Morgunblaðið - 16.11.1979, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 1979
Sigríður Erna Ást-
þórsdóttir—Minning
Fædd 18. september 1924.
Dáin 11. nóvember 1979.
Miskunnarlausar og grimmar
geta helfregnir hitt mann á
óvæntustu augnablikum. Svo fór
mér er ég frétti hið skyndilega
fráfall Sigríðar Ernu Ástþórsdótt-
ur talsímavarðar á Alþingi.
Fáum dögum fyrr hafði ég hitt
hana í starfi sínu brosandi og
elskulega sem ætíð, tilbúna til að
afgreiða allt kvabbið í mér með
sömu ljúfmennskunni og tillits-
seminni og einkenndi öll hennar
störf.
Samvizkusemi hennar, starfs-
vilji og Ijúf og létt lund ásamt
glöggri greind og góðum hæfileik-
um, léttu henni anna- og erilsöm
störf, þar sem oft reyndi á um
þolinmæði og þrautseigju, en úr
öllu skyldi ævinlega greitt sem
allra bezt. Það var aðall hennar og
einkenni.
Á ekki stærri starfsstað sem
Alþingi er, kynnist fólk vel, það er
með ólíkindum, hve starfsfólk allt
þar er til fyrirmyndar, jafnt í
verkum sem daglegri umgengni.
Sigríður varð hvers manns
t
Maöurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN KLEMENSSSON,
Vesturbraut 7, Keflavík
lést aö heimili sínu 14. nóvember.
Sigrún Kristjánsdóttir
Þórhallur Guöjónsson Steinunn Þorleifsdóttir
Jóhanna Guöjónsdóttir Hafsteinn Guömundsson
Kristján K. Guöjónsson Ingibjörg Siguröardóttir
barnabórn og barnabarnabörn.
t
Maöurinn minn,
BOGI SIGURÐSSON,
Hamrahlíö 7,
andaöist aö heimili sínu þann 14. nóvember.
Fyrir hönd vandamanna,
Ingibjörg Bjarnadóttir.
t
Systir mín
KRISTÍN JÓHANNA GUOMUNDSDÓTTIR,
Smáratúni 3, Keflavík
andaöist aö St. Jósepsspítala Hafnarfiröi, 15. nóvember.
Hjördís Guömundsdóttir.
t
Sonur okkar, bróöir og mágur,
GUOMUNDUR KVARAN,
Kleifarvegi 1, Reykjavík,
sem fórst af slysförum 8. nóvember s.l. veröur jarösunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík ásamt félaga sínum Hauki Jóhannessyni,
í dag 16. nóvember kl. 14.
Blóm eru vinsamlega afþökkuð, en þeim sem vildu minnast hans
er bent á Styrktarfélag vangefinna.
Kristín Kvaran Einar G. Kvaran
Karitas Kvaran Baldur Guölaugsson
Gunnar E. Kvaran Snæfríöur Egilson
Helgi E. Kvaran
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu, vegna andláts og
útfarar eiginkonu minnar og móöur
JÓHÖNNU MAGNÚSDÓTTUR
frá Kolsstööum,
Austurbrún 6.
Guölaugur Magnússon,
Jóhann Guölaugsson
og vandamenn.
Viö þökkum af alhug samúö og vinarhug viö andlát og útför
JÓNÍNU BJARNADOTTUR
Sólvallagötu 52
Ágúst Ólafsson
Emil Ágústsson
Liilian Simson
og barnabörn
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarför fööur okkar, tengdafööur og afa,
JÓHANNS GUÐMUNDSSONAR,
Strandgötu 50 C, Hafnarfiröi,
Guö blessi ykkur öli,
Jóhanna Jóhannsdóttir, Höröur Sigursteinsson,
Kristinn Þórir Jóhannsson, Erna Lára Tómasdóttir,
og barnabörn.
hugljúfi og engan gat grunað það,
að þessi starfsfúsa og glaðbjarta
kona ætti við neinn vanda að
glíma.
Hennar hlutverk var að leysa
annarra vanda og hugsa í engu um
sinn eigin sjúkleika, sem flestum
var dulinn.
Á kveðjustund minnist ég henn-
ar sem vinar, sem ég oft átti tal
við, þá sjaldan tóm gafst til og
aldrei betur en þá komu hinir
góðu eðlisþættir hennar skýrt
fram.
Ég sá stundum, er yngri kyn-
slóðin hennar Sirrí kom í heim-
sókn og fann þá glöggt, hvern
kærleiksyl hún bar til þeirra og
þau til hennar. Þær heimsóknir
voru greinilega hennar ljúfustu
stundir, þar sem hún naut sín bezt
sem gefandi og umvefjandi aðili.
