Morgunblaðið - 27.11.1993, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 27.11.1993, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1993 33 < i í Í i í i i í 4 4 4 4 4 4 H Minning Jónmundur Eiiíksson sérlega þróttmikið hljóð, hímdi ég á rúmstokknum og grét mínum gleð- itárum." Ef til vill hefur þessi sam- eiginlegi grátkór „Steinu litlu“ og Unnar á fyrstu stundum lífs þeirrar fyrrnefndu lagt grunninn að því sem síðar varð að einlægri vináttu. Unnur var létt á fæti og létt í lund. í minningu minni hleypur hún við fót, jafnt inni sem úti og brosir og gerir að gamni sínu, hvort heldur var við matseld eða mjaltir. Unnur hafði einstakt viðmót. Þegar hún breiddi út faðminn staf- aði frá henni yl og mannlegri hlýju og aidrei efaðist ég um að hún væri óendanlega glöð að sjá mig. Unni tókst að láta mig fínna að ég skipaði alveg sérstakan sess í hjarta sér. Alveg frá því að ég man fyrst eftir Unni vissi ég þetta og fannst það fullkomlega eðlilegt. En svona var Unnur, hún hafði stórt og hlýtt hjarta og ég þykist vita að henni hafi á sama hátt tekist að miðla kærleika sínum til annarra vina sinna og vandamanna. Það var mikil gæfa að fá að þekkja Unni og fyrir það ber a.ð þakka nú þegar leiðir skiljast. Eg bið öllum ættingjum og vinum Unn- ar blessunar. Megi allt hið góða umvefja ykkur og milda sorg ykkar. Steinunn H. Lárusdóttir. Amma Unnur er dáin. Það er erfitt að sætta sig við að þessi kraftmikla og hraustlega kona, sem alltaf var svo ung í okkar augum, hafi kvatt okkur eftir að hafa barist svo hetjulega við þann þrautseiga sjúkdóm, krabbamein, sem að lokum hafði betur. í vor og sumar vann hún af mikl- um krafti í garðinum sínum enda hefur hann aldrei verið fallegri. það er svo tómlegt að koma niður í „gamla bæ“ núna, þegar engin amma er til að taka á móti manni með ástúð sinni og hlýju. En minn- ingarnar eru margar sem koma upp í hugann og þær er dýrmætt að eiga. Nú þegar desember, jólamánuð- urinn, fer í hönd verður margs að minnast og margs að sakna. Það var fastur liður í jólaundirbúningn- um að amma bauð okkur í konfekt- gerð og oft var líka eitthvert föndur með. Hún hafði allta mikla gleði af öllum samverustundum með fjöl- skyldunni. Jólamaturinn var alltaf borðaður á aðfangadagskvöld niðurfrá hjá ömmu og það var alltaf svolítið sér- stök jólastemmning og hátíðleiki í bænum hennar. Alltaf studdi hún okkur heilshug- ar í því sem við tókum okkur fyrir hendur og var ævinlega stolt af okkur ef vel gekk. Við vonum að ömmu líði vel núna og við vitum að afi hefur tekið vel á móti henni. Við viljum þakka þeim fyrir allt sem þau voru okkur og biðjum Guð að blessa minningu þeirra. Unnur Elfa, Eva Dögg og Gunnar Þormar. Fæddur 9. janúar 1914 Dáinn 13. nóvember 1993 „Takk fyrir í dag og Guð veri með þér.“ Þetta voru síðustu orð afa við mig. Hann var svo hress og kátur þennan dag að ekki gat ég ímyndað mér að hann yrði far- inn frá okkur aðeins tveimur dög- um seinna. Við ætluðum að hittast í afmælinu hennar Ingiríðar þenn- an dag en það varð aldrei. Það er sárt að missa einhvern sem manni þykir vænt um. Maður gerir sér ekki grein fyrir því hvað manni þykir vænt um einhvern fyrr en hann er farinn. „Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur.