Morgunblaðið - 08.03.1984, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. MARZ 1984
Minning:
Alfreö Björnsson
skrifstofustjóri
Fæddur 24. október 1929
Dáinn 29. lebrúar 1984
Minning:
Sörli Hjálmars-
son frá Gjögri
Þrotið er stríð
og þrautir unnar.
Bak við dapran deyð
býr Drottins náð.
Huggaðu, faðir,
hjörtu syrgjenda
lengst sem gráta
látinn vin.
Þessar ljóðlí'" ur Sigrúnar Fann-
dal komu í huga minn, er ég frétti
lát Alfreðs Björnssonar á dögun-
um. Á hlaupársdaginn lauk hann
hetjul'.gu varnarstríði sínu gegn
vág stinum, sem margan góðan
d: eng hefur að velli lagt.
Aifreð Björnsson var fæddur 24.
október 1929 á Hofsósi í Skaga-
firði. Foreldrar hans voru Bjöfn
Björnsson frystihússtjóri þar og
kona hans, Steinunn Ágústsdóttir.
Hann ólst upp á Hofsósi lengst af
hjá ömmu sinni, Salbjörgu Jóns-
dóttur. en var í gagnfræðaskóla á
Siglufirði þrjá vetur og lauk þar
gagn'ræðaprófi vorið 1947. Rúmu
ári síðar dreif hann sig til Noregs
á lýðháskóla til að auka sér víð-
sýr.i og menntun.
Eftir heimkomuna frá Noregi
tok lífsbaráttan við. Stundaði
hann ýmsa vinnu á vetrum en
vann jafnan við brúarsmíði á
sumrum, og sumarið 1954 vann
hann einmitt við brúarsmíði á
Austfjörðum, er hann kynntist
matráðskonunni hjá vinnuflokkn-
um. Var hún Sigrún Gísladóttir
frá Breiðdal. Hófu þau búskap ár-
ið eftir í Reykjavík, en árið 1958
flytjast þau til Akraness, og Al-
freð byrjar nám í skipasmíði í
skipasmíðastöð Þorgeirs & Ellerts
jafnframt námi í Iðnskóla Akra-
ness. Hann lauk sveinsprófi í
þeirri grein vorið 1962.
Um leið og þau hjónin fluttu til
Akraness hófu þau að byggja sér
hús að Brekkubraut 19. Var það
hús byggt hörðum höndum á
kvöldum og á frídögum, eins og
siður var hér á Akranesi á þeim
árum og er enn. Þar eignuðust þau
ljúfan sælureit með fögrum
blómagarði, og átti Alfreð margar
yndisstundir við ræktun blóma í
garðinum. En í árslok 1963 veikt-
ist Alfreð af slæmri heilabólgu og
lá lengi mjög sjúkur. Þó hann
kæmist aftur til allgóðrar heilsu,
varð hann þó aldrei samur maður
eftir það. Það gaf því auga leið, að
hann færi ekki til sinna fyrri
starfa aftur. í árslok 1964 fékk
hann starf við innheimtu hjá
Rafveitu Akraness, og þar var
hann orðinn skrifstofustjóri
fimmtán árum síðar.
Þetta er í stuttu máli ævisaga
Alfreðs Björnssonar, en hún er
ofin mörgum þráðum, sem hér
verða ekki raktir. Þau hjónin eign-
uðust tvær dætur, Ástu Salbjörgu
og Hafdísi, sem báðar eru upp
komnar.
Hin síðustu ár átti Alfreð við
erfið veikindi að stríða, en þó var
hann ávallt bjartsýnn og vongóður
ef eitthvað slotaði í bili.
Leiðir okkar Alfreðs lágu saman
í frímúrarastarfi hér á Akranesi.
Þar reyndist hann góður félagi og
fús til starfa. Það var alltaf létt
yfir honum, og öll störf leysti
hann af trúmennsku og ná-
kvæmni. Hann var ákaflega fé-
lagslyndur og naut sín vel í hópi
góðra vina.
