Morgunblaðið - 14.05.1989, Side 40

-40 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. MAÍ 1989
LAUNAMENN
SKILÐ
LEÐRÉTTINGUM Á
STAÐGREÐSLUYFIRLITI
í TÆKA TÍÐ
Tryggið rétt uppgjör á staðgreiðslu
og álagningu í sumar

Nú eiga launamenn að hafa
fengið sent yfirlit yfir af-
dregna staðgreiðslu af
launatekjum þeirra á árinu
1988. Yfirlitið sýnir skil
launagreiðenda á afdreginni
staðgreiðslu launamanna til
innheimtumanna.
Brýnt er að launamenn
beri yfirlitið saman við launa-
seðla sína til þess að ganga
úrskugga um að staðgreiðslu
sem haldið var eftir af launa-
tekjum þeirra hafi verið skil-
að til innheimtumanna.
Að lokinni álagningu
tekjuskatts og útsvars nú í
sumarferfram samanburður
við staðgreiðsluskil fyrir við-
fT'"^
sioi:,K’609 ryni'nj£l<lo Hr
53°221 l609 L VRIRriK,t) Hr'
53o///-/«09 pyRl^W
y609 r^T^'0 Hf'
630l69~n"9
630'6’-~09%9

2i
21
21.
63.
komandi launamann. Ef
upplýsingar um staðgreiðslu
launamanns eru rangar
verður greiðslustaða röng
og launamaðurinn hugsan-
lega krafinn um hærri fjár-
hæð en honum annars ber
að greiða ef ekki er sótt um
leiðréttingu í tækatíð.
Ef um skekkjur á yfir-
liti er að ræða er nauðsyn-
legt að umsókn um leið-
réttingu sé komið á fram-
færi við staðgreiðsludeild
RSK, Skúlagötu 57, 150
Reykjavík, hið allra fyrsta
til þess að tryggja að
greiðslustaða verði rétt
við álagningu opinberra
gjalda nú í sumar.
Umsókn um leiðréttingu á ofdreginni stoðgreiðslu ber oð skilo
til stoðgreiðsludeildor RSK, Skúlogötu 57, 750 Reykjovík.
RSK
RlKISSKATTSTJÓRI
BAKÞANKAR
Súkkulaði-
aíinn
Eg hitti einn afann á förnum
vegi og hann sagði við mig,
jæja góði þú skrifar um ömm-
urnar og hvað þær höfðu það
reffilegt í þessum rifsbeijagild-
wm^mmmmmw um sínum i
gamla daga, en
þú minntist ekki
þar á okkur af-
ana sem þræl-
uðum í kartöfl-
um á meðan.
Skrifaðu pistil
um mig og kall-
aðu hann, kart-
eftir Ólaf Gunnars-
son
öflu-afinn.
Ég tók afann á orðinu. Nú
vorar og þess vegna er ágætt að
koma með einn stuttan pistil
um kartöflumar. Nei, ég hafði
ekki gleymt ykkur afar, hvernig
væri það mögulegt, afl minn með
yflrvaraskeggið sem gaf mér
kaffi og sykurmola á laun, já
hann afi minn sem einn góðan
veðurdag að vori til lofaði að
gefa mér súkkulaði þegar haldið
var í sveitina til að setja niður.
Já, svona afar gátu verið ansi
lúnknir. Smástúfar trúðu því
þeir hefðu fundið upp kolakran-
ann og sett fjöllin á sinn stað.
Litlir puttar sofnuðu í fanginu á
feðmm sínum aftur í þegar hald-
ið var í sveitina, þeir steinsofn-
uðu áður en þeim tókst að
minna afann á súkkulaði í
þriðjasinn . . . já svona afar sem
slitu sér út við kartöflurnar,
þeir vom seigir við að fá hina
og þessa í að stinga upp og síðan
röðuðu dætur og synir sér á
rekkana og potuðu kartöflunum
niður á meðan afinn sýndi að-
komumanni hauginn af gijóti,
þau grettistök, sem hann eitt
sinn hafði rifið upp úr lyngmó-
anum á þeim löngu liðna tima
þegar garðurinn varð til. Já, og
þegar leið á sumar þá hafði afinn
steingleymt þvi að hann hafði
fengið hjálp við að stinga upp
og setja niður, hann sagðist vera
farinn i baki af því að reita arfa
þótt gamlar ljósmyndir í fa-
melíualbúminu sanni hið gagn-
stæða, það er aumingja amman
sem liggur á fjórum fótum með
arfafötuna sér við hlið á meðan
sjálfur afinn okkar stendur yfir
henni með hattkúfinn aftur á
hnakka og hefur látið hendur á
auman hrygg til málamynda fyr-
ir þann sem myndina tók.
Þið kartöfluafar. Sifellt voruð
þið að gleyma súkkulaðinu okk-
ar. Þegar kom að því að taka
upp þá voruð þið roknir að gera
eitt og annað „bráðnauðsyn-
legt“, redda kartöflugeymslunni
til dæmis og þegar þið ókuð í
hlað þá höfðuð þið amarauga
með grösunum. Ef langar raðir
bærðust í haustgolunni þá gat
hann afi minn átt það til að
verða snögglega slæmur yfir
höfðinu og þurfa að leggja sig
inn i stól þar til synir og sonar-
synir höfðu hrist úr þeim
síðustu.
Á meðan amman stjórnaði
uppvaskinu, þegar smælkið
hafði verið étið með ýsu, og
kvöldsólin þerraði kartöflu-
breiðurnar á segldúknum þá tók
afinn í hendur lítilla drengja
sem enn biðu sinnar súkkulaði-
stangar með vonameista í
hjarta, þeir fóru í kvöldgöngu
saman. Afadjásn benti á kart-
öflubrelðurnar og spurði: Hvað
er nú þetta afi minn? Það em
gullklumpar sem jörðin gaf okk-
ur stúfur litli, sagði afinn.
Þeir gengu fram á kartöflu-
garðinn sem breiddi nú úr sér
galtómur. Og hvað er nú þetta
afi, spurði skrefstutti stuttigutt-
inn, þriggja ára og benti á mold-
arbreiðuna. Ha ha ha, sagði af-
inn, þetta er nú allt saman
súkkulaði spörfuglinn minn.
Blessað barnið sem öllu trúði
af afa vömm, vatt sér þá beint
af augum út í moldina og hróp-
aði: gúggí, gúggí, en það mun
þýða súkkulaði, og jós á sér
munninn fullan.