Tíminn - 25.07.1965, Page 11

' ' ' I
I /1 ’ ' ■ I '
SUNNUDAGUR 25. júlí 1965
TÍMINN
Þú færð ekki aS grípa fram í hermaður! — Góði, þú færð
ekki að hafa einokun á henni. Þeir nema staðar, til þess að
þrátta um þetta, og annar hermaður grípur bráðina. — Við
skulum dansa, á meðan þeir eru að þrasa, segir hann og hlær.
— Það er engin ástæða til þess að vera að eyða . . . Aftur er
gripið fram í, annar dansfélagi: — Drottinn minn, ég hef
ekki dansað í fimm mánuði . . . Þú dansar sannarlega vel.
( í raun og veru gerum við ekki annað en troða okkur í
gegnum þvöguna, og reynum að fylgja eftir tónlistinni)).
— Þú hlýtur svo sannarlega að vera eitthvað undarleg, fyrst
þú komst sjálfviljug til íslands. Hvernig . . . Aftur erum
við trufluð, annar dansfélagi er kominn. — Talaðu, litla
ungfrú, talaðu bara! í stað hans kemur enn einn, sem þrýst-
ir mér að sér og reynir að stíga tilþrifamikil dansspor.
Þegjandi og dálítið kuldalega sveiflumst við til og frá á
litlum, auðum bletti, sem hann hefur fundið, með því að
teygja sig og horfa yfir mannþröngina. Ég hef það á til-
finningunni, að ég sé að dansa við mann á stultum. Han
finnur annan blett, og við þjótum þangað, brjótum okkur
leið rennandi sveitt, áður en bletturinn er horfinn. Þar
beygjum við okkur að meiða fjölda manns: Honum geng-
spörkum tekst okkur að meiða fjölda manns. Honum geng-
ur vel, hugsa ég með mér, við erum að minnsta kosti búin
að dansa í hálfa mínútu, og það er metið til þessa. Hann er
kattliðugur og smýgur fram hjá karlmönnunum, sem standa
og bíða eftir að röðin komi að þeim, en mér finnst ég vera
í maraþonhlaupi, sem krefst hraða og úthalds þrátt fyrir
hinar mörgu hindranir, sem á veginum verða. — Allt í lagi.
kunningi, nú ert þú búinn að fá þinn skammt. Þessi dansari
veitir mér ofur litla hvíld, því fyrst stendur hánn’i1 annam-i.v
fótinn og hristir sig, síðan f hinn og hristir sig á ný. Ég kepist/. ■ .
upp á lagið með þetta. Við stöndum í sömu sporum og hrist-
um okkur, og ég get kælt mig dálítið, á meðan ég hlusta á
orðaflóðið, sém streymir af vörum hans. — Falleg stúlka
eins og þú, hlýtur að vera þreytt á öllum þessum hermönn-
um. Það, sem þú þarft á að halda, er góður félagi, eins og
ég gæti verið, sem verndaði þig gegn öllum þessum úlfum,
hvað sagðirðu annars, að þú hétir, og hve gömul ertu, ertu
gift, hvaðan ertu . . . Truflun enn — og hvar, hugsa ég, eru
stúlkurnar?
Fyrstu innfæddu stúlkurnar komu vanalega um klukkan
níu og aldrei fyrr. Þegar klukkan fór að nálgast níu fórum
við að gefa dyrunum auga af og til, til þesss að geta uppfyllt
þýðingarmesta hlutverk okkar: að bjóða hinar fráhverfu
innfæddu dömur velkomnar. Okkur fannst við líkjast einna
mest köngulóm, þegar við neyddumst til þess að töfra
þessar hlédrægu stúlkur inn í skálann, á meðan þúsund næst
um því áfergjuleg og gráðug augu störðu á þær. Bráðin,
sem beitt var fyrir, var mjög feimin. Stundum fengum við
þær inn úr dyrunum með því að hrista stöðugt hendur
þeirra og hörfa aftur á bak innar á meðan. íslendingar leggja
mjög mikið upp úr því að heilsast með handabandi, svo
við grípum tækifærið og notfærðum okkur það til þess að
draga stúlkurnar inn fyrir, án þess þó að hafa í raun og
veru lagt á þær hendur Kannski gægðust tvær eða þrjár
inn um dyrnar. En þegar hundruð manna þustu í átt til
þeirra, drógu þær sig í fljótheitum til baka og biðu þang-
að til fleiri höfðu bætzt í hópinn og kíktu þá inn aftur.
