Alþýðublaðið - 09.01.1959, Blaðsíða 11

Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannahafn
ar kl. 8.30 í dag. Væntanleg
aftur' til Baykjavíkur kl.
16.35 á morgun. Millilanda-
flugvélin Gullfaxi er væntan
leg til Reykjavíkur á miö-
nætti í nótt frá Lundúnum.
Flugvélin fer til Oslóar,
Kaupmaiinaliaínar og Ham-
borgar kl. 8.30 í fyrramálið.
Innanlandsflug: í dag er áætl
að að fljúga til Akureyrar (2
ferðir), Fagurhólsmýrar,
Hólmavíkur, Hornafjarðar,
ísafjarðar, Kirkjutoæjar-
klausturs og Þórshafnar. Á
morgun er áætlað að fljúga
til Akureyrar, Blönduóss, Eg-
ilsstaða, fsafjarðar, Sauðár-
króks og Vestmannaeyja.
Loftleiðir.
Saga er væntanleg á laug-
ardagsmorgun kl. 7 frá New
York, fer -áleiðis til Osló,
Kaupmannahafnar og Ham-
borgar kl. 8,30.
Ríkisskip.
tlekla er í Reykjavík. Esja
er á Austfjörðum á suðurleið.
Herðutoreið fer frá Reykjavík
kl. 20 í livöld austur um land
lil Þórshafnar. Skjaldtoreið er
á Vestfjörðum á suðurleið.
Þyrill er á leið frá Akureyri
til Vestfjarða. Skaftfellingur
íer frá Beykjavík í dag til
Vestmannaeyja. Baldur fór
frá Rcykjavík í gær til Sands.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell á að fara í dag
frá Gdynia áleiðis til Reykja
víkur. Arnarfell er væntan-
legt til Gdynia í dag. Jökul-
íell er í Reykjavík. Dísarfell
er í Reykjavík. Litlafell losar
á Austfjörðum. Helgafell fór
6. þ. m. frá Caen áleiðis til
Houston og New Orleans.
Hamrafell fór 4. þ. m. frá Ba-
tum áleiðis til Reykjavíkur.
Flnnlith er á Þórshöfn.
Eimskip.
Dettifoss fór frá Reykjavik
í gærkvöldi til New York.
Fjallfoss fór frá Vestmanna-
eyjum 6/1 til Hirtshals og
Hamborgar. Goðafoss kom til
Rostock 7/1, fer þaðan til
Hamborgar o.g Reykjavíkur.
Gullfoss kom til Leith í gær,
fer þaðan í dag til Thorshavn
og Reykjavíkur. Lagarfoss
fór frá Rostock 6/1 til Ant-
werpen, Rotterdam og Rvík-
ur. Reykjafoss kom til Ham-
borgar í gær, fer þaðan til
Hull og Reykjavíkur. Selfoss
fór frá Haeiborg 7/1 til Rvík
ur. Tröllafoss fór frá New
York 6/1 til Reykjavíkur.
Tungufosis fer frá Reykjavík
á morgun til ísafjarðar, Sauð
árkróks, Siglufjarðar, Akur- .
eyrar og Húsavíkur.
ENGINN ARÁNGUÍ
I GENF.
G-ENF 8. jan. (NET-BREUTER)
SamningaviSræður Banda-
ríkjanna, Bretlands og Sovét-
ríkjanna hafa ekki borið neinn
árangur síðan þær hófust að
'nýju eftir jólaleyfið s.l. mánu-
dag, segja góðar heimildir hér
í kövld. Mun formaður rúss-
nesku nefndarinnar, Tsarapkin,
hafa enn lagt áherzlu á þá
kröfu stjórnar sinnar, að fyrst
verði ákveðið, hve lengi vænt-
anlegur samningur um stöðvun
tilrauna með kjarnorkuvopn.
skuli gilda, áður en rætt verði
um aðrar hliðar málsins. Bret-
ar og Bandaríkjamenn telja,
að þetta atriði eigi heima síðar
í viðræðunum.
hún mat það.