“ Einhvers staðar er þetta ritað og eru sannarlega orð að sönnu. Það eru ótal minningar sem þyrlast, upp í hugann og allar eru þær góðar um hann afa minn. Þegar við Styrmir vorum hjá afa og ömmu í Aspó og afi leyfði okk- ur að tala og syngja inn á segul- bandið. Þegar hann tók spóluna og sagðist ætla að geyma hana og leyfa okkur að hlusta á hana þegar við yrðum eldri því að við hefðum áreiðanlega gaman af því. Þar hafði hann svo sannarlega rétt fyrir sér, enda þótt við værum svolítið svekkt að fá ekki að taka meira upp. Nú verður enginn sem hrópar „ó ó ó“ þegar ég kem á fimmtudög- um og hjálpa ömmu að þrífa. Afi byrjaði alltaf á að segja að nú væri friðurinn úti því að skassið Fæddur 7. júní 1924 Dáinn 31. október 1993 Elsku pabbi! Þig sem ! fjarlægð fjöllin bak við dvelur og fagrar vonir tengir líf mitt við, minn hugur þráir, þjartað ákaft saknar, er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá. Heyrirðu ei hvern hjartað kallar á? Heyrirðu storminn kveðju mína ber? Þú fagra minning eftir skildir eina, sem aldrei gleymi meðan lífs ég er. (Cæsar) Að morgni sunnudagsins 31. október hringdi síminn, það var mágkona mín að láta mig vita að elsku pabbi minn væri dáinn. Það er erfitt að lýsa með orðum því mikla tómi sem yfir mig hvolfdist við svo hörmulega frétt. Pabbi, sem var svo nýbúinn að vera hér hjá okkur í Vík, svo hress, kátur og ungur í anda. Væri nú búinn að skilja við lífið hér á jarðríkinu og kominn á annað og æðra tilverustig. Það er erfitt að sætta sig við væri komið og svo talaði hann allt- af um hvað það væri gaman að sjá mig. Nú er enginn sem talar um hvað kvenfólk sé nú óæðri verur en karlmenn, eins og afi tal- aði um og alltaf vorum við sam- mála, en svo sagði hann að við værum nú ekkert svo vitlausar. Það verður tómlegt án afa á jólunum núna. Nú vantar einn við matborðið á aðfangadagskvöld og gamlárskvöld. Afi hefði orðið átt- ræður hinn 9. janúar og við ætluð- um að halda veislu fyrir hann og ömmu því að þau áttu afmæli sama dag og voru jafngömul. Afi sagðist ekki vilja veislu því hann ætlaði á Hjálpræðisherinn og sitja þar á afmælisdaginn, en við vissum öll að þetta var bara grín hjá honum, hann ætlaði auðvitað að koma í veisluna sína hjá okkur. Við erum eigingjörn og viljum fá afa aftur inn í líf okkar því að það er tómlegt án hans. Við vitum að einhvern tímann munum við öll deyja, en erum samt aldrei tilbúin undir það. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að hafa afa í öll þessi ár enda þótt ég hefði viljað hafa hann lengur, en afi lifir í minning- unni og á alltaf stað í hjarta mínu. Elsku amma mín, þinn missir er mikill og megi Guð vera með þér og styrkja þig. Dagbjört. Mig langar að minnast afa míns, Jónmundar Eiríkssonar, í örfáum það, en tíminn læknar öll sár, þó að við skiljum j)að oft ekki fyrr en miklu seinna. Eg var þó svo heppin að eiga þig að í tæp 28 ár hér á jörð o'g efalaust á ég þig alltaf að þó að ég fái þig ekki snert, faðmað né kysst. En minningar lifa um alla eilífð og þær getur enginn, nei, enginn, numið á brott. Af mörgu er að taka þegar minn- ingar um þig eru annars vegar. Ég man svo vel þegar við vorum á leið að ná í þig, þegar þú komst af sjón- um, man eftir gleðinni og spenn- ingnum sem því fylgdi. Líka sökn- uðinum þegar þú fórst aftur. Öllum símhringingunum utan af sjó og svörunum ef ég spurði um aflann, alltaf fékk ég sama svarið: „Ekki upp á hund.