Alþýðublaðið - 21.02.1959, Síða 11

Flugvélarnars
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Millilánda-
flugvélin Hrímfaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamtaorgar kl. 8.3'0 í da.g.
Væntanleg aftur til Reykja-
víkur kl. 16.10 á morgun. —-
Innanlandsflug: í dag er á-
ætlað að fljuga til Akureyr-
ar, Blöaduóss, Egilsstaða, ísa
fjarðar, Saiuðárkróks og Vest
mannaeyja. Á morgun er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar
og Vestmannaeyja. Á morgun
er áætlað að fljúga til Akur-
eyrar og Vestmannaeyja.
Loftleiðir.
Saga er væntanleg frá New
York annað kvöld. Hún held
ur áleiðis til Osló, Kaup-
mannahafnar og Hamborgar
eftir skamma viðdvöl.
Skfplws
Ríkisskip.
Hekla er á Austfjörðum á
norðurleið. Esja fer frá Rvík
kl. 20 i kvöld vestur um land
í hringferð. Herðubreið er á
leið frá Austfjörðum til Rvík
ur. Skjaldbreið fór frá Rvík
í gær vestur um land til Ak-
ureyrar. Þyrill er á Aust-
fjörðum.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell er í Keflavík.
Arnarfell er í Keflavík. Jök-
ulfell losar á Húnaflóahöfn-
utn, fer síðan til Austfjarð’a.
Dísarfell er væntanlegt 'til
Hollands 24. þ. m. Litlafell
er í Reykjavík. Hslgafell átti
að fara 19. þ. m. frá New Or-
leans til Gulfport. Hamrafell
er í Batum.
Eimskip.
Dettifoss fór frá Reykjavík.
16/2 til Rostock og Riga,
Fjallfoss fór frá Vestmanna-
eyjum í gær tu Haxnarfjarð-
ar, Akraness, Patreksfjarðar,
Þingeyrar, Akureyrar og
Reyðarfjarðar og þaðan til
Hull og Harnborgar. Goðafoss
fór frá Vdntspils í gær . til
Hangö, Gauta,borgar og Rvík ■
ur. GuMBoss för frá Leith í
gær til Thorshavn og Reykja :
víkur. Lagarfoss fór frá. Rvík
í gærkvöldi til Fxateyrar, Súg
andafjarðar, ísafjarðar, Sigiu
fjarðar, Ölafsfjarðar, Raufar
hafnar, Vestmannaeyja og
Faxaflóahafna. Reykjafoss
fór frá Seyðisfjrði 15/2 til
Hamborgar, Rotterdam, Ant-
werpen og tlull. Selfoss fer
frá New York 24—25/2 til
Reykjavíkur. Tröllafoss er í -
Trelieborg í Svíþjóð. Tungu»
foss fór frá Reykjavík 19/2
til ísafjarðar, Sauðárkróks, .
Siglufjárðar, Dalvíkur, Ak-
ureyrax og Húsavíkur.
FéiapSíf
Á MOSGXJN :
Kl. 10 f. h. Sunnudagaslzól-
inn.
Kl. 10,30 f. h. Kársnesdeild.
Kl. 1,30 e. h. Dreng.r.
Kl. 8,30 e. h. Samkoma, —
Jóhannes Siigurðsson
prentari talar.
Ahir velkomnir
KÖRFUKNATTLEIKS-
FÉLAG REYKJAVÍKIJií
Æfing fellur niður í dag
kl. 3,30 hjá meistaraflokki
vegna landsliðsæf.ngar. II.
flokkur mæti á venjulegum
tíma.
með f=itum fingrunum.,.
„Þetta eir mjög alvarlegt. Þér
getið pkki le’kið á okkur,
Lady Ashton. Þér getið ekki
heldur leikið á Rússana“.
„Hva^ =keður, ef majórmn
sendir læknir til að líta á hr.
Flemyng? spurð. hr. Avron,
ánægðu með sjálfan sig.
