Alþýðublaðið - 09.01.1959, Blaðsíða 4

Minningarorð
GENGIÐ var til kósnihga í
Aden, brezkri nýlenðu syðst
í Arabíu, á sunnudaginn var.
Var kosið eftir nýrri stjórn-
arskrá er á að veita nýlend-
unni meiri sjálfstjórn. Ráð
■eða þing nýlendunnar hefur
verið skipað sex mönnurn, en
nú verð'ur það eftirieiðis skip-
að 23. Þar af kjósa íbúarnir
sjálfir 12^ en hinir eru sjálf-
kjörnir vegna embætta sinna
ellegar tilnefndir af brezku
stjórninni.
Ríkið Aden liggur í suðvest
urhorni Arabíuskaga, við
sundið Bab el Mandeb, við
mynni Rauðahafs, eða rétt
austur af því. Landið er að
mestu eyðimerkur með strjál-
um vinjum, enda stöðugir
hitar og þuri'kar, kemur varla
dropi úr lofti. Aðalbyggðin er
hafnarborg samnefnd nýlend-
unni. Bretar hafa kallað stað-
inn ,,púnskollu andskotans“,
en mundu þó sízt af öllu vilja
Fárviðri í skrifsto.fu.
'fc Deilt um jólapóstimi.
Siður í . . sveitum
landsins.............
Símasambaudið við
í Hafnarf jörð.
ÉG IIAKST inn í stóra skrif-
■s’ofu hér í borginni í g'ær. Þeg-
ar ég kom inn reis upp maður
n.okkur og kvaðst þakka mér
Jyrir ummæli mín um jólapóst-
ifí.n. Hann hafði ekki lokið máli
slnu þegar það skall á sann-
fealiað óveður. Stúlka hrópaði
úpp yfir sig: „Nei, þó að ég
sé þér oftast nær sammála, þá
er ég það ekki í þeíta skipti. —-
Mér firmst miklu betra a0 íá
jélapóstinn svona siiemma. Þá
getur maður aö minnsta kostiséð
Jl. erjir senda manni jólakveöju
og ég get greitt í sömu mynt.“
UNGUK maður sagði: „Þetta
■vdr sjálfsagt hjá pcsthúsinu. Þaö
geta allir, sem vilja, geymt að
rífa upp umslögin þangað til á
-a&fangadagskvöld. Það er g'am-
-an að a-sfna jólaóskunum saman
í.ein stað og geyma þær þar til
á jólakvöldið. Ég hef nú lengst
aí dvalið í sveit og þar tekur
TOiður ekki til þess, þó að jóla-
lcoirt fari að berast í byrjun des-
< 'ber. Þar er það bókstaflega
venja“.
ÉG KOMST ekki að, en mað-
turinn, sem fyrst hafði tekið til
málls áleit að líkindum að ráð-
ist hefði verið á sig, því að hann
reií sig upp úr Öllu valdi og'
sagði: „Það er djöfuls ósvífni að
láta fólk ekki ráða því hvenær
það vill láta jólakveðjur sínar
berast til vina sinna og kunn-
ingja, því að pósthusið setti þeim
stólinn fyrir clyrnar, neitaði bók-
staflega að bera póstinn út á Þor
láksmessu eða aðfangadag. Nei,
ég var alveg sammálá því sem
þú sagðir“.
EN UNGA stúlkan lét sig
ekki. „Iss,“ sagði hún. „Hverri-
ig á að bæta úr öngþveiti nema
með því að taka upp nýtt skipu-
lag? Það var öngþveiti í póst-
húsinu vegna þess að svo mikið
barst af bréfum og allt átti að
berast út á 12 klukkustunaum.
Nú var úr því bætt, allt reynd-
ist léttara hjá pósthúsinu — og
allur póstur komst til skila, sem
var með rétt hei.milisföng“.
ÉG BROSTI bara og blandaði
mér ekki frekar í deilurnar þó
að segja megi, að ég hafi átt upp
tölcin að þeim með ummælum
mínum í fyrardag. SVona er það.
Maður veit al'drei hvenær maö-
ur kann að koma ófriði af stað
þegar maður tekur til máls. —
Það er þó sannarlega ekki til-
gangurinn.
EN ÞÁ MAN ég það, að fregn
frá pósthúsinu hermir, að um
þrjú þúsund bréf og jólakort
hafi ekki komist til skila végna
ófullnægjandi heimilisfangs, ;>
sum bréfin vantaði allt nema
nafnid. Einkenríilegt er það
fólk, sem sendir frá sér slíkan
póst. Það er líkast til hálfgert
glundur í kollinum á því, —
sleppa henclinni af honum.
