Morgunblaðið - 19.12.1992, Síða 3
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1992
morgunrjiaoio/tvnsnnn
„A gamals aldri má maður fyrst og fremst minnast þeirrar áþreifanlegu handleiðslu sem guð hefur látið
í té,“ segir Dr. Sigurbjörn Einarsson biskup.
hías Jochumsson og Martein Lúther
tilkomin, en báðir eru þeir menn af
því tagi sem ég hef átt gott sálufé-
lag við á löngu æviskeiði og finnst
eðlilegt og ljúft að ræða um. Önnur
kær umræðuefni eru til dæmis
vangavelturnar um Guðbrand biskup
sem urðu til á fjögurra alda afmæíi
útgáfu hans á biblíunni árið 1584.
Og svo fljóta þama með tölur sem
fluttar voru af sérstökum tilefnum,
og þar kem ég að málum sem hafa
verið ríkur þáttur í lífi mínu. Þar
má nefna bæði Skálholt og Hall-
grímskirkju. Eins og þú getur rétti-
lega um, er trúin hvarvetna nálæg
í bókinni, og skýrist af ótal þáttum.
Trú er ákveðið viðhorf til tilvemnnar
og kristin trú varpar ákveðnu ljósi
á lífið og alla mikilvægustu þætti
lífsins. Kristin trú er samkvæmt
mínum skilningi ómetanleg hjálp til
þess að skynja heiminn, mennina og
líf sitt á þann veg að maður viti til
átta, viti hvert ber að stefna og fái
grundvallarskilning á markmiði lífs-
ins. Þetta þýðir ekki að trúin leysi
allt, að hún greiði úr öllum spurning-
um sem að ber. Við gleymum því
aldrei að við erum börn í skilningi
og gátumar verða ekki leystar fyrr
en í eilífð Guðs. En það er betra að
vera spurult barn hjá Kristi en út-
troðinn spekingur án hans.“
— Trúarvissan er áberandi í
Haustdreifum og vitneskjan um
nauðsyn kristinnar trúar fyrir mann-
inn. Hefur efinn sem þú ýjar meðal
annars að í ævisögu þinni, vikið
burt með árunum?
„Ég vona það að ég hafi tekið
einhveijum þroska í trúnni með aldri.
En það er hægt að spyija án þess
að efast, ef maður á persónulegt
trúarlíf hikar maður ekki við að
spyija guð sinn um hvað sem er.
Og sumt leysist ef maður spyr, ann-
að ekki — ekki að sinni — en að
tala við hann um það sem leitar á
hugann er alltaf lausn í einhveijum
skilningi. Og reyndar í fullum skiln-
ingi, að því leyti að því opinskárri
sem maður er gagnvart guði, því
betur veit maður að það er óhætt
að treysta honum. Tíminn og sagan
og sjálfur ég em hvorki þannig gerð
né hafa hagað sér þannig, að áhyggj-
ur þær sem bærðust með mér við
prestvígslu árið 1938 hafi orðið
ástæðulausar hver um sig og allar
saman, en á gamals aldri má maður
minnast fyrst og fremst þeirrar
áþreifanlegu handleiðslu sem guð
hefur látið í té, og þess margvíslega
vitnisburðar sem hann hefur gefið
um sjálfan sig.“
— En hefur aldrei örlað á tog-
streitu milli rannsóknar á fræðunum
og trúnaðar við fræðin án skilyrða;
kennimannsins og prestsins?
„Nei, það var engin togstreita þar
á milli," segir Sigurbjörn. „Ég taldi
öll mín störf í fræðum og kennslu
vera unnin í þágu kirkjunnar."
Bókin með tilvitnunum berst í
tal, og Sigurbjörn segir að sér hafi
verið vandi á höndum við efnisöflun,
vegna þess mikla úrvals athyglis-
verðra ummæla sem til er. „Það var
úr miklu að velja, en vitaskuld hafa
ekki allir sama smekk né líta sömu
augum á hvað vel er mælt og hvað
ekki. Hver sá er tekur verk sem
þetta að sér, hlýtur að byggja á sínu
mati og sínum skoðunum í þeim efn-
um. Þarna er áreiðanlega ekki allur
vísdómur veraldar samankominn, en
ég vona að allir finni eitthvað skyn-
samlegt í þessu kveri, eitthvað upp-
byggilegt og jafnvel skemmtilegt.
Til eru söfn með erlendum tilvitnun-
um, en íslenskir höfundar og vel
mæltir menn hafa legið óbættir hjá
garði, og því ekki úr vegi að safna
ýmsum merkilegum ummælum
þeirra saman í eitt kver.“ SFr
„Mín fyrsta sóló-
plata,“ segir Sigrún
Hjálmtýsdóttir um
DIDDU, nýútkominn
geisladisk.
aði eftir samstarfi við íslenska aðila
um upptökur og samvinnu á því
sviði. Það var Ólafur Egilsson sendi-
herra í Moskvu sem kom þessari ósk
á framfæri hér heima og útgáfu-
fyrirtækið Skífan tók þetta að sér.
Síðan var haft samband við mig, “
segir Sigrún.
„Upptökurnar fóru fram í Vilnius í
febrúar en af tæknilegum ástæðum
tókst ekki að ljúka þeim á tilsettum
tíma. Það var því ætlunin ljúka þessu
síðar. En það fannst aldrei tími í vor
eða sumar þar sem hægt var að
stefna okkur saman á nýjan leik.
Þannig varð það úr að Sinfóníu-
hljómsveit íslands var fengin til að
leika með mér á plötunni. Þær upp-
tökur fóru fram hér heima í septem-
ber. Niðurstaðan er sú að hljómsveit-
irnar skipta með sér plötunni nokk-
urn veginn til helminga og það á
bara vel við þar sem um samstarf
þjóðanna tveggja var að ræða.“
Því má svo bæta við að með plöt-
unni fylgir greinargóður texti á fjór-
um tungumálum, þar sem sagt er
frá því hvar í hverri óperu aríumar
eru sungnar, hvaða persóna syngur
og hvert samhengið er. Útgefandi
er Skífan.
B 3
Þorsteinn frá Hamri sendi
nýlega frá sér Ijóðabókina
Sæfarinn sofandi, og eru birt
hér þrjú Ijóð úr henni með
góðfúslegu leyfi höfundar.
Aðsóknir
Þegar ég kom auga
á ljósið sem ég leitaði
skauzt ég í skuggann
og í skugga hljóp ég með veggjum
framhjá smiðjunni
þar sem hettumaður hitar brennimörkin
á ótal strokgjarnar öngstundir
Hægt og rótt
fylla þær hús mitt
Sæfarinn
sofandi
Ég lá í vari
lengur en minnið nær.
Vopn færðu mér karlar,
konurnar lífstein.
Allt fór að reglu.
Sandur. Sól. Blær.
Hver hjó á festar í myrkrinu
meðan ég svaf?
Hver er ég
og hvar er mín gjöfula fjara?
Nær sem utar óreiða.
Blóðugt hafl
Maðksjór.
Tóm til að spyrja.
Um seinan að svara.
Hendur
Enn hugsa ég
oft um hendur.
Að draumur um hendur
fijálsar, fagnandi hendur
sé hin eina von árbirtu -
þér gömlu veraldir, af grunni skeknar!
Og víst er um hitt:
að álengdar bíða sem ætíð
hinar alskíru, staðföstu sálir
og skima, ganga úr skugga
um ofrausn, stílbrot,
óverðugar hendur.