Morgunblaðið - 13.01.1983, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 13.01.1983, Blaðsíða 16
16 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. JANIJAR 1983 Stjórnarskrármáliö III Verum á varðbergi — eftir Þorvald Garðar Kristjáns- son, alþm. Ýmsir erfiðleikar fylgja því fyrir fámenna þjóð að halda uppi sjálfstæðu ríki. Fámennið er þó ekki í öllum tilfellum til trafala, heldur þvert á móti getur það ver- ið kostur. Þannig hefur fámennt þjóðþing mikilvæga kosti fram yfir fjölmennt þjóðþing. Það er mikilvægt fyrir starfsemi hvers þjóðþings, að hver og einn þing- maður geti notið sín sem best við lagasmíðina í umræðum og nefndarstörfum. I þessum efnum á Alþingi íslendinga að hafa kosti umfram önnur þjóðþing. Þýð- ingarmikið er, að þessir kostir Al- þingis séu hagnýttir svo sem verða má. Með tilliti til þessa, sætir það nokkurri furðu, að háværustu raddirnar um breytingar á starfsháttum Alþingis beinast einkum að því annars vegar að draga úr þessum kostum og hins vegar að hagnýta þá ekki sem skyldi. Meginkostir Alþingis, sem leiða má af fámenni þess, liggja fyrst og fremst í því, hve litlar hömlur eru lagðar á ræðuhöld þingmanna með takmörkun ræðutíma. í öðr- um þjóðþingum er eitt megin- vandamálið, að vegna margmenn- is verður að skera svo niður um- ræður, að hlutur hins almenna þingmanns er svo skertur, að hann fær ekki notið sín sem skyldi við skoðanamyndun og túlkun mála á þessum vettvangi. Hins vegar þykja íslenzkir þingmenn öfunds- verðir að þessu leyti. Samt sem áður er því ekki að neita, að á síðari árum hefur kom- ið upp nokkur vandi á Alþingi í þessu efni, þar sem fyrirspurnir og umræður utan dagskrár í sam- einuðu þingi hafa margfaldast frá því sem áður var. Þessar umræður hafa um of sett mark sitt á störf þingsins og oft á tíðum mótast af léttmeti og lítilvægu tilefni, svo að frekar hefir líkst málfundaæfing- um en löggjafarstarfi. Þetta þykir gagnrýnisvert og eykur ekki á virðingu fyrir Alþingi. Til þessa má fyrst og fremst rekja umræð- una, sem komið hefur upp hin síð- ari ár um breytta starfshætti Al- þingis. Skyldi þetta haft í huga, þegar leitað er ráða til úrbóta, svo menn beri ekki út af réttri leið í þeim efnum. Nú nefna sumir deildaskiptingu Alþingis, þegar rætt er um breytta starfshætti þingsins. Er þá talað um, að deildaskiptinguna skuli leggja niður. Þessi deilda- skipting er jafngömul stjórnar- skránni sjálfri, eða frá 1874. Að vísu er það svo, að síðan hafa smám saman verið tekin verkefni af deildum þingsins og færð undir sameinað þing. En eftir stendur enn, að þýðingarmestu störf þingsins, sem eru meðferð laga- frumvarpa, fara fram í deildunum en ekki í sameinuðu þingi. Ýmsir kostir hafa jafnan þótt fylgja því að skipta þinginu í tvær deildir, svo sem vandaðri máls- meðferð og frekar verði bætt úr formgöllum og komið við leiðrétt- ingum en ef þingið væri í einni málstofu. Hjá þeim, sem vilja af- nema deildaskiptinguna hverfa slíkir kostir í skuggann fyrir þeim ávinningi, sem talinn er helsti kostur slíkra breytinga um skipan Alþingis. Er þá haldið fram, að með afnámi deildaskiptingarinnar fari skemmri tími til löggjafar- starfanna en nú er. Það kynni að vera matsatriði, hvað ætti að vega meira í þessu efni, vönduð máls- meðferð við lagagerð annars vegar eða hröð vinnubrögð hins vegar. En í þessu tilfelli liggur valið ekki á milli þessara kosta. Staðreynd er, að yfirleitt ræður umræðuþáttur löggjafarstarfsins mestu um það hversu hratt er starfað eða hversu miklu þingið kemur í verk. Þess vegna ríður á, að ríflegur tími sé ætlaður til sjálfra umræðnanna. Engar breytingar á skipan Alþingis má því gera, sem torvelda að slíkum