Morgunblaðið - 07.09.1993, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. SEPTEMBER 1993
t
RONALD JAMES WATHEN,
lést í St. Bartholomew’s Hospital í London 5. september.
Útförin fer fram á írlandi.
Ásta Kristinsdóttir,
Sunna, Seán.
t
Elskuleg eiginkona mín,
KARITAS HALLDÓRSDÓTTIR,
lést í Sjúkrahúsi Húsavíkur sunnudaginn 5. september.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Helgi Kristjánsson.
t Bróðir minn,
GUNNAR SVERRISSON,
lést í Landspítalanum 5. september. Útförin auglýst síðar. Magnús Sverrisson.
t
Móðir mín,
ÞÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR,
Hringbraut 70,
áðurtil heimilis á
Austurgötu 10, Keflavík,
andaðist í sjúkrahúsi Keflavíkur aðfaranótt laugardagsins
4. september.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún S. Helgadóttir.
t
Bróðir okkar,
GUÐMUNDUR JÓN BJARNASON,
málarameistari,
Furugrund 66,
Kópavogi,
lést af slysförum 1. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Rafn Bjarnason,
Svala Bjarnadóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
EYJÓLFUR TEITSSON,
Barmahlið 55,
lést 4. september.
Soffía Ármannsdóttir,
Elín Eyjólfsdóttir, Magnús Stefánsson,
Teitur Eyjólfsson, Lovísa Viðarsdóttir,
og barnabörn.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
PÁLMI GUÐMUNDSSON,
Kumbaravogi,
(áður Lönguhlíð 21),
lést 3. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur Pálmason,
Garðar Pálmason, Guðrún Árnadóttir.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
HALLGRÍMUR PÉTURSSON,
Hjallabraut 3,
Hafnarfirði,
lést í Landspítalanum að kvöldi
5. september sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hulda Björgvinsdóttir,
Sigrún Hallgrímsdóttir, Ásgeir Þorsteinsson,
Stefán Hermanns,
barnabörn og barnabarnabörn.
Inga Backlund Þór-
arinsson — Minning
Þeim fer fækkandi sem hafa ver-
ið æskuvinir. 0g núna er Inga horf-
in. Inga varð bráðkvödd hinn 7.
júní sl. eftir nærri hálfrar aldar
dvöl hér á landi. Hinn 7. september
hefði hún náð 75 ára aldri. Eigin-
maður hennar var Sigurður Þórar-
insson jarðfræðingur, og áttu þau
tvö börn, Snjólaugu og Sven.
Inga fæddist 1918, í Stokk-
hólmi. Faðir hennar, Sven, féll frá
1953, en móðir hennar, Herta, lést
fyrir nokkrum árum í hárri elli.
Framan af bjuggu foreldrarnir í
París ásamt tveim börnum sínum.
Nokkru seinna slitu þau samvistir
og ólust systkinin upp .hjá móður
sinni í Stokkhólmi. Faðirinn var
blaðamaður, heimspekingur og
hugsjónamaður. Hann bjó mest all-
an starfstíma sinn í Genf, þar sem
hann m.a. stofnaði skóla. Einnig fór
hann f fyrirlestrarferðir til heima-
lands síns og kenndi við lýðháskóla
þar. Hann var eldheitur jafnaðar-
maður og friðarsinni.
Alla ævi var Inga undir sterkum
áhrifum af hugsjónum hans og
saknaði þess að hafa ekki átt kost
á að vera nálægt föður sínum.
Sjálf kynntist ég Ingu árin í
kringum 1940 í hópi íslenskra
námsmanna sem ílentust í Svíþjóð
vegna stríðsins. Ég man fyrsta sam-
tal mitt við Ingu á stúdentagarði
þegar við báðar vorum við nám,
hún í frönsku og bókmenntum. Inga
var hávaxin og hafði mjög fallegt
ljóst hár sem féll eins og tjald yfir
annan vangann. „Það er ljóst eins
og hveitiakur,“ sagði ég. „Nei, eins
og tunglskin," mótmælti Inga. Ekki
vissum við þá að við ættum eftir
að verða nágrannar í Hlíðunum og
leiðrétta hvor aðra um orð og hug-
tök árum saman.
Það eru einstök örlög að verða
að skipta um land eingöngu vegna
ástar. Oftast nær er það konan sem
yfirgefur allt sitt, þegar hjónabönd
eru knýtt á milli þjóða. Hún verður
að aðlagast menningu nýja lands-
ins, tungumáli, mataræði, náttúru
og veðurfari.
A árunum eftir stríð lenti smá-
hópur sænskra kvenna í Reykjavík.