“ Oft vissi ég betur. Stundum fékk ég að fara með þér í veiðiferð á Ljósafellinu SU 70. Alltaf varð ég jafn sjóveik en fór samt. Þú ýmist bjóst um mig í koj- orðum, en hann lést í Borgarspítal- anum 13. nóvember, á fjögurra ára afmæli'sdegi Ingiríðar dóttur minnar. Afi var fæddur í Ljótshólum í Austur-Húnavatnssýslu 9. janúar 1914. Foreldrar hans voru Éiríkur Grímsson og Ingiríður Jónsdóttir. Átti hann einn bróður, Grím. Eftir- lifandi kona afa er Þorbjörg Þor- steinsdóttir og eiga þau þijú börn, átta barnabörn og fimm barna- barnabörn. Þau hjón byijuðu búskap í Ljóts- hólum og bjuggu þar til 1952 er þau fluttust að Auðkúlu og bjuggu þar þar til þau fluttust til Reykja- víkur 1967. unni þinni eða uppi í brú á gólfinu hjá þér, færðir mér eitthvað að borða eða sjóveiki-kók eins og við systumar kölluðum það, svo hjúkr- aðir þú mér af þinni einstöku um- hyggju. Fyrstu utanlandsferðina fór ég Fyrst áttu þau heima á Rauð- arárstíg, síðan í Asparfelli. Afi hóf þá störf hjá Fasteignamati ríkisins og starfaði þar allt þar til hann settist í helgan stein. Ég minnist þess er ég var krakki og von var á afa og ömmu norður í heimsókn. Spenningurinn og til- hlökkunin var slík að spurt var í sífellu hvenær þau kæmu. Svo þegar þau renndu í hlaðið fóru allir til að taka á móti þeim og bjóða þau velkomin. Komu þau öll sumur allt til 1990 er afi hætti að treysta sér, en þá kom bara amma. Veturinn 1985 bjó ég hjá þeim og var það yndislegur vetur sem ég mun geyma í huga mér. Með 23. Davíðssálmi kveð ég afa minn og þakka honum fyrir öll árin sem við áttum saman. Elsku amma, megi Guð vera með þér á þessari erfiðu stundu. Drottínn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta. Á grænum grundum lætur hann mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta. Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns síns. Jafnvel þótt ég fari um dimman dal óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér, sproti þinn og stafur hugga mig. Þú býr mér borð frammi fyrir ijendum mínum, þú smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn er barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína og í húsi Drottins bý ég langa ævi. Kristin Hanna. líka með þér, elsku pabbi minn, til Færeyja á Ljósafellinu og þú gafst mér peninga til að kaupa gjafir handa mömmu og Benný Sif sem biðu okkar heima, því að aldrei gleymdir þú þeim sem heima voru. Alltaf hringdir þú á afmælinu mínu og síðar meir í syni mína af sama tilefni og sendir þeim sokka sem þú pijónaðir og eiga eftir að verma litlar tær i kulda um langa tíð. Það hringir víst enginn pabbi í mig 5. desember oftar, en efalaust ertu ekki langt í burtu frá okkur. Rjúpnaferðirnar voru líka ófáar sem við fórum í saman, ekki man ég hvað við fengum margar hveiju sinni en notalegt var að vera með þér, það man ég. Elsku pabbi, minningin um góðan mann, elskandi föður, tengdaföður og afa lifír í huga okkar og hjarta um alla tíð. Elsku mamma, systkini mín og fjölskyldur þeirra, megi guð gefa okkur styrk og trú í okkar miklu sorg. Elsku pabbi minn, hafðu þakkir fyrir allt og allt, guð geymi þig. Þín elskandi dóttir, Sóley Rut. Guðmundur ísleifur Gíslason — Minning Björgvin Amar Valdi- marsson — Minning Fæddur 9. mars 1946 Dáinn 20. nóvember 1993 Þegar ég frétti sl. sunnudags- morguninn að Addi frændi væri dáinn, setti mig hljóðan um stund. Það var ekki liðinn nema tæpur mánuður síðan hann fylgdi bróður sínum til hinstu hvíldar. Báðir dán- ir fyrir aldur fram. Það er á svona stundum sem margir hugsa: „Hver