Góð er sú minning og mæt, sem
ég á um Sigríði, þó kveðjuorð mín
verði í fátæklegra lagi vegna
annasamra daga. Einlæg þökk og
hlý skal flutt að leiðarlokum fyrir
frábæra viðkynningu og viðmót.
Sárt er að sjá á bak svo ágætri og
indælli samferðamanneskju í
blóma lífsins.
Ég votta öllum hennar ástvin-
um dýpstu samúð mína í þeirra
mikla harmi og bið þess að hin
góða minning megi létta tregann
og milda söknuðinn sára.
Blessuð sé minning Sigríðar
Ernu Ástþórsdóttur.
Helgi Seljan.
Við sátum saman um kvöldið og
skemmtum okkur við að rifja upp
ýmis atvik frá þeim 30 árum sem
við höfum verið vinkonur. Við
höfðum deilt sorg og gleði og
fundið hvor hjá annarri það traust
sem býr í sannri vináttu. Næsta
morgun var mér tilkynnt andlát
hennar. Þótt dauðinn sé skelfi-
legur og fjarstæðukenndur þá er
hann staðreynd. Ég verð víst að
beygja mig undir það.
Sigríður Ástþórsdóttir var
óvenju greind og skemmtileg
kona. Hún hafði andúð á tilgerð og
hvers kyns sýndarmennsku og
tókst oft meistaralega með vel
völdum orðum að skilja hismið frá
kjarnanum. Fyndni hennar beind-
ist ekki síður að henni sjálfri en
öðrum og sá eiginleiki hjá svo
hlýjum og viðkvæmum persónu-
leika sem henni, gerði hana ákaf-
lega vinsæla í okkar vinahópi. Ég
man þá tíð þegar dætur mínar
voru ungar og fullorðið fólk vakti
takmarkaðan áhuga þeirra, að
Sirrí var auðvitað undantekning.
Hún var skemmtilegasta konan
sem þær þekktu. Þetta breyttist
ekki með árunum. Eldri dóttir mín
sagði við mig sárhrygg í gær: „Og
ég sem átti eftir að tala svo mikið
við hana Sirrí.“
Sirrí var listræn eins og systk-
ini hennar og hafði glöggt auga
fyrir fegurð hluta. Heimili hennar
var sérstaklega smekklegt og hún
hafði yndi af að fegra umhverfi
sitt. Sú ánægja var ekki runnin af
rótum neinnar sýndarmennsku
heldur sprottin af eðlislægu feg-
urðarskyni.
Þegar ég geng hér um stofur
mínar, þá blasa við mér gjafir frá
vinkonu minni. Þær bera vott um
gjafmildi hennar og höfðingsskap
og minna mig á hana. Nú er
minningin ein eftir, en hún mun
lifa meðal þeirra sem þekktu
hana.
Við Lárus vottum Ragga vini
okkar og börnunum dýpstu samúð.
Ásta.
Enn er erfitt að trúa því, að
Sirrí sé látin, svo lifandi lifði hún
lífinu á jákvæðan hátt. — Nú
vitum við að lasleiki hennar að
undánförnu var meiri og alvar-
legri en við gerðum okkur grein
fyrir, því um eigin hagi talaði hún
frekar í léttum tón, en hafði meiri
áhyggjur ef hún frétti um veikindi
vina sinna eða ættingja. Þetta
segir mikið um hana sjálfa, en
Sirrí hafði sterkan persónuleika
og sínar eigin skoðanir á mann-
fólkinu, mat það ekki eftir húsi,
bíl eða stöðu, heldur einstakling-
inn í sjálfu sér, og enga sérstaka
lotningu bar hún fyrir peningum,
taldi þá gagnlegasta til að njóta
Þórunn Jónsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 25. marz 1917.
Dáin 6. nóvember 1979.
í dag verður til moldar borin
ástkær tengdamóðir okkar Þórunn
Jónasdóttir. Hún lést í Borg-
arspítalanum 6. nóv. s.l.
Hún fæddist í Súðavík 25. marz
1917. Hún var dóttir hjónanna
Karitasar Kristjánsdóttur og Jón-
asar Sigurðssonar.
Vegna veikinda móður sinnar
fluttist hún til föðursystur sinnar
Sæunnar og manns hennar Sig-
urðar J. Sigurðssonar í Hnífsdal,
þegar hún var á fjórða ári, og ólst
þar upp. Eiga þau gömlu hjónin
nú um sárt að binda vegna fráfalls
elskulegrar fósturdóttur sinnar,
sem var þeim einkar kær.
Ung að árum kynntist hún
Jakobi Guðmundssyni og hófu þau
búskap hjá foreldrum hans, Vagn-
borgu Einarsdóttur og Guðmundi
Jónasyni í Hnífsdal og bjuggu þau
þar fyrstu árin. Var alltaf mjög
kært með henni og gömlu hjónun-
um. Þau Jakob eignuðust saman 5
börn sem öll sakna nú elskulegrar
móður sinnar.