Eitt sinn þegar Alfreð hafði leg-
ið sjúkur í heilabólgunni frá ára-
mótum og komið var sumar, þá
var hann studdur út í sólskinið í
garðinum og látinn setjast þar á
bekk. Þótt mátturinn væri lítill,
voru ekki liðnar nema nokkrar
mínútur þegar hann var farinn að
reita arfa og annað illgresi. Þann-
ig var Alfreð, sístarfandi, og alltaf
reyndi hann að fegra umhverfið.
Um leið og ég kveð Alfreð
Björnsson, óska ég honum góðrar
ferðar um leiðirnar ókunnu. Ef til
vill eru þar jurtagarðar, sem hægt
er að fegra og bæta. Sigrúnu, konu
hans, dætrum og öðrum ættingj-
um votta ég samúð mína.
Þorvaldur Þorvaldsson
Alfreð Björnsson, skrifstofu-
stjóri hjá Rafveitu Akraness, and-
aðist hinn 29. febrúar sl. Hann
hafði átt við vanheilsu að stríða
um nokkurt skeið, en eigi að síður
kom okkur samstarfsmönnum
hans það á óvart þegar kallið kom.
Þau hjónin, Sigrún Þorbjörg
Gísladóttir og Alfreð Björnsson,
fluttu til Akraness með fjölskyldu
sína árið 1958, er Alfreð hóf nám í
skipasmiði hjá Þorgeir og Ellert
hf. Námi sínu lauk hann með frá-
bærum vitnisburði, eins og svo
mörgu öðru, er hann tók sér fyrir
hendur og var próf hans frá Iðn-
skóla Akraness eitt af hæstu próf-
unum í sögu skólans. Nokkru eftir
að námi lauk veiktist Alfreð mjög
alvarlega og var alveg frá vinnu í
heilt ár og hann gat ekki hafið
vinnu að nýju við þá iðn sem hann
hafði numið með svo miklum
glæsibrag.
í desember árið 1964 réð hann
sig til starfa hjá Rafveitu Akra-
ness sem álestrar- og innheimtu-
maður og starfaði hann hjá raf-
veitunni upp frá því. Kynni okkar
Alfreðs hófust er ég réð mig til
starfa hjá þessu sama fyrirtæki
árið 1968.
Alfreð var óvenju traustur
starfsmaður og góður félagi. Hann
var nákvæmur, glöggur á tölur og
útreikninga, einstaklega ljúfur og
hlýr í framkomu og störf sín leysti
hann af hendi með stakri prýði.
Það fór því svo að á hann hlóðust
margvísleg störf, sem í upphafi
var ekki gert ráð fyrir að hann
annaðist og í september 1979 tók
hann við starfi skrifstofustjóra
rafveitunnar og stjórnaði skrif-
stofu hennar upp frá því.
Minnisstætt verður mér alltaf
hve vel honum lét að ræða við
viðskiptavini rafveitunnar, er
báru fram kvartanir og gátu þá
stundum verið allháværir í byrj-
un. Það brást ekki að eftir að Al-
freð hafði rætt við þá og útskýrt
málið á sinn hlýja óg ljúfmann-
lega hátt róuðust viðmælendurnir
og þegar svo var komið reyndist
auðvelt að greiða úr málum.
Okkur samstarfsmönnum Al-
freðs hjá rafveitunni er efst í huga
þegar við kveðjum hann, að við
kveðjum góðan dreng, samvisku-
saman starfsmann og einstaklega
hlýjan og góðan félaga. .
Konu hans, Sigrúnu, Þorbjörgu
Gísladóttur og dætrum þeirra
hjóna, Hafdísi og Ástu Salbjörgu,
barnabörnum og öðru venslafólki
sendum við einlægar samúðar-
kveðjur.
F.h. starfsfélaga hjá
Rafveitu Akraness,
Magnús Oddsson
Alfreð Björnsson, sem jarðsett-
ur er frá Akraneskirkju í dag,
fæddist á Hofsósi 24. október 1929,
en dó 29. febrúar 1984. Hann var
sonur hjónanna Steinunnar Ág-
ústsdóttur og Björns Björnssonar.
Hann flutti hingað til Akraness
1958 ásamt konu sinni, Sigrúnu Þ.