er tilgangurinn, hvað er það sem veldur því að svo ungur maður er hrifsaður frá okkur svo snöggt og fyrirvaralaust?" Okkur finnst það svo óréttlátt að höggvið sé í sama knérunn með svo stuttu millibili. En vegir guðs eru órannsakanlegir og lífsgátan okkur hulin eftir sem áður. Addi frændi fæddist á Eskifirði og ólst þar upp, ásamt systrum sín- um, hjá móður sinni Aðalheiði og fósturföður Georg (móðurbróður mínum). Hann var alltaf kallaður „frændi“ af okkur systkinunum þrátt fyrir það að ekki væri um blóðskyldleika að ræða. Faðir hans dó þegar Addi var mjög ungur. Heiða og Goggi frændi bjuggu á neðri hæðinni í húsinu sem ég ólst upp í. Samgangur á milli hæða var mikill og enda þótt nokk- ur aidursmunur væri á okkur Adda, tókst með okkur vinátta sem hélst til enda og þó að sambandið minnk- aði síðustu árin fylgdist ég með honum og fjölskyldu hans úr íjar- , lægð. Það eru margar ljúfar minningar sem leita á hugann þegar ég lít til baka. Efstir eru mér í huga bíltúr- arnir sem við fórum um Eskifjörð og nágrenni og allar samræðurnar sem fram fóru í þeim ferðum. Addi var feiminn maður að eðlisfari, en hlýjan sem frá honum stafaði sveik engan. Hann var prakkari inn við beinið og gerði mönnum stundum grikk, en aldrei var um illgirni að ræða í þeim prakkarastrikum. Ógleymanlegt er það þegar hann sat í farþegasætinu á fólksvagnin- um sínum og keyrði hann þannig um bæinn í Eskifirði. Þegar móðir hans dó bjó hann lengi einn eða þartil hann kynntist eftirlifandi eiginkonu sinni Helgu Hauksdóttur. Þau eignuðust tvær dætur, Aðalheiði Erlu og Ingu Val- borgu. Helga átti dreng fyrir, Heið- ar Agúst, sem Addi gekk í föður stað. Þau hófu fyrst búskap á Eski- fírði en fluttust þaðan til Reyðar- fjarðar og bjuggu þar í nokkur ár. Síðustu árin bjuggu þau á Suður- nesjum. Það má segja um Adda að hann hafi verið leitandi alla sína ævf. Hann bar ekki tilfinningar sínar á torg og gat því oft verið erfitt að átta sig á því hvað hann var að hugsa. í mannlegum samskiptum var hann einstaklega ljúfur og börn hændust að honum svo að eftir var tekið. í vinnu var hann ákaflega duglegur og samviskusamur og sem verkstjóri þótti hann réttsýnn og kom vel fram við undirmenn sína, en hann var m.a. verkstjóri hjá Eskifjarðarbæ og Vegagerð rikisins á Reyðarfirði. Þá stundaði hann verslunarstörf bæði á Eskifirði og Reyðarfirði og var tekið til þess hve lipur og þjón- ustugóður Áddi var. Snyrtimenni var hann með afbrigðum og báru híbýli hans og bílar því glöggt vitni. Það þóttu heppnir menn sem keyptu af honum bíla. Allar vélar léku í höndunum á honum, ýtur, gröfur vörubílar og fleira. Minnisstæður er sá tími er hann ruddi snjó af leiðinni yfir Oddskarð, en það var stoltur frændi sem sagði félögum sínum frá því að á tveimur sólarhringum stanslaust hefði Addi rutt leiðina á lítilli ýtu, en þá hafði snjóað óvenju mikið. Nú þegar ég kveð frænda minn í hinsta sinn þá er mér efst i huga þakklæti til hans fyrir þann tíma sem ég var með honum. Elsku Inga og Ella, ég veit að sorg ykkar er mikil. Nú á stuttum tíma sjáið þið á bak bræðrum ykk- ar, en ég veit að sá sem öllu ræður mun styrkja ykkur og leiða. Helga, Heiðar Ágúst, Aðalheiður og Inga, ykkur sendi ég fyrir hönd systkina minna og föður innilegar samúðarkveðjur og bið guð að styrkja ykkur í sorginni. Góðs drengs er sárt saknað. Helgi Ilalldórsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.