Morgunblaðið - 05.07.1989, Síða 35

MORGUNBLAÐIf) MlÐVIKUnAGUR 5. JÚLÍ 1989
35
hún sótti, t.d. Kvennaskólanum á
Laugalandi í Eyjafirði, Iðnskólanum
í Reykjavík og nú síðast í Kennara-
háskólanum til að afla sér kennara-
réttinda til kennslu í Iðnskólanum.
Áður hafði hún verið gjaldkeri hjá
Flugieiðum í 15 ár. Segir það til
um öryggi, traust og trúmennsku
sem hún naut þar.
Þá stjórnaði hún saumastofu ÖBÍ
hér í Hátúni 10, í fjögur ár. Saum-
aði hún mikið fyrir kirkjur lands-
ins, t.d. fermingarkyrtla. Öllum
þótti vinna hennar unnin af list og
vandvirkni.
Sigríður Marsibil dóttir hennar
verður 16 ára 20. júlí, virðist hún
líkjast móður sinni um margt enda
alin upp við líka umhyggju og naut
jafnframt ástríkis afa síns og
ömmu.
Hér er mikill missir og söknuður
fyrir einkadótturina og alla er til
þekkja, en mest skyggir á hjá öldr-
uðum foreldrum, en huggun að vita
og muna að Guð gaf þeim indæla
og elskulega dóttur, sem allir virtu
og vildu eiga að vini.
Minning þeirra um hana verður
þeim styrkur í sorginni. Góðir og
elskulegir synir, þeir Þorsteinn og
Kristján Óli, munu ásamt konum
sínum og börnum veita þeim styrk
og gleði.
Fóstursystkini og systkini Marsi-
bilar, móður hinnar látnu konu, vilja
færa alúðarþakkir og kveðjur.
Elsku systir og mágur. Guð blessi
ykkur og varðveiti í sorginni. Megi
hin látna frænka mín hvíla í friði
hins algóða Guðdóms í Alheims-
geimi.
Guðm. Bernharðsson
frá Ástúni.
Fréttin barst okkur fyrirvara-
laust. Ekki óraði okkur fyrir því
þegar við kvöddumst rúmri viku
áður að sú kveðjustund væri okkar
síða'sta.
Kristín Jónína Hjaltadóttir höf
starf við Iðnskólann í Reykjavík
haustið 1986. Hún stundaði starf
sitt af samviskusemi og vandvirkni
svo af bar.
Jafnframt kennslunni hóf hún
nám í uppeldis- og kennslufræðum
við Kennaraháskóla íslands og lauk
því námi vorið 1988.
Þijú ár eru ef til vill ekki langur
tími, en á þeim þremur árum sem
Kristín Hjaltadóttir starfaði við
Fataiðndeildina vann hún kennslu-
gögn sín og undirbjó kennsluna af
mikilli kostgæfni, og lagði með því
traustan grunn að framtíðarstarfi
við skólann. Stórt skarð hefur nú
verið höggvið í raðir kennara við
deildina er mun verða vandfyllt.
Við samkennarar Kristínar þökk-
um samfylgdina og meðal okkar
mun minningin um einstaklega
prúða og viðmótshlýja manneskju
lifa.
Við vottum dóttur hennar, for-
eldrum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Kennarafélag Iðnskólans í
Reykjavík.
26. júní 1988 var dagurinn sem
ég kynntist Kristínu Hjalta í gegn-
um sameiginlega vinkonu okkar.
Hvern gat þá grunað að 26. júní
að ári væri hún öll?
Við höfðum báðar áhuga á
gönguferðum og þessi fyrsta ferð
okkar ásamt henni Fríði var aðeins
upphafið. Við bjuggum nálægt hvor
annarri, bjuggum við svipaðar að-
stæður og áttum mörg sameiginleg
áhugamál.
Vinir hennar og fjölskylda köll-
uðu hana Stínu, en ég kallaði hana
alltaf Kristínu. Mér fannst vera
reisn yfir nafninu og það var líka
reisn yfir henni Kristínu. Hún var
glæsileg kona og fólk tók eftir fal-
legri framkomu hennar og yfir-
bragði.