Gísladóttur, og ungri dóttur
þeirra. Hann hóf þá fljótiega nám
í skipasmíði hjá Þorgeir & Ellert
og lauk þaðan sveinsprófi fjórum
árum síðar. Vann svo nokkur ár
við iðn sína. Hóf störf hjá Raf-
veitu Akraness 1964, fyrst sem
innheimtumaður og hin síðari ár
sem skrifstofustjóri.
Það er ekki svo auðvelt að ætla
allt í einu að setjast niður og
skrifa minningargrein um látinn
vin. Þann vin og félaga, sem við
höfðum vænst að hitta nú eitt-
hvert kvöldið, eins og á mörgum
undanförnum árum. Við höfðum
það að tilefni að spila saman. En
oft vildu nú spilin gleymast og
þoka fyrir umræðu um allt, sem
var að gerast í kringum okkur.
Við slíkt tækifæri hefði ekki
staðið í okkur umræðuefnið, sem
enst hefði í marga klukkutíma. En
þegar einhver deyr, sem nærri
okkur stendur, verðum við orðlaus
um stund.
Það kemur okkur alltaf jafn
mikið á óvart. Jafnvel þó barist sé
við erfiðan sjúkdóm eins og í þetta
sinn, þá uppgötvum við sem eftir
stöndum að við hefðum betur
komið ýmsu í verk, sem gera átti
seinna. En þetta seinna er þá ekki
lengur væntanlegt. Því alltaf er
það svo, að þegar einhver er burt
kallaður úr þessum heimi finnst
okkur það ótímabært. Svo var
einnig í þetta sinn. Og þó hann
Alli væri elstur okkar í hópnum,
vorum við allir jafn ungir og
fannst öllum að við ættum svo ótal
margt ógert.
Sem betur fer vitum við ekki
fyrirfram daginn eða stundina,
sem við eigum að yfirgefa þennan
heim. Þess vegna hljótum við að
fara frá einhverju ógerðu. Við
skulum því ekki sýta hið óorðna,
heldur gleðjast yfir því sem
vannst.
í þessu alltof stutta lífi þessa
vinar okkar var svo ótal margt,
sem mátti gleðjast yfir. Og ennþá
fleira, sem taka mátti til eftir-
breytni. Hann var sá er allt vann
af stakri samviskusemi. Mátti þá
einu gilda hvort það var hið
vandasama starf, sem hann vann
daglega, eða hvort hann var að
hlúa að blómi í garðinum sínum.
Allt fékk sömu nák"æmnina og
sömu árveknina. Fegurð náttúr-
unnar í kringum okkur átti at-
hygli hans og hann hafði mikla
ánægju af blómarækt og naut þar
sín vel þolinmæði hans, sem hann
átti í ríkum mæli.
Hann hafði mannbætandi áhrif
á umhverfi sitt vegna jákvæðra
viðhorfa til lífsins. Þrautseigju
hans og æðruleysi geta þeir best
borið vitni, sem þekktu hann nán-
ast.
Við sem þekkjum hann vitum að
hann hefði ekki kært sig um nein-
ar lofræður. Þetta er heldur ekki
hugsað sem slíkt. Okkur langar
hins vegar að votta honum virð-
ingu okkar. Þá virðingu, sem við
látum lifendum svo alltof sjaldan í
té. Og okkur langar að votta henni
Sigrúnu dýpstu samúð okkar. Hún
hefur staðið við hlið hans í blíðu
og stríðu og veitt honum styrk í
erfiðri baráttu. Við viljum einnig
votta dætrum þeirra, Ástu og Haf-
dísi og fjölskyldum þeirra, samúð
okkar. Einnig systkinum hans og
öldruðum foreldrum. Við viljum
biðja þann Alföður sem öllu ræður
að gefa þeim styrk og veita birtu á
ófarinn veg. Við vitum að minn-
ingin um góðan dreng mun lifa að
eilífu.
Spilafélagar
Fæddur 4. desember 1902
Dáinn 1. mars 1984
„Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga.