Þetta var auðvitað á fyrstu dögum hernámsins, og „feimni“
þeirra kom á stað hörðum ásökunum um, að íslenzku stúlk-
urnar væru kuldalegar. Það verður að líta í fleira en eitt
horn, áður en hægt er að dæma þær á þann veg. Piltarn-
ir okkar tóku ekki tillit til þess, að þeir voru nú í landi, þar
sero kvenfólkið hafði til þessa verið í miklum meirihluta —
ef til yill eins og mér hefur verið sagt, átta til tíu konur
um hvern karlmann. Svo að á einni nóttu, ha^ði þetta gjör-
breytzt. Og nú voru ekki aðeins konurnar, heldur allir íbúarn
ir komnir í margfaldan minnihluta. Þessu fylgdi að ákveðn-
ir varnarveggir risu upp til þess að vernda hinar ungu kon-
ur, og þar með talið var afskiptaleysið. Stúlkurnar voru að
brjóta gamla hefð, mennirnir vildu dansa — og tvær banda-
rískar stúlkur voru að reyna að dansa við tvö hundruð menn
íS»g þjáð^: stúlkurnar velkomnar um leið. Þetta var óþægi-
legcaðstaða fyrir alla viðstadda. Það bezta, sem hægt var að
búast'við á deildardansleikjum, var, að þrjátíu til fjörutíu
stúlkur komu, áður en kvöldið var liðið.
Þær voru ekki í eðli sínu kaldar, og íslendingar eru heldur
ekki ógestrisnir. Þvert á móti, þegar þú hefur kynnzt þeim
eu þeir vingjarnlegir og mjög þægilegir í viðmóti. En það
er einmitt að kynnast þeim, sem hefur verið svo mikið
vandamál fyrir hermennina okkar. í landi þar sem siðvenj-
urnar leyfa lítinn sem engan hjartanlegan og saklausan kunn
igsskap milli kynjanna á almanna færi — og þar sem venj-
an segir, að á skemmtunum eigi konurnar að sitja saman í
inn í herbergið, þar sem þjónn-
inn hafði borið fram morgunverð.
— Góðan daginn Ray. Hann
brosti, en brosið var feimnislegt.
— Góðan daginn, Druce, sagði
hún og horfði á hann. Hann er
maðurinn minn, hugsaði hún með
sér, en fannst þetta svo skrítin
tilhugsun, að henni lá við að
hlæja.
Hún fann augnaráð hans, er
hún settici. við borðið, og óskaði
að hún hefði vandað meira klæðn-
að sinn í stað þess að koma inn
á morgunkjólnum. Hann var að
vísu full boðlegur en dálítið hjá-
kátlegur, borinn saman við gróf-
gerð tweedfötin, sem Druce var í.
— Svafstu vel? spurði hann.
— Já, þökk fyrir . . hefurðu
beðið eftir mér í morgunmatinn?
Hann hló. — Það eru margir
klukkutímar síðan ég borðaði. Ég
hef aldrei borðað morgunverð
seinna en klukkan hálfátta.
— Er það ekki? sagði Ray hæ-
versklega og hellti í kaffibollann
sinn. Sjálf borðaði hún ekki morg-
12
aldrei þorað lengra en að yfir
borði tilverunnar. Það var fágaða,
þægilega yfirborðið, sem hafði ver-
ið inntak tilverunnar. Það var lík-
ast og þeim þætti allt, sem var
ósvikið og raunverulegt, vera hlæg
legt. Hjónaband, hjúskaparslit,
tryggðarof og jafnvel heiðarleg
vinna . . . Hún hafði verið al-
veg eins og öll hin.
Það var ekki fyrr en í gær-
kvöldi, er hún stóð hjá Monty í
garði Winifred frænku, að hún
efaðist í fyrsta sinn um hvort hún
hefði farið rétt að ráði sínu. Þá
hafði henni allt í einu skilizt, að
það væri annað, sem væri meira
virði í lífinu. Ást hennar til Montu
i hafði verið sterkari en allt ann-
að. Fyrir hann hefði hún getað
fórnað öllu. En Monty hafði ekki
kært sig um hana. Hann hafði
hafnað ást hennar með því að
yppa öxlum og segja nokkur kald-
hæðniorð. Og um leið hafði eina
tækifæri þeirra til að verða ósvikn-
ar, lifandi manneskjur gengið
þeim úr greipum.
Var Monty jafn einskisnýtur og
allir hinir? Já . . . hún varð nauð-
ug að viðurkenna það fyrir sjálfri
sér, en ást hennar til hans varð
ekki minni, þó að hún viðurkenndi
galla hans.
Nú heyrði hún hljóð gegnum
þilið. Hún hlustaði og heyrði að
Druce þrammaði fram og aftur
um gólfið. Brúðkaupsnóttin okkar!
hugsaði hún með sér í beiskjuhug.