Manni finnst eitt ár ekki langur
tími til að kynnast, en okkur fannst
fljótlega eins og við hefðum þekkst
lengi. Þegar við fórum saman í
síðustu gönguferðina okkar, töluð-
um við um það að nú væri ð verða
ár síðan við kynntumst, en við vor-
um sammála um að okkur fyndist
við hafa þekkst í mörg ár. Datt
okkur ekki annað í hug en við ætt-
um margar gönguferðir og langa
vináttu framundan.
Það var gaman að fá að fylgjast
með Kristínu við vinnu sína. Hún
vann bæði við kennslu sem kjóla-
meistari við Iðnskólann í Reykjavík
og einnig var hún beðin að vinna
verk sem kröfðust bæði kunnáttu
og vandvirkni. Ég fann að hún gerði
miklar kröfur til vinnu nemenda
sinna, enda gerði hún ekki minni
kröfur til sjálfrar sín.
Kristín hætti ekki við hálfnað
verk eftir að byijað var. Þýðingar-
mesta og vandasamasta verkinu
sem hún vann i lífinu gat hún samt
ekki fengið að fylgja eftir eins og
hún hefði óskað. Það var að fylgj-
ást áfram með dóttur sinni, henni
Billu, sem tæplega 16 ára þarf að
sjá á bak mömmu sinni. Kristín
veiktist snögglega og lést ellefu
dögum síðar. En Billa á góða fjöl-
skyldu, sem mun styðja hana og
styrkja áfram.
Samband Kristínar og foreldra
hennar var eins og foreldrar geta
best óskað sér. Þau studdu við hana
eins og þau gátu og hún við þau.
Það var aðdáunarvert hve vel var
hlúð að á báða bóga.
Nú þegar leiðir skiljast er mér
efst í huga þakklæti fyrir þann tíma
sem ég átti með Kristínu. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni og minning hennar
mun lifa áfram með mér þó hún
sé ekki lengur hjá okkur.
Billu Siggu, foreldrum, bræðrum
og fjölskyldum þeirra sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Magga
Ég var stödd norður í landi, í
Skógahólum í Þórðarstaðaskógi,
þegar ég frétti andlát elskulegrar
frænku minnar, Kristínar Jónínu
Hjaltadóttur.
Hvers vegna þurfa alltaf þeir
bestu að vera kallaðir á brott? Ef
til vill em þeim ætluð hlutverk á
æðri sviðum, hlutverk, sem aðeins
kærleiksríkustu sálir geta leyst af
hendi.
Það hvarflaði ekki að mér, að
það væri okkar síðasta samveru-
stund 8. júní, þegar við hjónin
ásamt nánustu fjölskyldu Kristínar
hittumst í tilefni afmælis föður
hennar. Það var yndislegt kvöld og
alveg sérstakt. Kristín hafði verið
á námskeiði vegna starfs hennar
sem kennari og fatahönnuður. Hún
var óvenju glöð og einhver geisl-
andi birta var yfir henni þegar hún
miðlaði okkur hinum af því, sem
hún hafði verið að læra. Hún þurfti
ávallt að gefa öðrum hlutdeiM í
því, sem var jákvætt og gott. Ég
hafði orð á þvi við manninn minn
á leiðinni heim að aldrei hefði ég
séð hana jafn glæsilega, glaða og
bjarta yfirlitum. Ég mun geyma
minningu hennar í hugskoti mínu
eins og hún var þetta kvöld.
Hún var bara 45 ára. Ég hef
engri konu kynnst, sem var henni
lík, alltaf ljúf í lund, hjálpsöm, dug-
leg, samviskusöm, vandvirk og ein-
staklega fórnfús. Hún var eins og
vorið sem vermir og hlýjar og vekur
bjartar vonir.
„Því fórnin er viðkvæði vorsins
það vekur og kann ekki að hlifa,
og síst af öllu sér sjálfu.
Með sjálfsfórn skal illt út drífa.
Hin argansta andstyggð, sem þekkist
stenst aldrei þann drengskap, sem kýs
í sölurnar líf sitt að leggja
Gefið lífið - og sigur er vís.“
Hún lagði hluta af sjálfri sér í
allt sem gerði. Fyrir nokkrum ái-um
hannaði hún fermingarkyrtla, mjög
smekklega, vandaða, en einfalda.
