Morgunblaðið - 14.07.1991, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 1991
KARLAR
VEITIN G AST AÐIR
Veitingahjón venda sínu kvæði í kross
Beðið eftír
„Gólfó“
Eg er að bíða eftir manni.
Hann ætlaði að koma til mín
einn eftirmiðdag um daginn og
þótt ég væri önnum kafin í vinn-
unni rauk ég heim svo hann
gripi nú ekki í
tómt. En ég hefði
betur verið um
kyrrt á skrifstof-
unni því ekki
kom maðurinn.
Um kvöldið náði
ég í hann í síma
og við ákváðum
annað stefnu-
mót, að þessu sinni snemma
morguns. Ég gætti þess að
vakna í tæka tíð, klæða mig og
farða og hringja i vinnuna til að
láta vita að ég tefðist. Það kom
hins vegar i ljós, eins og fyrri
daginn, að ég hefði getað sparað
mér fyrirhöfnina. Maðurinn
mætti ekki.
Mér er sagt að það hafi verið
dæmalaus einfeldni af mér að
halda að karlinn kæmi. Ég hef
hins vegar vanist því að þegar
maður segist ætla að koma
klukkan þrjú þá komi maður
klukkan þrjú — ekki næsta dag,
í næstu viku eða hreinlega alls
ekki. Þetta hélt ég að væri hin
almenna regla. En auðvitað get-
ur alltaf eitthvað óvænt sett
strik í reikninginn og í slikum
tilvikum er minnsta mál í heimi
að tilkynna töfina símleiðis.
Maðurinn, sem lofaði að leggja
flisar á gólfið hjá mér, virðist
aftur á móti ekki hafa lært slíka
mannasiði. Honum datt a.m.k.
ekki í hug að hringja og láta
mig vita að hann ætti í erfiðleik-
um með að standa við gefið lof-
orð þótt hann vissi að ég væri
útivinnandi manneskja og hlyti
því að hafa komið sérstaklega
heim til þess að bíða eftir hon-
eftir Jónínu
Leósdóttur
um.
Gólfflísarnar eru enn í stöfl-
um í forstofunni og í hvert sinn
sem einhver hefur rekið tærnar
i þær hef ég sagt söguna af
manninum sem sveik mig.
Núna er ég hins vegar að hugsa
um að hætta að brydda upp á
þessu umræðuefni. I hvert sinn
sem iðnaðarmenn berast í tal
fær fólk nefnilega tryllingsg-
lampa i augun og segir manni
froðufellandi hveija hryllings-
söguna á fætur annarri af voða-
legum viðskiptum sínum við
þessa þjóðfélagsstétt. Það er
engu líkara en flestir hafi ein-
hvern tímann lent í því að vera
sviknir í bak og fyrir af iðnaðar-
mönnum.
Getur það verið tilviljun að
iðnaðarmenn hafa það orð á sér
að sóa iðulega dýrmætum tíma
samborgara sinna með því að
mæta ekki til vinnu á umsömd-
um tíma? Hlýtur ekki einhver
fótur að vera fyrir þessu þótt
eflaust séu fjölmargir stundvísir
og pottþéttir menn í hinum
ýmsu iðngreinum? Og ef þetta
er rétt — hvers vegna komast
þeir þá eiginlega upp með að
sýna slíkt ábyrgðarleysi? Er það
vegna þess að samtakamáttur
viðskiptavinanna er enginn þar
sem þeir eru dreifðir um borg
og bý og vita ekki hver af öðrum?
Það er a.m.k. ljóst að það yrði
aidrei liðið að barnaheimili opn-
uðu ekki fyrr en eftir dúk og
disk á morgnana eftir því sem
fóstrurnar tindust í vinnuna.
Eða að hjúkrunarfræðingar
mættu ekki á vakt á réttum tíma
og skildu sjúklingana þannig
eftir bjargarlausa. Nei, þá heyrð-
ist núörugglega hljóðúr horni...
Þetta er kannski kvenrembu-
legur hugsunarháttur en eftir
„biðina eftir gólfmanninum"
hefur það stundum hvarflað að
mér hvort orðspor iðnaðar-
manna væri á annan veg ef í
þcirra .hópi yæri:
------- . —
ncirl k„„ur.