Bill sá betur en hún_ ;|)g
þar að auki varð betur treýst
dómgreind hans þegar kven-
þjóðin -áíti hlut að máli; það
var því ekki nema eðlilegt
að kona hans leitaði álits
hans um það, hvort stúlkan
væri falleg.
— Falleg, nei, skramba-
kornið. En hún getur heldur
ekki talizt ófríð. Og grönn
er hún, ekki vantar það.
•— En ung?
■— Eg er nú hræddur um
það. . . . Hann sogaði að sér
vindlingsreykinn. Ég fæ bara
lekki með neinu móti skilið . .
Það er með öllu óhugsandi að
Charlotta hafi farið heim og
skilið hann eftir hér. Það er
líka með öllu óhugsandi að
hún hafi skyndilega orðið
veik, verið flutt í sjúkrahús
hér í bænum, og hann heim
sæki hana síðan á vissum tím
um_ því ef svo v-æri, þá hefði
hann ekki þurft að skrökva
svo ólíkindalega að mér í sím
ann. Það giarði hann aðeins
vegna þess, að hann vildi
komast Hjá að við -.sæjum
hann með þessari -stúlku, og
þá ei; þó sú orsök fundin. En
hvar er þá Charlotta?
-— Það má hamingjan vita,
svaraði kona hans lágt. Hún
velti sér á bakið f sandinum
og reykti. En ég er fegin því,
rnælti hún enn, að hann
-skyldi ekki verða okkar var;
hann getur því þess vegna
notið samvistanna við þessa
. blessaða stúlku. Honum er
það sannarlega ekk; ofgott.
-—• En þetta er svo ótrú-
legt.
Þau. nutu sólskinsins, og
smám saman hættu þau að
hugleiða þessa gátu. Loftið
varð mollulegt og heitt; það
leyndi sér ekki að þrumuvieð
ur var í nánd.
Tólfti kafli,
Það var hljótt inn; í her-
berginu_ en raddir hárust
upp stígaganginn; stúlkurnar
voru komnar heim að drekka
te og höfSu hátt um sig, og
öðru hvoru þótti Jane sem
hún heyroi hlátur forstöðu-
konunnar, hvellan og' gjall-
andi. En vitanlega gat það
verið einhver önnur, sem
hló.
Jane fór sér hægt að öllu,
þegar hún gekk frá farangri
sínum. Hún varð að fara sér
hægt, einmitt nú þegar hún
var ao halda á brott héðan til
Riehards. Það var ekki eins
og hún hefði dvalist hér
lengi; aðeins tvo sólarhringa,
en á þessum tíma hafði meira
-gierst og örlagaríkara en á
allri liðinni ævi hennar_ að
henni þótti. Sylvíu bar að í
þessu; hún lét hallast upp -að
dyrastafinum og starði undr-
andi á Jane.
— HvaS . . . ertu að fara,
spurði liún. I dag? Ég hélt
að þú ætlaðir ekki fyrri en
á mcrgun?
— É.g ætla að vera hjá
kunningjafólki mínu í pott.
— Jæja, Ég held mér leið
þeirra kallaði til Jane kveðju
sína: Jane hefði helzt viljað
- nema staðar hjá þeim og segja
þeim sigri hrósand-j hvext för
sinni væri heitið, segja þeim,
allt um Richard. Hún var ást
fangin og átti ástaxævintýri í
vændum_ en þetta mas þeirra
var lekkert nema draumórar.
Þegar hún kom Mtur út á
gangstéttina var sólskinið
ekki eins skerandi bjart í aug
um og það hafði verið, en loft
ið mollulegt og þungt, og
henni þyngdi í höfði, enda
þótt hún veitti því varla at-
hygli. Þegar hún hafði gengið
skamman spöl, minntist hún
þess að Richard hafði sagt að
hann mundi bíða hennar úti
fyxir gistihieimilinu; hún
CAESAR SMITH :
hún þess, er fyrir Slyvíu
hafði komið og hvernig hún
hafði forðast að lýsa mannin
um nokkuð; minntist þess fáa,
sem hún hafði um hann sagt.