Einnig saumaði hún messuklæði,
sem vinkona hennar, vefnaðarlista-
konan Sigríður Jóhannsdóttir, hafði
ofið af sinni alkunnu snilld. Kristín
hafði líka mikinn áhuga fyrir að
hanna þægilegan fatnað fyrir fatlað
fólk og tók þátt í starfi Sjálfsbjarg-
ar. í öll þessi verk lagði hún hluta
af lífi sínu. En mest og best var
þó lífgjöf hennar til þeirra, sem hún
umgekkst. Samband hennar og
fórnfýsi við foreldrana var alveg
einstakt. Hún var dóttur sinni, sem
er tæplega 16 ára, miklu meira en
elskuleg móðir, hún var henni bæði
vinur og félagi.
Ég kallaði Kristínu oft uppá-
haldsfrænku mína, en hún var mér
meira en frænka, við vorum trúnað-
arvinir og gátum leitað hvor til
annarrar ef á bjátaði. Og alltaf kom
ég frá henni léttari í lund og hugar-
rórri. Fyrir allt það sem hún var
mér vil ég þakka henni og bið Guð
að varðveita hana og blessa. ’
Við hjónin, synir okkar og þeirra
ijölskyldur sendum Billu, Hjalta,
Billu Siggu og bræðrunum, Krist-
jáni Óla og Þorsteini, ásamt þeirra
fjölskyldum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Við biðjum þess að minningin um
allt það góða, sem Kristín var og
gerði, megi sefa sorg þeirra. Guð
styrki þau og blessi minningu henn-
ar.
Ragna H. Hjartar
Kallið er komið,-
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Hún Stína mín er dáin, hún lést
í Borgarsjúkrahúsinu 28. júní sl.
eftir viku legu sem'virtist vera heil
eilífð. Kristín Jónína fæddist á Flat-
eyri 30. október 1943, dóttir hjón-
anna Marsibil Bernharðsdóttur og
Hjalta Þorsteinssonar og ólst þar
upp ásamt tveimur bræðrum sínum,
Þorsteini og Kristjáni Óla.
Hugurinn reikar aftur til hausts-
ins 1960 þegar hópur ungra stúlkna
kom saman og hóf nám í Hús-
mæðraskólanum á Laugalandi í
Eyjafirði. Þar urðu okkar fyrstu
kynni. Mynd hennar stendur mér
skýr fyrir hugskotssjónum, myndin
af þessari rauðhærðu myndarlegu
stúlku sem geislaði af hlýju og
trausti og var alltaf tilbúin að hlusta
og leysa vanda þeirra er til hennar
leituðu. Hún bræddi hug og hjörtu
allra sem kynntust henni.
Leiðir okkar lágu saman á ný
nokkrum árum seinna í Reykjavík
þegar ég frétti að Stína og fjöl-
skylda hennar væru flutt þangað.
Það urðu miklir fagnaðarfundir er
við hittumst á ný eins og ávallt
síðar.
Fjölskylda hennar tók mér opn-
um örmum og varð heimili þeirra
mér sem annað heimili. Við stöllurn-
ar könnuðum saman borgarlífið og
brölluðum margt skemmtilegt sam-
an. Árin liðu og við eignuðumst
okkar fjölskyldur. Stína eignaðist
eina dóttur, Marsibil Sigríði, sem
nú er 16 ára og lifandi eftirmynd
dóttur sinnar.
Stína bjó þeim yndislegt heimili
og skammt frá bjuggu, Billa amma
og Hjalti afi, svo stutt var að fara
á milli og veittu þau hvort öðru
mikinn stuðning enda samband
þeirra einstaklega náið.
Þótt leiðir okkar skildu er ég
flutti aftur til Akureyrar misstum
við aldrei sambandið hvor við aðra
og þótt lengra yrði milli samveru-
stundanna var alltaf eins og við
hefðum hist deginum áður. Það var
ómetanlegt að eiga Stínu að vin.
Elsku Billa Sigga, Hjalti og Billa,
þið hafið misst mikið. Fjölskylda
mín sendir ykkur innilegar samúð-
arkveðjur, Guð styrki ykkur í sorg
ykkar.