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.“
Er ég læt verða af því að setjast
niður og skrifa fátækleg kveðjuorð
um kæran vin minn og frænda,
Sörla Hjálmarsson frá Gjögri í
Strandasýslu, koma fyrst upp í
hugann minningar frá æskustöðv-
unum kæru. Aldrei hef ég séð fal-
legri vorkvöld eða heldimmri vetr-
arnætur en einmitt á Ströndum
norður. Vor- og sumarkvöldunum
fögru í Gjögri gleyma þeir seint
sem alið hafa manninn þar, né
heldur hinu gagnstæða. Kaldari
hef ég hvergi frétt kafaldshel-
dimmar vetrarnætur eða hvernig
sem gekk sú glíma við grályndar
bylgjur, storm og fleira. Það voru
önnur skilyrði þá en nú til dags,
þegar Sörli Hjálmarsson hóf
göngu sína fyrir röskum 80 árum.
Já, lífsskilyrðin voru önnur í þá
daga, og þá þurfti seiglu, hörku og
dugnað til að hafa til hnífs og
skeiðar. Þarna var ófalskt íslenskt
blóð, orka í geði og seigar taugar,
þessi orð eiga svo sannarlega við
um Sörla Hjálmarsson. Hans ævi
var saga sjómanns og verka-
manns, sem skilaði af sér löngum
og drjúgum starfsdegi í þrenging-
um í byrjun þessarar aldar.
Sörli Hjálmarsson var fæddur á
Gjögri í Arneshreppi á Ströndum,
4. desember 1902, sonur Hjálmars
Guðmundssonar, sjómanns á
Gjögri, og Lilju Þorbergsdóttur.
Faðir Sörla, Hjálmar á Gjögri eða
afi, eins og ég kallaði hann alltaf,
vegna þess að skyldleika okkar var
þannig háttað að systir Hjálmars,
Jóhanna, var amma mín, en
Hjálmfríður, systir Sörla, tók mig
ungan í fóstur. Hjálmar á Gjögri
var mikilsvirtur kall á sinni tíð og
minnti Sörli mig óneitanlega mik-
ið á hann á efri árum.
Ég kynntist Sörla Hjálmarssyni
raunverulega ekki fyrr en ég var
orðinn fullorðinn, má segja fyrst
úti i Vestmannaeyjum árið 1960,
en þá var ég matsveinn á Stíg-
anda, aflahæsta bátnum á vertíð-
inni. Sörli var þá ferskfiskeftir-
litsmaður hjá Sölumiðstöð Hrað-
frystihúsanna. Ég man að hann
sagði við mig eftir þá vertíð: „Það
hélt ég Auðunn, að þeir myndu
drepa þig með þrældómi." Þá var í
tísku í Vestmannaeyjum að
matsveinninn ynni tveggja manna
vinnu og voru þetta orð að sönnu
og lýsa Sörla nokkuð vel, og þekkti
ég hann ekki af öðru en óvilhallan
og réttlátan í öllu því sem við
ræddum saman um. Hann gat ver-
ið fastur á meiningu sinni. En þar
sem einhver kjarni er, þar er
byggt á bjargi.
Sem ferskfiskeftirlitsmaður
mun Sörli hafa átt fáa óvildar-
menn, þó var þetta starf hans
mjög óvinsælt, en í þessu starfi
kom vel í ljós hve maðurinn var
heilsteyptur, ákveðinn og sann-
gjarn.
Sörli kvæntist 11. júní 1927
Guðbjörgu Pétursdóttur, ljósmóð-
ur frá Gjögri, og eignuðust þau 8
börn, 5 drengi og 3 stúlkur, og eru
þau systkinin öll hin mannvænleg-
ustu eins og þau eiga kyn til. Sörli
átti einn dreng áður en hann
kvæntist. Af þessu sést að hús-
móðurstörfin hafa verið ærin,
þegar húsbóndinn var langtímum
fjarverandi frá heimilinu eins og
þá var, til að afla tekna, hlaut þvi
öll ábyrgð og mikil vinna að bæt-
ast við húsmóðurstörfin, auk þess
sem Björg gegndi ljósmóðurstörf-
um í erfiðri og strjálbyggðri svoit.