Við erum bæði jafn ógæfusöm,
jafn einmana. Hún óskaði, að hún
hefði getað fengið sig til að fara
inn til hans og segja: Við skul-
um að minnsta kosti vera vinir . . .
En það er ekki hægt að bjóða
upp á vináttuna eina, þegar sá
sem á hlut að máli elskar mann.
Hún andvarpaði og dró sæng-
ina upp fyrir höfuð. Nú var kyrrt
í hliðarherberginu. En eftir dá-
litla stund heyrði hún fótatakið
aftur. Líklega hafði hann staðið
kyrr meðan hann var að kveikja
sér í vindlingi. Hann var svo
nærri henni — og þó svo langt
frá henni. Þau voru hjón, en samt
voru þau ókunnug hvor öðru.
Hvað var eiginlega framundan?
Hjónaskilnaður? Það mundi vera
eina leiðin. Og eftirá mundi að-
staða hennar til tilverunnar verða
nákvæmlega sú sama, sem áður
var .. . fyrir brúðkaupið ...
— Morgunverðurinn er tjlbúinn
frú!
Ray strauk hárið frá andlitinu
og leit upp. Þjónn stóð í dyrun-
um. — Hvað er klukkan? spurði
hún syfjulega.
— Yfir tólf, frú.
Hann dró gluggatjöldin frá og
sólskinið flæddi inn í herbergið.
Það var hlýtt og notalegt eftir
öll kuldalegu heilabrotin í nótt.
í dag urðu Druce og hún að kom-
ast að njðurstöðu. Allt var betra
en þessi óvissa. Það lá við að Ray
fyndist einhver vonarneisti vera í
þessu öllu þegar hún svipti af sér
sænginni og stakk fótunum í inni-
skóna.
Druce stóð upp þegar hún kom
Ji
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Eigum dún- og fiðurheld ver,
æðardúns- og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærðum.
— PÓSTSENDUM —
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstíg 3 — Simj 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
unverð fyrr en klukkan ellefu, ef
hjá öðru var komizt. Það sýnir,
hve ólík við erum, hugsaði hún
með sér meðan hún var að smyrjj
ristaða brauðið.
— Þú borðar ekki mikið sagðj
hann.
— Ég hef aldrei matarlyst á
morgnana.
— Það er leiðinlegt. Mér fellur
vel, að fólk borði hraustlega. Það
sýnir, að það er heilbrigt á sál og
líkama.
Hún hló dátt. — Þú kærir þig
vonandi ekki um, að ég verði dig-
ur og kringlótt eins og tunna?
—Það skiptir engu máli, hvem-
ig þú lítur út, sagði hann.
Hún roðnaði. Henni gramdist
þessi krakkalegi óvani, sem hún
hafði, að roðna alltaf út af engu.
Það er að segja — hún gerði það
ekki þegar hún var með öðrum,
aðeins þegar hún var með Druce.
Hún vissi ekki, hve yndisleg hon-
um þótti hún, þegar roði kom í
kinnarnar og mjúkar varirnar titr-
uðu. Hann sneri sér undan.
— Hvað hefur þú hugsað um
í nótt, Ray? spurði hann eftir
nokkra stund. — Hefurðu legið
andvaka og hatað mig, út af því
sem ég sagði í gær?
— Já, að vissu leyti, sagði hún.
— Þá er bezt, að þú reynir að
hrista það af þér. Það verður erfitt
að hugsa til mín með haturshug,
ef við eigum að geta búið sam-
an, bætti hann við og brosti um
leið. \
Hún hleypti brúnum og rétti
fram höndina til að ná í vindling.
— Mér virtist þú gera mér ljóst
í gærkvöldL að við ættum ekki
að búa saman.
— Ég á við, undir sama þaki,
sagði hann óþolinmóður.
— Ég hélt að þú ætlaðir að
tala um hjónaskilnað í dag.
Andlitsdrættir hans hrömuðu og
og gráu augun dökknuðu. — Viltu
skilja?
Hún andaði að sér löngum teyg
úr vindlingnum. — Nei, sagði hún
loksjns. — Þá væri ég nákvæmlega
eins stödd og ég var áður.
— Þú gleymir meðlaginu.
Hún sótroðnaði. — Ég mundi
aldrei vilja taka við meðlagi frá
þér.
Hann varð hissa og glaður. —
Þú ert undarleg kona, Ray, sagði
hann bara, en nú var einhver nýr
glampi í augunum.
— Ég hélt, að það værir þú,
sem vildir skjlja, sagði hún. —
Mér datt i hug, að þú mundir
geta gert betri kaup næst.
Nú var það hann, sem roðnaði.
— Við vinnum ekkert við að
hreyta ónotum hvor* 4 a