislegt eins og svo oft áður. Kl. 12 um kvöldið rýkur hann af stað því hann þurfti á sjó um morgun- inn. Ekki hvarflaði það að mér þegar ég fylgdi honum til dyra að hann kæmi ekki í kaffi til mín framar. Það er stutt á milli lífs og dauða. Haraldur var giftur Sigríði Guðmundsdóttur og eignuðust þau þrjú börn. Hann lætur nú eftir sig eigin- konu, tvö börn og eitt barnabarn. Guðmundur var trúlofaður Hólmfríði Þorkelsdóttur og voru þau barnlaus. Eiginkonu og börnum Haralds svo og unnustu Guðmundar sendi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur. Friður sé með þeim. Þorfinnur Harðarson. Minning: Grétar Skaptason vél- stjóri Vestmannaeyjum Fæddur 30. maí 1945 Dáinn 1. marz 1979 Mikið er það gull sem sjómenn okkar sækja í greipar Ægi, en mikið meira er það gull sem Ægir á til að taka til sín úr röðum þessara vösku manna og skilur eftir harmi slegna ástvini. Fyrsta marz s.l. voru það fjórir ungir menn sem ekki fengu náð landi. Einn af þessum mönnum var Grétar, okkar ástkæri bróðir, sem hafði svo margt yndislegt til að bera. Hversu óréttlátar þótti ekki okkur systrunum þessar gerðir Ægis er hann tók frá okkur þennan eina bróður er við áttum og okkur þótti svo mikið vænt um. Upp í huga okkar kemur sú mikla virðing er við bárum alltaf fyrir honum. Við vorum e.t.v. meðal fárra sem höfðum því láni að fagna að komast að hversu mikinn mann hann hafði að geyma því hann var maður dulur og hlédrægur sem flíkaði sjaldan sínum tilfinningum eða hæfi- leikum, en þeim var hann gæddur í ríkum mæli. En við systurnar áttum með honum ómetanlegar stundir er við sátum með honum og töluðum um erfiðleika lífsins og gleði. Eflaust hefðu þessar stundir orðið svo miklu fleiri, nema vegna þeirrar fjarlægðar sem aðskildi okkur og gerði það erfitt fyrir. En það eru einmitt þessar ógleyman- legu stundir sem munu lifa í okkar hjörtum þó hann sé horfinn sjónum okkar. Við kveðjum elskulegan bróður og megi honum farnast vel á ókunnum stigum Guðný og Sveinbjörg.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.