Ég þakka Stínu samveruna. Guð
blessi hana.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ragna vinkona
Nú er rétt ár síðan hópur nem-
enda í uppeldis- og kennslufræði
við Kennaraháskóla íslands fór í
Danmerkurferð til náms og
skemmtunar. Ferðin var á allan
hátt ánægjuleg og við hlökkuðum
til að halda hópinn næstu árin og
rækta vinskapinn. Engan óraði fyr-
ir að handan við sumarið góða biði
sorg og dauði en sú hefur orðið
raunin. Tvær skólasystur hafa kvatt
okkur síðan í fyrrasumar og eftir
stendur hnípinn hópur.
Við tókum eftir Kristínu Hjalta-
dóttur strax í fyrstu kennslustund-
inni þegar við reyndum að ráða í
öll þessi ókunnugu andlit. Kristín
brosti við öllum sem á vegi hennar
urðu. Hún var hávaxin og tíguleg
með fallegt rautt hár og öll fram-
koma hennar einkenndist af yfir-
vegun og prúðmennsku. Hún var
lítið fyrir að trana sér fram en
ávann sér traust og væntumþykju
okkar allra með alúð og elskusemi.
En þótt Kristín væri yfirveguð og
róleg var hún alltaf tilbúin að vera
með í öllu og var glöðust allra á
góðum stundum. Hún var óspör á
hrósyrði og uppörvun öðmm til
handa en gerði ekki mikið úr eigin
afrekum.
Kristín var þó töluverð afreks-
kona og vann öll verk af stakri
prýði. Sem ung stúlka réðst hún til
Loftleiða og vann þar við skrifstofu-
störf um árabil. Þar undi hún hag
sínum vel og eignaðist marga góða
vini. En Kristín átti sér draum og
fyrir u.þ.b. tíu árum lét hún hann
rætast. Þá fór hún í Iðnskólann í
Reykjavík og lærði fatasaum og
innan fárra ára var hún orðin kjóla-
meistari og sjálf farin að kenna
iðngrein sína við skólann. Kristín
steig skrefið til fulls og aflaði sér
réttinda til kennslu og útskrifaðist
úr því námi síðastliðið sumar.
Þótt Kristín væri hæf í þeim
störfum sem hún tók að sér var
móðurhlutverkið vafalaust það hlut-
verk sem hún naut sín best í. Billa,
einkadóttir Kristínar, ber fagurt
vitni um það. Samband þeirra
mæðgna var óvenju fallegt og kær-
leiksríkt. Þær gerðu flesta hluti
saman og voru hvor annarri allt.
Missir Billu er mikill og hún á alla
okkar samúð. En við trúum því að
öll sú ást sem Billa naut hjá móður
sinni og þeir mannkostir sem hún
hefur erft fleyti henni yfir erfiðasta
hjallann. Samvistir verða aldrei
metnar í árum eða áratugum; það
sem þær skilja eftir sig verður ekki
mælt á neinum kvarða.
Kristín lætur eftir sig yndislega
foreldra sem hún virti og dáði. Þeim
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur svo og öðrum skyldmennufn
Kristínar.
Skólasystkin í UF-námi
KHÍ 1986-1988.
Þann 30. október 1943 leit lítil
stúlka dagsins ljós á Flateyri við
Önundarfjörð.
Hlaut hún nafnið Kristín Jónína.
Foreldrar hennar voru hjónin Marsi-
bil Bernharðsdóttir og Hjalti Þor-
steinsson. Fyrir áttu þau hjón
drengina Þorstein og Kristján Ola.
Litla stúlkan ólst upp á Flateyri í
einstaklega samheldinni og ástríkri
fjölskyldu. Stína eins og hún var
kölluð var hávaxin, bein í baki og
með einstaklega fallegt rautt hár,
hafði elskulega framkomu og var í
alla staði glæsileg kona.
Þegar Stína var tæpra sautján
ára fór hún í húsmæðraskólann að
Laugalandi í Eyjafirði og þar hófst
vinátta okkar, sem haldist hefur
óslitin síðan, þótt búseta hafi að-
skilið.
Fjölskylda Stínu tók sig upp og
fluttist til Reykjavíkur árið 1962.
Var ég þá þar við nám og var vin-
átta þessa góða fólks ómetanleg og
alltaf var ég þar velkomin.