Og vil ég meina að kona, sem ,kí1-
ar slíku ævistarfi, sem Guðbjörg
Pétursdóttir gerði, sé kvenskör-
ungur. Ég veit að Sörli frændi
minn vill ekki, að ég eða aðrir séu
með mikið málæði eftir hann
genginn, enda áttu þetta aðeins að
vera örfá kveðjuorð til manns,
sem ég bar virðingu fyrir. Oft hef
ég velt því fyrir mér hvers vegna
menn skrifa minningargreinar og
held ég að svarið sé einfalt, að
minnsta kosti hvað mig varðar,
örlítill virðingar- og þakklætis-
vottur fyrir góða viðkynningu og
samfylgdina, en kynni mín af
Sörla Hjálmarssyni gerðu mig að
betri manni.
Eitt var þó, sem við vorum ekki
sammála um, en það voru eilífð-
armálin, þau mál eiga eftir að
skýrast nánar J)egar það kall kem-
ur.
Ég votta konu hans, börnum og
aðstandendum öllum innilega
samúð mína.
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Auðunn Hafnfjörð Jónsson
Með fáeinum línum ætla ég að
kveðja tengdaföður minn, Sörla
Hjálmarsson. Hann lést á Landa-
kotsspítala 1. mars síðastliðinn
eftir stutta legu.
Sörli var fæddur að Gjögri í
Árneshreppi í Strandasýslu 4. des-
ember 1902, sonur hjónanna Lilju
Þorbergsdóttur og Hjálmars Guð-
mundssonar.
Sörli gekk ekki lengi í skóla,
lærði lestur, skrift og reikning í
farkennslu, sem tíðkaðist i þá
daga í Árneshreppi.
Tólf ára gamall hóf hann sjó-
róðra með föður sínum á árabát
frá Gjögri. Árið 1920 fór hann
fótgangandi á vertíð til ísafjarðar.
Sú ferð þætti víst ekki fýsileg í
dag og var það ekki síðasta ferðin.
Þetta var algengur ferðamáti í þá
daga og stundaði hann sjó-
mennsku á ýmsum vertiðarbátum
til ársins 1936.
Hinn 11. júní 1927 kvæntist
Sörli eftirlifandi konu sinni, Guð-
björgu Pétursdóttur, ljósmóður á
Gjögri, mikilli mannkostakonu
sem stóð sterk við hlið hans alla
tíð, oft við mjög erfiðar aðstæður.
Þau eignuðust átta börn, sem
búa í Reykjavík, nema dóttir, sem
býr norður í Þingeyjarsýslu. Sörli
átti einn son áður en hann gifti sig
og er hann búsettur í Reykjavík.
Árið 1937 hóf Sörli störf við
síldarverksmiðjuna á Djúpavík og
starfaði þar á sumrin til ársins
1951. Aðra tíma ársins stundaði
hann sjóinn ásamt sonum sínum á
IVi tonna trillu eða allt til ársins
1960 er þau hjónin yfirgáfu æsku-
stöðvarnar og fluttu til Reykjavík-
ur. Þau eignuðust íbúð að
Hörgshlíð 2 og bjuggu þar þangað
til nú um síðustu áramót er þau
fluttu að Hrafnistu.
Fljótlega eftir að Sörli kom til
Reykjavíkur hóf hann störf hjá
Ferskfiskeftirliti ríkisins við
gæðamat á sjávarafurðum og
vann við það til 70 ára aldurs. Eft-
ir það vann hann í Stálveri hf., hjá
sonum sínum til 76 ára aldurs. Þá
lærði hann bókband og hafði það
sér til dægrastyttingar til æfiloka.
Elskulegri tengdamóður minni
og börnum þeirra, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ástvinum
hans, færi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Með þessum línum kveð ég
Sörla. Betri tengdaföður hefði ég
ekki getað óskað mér.
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Guð blessi minningu Sörla
Hjálmarssonar.
Sísi Vilhjálmsdóttir
Ég saknaði vissulega vinar í
stað þegar ég frétti lát Sörla
Hjálmarssonar þann 1. þ.m.
Raunar var vitað að hann átti