markmiðum sé náð. En það er ein- mitt það sem gerist með afnámi deildaskiptingarinnar. Hafa verð- ur í huga, að tvær deildir Alþingis gera mögulegt, að tveir þingmenn geta í umræðum þingsins flutt mál sitt samtímis, en með einni málstofu verður ekki nema einum þingmanni komið í ræðustól á sama tíma. Allt tal um flýti þing- starfa með afnámi deildaskipt- ingar Alþingis, virðist því frá þessu sjónarmiði vera hrein rök- leysa. Við höfum reyndar þegar fundið smjörþefinn af gangi mála í einni málstofu, þar sem er reynslan af störfum sameinaðs þings. Fjöldi mála bíður þar alla jafnan eftir umræðum vegna tímaskorts, svo að slíkt veldur miklum töfum og hindrunum fyrir afgreiðslu mála þar. Þessu er ekki eins varið í deildum þingsins, þó að veiga- mestu störf þingsins fari þar fram í meðferð lagafrumvarpa. Við- fangsefnið varðandi breytingar á starfsháttum Alþingis liggur í því, að leysa þann vanda, sem fyrir hendi er í sameinuðu þingi, en magna ekki þann vanda um allan helming með því einnig að hafa meðferð frumvarpa í einni og sömu málstofu. Þegar rökræður þrýtur um af- nám deildaskiptingar Alþingis, er gjarnan fært fram til stuðnings málstaðnum, að við ættum að líta til frænda okkar Dana og Svía, sem hafa afnumið deildaskiptingu sinna þjóðþinga. Er þá látið sem allt, sem þaðan er runnið, hljóti að vera af hinu góða. En þess er þá ekki getið, að naumast á nokkru Þorvaldur Garðar Kristjánsson Engar breytingar á skipan Alþingis má því gera, sem torvelda að slíkum markmiðum sé náð. En það er einmitt það scm gerist með afnámi deilda- skiptingarinnar. Hafa verður í huga, að tvær deildir Alþingis gera mögulegt, að tveir þing- menn geta í umræðum þingsins flutt mál sitt sam- tímis, en með einni mál- stofu verður ekki nema einum þingmanni komið í ræðustól á sama tíma. Allt tal um flýti þingstarfa með afnámi deildaskipt- ingar Alþingis virðist því frá þessu sjónarmiði vera hrein rökleysa.“ byggðu bóli í lýðræðisríkjum, sem hafa sambærilega stjórnskipan og við Islendingar, er að finna þjóð- þing á annan veg en deildaskipt. Að vísu er skipulagið á deildum þjóðþinganna mismunandi, bæði að því er varðar val fulltrúa og hlutverk, en alls staðar er það svo, að deildaskiptingin þykir ómiss- andi til þess að þjóðþingið geti gegnt hlutverki sínu sem best. Samt er skipulagið sums staðar þannig, að það ber frekar vott um leifar horfinnar tíðar en nútíma- stjórnskipunar, svo sem raun er á um lávarðadeildina bresku. Jafn- vel í slíkum tilfellum er gildi tveggja málstofa í sama þjóðþingi talið svo mikilvægt, að ekki megi hrófla við því nema deildaskipt- ingunni sé við haldið í einu eða öðru formi. Það er þetta sem veld- ur því, að Bretar halda fast jafn- vel í lávarðadeildina, meðan þeir hafa ekki komið sér saman um annað form fyrir deildaskiptingu þingsins. Það er vegna þess, að ekki er talið fært að leggja þau störf, sem lávarðadeildin hefur með höndum, á neðri málstofu þingsins til viðbótar þeim miklu verkefnum, sem hún hefur að sinna. Nú þykir sumum deildaskipting Alþingis vera til miska vegna þess að núverandi ríkisstjórn hefur ekki meirihluta í báðum deildum þingsins. Er þá bent á, að meiri- hluti, sem ríkisstjórnin hefur í sameinuðu þingi, endist henni ekki sem starfhæfur meirihluti og sé það ekki í samræmi við þá grundvallarreglu lýðræðisins, að meirihlutinn fái að ráða. Þegar slíkt ástand er, geta að vísu skap- ast erfiðlei.kar. Þó þarf ekki svo ætíð að vera. Skemmst er að minnast, að árið 1958 tók við stjórn, sem ekki hafði meirihluta í báðum deildum, þó um meirihluta væri að ræða í sameinuðu þingi. Samt sem áður tókst þessari ríkis- stjórn að koma fram málum, sem nauðsyn var talin