Elstur er Gunnar f. 28.7 '36,
Sigríður f. 3.8. ’37, Jóna f. 10.8. ’39,
Guðmundur f. 29.11. ’41 og yngstur
Sigurður f. 5.2. ’44.
Einnig ólu þau upp elsta barna-
barn sitt Þórunni, dóttur Sigríðar.
Árið 1945 fluttust þau suður.
Árið 1958 slitu þau Jakob sam-
vistum og bjó hún hjá dóttur sinni
Sigríði upp frá því.
Það sem einkenndi Þórunni
mest var létta góða skapið og
góðvildin, hvað sem á gekk.
Hún var alltaf boðin og búin til
að hjálpa ef með þurfti, en ætlað-
ist ekki til fyrirhafnar sín vegna.
Börnum sínum, barnabörnum og
tengdabörnum var hún ástrík og
umhýggjusöm og áttu þau í henni
einlægan vin.
Við fráfall hennar verður eftir
tómarúm sem seint verður fyllt.
Lokað vegna jarðarfarar
FRÚ SIGRÍÐAR ERNU ÁSTÞÓRSDÓTTUR
í dag (föstudag) klukkan 3 e.h.
Sölusamband íslenzkra Fiskframleidenda.
lífsins, prýða heimili sitt og gleðja
aðra með. Þar voru engar vanga-
veltur yfir hlutunum, enda vissi
sjaldnast hin vinstri hönd hvað
hin hægri gaf.
Þó aðeins séu fjögur ár liðin
síðan við kynntumst er margs að
minnast. Hún hafði hafið starf
nokkrum mánuðum á undan mér
við símavörslu Alþingis og var ég
því nemandi hennar í fyrstu. Mörg
minnisatriði hafði hún skrifað
niður til hagræðis og miðlaði mér
á óeigingjarnan hátt af reynslu
sinni, því áður hafði hún unnið í
nokkurn tíma á símstöðvunum í
Vestmannaeyjum og síðar í
Reykjavík. Þessir fyrstu dagar
janúarmánaðar 1976 voru rólegir,
ennþá jólablær yfir húsum og
þjóð. Síðar gafst minni tími til að
rabba saman, því annir jukust og
við skiptum með okkur vöktum og
afleysingar voru á mesta anna-
tíma dagsins.
Það puntaði upp á daginn þegar
Sirrí kom á vaktina. Oft hafði hún
ýmislegt meðferðis, sem var gam-
an að sjá, og sagði okkur gjarnan
frá ýmsu, sem fyrir hana hafði
borið á leiðinni, hvort sem hún lá
niður Laugaveg eða meðfram
Tjörninni, og þó það væri ekki
nema veðrið, sem hún talaði um,
var það skemmtilegt, því næma
kímnigáfu hafði hún, ásamt frá-
bærum frásagnarhæfileika, sem
var aldrei neinum til tjóns. Slíkar
stundir voru of fáar, því ef annir
voru miklar, gekk hún beint að
starfi, þótt hennar rétti vinnutími
væri ekki kominn. — Slík var
samviskusemi hennar, trú-
mennska og stundvísi.
Minnisstætt er mér glæsilegt
kvöldverðarboð á heimili þeirra
hjóna fyrir tveimur árum. Þar á
meðal margra dýrmætra muna
sýndi hún okkur nokkra, sem áttu
fallega sögu að baki, og fyrir það
virtist hluturinn vera henni meira
virði.
Móðir mín þakkar henni fyrir
alla góðvild og hlýju og á erfitt
með að trúa raunveruleikanum,
sjálf vil ég helst horfa framhjá
honum í þetta sinn.
Við sem unnum með Sirrí þökk-
um fyrir gott samstarf og allar
þær góðu minningar, sem hún
skilur eftir í hugum okkar.
Við hjónin sendum móður henn-
ar, Ragnari og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Fararheill og blessun fylgi Sirrí
í fegurri heim.
Bryndís.
En við eigum þó eftir minninguna
um elskulega móður og ömmu,
sem alltaf var tilbúin að hugga ef
eitthvað bjátaði á, eða slá á létta
strengi og glettast svo að allar
sorgir gleymdust.
Við tengdadætur hennar erum
innilega þakklátar fyrir það sem
hún var okkur. Betri tengdamóður
er vart hægt að hugsa sér.
Nú er hún horfin, en eftir lifir
.minningin um elskulega konu, sem
alltaf var okkur sannur vinur.
Við blessum þig og bjððum
góða nótt,
nú blika daggartár & legatað
þfnum.
Hvfidin er Ijúf ok Krafarhúmið
hljótt,
nú hjúfrar eilifð þÍK að barmi
sinum.
- G.M.
Blessuð sé minning hennar.
Bára og Erla.