Morgunblaðið - 19.09.1993, Síða 12

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. SEPTEMBER 1993
12 B
Páll
Reynisson
er i hópi ffremstu lcvikmynda-
tökumanna landsins en sýnir
nú á sér hina hlióina i Lista-
saffni ASj, I jósmyndarann
sem leikur sér meó I jós,
fform og skugga
Páll Reynisson á vinnustofu sinni.
Morgunblaðið/RAX
Páll Reynisson ljósmyndari
og kvikmyndatökumaður
sýnir 65 ljósmyndir um þessar
mundir í sýningarsal Lista-
safns ASÍ, en sýningin stendur
til 3. okt. nk. Páll er kunnastur
fyrir kvikmyndun í Sjónvarp-
inu þar sem hann hefur unnið
um árabil og er einn af reynd-
ustu kvikmyndatökumönnum
landsins, en hann hefur áður
haldið ljósmyndasýningar í
Gautaborg og á Kjarvalsstöð-
um.
Ljósmyndasýning Páls er
afrakstur fjögurra ára vinnu
og skiptist sýningin nær jafnt
í litmyndir og svart-hvítar.
Þegar meðferð birtu og forms
í kvikmyndum þátta Sjón-
varpsins vekur sérstaka at-
hygli áhorfenda er nafn Páls
Reynissonar ósjaldan á næstu
grösum og það er einmitt ljós-
ið, formið og skugginn sem er
höfuðviðfangsefni hans í ljós-
mynduninni í leitinni að hinni
einu sönnu mynd.
„Flestar myndirnar hef ég
tekið í sumarleyfistúrum
heima og erlendis," sagði Páll
í samtali við Morgunblaðið, en
í ljósmyndaferðum sínum er
hann einn á ferð, „og myndirn-
ar tek ég nánast á öllum tímum
sólarhingsins. Þá er keyrt og
sofið þegar hentar, en margar
myndanna eru teknar á skrítn-
um tíma sólarhringsins, á
miðju kvöldi eða miðri nóttu
þegar birtan leikur sína sér-
stæðustu tóna. Allt er þetta
Ieit, því ennþá hef ég ekki
fundið hið eina sanna „mótiv“.
Það er kannski merkilegt að
þetta er hvíld frá starfinu í
Sjónvarpinu, ég næ einhverju
út úr þessu, sem ég næ ekki
þar. Það er ef til vill merkilegt
einnig að í Ijósmyndunum er
ekkert fólk, öndvert við það
sem er daginn út og daginn inn
í slarkinu í Sjónvarpinu þar
sem allt byggist á fólki.
JÚ, ég viðurkenni að ég vinn
ekki eins og hinir strákarnir,
um nóttina, en hins vegar er
ég með mjög mikla heimavinnu
og þar kemur myrkrakompan
inn í. Hún er sérlega vel búin
tækjum og þótt ljósmynda-
vinna sé alltaf mjög tímafrek,
er hún mjög mikil hjá mér, það
gerir nostrið og sérviskan.
Svo stendur maður upp með
svona sýningu eftir lotuna, það
er spennandi að færa hana í
kjólinn, ramma þessa lang-
þráðu vinnu inn og auðvitað
byggi ég á ákveðnum takti.
Það er til að mynda engin vetr-
armynd á þessari sýningu, en
ég gæti alveg eins séð fyrir
mér í framtíðinni sýningu sem
væri ekkert 'nema ís og klaki.
Stundum spretta sérkenni-
legu atvikin fram. í einni
fjallaferðinni rakst ég á stóð
þar sem ég lagði áherslu á að
mynda hest sem stóð við vatn.
Einhvern veginn var ég aldrei
ánægður með myndina og
hugsaði oft um það. Viti menn,
ári síðar er ég á ferð á sömu
slóðum og rekst á sama hrossa-
stóðið við sama pollinn og þá
tókst það. Það var líka
skemmtilegt þegar ég var að
mynda Dettifoss með öll mín
tæki á lofti, Pentaxinn með
stóru 400 mm linsuna, að hver
einasti ferðamaður í rútu sem
stansaði, fékk að líta á fossinn
í gegnum myndavélina. Enginn
vildi missa af því, stemmningin
var þannig. Þessar myndir eru
einmitt stemmningar, dálítið
nærmyndir, litir og slatti af
steinum og trjám, en steinarnir
hafa alltaf kallað á mig. Hver
einstakur steinn er ævintýri
og þannig vil ég að myndirnar
séu, einhvern veginn vil ég
byggja undirbúning myndatö-
kunnar þannig upp að eitt skot
dugi. Ég býð að’eins eina mynd
af hverju myndefni og sýni
frummyndirnar á sýningunni.
Það er alltaf ferskast að hafa
sem fæsta milliliði."
- á.j.
Ljósmyndasýn-
ing Póls er af-
rakstnr íjngurra
óra vinnu ng
skiptist sýning-
in nær jafnt í
litmyndir ng
svart-hvítar
dúlla meira, tek 1-3 skot þar
sem menn láta venjulega vaða,
en það þýðir hins vegar að ég
get verið að spá í myndram-
mann í langan tíma. Stundum
er ég einnig að leita að bak-
grunni eða forgrunni, sem ég
nota síðan með því að búa til
samlokur í vinnustofunni,
þriðju myndina í raun og veru.
Það er líklega erfiðast í þessu,
en það getur líka verið mest
gefandi, því það skapast nýtt
element.
Myndefnið? Mínir eftirlætis-
staðir eru Snæfellsnes og
Norðausturland, Melrakka-
sléttan og það er svo víða sem
er heillandi að halla linsunni.
Ég hef vakað yfir Lóninu
margar nætur þótt ég sýni að-
eins tvær ljósmyndir þaðan á
sýningunni, en einhverra hluta
vegna er ég dálítið í gamla
draslinu, það hefur alltaf heill-
að mig. Tökutíminn milli 4 og
6 á morgnana hrífur mig og
einnig strax eftir miðnætti, þá
er birta sem ég vil fiska á fil-
muna. Fólki þykir stundum
kynlegt þegar ég kem í gisti-
stað að kvöldi og tygja mig til
heimferðar eftir súrmjólkina í
morgunsárið. Minni vinnu lauk