. . . að hann hefði verið við
aldur, en lekki gamall, haft
fallegan málróm og talað af
hæversku . . .
Richard hafði látið svo um
mælt, að maður gæti aldrei
vitað hvað byggj undir yfir-
borðinu, hversu fágað og slétt
sem það væri og jafnvel ekki
undir sínu eigin yfirboði. Þú
kemst að raun um það ein-
hern dag'nn, hafði hann sagt;
þegar þú gerir eitthvað það,
sem þú hefðir aldrei getað
trúað sjálfri þér til. Og engu
að síður éxtu þar sjálf að
Mr* 29
M
i’iunm
aö ég
bæjar-
ist hér í nótt einni. Ksmurðu
hingað aftur?
— Hvenær, áttu vr ?
— Um næstu hlelgi . . .
Jane skellti ferða
aftur. Það má ver..
komi aftur hingað ti-1
ins, en eltki til dvala
gistiheimili.
Hún kvaddi Sýlvíu, gekk
hægum skrefum niður dyra-
þrepin; niðri í anddyrinu
stóðu nokkrar stöllur heanar
í hnapp og ræddu um karl-
menn, æstar í máli. og. eftir-
vængingu þrungnar. Ein
varð því að nema staðar um
stund, ættu þau ekki að fara
á mis, og það þess heldur sem
hún vissi ekki einu sinni hvar
þessi tilvonandi dvalarstaður
hennar var.
Hún settist á bekk við gang
stéttina og lagði töskuna við
fætur sér, Járnarmarnir á
bekknum voru svo heitir_ að
hún gat vart snert þá; hún sat
því mieð hendur í skauti og
virti fyrir sér fólkið sem fram
hjá gekk. Það fór sér hægt,
hafði bersýnilega loks feng-
ið meira en nóg af þessu ei-
lífa sólskini. Henni varð sem
snöggvarst staxsýnt á mann,
sem nálgaðist, en sá hrátt að
hann var lægri vexi en Ric-
hard og leit í aðra átt. Rie-
hard var svo spengilegur, vin
gjarnlegur og fallegur, hugs-
aði hún_ og í bili þráði hún
hann svo heitt, að það olli
henni næstum líkamlegum
sársauka.
Maður í stuttum tennisbrók
um kom út úr bifreið sinni.
Hann blimskakkaði á hana
augun þegar hann skellti aft-
ur hurðinni, gekk nokkur
.skrief eftir stéttinni en sneri
síðan við og nam staðar rétt
hjá bekknum, þar sem hún
sat.
— Get ég ekið ykur og far-
angrinum eitthvað, spurði
hann og virti fyrir sér tösk-
una hennar. Iiann var nokk-
uð tekinn að grána í vöngum,
dálítið hikandi; gerði sér ber-
sýn!i]):ga veika von um að
hún kynni að þekkjast boð
hans, beið og það lá við að
hann yrði. feiminn.
— Nei_ þakka yður fyrir.
Hann krosslagði hendur á
baki og hneygði sig lítið eitt
fyrir henni, vandræðalegur á
svipinn. Fyrirgefið, mælti
hann og sneri enn við.
----- Það var vel boðlð,
flýtti hún sér að segja á eftir
honum, -en ég er að bíða eftir
kunningja mínúm.
Hann leit um öxl/ og það
var sem honum létth 'Það er
þannig, mælti hann. Vonandi
lætur hann yður ekkrTengi
híða.
Hún horfði á eftir hónum.
Hann var góðlegur; kominn á
virðuleikaaldurinn_ en þá snn
nógu ungur til að vekja á-
huga ungra kvenna. Og róm-
urinn . . . allt í einu minntist
verki, þótt það taki þig lang-
an tíma til að átta þig á því.
Langan tíma . . .
