Morgunblaðið - 13.03.1981, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. MARZ 1981
Ronald Símonarson
Ronald Símonarson við eitt verka sinna i Ásmundarsal.
Ronald Símonarson nefnist
sjálfmenntaður málari, sem ein-
vörðungu hefur starfað að list
sinni sl. þrjú ár. Hann hélt sína
fyrstu sýningu í Ásmundarsal
við Mímisveg fyrir réttu ári og
vakti hún töluverða athygli. Nú
er Ronald aftur kominn á vett-
vang í sömu húsakynnum með
sýningu á nýjum og ferskum
myndum.
Maður skynjar fljótlega, er
bestu myndir Ronalds eru skoð-
aðar, að hér er náttúrubarn í
myndlist á ferð, sem náð hefur
furðugóðum tökum á viðfangs-
efnum sínum er best lætur. En
um leið kemur greinilega fram í
mörgum myndanna, að hér er
sjálfmenntaður listamaður á
Karl Júliusson, sem er best
þekktur fyrir listilega leðursmíð,
vakti óspart athygli fyrir fyrstu
sýningu sína er hann hélt „í
DJÚPINU" við Hafnarstræti
fyrir ári eða svo. Hann sýndi þá
aðallega myndir í hólfuðum
kössum með súrrealistísku ívafi
í bland. Nú kemur Karl aftur
fram á sviðið og enn á sama stað
en nú með myndir sem flokkast
gætu undir hreinræktaðan
skúlptúr, — en að nokkru með
handverkslegu svipmóti.
ferð, því þær eru mjög misjafnar
að gæðum, sumar næsta viðvan-
ingslegar.
Þegar hér er verið að vísa til
þess að um sjálfmenntaðan
listamann er að ræða, ber að
athuga að bestu myndirnar á
sýningunni eru þær, sem unnar
eru undir áhrifum frá ýmsu því
sem er að gerast í dag. Þannig
hefur Ronald sótt föng í smiðju
annarra listamanna og það er
einmitt í þeim myndum sem
hann nær sterkustu tökum á
viðfangsefnunum. Lítum t.d. á
myndir svo sem „Sumar" (13),
„Gamli bærinn" (14), „Gæsir á
bæjarhlaði" (15) og „Hádegis-
blundur" (17), — hér kemur
fram að Ronald hefur kynnt sér
Það er auðséð að hér er á
ferðinni maður, sem er „flínkur"
í höndunum, að ekki sé fastara
að orði kveðið, og um leið kemur
fram óvenju næm tilfinning
fyrir formrænu samræmi.
Karl notar næsta óvenjulegan
efnivið í myndir sínar, en þær
eru unnar úr bambus, hríspapp-
ír, roði, tágum, auk þess sem
fuglafjöðrum og önglum bregður
sumstaðar fyrir.
Menn geta nú velt því fyrir sér
hvort hér sé kominn fram lista-
verk listamanna nútíma hlut-
veruleika og lært drjúgum af.
í listum sprettur ekkert upp af
sjálfu sér og ábyggilega hefði
Ronald haft gott af því að nema
beint frá öðrum listamönnum,
t.d. í tækni ýmiss konar en þar á
hann sitthvað ólært. Ronald er
enginn nævisti þótt hann hafi
vissa náttúrugáfu í sér fyrir
formun málverksins.
Ofangreindar myndir eru allar
unnar í vatnslitum og í þeirri
tækni kemur einnig myndin
„Skógurinn" (21) á óvart. Þá
skera tvær myndir sig úr, sem
unnar eru í olíu en það eru
myndirnar „Einn á ferð“ (3) og
„Strákar" (11).
I öllum þeim myndum sem hér
maður, sem mikið eigi eftir að
láta að sér kveða á vettvangi
íslenzkrar myndlistar í framtíð-
inni eða hvort hér sé á ferð
stundarfyrirbæri. Hvort Karl sé
hér að fá útrás skammtíma
sköpunargleði eða hvort áfram-
haldandi átaka sé að vænta frá
hans hendi.
Sé litið á heildina kemur
fljótlega upp í huga manns
nafnið Vladimir Tatlin (1885—
1958?). Sá var Úkraínumaður,
málari, grafíker og leikmynda-
smiður og jafnframt einn af
frumkvöðlum formbyltingar-
manna i rússnezkri myndlist á
árunum fyrir byltinguna. Tatlin
vann í margvísleg efni, var mjög
fjölhæfur og bjó yfir mikilli
tækni.
Ég veit nú ekki hvort Karl
Júlíusson þekkir til þessa lista-
manns, en áhrif frá honum geta
hafa komið eftir krókaleiðum
hafa verið nefndar, ber ekkert á
þeirri grunnristu væmni, sem
oftlega er fylgifiskur sjálf-
Karl Júlíusson
menntaðra listamanna og það er
einmitt ris og aðall sýningarinn-
ar.
Myndllst
eftir BRAGA
ÁSGEIRSSON
því að Tatlin hafði mikil áhrif á
vestræna myndlist með tilraun-
um sínum og kenningum.
Þær myndir er vöktu sérstaka
athygli mína á sýningu Karls
voru „Bogar“ (I), „Ránfugl" (II),
„Saltfisksvíta" (4) og „Fiskaseið-
ur“ (II), en hin síðasttalda er
sennilega hreinræktaðasta
skúlptúrverkið á sýningunni.