á, með hlutleysi eða stuðningi andstöðuflokkanna. En auk þess ber að hafa í huga, að andhverfa slíkra ókosta, sem í undantekningartilfellum geta fylgt deildaskiptingu Alþingis, getur eins vel verið kostur, sem felst í vernd, sem veitt er minni- hlutanum og trygging fyrir því, að naumur meirihluti knýi ekki fram meiriháttar deilumál. Hvað sem öllu líður, er staða núverandi ríkisstjórnar svo afbrigðileg og svo mjög nú tjaldað til einnar nætur, að ekki kemur til mála að hún hafi á einn eða annan veg áhrif á þá skipan Alþingis, sem við ætlum því til frambúðar. Viðfangsefnið nú er að leysa úr vanda Alþingis, þar sem skórinn kreppir að og varðar fyrirspurnir í sameinuðu þingi og umræður utan dagskrár. Sú skipan, sem nú gildir um fyrirspurnir, er óhæf og verð- ur að breyta. I fyrsta lagi er ræðu- tíminn, sem bæði fyrirspyrjanda og ráðherra er ætlaður fyrir hverja fyrirspurn, of langur. I öðru lagi er sá ókostur og sínu lak- ari, að öðrum þingmönnum en fyrirspyrjanda og viðkomandi ráðherra er frjálst að taka til máls um fyrirspurnina. Þetta leiðir til þess, að oft, eða jafnvel oftast, koma upp almennar umræður um hverja fyrirspurn fyrir sig, sem taka miklu meira af tíma þingsins en hæfilegt er. En auk þess er þetta fyrirkomulag óhæft með öllu vegna þess, að umræðurnar geta í meginatriðum snúist um allt ann- að en fyrirspyrjandi ætlaðist til og fyrirspurnin fallið í skugga fyrir óskyldum efnum. Til að ráða bót á þessu er einföld og sjálfsögð leið. Það verður gert með því að ákveða í þingsköpum, að einungis fyrir- spyrjandi og viðkomandi ráðherra geti skipst á orðum um hverja fyrirspurn fyrir sig og takmarka tíma þeirra frá því sem nú er. Umræður utan dagskrár geta nú átt sér stað nánast af hvaða tilefni sem er. En slíkt er óhæfa og verður að taka fyrir. Umræður utan dagskrár eiga ekki að leyfast, nema um sérlega mikilvægt mál sé að ræða, sem ekki þolir þá bið, sem fylgir því að taka það á dagskrá. Um þetta verða naumast sett bein ákvæði í þingsköp. En hins vegar hlýtur það að vera hlutverk þingforseta að meta hvað sé mikilvægt og hvað þoli ekki bið og kveða á um hverju sinni, hvort umræður utan dagskrár skuli leyfðar. Það er líka forseta að meta og ákveða umræðutíma utan dagskrár, því að lengd hans á að ráðast af eðli málsins hverju sinni en ekki fastri reglu. Það hlýtur að vera nánast stöð- ugt verkefni að bæta yog efla starfshætti Alþingis. SlíHt á ekki síður við um þingnefndir og störf þeirra en um hlutverk þingfunda og umræður þar. Þó að nefndir yf- irleitt leitist við að vanda vinnu- brögð sín, verður ekki um deilt, að margt mætti betur gera í þeim efnum. Eftir því sem tímar hafa liðið hafa frumvörp og önnur þingmál orðið flóknari og um- fangsmeiri en áður var. Þess vegna þurfa nefndir þingsins að fá sérfræðilega aðstoð í ríkara mæli en nú tíðkast og verða óháðar rík- isstjórn í þessum efnum og hafa frumkvæði í störfum sínum frekar en nú er. En það hlýðir samt ekki í þessu sambandi að tala um Alþingi gagnstætt ríkisstjórn. í þingræð- islandi hlýtur samstarfið milli framkvæmdavaldsins og löggjaf- arvaldsins að vera náið og marg- slungið, enda allt talið um aðskiln- að þessara greina ríkisvaldsins að sumu leyti á misskilningi byggt. Sterkt framkvæmdavald er nauð- syn löggjafarþingi. Ríkisstjórn á að leiða starf Alþingis, en Alþingi hefur alltaf í hendi sér valdið til þess að ákveða, hverjum er fengið framkvæmdavaldið í hendur. Með þessum hætti er Alþingi meginás- inn í stjórnskipun landsins. Við höfum greiða leið til þess að bæta starfshætti þingsins. Til þess þarf ekki að breyta stjórn- arskrá landsins heldur aðeins þingsköpum. Er þá gert ráð fyrir, að við byggjum á þeim