Hann var svo reyndur og
vitur, enda þótt hann væri
enn ungur að telja. Hann
þekkti allt, stem hún var í
þann vegiijn að kynnast og
beið með sterkri eftirvænt-
ingu og þrá. Og sjálf þekkti
hún hann ekki, vissi ekkert
um hann eða fortíð hans ann-
að en það_ að fyrir skömmu
síðan höfðu orðið einhver mik
ilsverð straumhvörf í lífi
hans, einhver fagnaðarríkur
atburður. Og það hafði verið
ljómi gleðinnar vegna þessa
atburðar, sem lýst hafði á veg
hennar og orðið til þess að
þau kynntust.
Og allt í einu fann hún til
nálægðar hans og varð litið
upp. Þarna kom hann og gekk
hratt; urn stund sat hún og
naut þess að virða hann fyrjr
sér, en svo var sem hrollur
fær; um hana. Richard, kall-
aði hún.
Hann nam staðar og kom
auga á hana, þar sem hún sat.
Fyrirgefðu, — ég sá þig ekki,
varð honum að orði.
Hún reist á fætur; vildi
snerta hann svo hún mætti
vera viss um að það vær, í
rauninni hann. Hann tók
handtöskuna hennar: Er
'þetta -allur farangurinn,
spurði hann.
•— Já, vinur minn.
Þau héldu af stað. Hún
tók enn til máls: Veiztu að
það munaiði minnstuað náungl <’■
nokkur hefði mig á brott með
sér?
Hann hló.
— Finnst þér það svo hlægi
legt.
— Ég mundi hafa skorað
hann á hólm, svaraði hann og
hló enn.
•— Þú vilt gjarna að ég
korn-i með þér, mælti hún enn
eftir nokkr-a stund.
Hann leit á hana. i
— Þú spyrð aðeins vegna
þess að þú vilt gjarna heyra
mig segja jáf er ekki svo.
— Jú.
— Og mér ier Ijúft að verþa
við því_ sagði hann. Það er
ekki of djarft að orði kom- -
izt, þótt ég segi, að ég æski ’
þess fremur en nokkurs ann-
Hún leit undan, hló við; Nú
erum við að verða allt of há-
tíðleg, sagði hún. Við erum
skrýtnar verur, konurnar, og
á stundum ér ég steinhissa á
að nokkur karlmaður skuli
geta liðið okkur nálægt sér.
til lengar. Eigum við langa
leið ófarna?
■—■ Við erum að komast á
leiðarenda. Jane_ — ég hef
reynt að skýra þér fr:á, að
þetta herhergi ökkar væri
ekki sérlega skrautlegt eða
íburðarmikið. Og . . .
— Það gerir ekki nokkurn
mun.
Lítlu síðar námu þau staðar
fyrir utan dyr. Hann sagði;
Þetta er eiginlega ekki neitt
gistihús. En konan, siem á,
þetta, leigir herbergi, og mat i
■selur hún líka eftir samkomu
lagi.
— Ég var einmitt að vona
að það væri ekki gistihús. Hve
hátt eigum við að halda?
-— Alla leið upp undir þak.
Og þegar þau höfðu klifið
upp nokkra stiga, mælti hann
leins og afsakandi, um leið og
hann lagði töskuna hennar
frá sér á pallinn. þetta er nú
meira fjallgangan. En nú er-
um við að komast alla leið.
— Jú_ svaraði hún, er þau
héídu enn af stað. Ég held
helzt að það sé þrumuveðtir í
aðsigi.
ITún gekk á undan honum.
Það ieru dyroar þarna, sagði
hann, og var okkuð tekinn að
mæðast, en svitinn ra«n nið
ur vanga hans.
— Getum við genglð inn,
svona formálalaust, spurði
hún og rödd hennar var hik-
andi.
— Vitanlega.
Hún opnaði dyrnar Qg gekk
A * — Þetta áttu sko að verða sokk-
brannarmr ®r hant,a Þ®r>en ur®u sv°3^^
V/lVsiiB £ Jumbo.
Alþýðublaðið — 9. janúar 1959 11