— Ég skal játa, að ég hafði
mikla ánægju af innlitinu á
þessa sýningu og haldi Karl
áfram verður forvitnilegt að
fylgjast með þróun hans.
Finngálkn
og flygildi
Ingihjórg við eitt verka sinna.
Opnar sýningu í
Gallery Langbrók
Lúðrakvintett
INGIBJÖRG Sofffa Sigurðardóttir
opnar f dag, 13. marz, sýningu í
Gallery Langbrók á Torfunni, en
þetta er fyrsta einkasýning Ingi-
bjargar. Hún hefur tekið þátt i
tveimur samsýningum. i Ásmund-
arsal 1979 og á Korpúlfsstöðum á
listahátið 1980.
Ingibjörg stundaði nám við
Myndlista- og handíðaskóla íslands
og útskrifaðist þaðan árið 197fr.
Sýning Ingibjargar er helguð ís-
lenzku ullinni og er að hennar sögn
eins konar ullarleikur. Á sýningunni
eru meðal annars vefnaður, ullar-
skúlptúr, ullarmyndir og einnig
verða til sölu belti ofin úr ull og
ullareyrnalokkar.
FIMMTU Háskólatónleikarnir
voru mjög skemmtilegir og segja
þeir nokkuð til um afmörkun
áhugahópa innan tónlistarsviðs-
ins. Þar er að finna áhugamenn
um sinfóníska tónlist, söngtón-
list, sem aftur skiptast í óperu-,
ljóða- og kórsöngsaðdáendur,
kammertónlist og létta tónlist.
Þá greinast þessi svið eftir mis-
munandi stíltegundum og á því
sviði eru hlustendur oft vand-
fýsnir og ekki ósjaldan beinlínis
haldnir fordómum.
Áhugamenn um lúðrablástur
standa nokkuð sér, aðaliega
vegna sérstöðu þess fyrirbæris
sem kallast lúðrasveit, en slíkt
fyrirtæki er ekki aðeins til orðið
vegna áhuga á lúðrinum, heldur
og vegna hlutverks þess í félags-
legum umsvifum. Þar með er
flutningi tónlistar skorinn stakk-
ur, sem, því miður, hefur reynst
helst til þröngur.
Þeir blásarar sem reynt hafa
annan klæðnað hafa oft átt erfitt
uppdráttar og kemur það oft til
af því að þeir, sem heillast hafa
af hreinum hljómi hornanna,
kunna oft ekki að meta aðra
tónlist en marsa og polka. í
hinum hópnum eru svo þeir sem
Tónllst
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
vilja aðra tegund af tónlist og er
lúðurinn aðeins eitt af mörgum
hljóðfærum, sem þar koma við
sögu. Blásarakvintett skipaður
mönnum úr Sinfóníuhljómsveit
Islands, Lárusi Sveinssyni, Jóni
Sigurðssyni, Þorkeli Jóelssyni,
William Gregory og Bjarna Guð-
mundssyni, flutti tónlist eftir
Dukas, Fisher Tull, Pál P. Páls-
son, Victor Ewald, Johann Pezel,
J.S. Bach og Samuel Scheidt.
Intrada og Allegro, eftir Pál P.
Pálsson er skemmtilegt verk og
það ásamt Lúðra-Sinfóníu eftir
Ewald, voru bestu hlustunar-
verkin á þessum tónleikum. Tvö-
falda fúgan (nr.9) eftir Bach er að
vísu undanskilin. „List fúgunnar"
er stórbrotið verk mikils hugsuð-
ar og sem einstök tónsmíð, er
níunda fúgan (eins og reyndar
allar hinar undir sömu kringum-
stæðum) slitin úr samhengi. Ní-
unda fúgan er tvöföld, en á undan
er Bach búinn að fara í gegnum
margvíslegar ummyndanir stefja.
Það væri verðugt verkefni fyrir
kvintettinn, sem er skipaður
mjög góðum liðsmönnum, að
leika stærri hluta þessa ágæta
verks Bachs og þá í samhengi og
gleyma því ekki að skilgreina í
efnisskrá gerð og byggingu hvers
þáttar.
Flutningur slíkrar tónlistar
yrði tíundaður sem nokkur tíð-
indi, hér á landi, eftir því sem
undirritaður veit best.
Sem sagt stórkostlegt verkefni
fyrir góða tónlistarmenn.
Óperutónleikar
í Háskólabíói
Fímmtudaginn 19. marz kl. 20.00 og laugardaginn 12. marz 1981 kl. 14.00
Flutt verdur óperan OTELLO eftir Verdi
Fytjendur Pedro Lavirgen (Otello), Sieglinde Kahmann (Desdemona), Guðmundur Jónsson (Jago), Sigurður Björnsson (Cassio) Anna Júlíana
Sveinsdóttir (Emelía), Kristinn Hallsson (Lodovico), Halldór Vilhelmsson (Montano), Már Magnússon (Rodrigo).
Söngsveitin Fílharmónía. Barnakór Garóabaejar Sinfóníuhljómsveit íslands Stjórnandí: Gilbert Levine
Aógöngumíöar í bókaverzlun Sigtúsar Eymundssonar og Lárusar Blöndal
SINFÓNÍUHLJÓMSVEIT ÍSLANDS