Inga varð fljótlega miðpunktur þess
hóps, sem kallaður var „Svenskorna
pá Island". Svipað og Islendingar í
útlegð stofna með sér félagsskap
til þess að vera í eðlilegum sam-
skiptum við sína samlanda, þá gáfu
okkar fundir möguleika á að rækta
minnihlutamenningu okkar. Þetta
kom sérstaklega fram á jólum sem
byrjuðu með Lúcíuhátíð hinn 13.
desember, þegar við hjálpuðumst
að við undirbúning á leikriti með
sænsk-íslensku börnunum okkar.
Þar er frú Estrid Brekkan okkur
sérstaklega minnisstæð. Hún tók
börnin saman í hring og sagði þeim
ævintýri, sænsk og íslensk. Við
Inga höfðum oft gaman af minn-
ingu um Lúcíuhátíð sem haldin
hafði verið í Skipholti. Við þurftum
að bera stóran Rassa með dóti úr
leikþættinum á milli okkar yfir
Miklatún og heim. Það var svo mik-
ið rok að við gengum kengbognar
og urðum að hafa okkur allar við
að halda fast í kassann svo hann
fyki ekki. Svo horðum við á sjálfar
okkur - utan frá - og fengum hlát-
urskast.
Tungumálið getur oft valdið erf-
t
Móðir okkar,
GUÐRÚN HALLSDÓTTIR,
frá Grishóli,
andaðist á Elliheimilinu Grund
4. september.
Börnin.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
ÓLAFUR SIGURGEIR GUÐJÓNSSON,
húsgagnasmiður og fyrrv. verkstjóri á Reykjalundi,
Espigerði 2,
lést 3. september.
Útförin auglýst síðar.
Anna Þóra Steinþórsdóttir,
Guðrún Ólafsdóttir,
Óskar Már Ólafsson.
t
Móðir okkar og systir,
RAGNHEIÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Austurbrún 6,
andaðist í Landspítalanum 4. septem-
ber.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 9. september kl. 15.00.
Jens Sigurðsson, Ottó Sigurðsson
og systkini.
t
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir og amma,
LÁRA PÁLSDÓTTIR,
sem lést 31. ágúst, verður jarðsungin frá Staðarkirkju miðvikudag-
inn 8. september kl. 14.00.
Jón Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
iðleikum. Inga var ákaflega sænsk.
Samtímis þoldi hún ekki að neitt
illt væri sagt um ísland, og var hún
ákveðin í að búa alla sína tíð hér á
landi. En sænska málið var innsti
kjarni hennar. Hún skildi íslensku
vel, en neitaði að misþyrma henni
með sínum sænska hreim nema
nauðsynlegt væri. Einu sinni talaði
hún við dreng og hann spurði: „Af
hveiju talar þú svona?“ „Ég er út-
lendingur,“ svaraði Inga. „Ertu
fædd svona?" spurði drengurinn.
Einhvern tíma forvitnaðist Halldór
Laxnes hvernig henni gengi með
íslenskuna. „Enginn skilur mig í
búðum þegar ég ætla að kaupa
egg. Þeir segja bara ha?“ svaraði
Inga. Mörgum árum seinna spurði
Halldór hana aftur hvort hún gæti
keypt egg núorðið. Það hafði ekki
batnað. Ofugt við þetta gat fólk
ekki borið fram nafn hennar sjálfr-
ar eins og það átti að hljóma með
mjúkum samhljóða. Þessa raun
þekkja allir íslendingar sem fínnst
nöfn sín afbökuð í framburði ann-
arra þjóða. Þannig talaði Inga alltaf
sænsku, skýrt og nákvæmt, við alla
sem skildu málið - eða hún fékk
þá til að skilja það. Hún hafði góða
hljómmikla rödd, enda var hún í
æsku sinni oft beðin um að lesa
upp kvæði í samkvæmum. Hún
gerði það mjög vel og lifandi, man
ég. Hún hefði ef til vill getað orðið
leikari.
Frá upphafi hefði hún viljað nýta
betur hæfileika sína og gera meira
úr hugsjónum sínum, en þess átti
hún ekki kost. Hún las mjög mikið
og myndaði sér ákveðnar skoðanir
á ýmsum efnum. Við vinir hennar
áttum árum saman löng og örvandi
samtöl við hana. Við erum margar
sem minnumst samveru og sam-
ræðna við Ingu með söknuði.
Britta Björnsson.
MINNINGARKORT SJÁLFSBJARGAR
ÉREYm'ÍK OG NÁGRENNISÆL
1 78 68M
Innheimt með gíróseðli tumsM
ERFIDRYKKJUR
frá kr. 850-
ími620200
p E u L A N
Erfldrykkjnr
(»la*silcg kíiíli-
hkiðborð iallegir
saJir og injög
gckð þjðiiustíL
Upplýsingar
isíma22322