grunni, sem þegar er lagður með stjórn- arskránni og við nú búum við. Mest er um vert að Alþingi haldi stöðu sinni og hlutverki. Gjalda verður því varhug við ýms- um hugmyndum, sem varpað er fram, svo sem að Alþingi sé svipt rétti stjórnarskrárgjafans og það vald fært í hendur svokallaðs þjóðfundar. Kastar þó tólfunum sú ráðgjöfin, að þingmönnum verði fyrirmunað að sitja á slíkum þjóðfundi. Verður ekki annað sagt, «n nýjungagirnin sé farin að bera menn ofurliði, þegar tekið er í mál að bjóða íslendingum upp á til- tektir, sem gætu einna helzt minnt á stjórnlagaþing og al- ræmdar aðfarir herforingja- stjórnar Tyrklands nú um þessar mundir við stetningu ólýðræðis- legrar stjórnarskrár þar í landi. Verum á varðbergi um Alþingi ís- lendinga. Merkilegir tónleikar Tónlist Jón Ásgeirsson KAMMERSVEIT Reykjavíkur hélt tónleika í Gamla Bíó um síðustu helgi undir stjórn Paul Zukofsky og flutti tónlist eftir Schönberg, Lutoslavsky og Mil- haud. Þessum þremur tónskáld- um er þar líkt farið, að þeir ryðja hraut nýjum hugmyndum í tónsmíði og eru tvö verkanna eins konar viðmiðunarverk. Ekki mun það þó nægja til að halda áhuga hlustenda, að gerð þeirra hafi einhvern tíma verið nýung, heldur kemur þar til gerða verk- anna sjálfra, að tónmál þeirra sé hafið yfir tímabundið mat og að enn finni hlustendur til ánægju við að aga hlustun sína við þessi verk. Kammersinfónían nr. 9 eftir Schönberg er samin 1906 og er eins og David Ewen segir „tví- spegluð mynd og snýr ein við fortíðinni en önnur framtíðinni." Þarna er tæpt á þeim atónal hugmyndum, sem urðu að veru- leika í næsta verki Shönbergs þ.e.a.s. í síðasta þætti fís-moll. kvartettsins, opus 10. Enn á þó tónskáldið langt í land með tólf tóna tækni sína, sem hann setti fram nærri tuttugu árum síðar. Umbylting sú er varð á gerð tón- verka um og eftir aldamótin síð- ustu, kemur ef til vill hvergi bet- ur fram en í verkum Schönbergs. Hann nær frábærum tökum á tónmáli rómantíkurinnar, ryður „atónal" rithætti bráut og setur síðan fram kenningar eða rétt- ara sagt fullmótar tónsmíða vinnuaðferð, sem nefnd er tólf tóna raðtækni. Kammersinfóní- an er millibilsverk, þar sem tónskáldið er að víka frá tónteg- undabundnum rithætti róman- tíska tímans yfir í tóntegunda- lausan rithátt. Það er ekki fyrr en í opus 16 sem hann stígur skrefið til fulls og semur heil- steypt atónalt verk. Kammersin- fónían naut ekki mikilla vin- sælda og var fádæma illa tekið er hún var frumflutt 1913 í Vínarborg. Höfundurinn umrit- ar verkið 1935, þá búsettur í Bandaríkjunum, fyrir stóra hljómsveit og var verkið flutt þar sama ár undir stjórn tón- skáldsins. Flutningur Kammer- sveitarinnar var í heild mjög góður undir öruggri stjórn Paul Zukofsky. Dans-forspilin eftir Lutoslavsky eru ekki sérlega merkileg tónsmíð, en voru vel leikin af Kammersveitinni. Síð- asta verkið var svo tímamóta- verkið Sköpun heimsins eftir Milhaud. Milhaud er ári á undan Gershwin að semja sinfónskt unnið tónverk byggt á djass. Það var margt fallega gert í þessu verki. Það hefði þó mátt leggja meiri áherslu á að ná fram ákveðnari djasshryn, beinlínis djassa verkið. Flutningur þess bar merki þeirrar slípunar, sem fylgir menntun og ögun og vant- aði því að nokkru þann uppruna- leik, sem bæði kemur fram í hvassbrýndum hryn og áberandi áherslum á „bláum" hljómasam- setningum. Að öðru leyti var flutningur verksins góður. Kammersveitin undir stjórn Rutar Ingólfsdóttur hefur með þessum tónleikum ekki aðeins skilað af sér vel unnu verki, heldur einnig þokað okkur Is- lendingum nær því að geta tekið sæti með öðrum framsæknum þjóðum á sviði tónlistar.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.