Þau veitingahjónin Anna Peggí og Einar, sem rek-
ið hafa indverska veitingastaðinn Tai Mahaal
Tandoori hin seinn misseri, tóku létta sveiflu í síðustu
viku. Þau færðu þann indverska í nýtt húsnæði, en
þar sem hann var áður opnuðu þau þess í stað veitinga-
staðinn Hafmeyjuna. Sá indverski er nú niður á Hverf-
isgötu við hlið Regnbogans þar sem áður var til húsa
austurlenskur veitingastaður, en Hafmeyjan er í gamla
húsnæðinu að Laugarvégi 34. Morgunblaðið ræddi
við Einar í vikunni og innti hann eftir þessum breyting-
um.
Hafmeyjan er fyrst og fremst sjávarréttastaður með
alþjóðlegum matseðli. Það verða einnig kjöt og pöst-
ur, en aðaláherslan er fiskur. Við ætlum að vera með
sitthvað sem ekki hefur sést hér fyrr, þannig munum
við t.d. flytja inn sverðfisk og túnfisk, stórhumar frá
Main og ýmsa krabba og skelfiska frá Vestmannaeyj-
um, tegundir sem lítið eru nýttar á matarborðum, en
eru engu að síður hreint lostæti. Svo má ekki gleyma
að við munum bjóða upp á japansk „sushi“. En var
húsnæðinu kúvent?
„Það má segja það, að vísu eru innréttingarnar hin-
ar sömu með nokkrum bótum þó. Aftur á móti eru
allar skreytingar nýjar og það er eins og maður sé
staddur í allt öðru húsi en fyrr. Þá erum við einnig
með myndlistasýningu á veggjunum, myndir eftir
Guðgeir Matthíasson frá Vestmannaeyjum. Það eru
fallegar myndir og setja sinn svip á urnhverfið," sagði
Einar veitingamaður að lokum.
Einar og Anna Peggy í Hafmeyjunni.
Morgunblaðið/Þorkell
MYNDLIST
Islenskur myndlistanemi
setur upp útiverk
í Munchen
Finna B. Steinsson við verkið óuppsett.
Og þarna er
BRAUÐSTAN GIR
AMERISKAR SAMLOKUR
Ofnbakaðar, sérstök Pizza Hut dressing
sett á saiulokuua og hún borin fram
Bakaftar úr fersku deigi og völdu kryddi
stráð yf)r. Bornar fram heitar með
sérstakri Italskri tómatkryddblöndu og
parmesan osti.
CAVATINI
Ofnbakaður réttur. Pastaskrúfur,
pepperoni, paprika, laukur , sveppir,
tómatkryddlilanda með nautahakki og
ostur.
ineð kartöfluflögum
AMERIKA SAMLOKA
Pt;pperoni, skiuka, salatblöð, tómatar
og ostur.
NEW YORK SAMLOKA
Skinka, oslur, salalbliið og tómalar.
FJOLSKYLDU PIZZA
Ný stœrð fyrir 4-6 manns.
Hagstœðari kaup..
Ptoa
-Hut
Hótel Esju • Sjiðuriandsbraut 2 • Sími 680809.
Islenskur listamaður, Finna B. Steinsson, sem stundar nám í myndlist
í Munchen, var fyrir nokkru valin ásamt nokkrum öðrum nemendum
í skólanum til að setja upp listaverk á Olympíusvæðinu í borginni. Var
sýningin liður í svokallaðri „Toll-Wood hátíð“ sem er tveggja vikna lista-
hátíð. Hátíð þessi er árleg og dregur að sér um 200.000 áhorfendur ár
hvert.
Öll verkin á sýningunni tengjast leik að stöfum og orðum og heitir verk
Finnu „I Rúnaskógi" og ber nokkurn keim af fornum rúnastöfum. Verkið
er unnið úr burðaijárnbitum sem mynda 12 einingar en er r-aðað þannig
saman að úr verða fjórir hlutar sem standa upp á endann, kyrfilega skorð-
aðir við jörðu. Rúnaskógurinn stendur á einni af hæðunum sem myndað-
ar voru eftir síðari heimsstyijöldina úr rústum bygginga sem hrundu í
sprengjuregni. Hæðin er skammt frá Olympíuturninum fræga sem setur
hvað mestan svip á svæðið.
Þess má geta, að Finna er Sauðkræklingur og hún hefur verið í fram-
haldsnámi \ myndlist í Munchen allar götur síðan 1989 er hún útskrifað-
ist úr MHÍ.