„Hvernig eigum við að út-
■skýra umbúðirnar? Fólk, siem
er veikt af inflúensu er ekki
með grisju og bómull um öxl-
ina.“
„Þér get ð treyst okkur“,
sagði Gulbranson vingjarn-
lega. „Við erum vinir yðar!“
„Hann er Ungverji". sagði
ég.
„Guð minn góður“, veinaði
hr. Avron.
„Ég v ssi þetta! Ég vissi
þetta!“ æpti frú Rhinelander
í bræði cg örvæntingu. „Verð
um við send til Budapest?
Hvað á þá að verða um þörn
in?“ hún var mjög æst. „Ef
eitthvað kemur fyrir börn-
in . .
„Vertu róleg, Margie“,.’
sagði maður hennar hægt.
„Það kemur ekkert fyrir b§®n
in.“
„Því sögðu þér okkur það
•ekki, þv{ gerðuð þér það
elcki?“ Hún reyndi að standa
á fætur en maginn á henni
var of þungur.
„Marg e“, sagði maður
hennar. „Vertu róleg.“
Andlit frú Rhinelandér'Var
kalkhvítt, en á hálsi hennar
voru rauðiir blettir.
„Því hefði ég átt að ségja
ykkur það?“ spurði ég.
„Hver heiðvirð manneskja
hefði gert það.“ . -n-
„Hafið , ekki svona hátt“.
sagði Gulbranson. „Það gæti
einhver hieyrt til okkar'H*-
„Þér hafið komið okkur í
;m!kinn vanda“, sagði hr. Av-
ron blítt.
„Ég álít“, sagði hr. Krétsc-
hmer og teiknaði hringi með
fingrinum „áð við séum svo
illa stödd, að um aðeins eitt
sé að gc-ra. „Hann va% að
missa sjálfstraust sitt, en
hann hélt samt áfram. „Við
verðum að segja majórtium
allt.“ Hann rétti upp aðra
h'endina, hún titraði.
„Svo þér viljio kjaftafrá,“
sagð; hr. Rhinelander. Hann
tók af sér gleraugun og horfði
illilega á Þjóðverjann. ./^itið
þér hvað yrði gert við hann?“
Hendur Kretschmers titr-
uðu. Hann var‘3 að verja sig.
„Vit ö þér hvað þeir gera...«ið
okkur? Hafið þér verði í rúss
n'esku fangelsi?“
„Þarna kom það“, sagði hr.
Avron.
„Skamrnist þið • ykkar“,
sagði kona hans, augu henn-
’ar voru full af tárurn. „Þú
ert alltaf að hugsa um aimað
fólk. Það er kominn tími til
að þú vitir að þú átt konu .og
börn. Hvað veizt þú um þenn
an mann?"
„Mér er sama hver hann
ér“, sagði Gulbransson.
„Hann er særður, við vefð-
um að hjálpa honum“.
„Hvernig ætlið þér að
hjálpa honum?“ spurði Krjet-
sehmer. „Ekk; eruð þér lækn
'ir, Hapn er mjög veikur, liann
lifir ekki af ferðina til Aust-
urríkis".
,.Orto“. : bað kona hans.
,Sehaemst du dich nicht?“
„Eng nn okkar kemst til
Austurríkis", sagði hr. Av-
ron dapur.
„Mér finnst þetta yera
þrettán miannslff fyrir eitt“,
sagði Kretschmer.
„Mér finnst þetta leitt“,
sagði ég. Þau Ltu á mig. Ég
var þreytt og sakbitin. „Ég
Sagan 12
GEORGE
TABORI:
hneigðum okkur klunnalega
um leið og líkfylgdin beygði
inn á mjóstrætið. sem lá frá
ánni. Ofan á líkkistunni lá
ungvierski fáninn; pípuhattur
lá ofan á kistunni eins og ein
'kennishúfa hersböfðingja
liggur ofan á hans. Það gengu
margir á eftir kistunni og all
ir voru svartklæddir. Ég
þekkt; gamla mannin með
derhúfuna og fallegu stúlk-
una, sem virtist enn feitari
nú. Þarna var kona með
slæðu, hún hlýtur að hafa ver
ið móðir Pípuhatts. Hún gekk
syrgjanidi á eftir kistunni.