Þegar Súezskurður var gerð-
ur og skipaumferð milli Evr-
ópu og Austurlanda tók að
streyma um Miðjarðarhaf og
Rauðahaf, jckst hið hernaS-
arléga og viðskiptaiega gildi
Adens rnjög, og staðurinn
er einn af hyrningarsteinum
brezkra yfirráða á samgöngu-
leiðinni til Asíu, ásamt Gí-
braltar, Möltu, Kýpur og áð-
ur Súez.
Það er oft ærið mikið um
að vera í höfninni í Aden.
Þangað koma um 5000 skip á
ári, samtals yfir 20 milljónir
tonna að stærð.
að minnsta kosti rétt fyrir jói-
in. '
HAFNFIRÐINGUR skrifar
mér á þesa leið: „Símaþjónust-
an hér í Hafnarfirði er að verða
alveg óþolandi. Hún var slæm,
en hún hefur versnað. Hvað eft-
ir annað gefst ég til dæmis alveg
upp við að ná sambandi við núm
er í Reykjavík. Stundum verð ég
að bíða í fimm mínútur áður en
noklcur sónn kemur. Mig langar
að vita hvernig á þessu stendur.
Ef ástæðan er sú, að álagið sé
svona mikið á sjálfvirku stöðina
— þá langar mig ag fá að vita
hvort ekki sé hægt að rða bóta á
þessum vandræðum.“
ÉG HEF líka orðið var við
þetta. Síminn til Hafnarfjarðar
hefur oft gert mér gramt í geði,
og oft hef ég alveg gefist upp,
eins og bréfritarinn segist hafa
gert. ;
Hannes á horninu.
í FEBRÚARmánuði n.k. ■
eru liðin 150 ár frá fæð-■
ingu Abrahams Lincolnl
forseta, og verður hans:
minnst á ýmsan hátt í ■
Bandaríkjunum og víðar j
um heim. Fyrirtækið Au-:
dio Book Company hefur í;
því tilefni látið lesa inn á;
hljómplötur ræður og rit í
Lincolns. Er um að ræða:
108 ræour, bréf, kvæði og;
önnur ritverk, er forsetinn ■
samdi. — Leikarinn :
Raymoiíd Massey ann- :
ast upplesturinn, en hann ;
lék á sínum tíma hlutverk' ■
Lincolns í leikriti Sher-:
woods „Abe Lincoln í Illi-",
nois“ og' í kvikmynd ■
byggðri á sama leikriti. '
ÞANN 14. des. s. 1. andaðist
að . Landsspítalanum Guðríður
Hafliðadóttir fyrrum húsfreyja
að Strandseljum í Ögursveit
við ísafjarðardjúp. Hún var
jarðsett að Ögri 27. s. m.
Guðríður var fædd 1. októ-
ber 1879 að Hesti í Súðavíkur-
hreppi. Foreldrar hennar voru
ílafliði Jóhannesson Guðmunds
sonar sterka á Kleifum í Skötu
firði Sigurðssonar og Þóra
Rósinkarsdóttir Hafliðasonar
Guðmundssonar sterka. For-
eldrar hennar voru því að öðr-
um og þriðja að frændsemi. Sú
saga er um Guðmund sterka,
að hann hafi hlaðið fjárrétt
meðan húskarlar hans smöluðu
heimalandið. Hafliði faðir Guð
ríðar var mikill atorkumaður
og lagtækur. Þótti hann bera
af öðrum við hleðslu veggja.
Standa enn túngarðar, sem
hann hlóð í Ögri, og hefur tím-
ans tönn ekki haggað neinum
steini ennþá. Þykja þeir lista-
verk mikið.
Guðríður.fór ung í fóstur til
frænku sinnar Friðgerðar Haf-
liðadóttur á Borg í Skötufirði.
Naut hún þar góðs uppeldis og
virti fóstru sína mikils. Síðar
dvaldi hún með föður sínum í
Ögri nokkur ár.
Guðríður giftist ung að ár-
um Ólafi Þórðarsyni frá Hest-
fjarðarkoti. Foreldrar hans
voru Þórður Gíslason og Guð-
rún Ólafsdóttir bónda á Skjald
fönn. Árið 1899 hófu þau bú-
skap á Strandseljum og þar bjó
Guðríður til ársins 1944. Mann
sinn missti hún árið 1933 og
bjó síðan með börnum sínum.
Þau hjón, Guðríður og Ólafur,
voru mjög samhent í búskap
sínum, bæði framúrskarandi
dugmikil og ósérhlífin. Ólafur
stundaði tíðum sjóróðra og var
aflasæll formaður. Guðríður
var þá bæði húsfreyja og bóndi
og leysti hvort tveggja með
sömu prýði.