Eftir að til Reykjavíkur var kom-
ið vann Stína í nokkur ár hjá Loft-
leiðum við skrifstofustörf, en fór
síðan í nám við Iðnskólann í
Reykjavík og varð kjólameistari.
Vann hún við stjórnunarstörf á
saumastofu Öryrkjabandalagsins
og var henni það starf mjög hug-
leikið.
Síðar aflaði hún sér kennslurétt-
inda og starfaði síðustu árin sem
kennari við Iðnskólann.
Stína eignaðist eina dóttur,
Marsibil Sigríði, sem verður sextán
ára í ár. Áttu þær saman afskap-
lega notalegt og fallegt heimili þar
sem ég átti ótal margar ánægju-
stundir. Hjálpsemi og hlýja í garð
t
MINNINGARKORT
annarra var Stínu í blóð borin og
alltaf var jafnánægjulegt þegar hún
hringdi og sagði: „Ég ætlaði bara
að heyra í þér hljóðið.“
Þegar ég kveð elskulega vinkonu
mína, vil ég þakka henni allt sem
við áttum saman að sælda.
Elsku Billa Sigga mín, Billa,
Hjalti, Óli og Steini. Megi minning-
in um Stínu Hjalta ávallt geymast.
Stína Jónasar
Stína er farin en minningin um
hana lifir. Kynni okkar hófust
haustið 1978 þegar við hófum nám
í fataiðn við Iðnskólann í Reykjavík.
Við vorum æði mislitur hópur, en
samheldinn og oft höfum við hist
og átt saman góðar stundir í gegn-
um árin.
Þegar við minnumst Stínu kemur
margt ljúft upp í hugann, fyrst og
fremst var hún tryggur og góður
vinur, það er sárt að þurfa að
kveðja hana en við vitum að henni
er vel tekið hvar sem hún kemur.
Elsku Billa, hugur okkar allra
er hjá þér. Við sendum þér, foreldr-
um hennar og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Vinkonur
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sát mína
leiðir mig á rétta vep,
fyrir sakir nafns síns.
(23. Davíðssálmur.)
Á hásumardegi, þegar náttúran
skartar sínu fegursta og við fyll-
umst aðdáun og trú á sköpunar-
mátt lífsins, er fyrii-varalaust kölluð
á brott frá ástvinum sínum frænka
mín, Kristín Hjaltadóttir.
Hún sem bar svo sterk einkenni
þroskandi lífs og hafði svo mikið
að gefa og margs að njóta í þessu
lífi. Okkur er trúlega ekki ætlað
að skilja allar ráðstafanir almættis-
ins, aðeins að trúa og þakka það
góða sem okkur er gefið. Líf
Kristínar var stór gjöf, það vita
best hennar nánustu ættingjar og
vinir, gjöf sem aldrei verður frá
þeim tekin. Svo heilsteypt, hugul-
söm og hlý sem hún var verður hún
ógleymanleg þeim sem áttu við
hana kynni.
Þeir sem kynntust Kristínu fundu
fljótt hve hlýtt og einlægt samband
var milli hennar og foreldra og
bræðra, og þeim varð um leið ljóst
á hvaða grunni farsæld hennar og
gleði stóð.
Á heimili foreldra hennar, Marsi-
bilar Bernharðsdóttur og Hjalta
Þorsteinssonar, má segja að hafi
verið stunduð sú mannrækt sem
skilar sér til komandi kynslóða.
Við frændsystkinin minnumst
með aðdáun og þökk samveru-
stunda á heimili þeirra þar sem
amma okkar naut einnig umhyggju
og ástúðar til hinstu stundar.
Kristín hlaut þannig í vöggugjöf
og uppeldi svo marga góða kosti
sem hún ræktaði og bætti stöðugt
við. Hún gaf sér jafnframt tíma til
að hlúa að öðrum og þá ekki síst
eldra fólkinu í fjölskyldunni.
Dóttirin unga, Marsibil Sigríður,
var hennar stærsta gjöf og til henn-
ar hugsum við sérstaklega með bæn
um styrk. Sorgin má ekki hindra
framgang lífsins.
Blessuð sé minning frænku
minnar, ég bið Guð að gefa ástvin-
um hennar öllum styrk og kraft.
Þóra Alberta Guðmundsdóttir