Gamli maðurinn og stúlkan
litu á okkur. Það skein ör-
vænting úr augum hans, henn
ar augu voru mött af þján-
ingu. Hægt hvarf Hkfylgd.n
inn í mjósrtætið eins og það
væri rör og við gengum á-
frarn.
Við sáum hest majórsms,
þegar við gengum upp tröpp-
hve saklaus hann var af öllu
;llu.
Surov sagði: „Ekkert., vona
ég“.
Rrú Rhinelander ýtti við
manni sínum:: :,.Herra“, sagði
Rhinelander. „Þér lofuðu, að
við kæmumst héðan fyrir
næsta dag“. J
„Ég lofað; engu nm það“.
„Skipið fer á morgun eins
'Og ég hef áður sagt yður“,
Rhinelander var þrjóskuleg-
ur á svipinn. „Mundi það eitt
hvað hraða fyrir ferðaleyfJnu,
ef ég hringi f söndiherra U. S.
í Budapest?“
Surov hlustaði ekki á hann,
hann var að telja okkúr.
„Nei“, sagði hann snöggt.
„Þvert á móti. Ég geri ekki
ráð fyrir, að sendiherra ykk-
ar hafi einhver áhrif í aðaí-
bækistöðvunum. Þrettán aft-
ur! Ég fier að verða hjátrúár-
fullur“.
Það varð löng þögn. „Hvern
vantar?“ spurði hann hr.
Kretschmer.
bið ykkur að fyrirgefa öll þau
óþægindi, sem ég hef valdið
ykkur. Þetta er allt mér að
kenna. Ég hefði átt að treysta
ykkur frá upphafi, en þetta
skeði allt svo snögglega. Ég
vissi lekki, að þetta myndi
ske. Ég .skil vel áhyggjur ykk
ar, ég tek þátt í þeim sjálf.
Mér myndi líða eins og yður,
ef ég ætti börn sjálf, frú Rhine
lander. Ég býst ekki við því,
að þið igetið skilið samskipti
okkar Flemyngs og ég ætla
ekki að þreyta ykkur með
einkamálum mínum. En ég
verð að segja ykkur þetta.
Ég mun drepa hvern þann,
sem reynir að gera honum
mein. Þannig er það og nú
gietið þið ákveðið hvað þið
gerið. Það er í kúla í hægri
öxl hans, Þið vitið sjálfsagt,
hvernig hún komst þangað.
Það getur verið að ykkur fdnn
ist það fráleitt, en ég lít á
hann eins og mann, sem stopp
aði kúlu, sem hefði eins getað
lent í ykkur, þér og þer og þér
eða börnunum. Hvað sem þ.ð
gerið ættuð þið að muna, að
það er hægt að deyja úr
skcmm ekki síður en krabba-
meini.“
Það kom einhver upp stig-
ann, móður og másandi. Frú
Kretschmer var svo áhygg'ju-
full, að hún fór að xekja hárið
úr fléttunum.
Það var barrð á dyrnar og
Cotterill kom inn. Hann var
löðursveittur. „Ég var að tala
við Surov. Hann segir að það
geti veirið að við fáum ferða-
leyfi £ kvöld. Hann vill hitta
ykkur öll. Það þarf að fylla út
einhverjar umsóknir. Þessi
bölvuð ,skjöl.“ Hann settist á
rúmið og leit á mig. „H&nn
spurðl mig um Flemng. Ég
'þagði. Ég held hann gruni eitt
hvað. Ég er ekki viss um það,
en einhvern veginn finnst
mér, að þetta sé bezti ná-
ungi og imundi láta sem ekkert
væri, ef farið væri rétt að
honum. Ég ráðlegg ykkur áð
þegja um það, sem skeði í gær
kveldi.“ Hann fór úr skón-
um.