Með dugnaði sínum og hag-
sýni komust þau brátt í góð
efni, að þeirrar tíðar hætti, og
þurfti þó heimili þeirra mikils,
böriiin mörg og gestkvæmt
mjög, þar sem alfaraleið lá um
garð þeirra Gestrisni var þar
framúrskarandi. Enginn mátti
fram hjá fara án þess að koma
heim, og fram var borið af
þeirri rausn, að til var tekið í
því héraði mikillar gestrisni.
Eg átti oft leið hjá Strandselj-
um, því að ungur var ég lát-
inn fylgja ferðamönnum í Ög-
ur. Ég hafði yndi af að koma
á það heimili og naut þeirrar
hjartahlýju og góðvildar, sem
þar ríkti. Mér er sérstaklega
minnisstætt, þegar ég var á
heimleið í myrkri eitt haust-
kvöld, að Guðríður stóð við
götuna neðan túns og rétti að
mér góðgæti. Nótt fói? í hönd,
og ekki mátti tefja för mína
með heimboði. Hún gat lagt
það á sig að hafa vakandi auga
með ferð minni. Hún var fund
vís á það, sem bezt kom.
Strandseljaheimilið var í
mörgu öðru sérstætt. Snyrti-
mennska úti og inni. Börnin
sérlega myndarleg, vel gefin,
glöð og prúð.
Guðríður var glæsileg kona,
hafði frítt andlit og tignarleg-
an vöxt. Framkoma hennar var
virðuleg og prúð. Sópaði mjög
að henni, hvar hún fór. Flún
hafði glaða og ljúfa lund, var
stjórnsöm, en skapstillt.
Guðríður átti sjálf ekki kost
á skólagöngu eftir fermingu,
en lagði alla áherzlu á að
mennta börn sín vel. Hún var
prýðilega greind kona, sérlega
minnug og fróð um ættir og
fornar sögur. Leituðu margir
fræðasafnarar til hennar á efri
árum hennar og björguðu
miklum. fröðleik, en mig uggir
þó, að mikið hafi farið með
henni í gröfina.
Eftir að Guðríður hætt.i bu-
skap dvaldi hún hjá börnum
sínum. Fyrst hjá Sólveigu
dóttur sinni á ísafirði, síðan
hjá Friðfinni ög Árna í Reykja-
vík. Átti ’ hún þar góða elli.
Gu'ðríðuv Hafliðadóítir
Heilsugóð var hún fram á síð-
ustu ár og mætti oftast á sam-
komum Djúpmanna í Reykja-
vík. Hún var alla tíð ung í
anda og setti gleðisvip á mann-
fundi. Eftir að hún flutti til
Reykjavíkur fór hún flest sum
ur að vitja Djúpsins og byggða
þess. Þeirri byggð unni húu
mjög, og þar kaus hún að iivíla.
Guðríður og Ólafur eignuð-
ust 9 börn. 2 dóu ung, en 7 eru
á lífi, og eru þessi: Guðrún,
var gift Helga Guðmundssyni
bónda í Unaðsdal; Hafliði,
bóndi í Ögri, giftur Líneik
Árnadóttur; Þórður í Reykja-
vík ,giftur Kristínu Helgadótt-
ur frá Skarði; Sólveig, gift
Hannibal Valdimarssyni, fyrrv.
ráðherra; Árni í Reykjavík,
giftur Guðnýju Guðjónsdótiur,
ljósmóður; Kjartan í Kópavogi,
giftur Kristjönu Bjarnadóttur
frá Ögurnesi og Friðfinnur
eand. oecon í Rvík, giftur Hall-
dóru Sigurbjörnsdóttur. Auk
þess ólu þau upp 3 fósturbörn.
Þau eru: Sigríður Hjaltadóttir
á ísafirði, gift Ingimundi Guð-
mundssyni; Ólafur Helgason í
Reykjavík, giftur Sigríði Guð-
mundsdóttur og Mattbías
Helgason í Keflavík, g'iftur
Eiínu Ragnarsdóttur.
Afkomendur þeirra Strand-
seljahjóna eru nú nálægt.
hundrað. Var það Guðríði til
mikiliar ánægju að fylgjast
með þroska þess stóra hóps
framúrskarandi myndariegra
og mannvænlegra afkomenda.
Svipmót hennar og mannkost-
ir eru þar mjög ríkjandi.
Guðríður gat kvatt þennan
heim glöð og ánæg'ð. Lífsstarf
hennar var mikið, íórnfúst og
gifturíkt.
Helgi Þórarinsson.
$ 9. janúar 1959 — Alþýðublaðið