Enginn sagði orð.
urnar. Við gengum til fundar
salsins, sem var auður. Allir
Ungversku flóttamennirnir
voru horfnir. Einhver var að
vélrita í næsta herbergi, hægt
og með erfiðismunum, hann
notað; einn fingur, tap-.hvíld-
tap-tap-hvíld-tap, eins og
ikrani, sem lekur úr.
Blístrandi hermaður kom inn
og tók niður auðu rammana
tvo, hann leit á okkur og gekk
blístrandi út.
Við vorum ekki í skapi til
skapi til samræðna. Við sát-
samræðna. Við sátum þögul í
fimmtán mínútur. Þá heyrð-
ist í Surov í næs-ta herbergi;
hann virtist vera í vondu
skapi. Ungi Hðsforinginn kom
með honum inn og þeir gengu
að stóru, hrjúfa eldhúsborð-
inu, sem var í einu horninu.
„Komið hingað", sagði hann
og leit ekk; við okkur. „Þið
eigið að útfylla þessi eyðu-
blöð“, og.hann bennti á hrúgu
af ieyðiblöðum, sem voru með
mjög smáu letri.Liðsforinginn
hóf að afhenda okkur blöðin.
„Svarið eins einfalt og satt og
mögulegt er Surov var ekk
ert líkur þeim Surov, sem við •
höfðum kynnst kvöldið áður.
Hann var þurrlegur, ópersónu
legur og óvinsamlsgur; hann
lék sér að sv!pu sinni. „Þið
fáið ekki fárarleyfi fyrr en þið
hafið útfyllt þessl eyðublöð.“
„Hvað er að?“ sagði hr.
Avron og það var greinilegt,
Höfuðið á Kretschmer titr-
aði. „Hr. Flemyng“, sagði
hann.
„Hvernig líður honum?“
Kretschmer svaraði mjó-
rómi. „Það veit ég ekliii“
Hann ræskti sig og Mt til
mín. „Lítur honum ekki bet
ur?“
„Jú, vissulega“.
Surov lét sem hann sæi mig
ekki. „Og hvar er hann?“
sagði hann við Þjóðveriann.
„í rú:minu“, Kretsehmer
xeyndi að brosa.
„Ég skil þetta ekki“,
„Hann verður að vlhSa sig“,
sagð; ég. Þá Mt hann loks á
mig. „Honum líður betur, en
hann ákvað að hvíla sig. þar
' sem hann hélt að við færum
í dag. Þetta er ekki svo lít-
ið ferðalag fyrir veikan
mann.“
„Það þarf að senda eftir
honum. Hann verður að úþ-
fylla þessi eyðublöð sjálfur“.
Ég heyrð. að frú Rhineland
er greip anann á lofti.
„Ég hafði ekki hugmynd
um þetta“a þau störðu öll á
mig. „Það væri vel gert af
yður, ef þér leyfðuð ihonum að
hvíla sig í dag.“
„Nú, er hann svona veik-
ur?“ spurði Serov.
„Nei, það er hann iekki“, ég
reyndi að vera róleg. „Hann
er hálf slappur, það er allt
og sumt“.
,„Það þarf að ná í læ>kni“.
Enn ein vandræðaRg þögn.
„Það er fallegf af yður að
hafa áhyggjur hans vegna",
ansaði ég. „Hr. Flemyng er
yður áreiðanlega þakklátur.
En því að ní í lækni? Hi. Flem
yng getur áreiðanlega farið í
kvöld.“
16.
Þegar við gengum yfir torg
ið, heyrðum við klukknahljóm
og Hkfylgd kom út úr kirkj-
unni.
Við námum öll staðar og
6RAHHA8HI8
Eg ætla að fara að rölta a£ stað.
Alþýðublaðið — 21. febr. 1959