Morgunblaðið - 27.11.1993, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 1993
35
Hörður Tryggvason
bóndi í Svartárkoti í
Bárðardal — Miiming
og ef krakkamir voru spurðir að því
hver væri bestur í Þróttarliðinu stóð
aldrei á svarinu, Bjartur að sjálf-
sögðu.
Aldrei man ég eftir því að Bjartur
væri annað en hress og aldrei talaði
hann illa um náungann, enda var
hann vinur nánast allra í bænum
sama á hvaða aldri þeir voru, allir
töluðu vel um Bjart sem sýnir hversu
einstakur drengur hann var.
Við félagar Bjarts, í fótboltanum,
komum til með að sakna hans meira
en orð fá lýst en við emm þakklátir
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
kynnast svo einstökum dreng sem
Bjartur var, maður getur ekki orðið
annað en betri maður eftir slík kynni.
Þóreyju, Siddu, Magna og Qöl-
skyldum sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur og megi minning um
góðan dreng styrkja ykkur í framtíð-
inni. Við knattspyrnufólk í Neskaup-
stað vitum að minningin um Bjart
mun lifa lengi í hjörtum okkar.
F.h. knattspyrnudeildar
Þróttar, Neskaupstað,
Magnús D. Brandsson.
í dag, laugardaginn 27. nóvember,
verður ungur maður, Guðbjartur
Magnason, borinn til hinstu hvíldar
á Neskaupstað.
Það var á fallegum sólardegi, 17.
maí 1992, sem þijár flugvélar frá
íslandsflugi lentu á flugvellinum við
Neskaupstað. Allmargir bæjarbúar
höfðu safnast saman til að bjóða
okkur velkomin. Þennan dag hófst
áætlunarflug félagsins til Norðfjarð-
ar. Fjölmörg ný andlit voru á staðn-
um en mörg þeirra áttu eftir að verða
kunnugleg síðar. Ungur vörpulegur
maður í íþróttajakka virtist meira
áberandi en margir aðrir. Fyrir því
voru tvær ástæður. Faðir hans var
að bæta við sig nýju starfi og út-
víkka starfsemi sína með því að ger-
ast umboðsmaður félagsins á staðn-
um. íþróttafélagið á Neskaupstað,
þar sem Bjartur starfaði af krafti,
var að gera samning við Islandsflug
um flutninga sem undirritaður var
þennan fallega vordag.
Þar sem samheldin fjölskylda vann
að fyrirtækjarekstrinum áttum við
oft eftir að hitta Bjart í heimahögum
á Norðfirði þegar hann kom út á flug-
völl til þess að afgreiða flugvélamar
okkar. Okkur fannst það í fyrstu
skrýtið að þessi ungi maður skyldi
vera kallaður Bjartur eins dökkur
og hann var yfirlitum. Því oftar sem
við sáum unga manninn þótti okkur
nafnið eiga betur við, þar sem hann
var alltaf hress, sívinnandi og fullur
smitandi geislunar.
Sl. haust sagði hann okkur að
hann og unnusta hans ætluðu að búa
í Reykjavík og að hann vantaði vinnu
í vetur. Bjartur þurfti engin með-
mæli, við könnuðust við piltinn og
vissum að með framkomu sinni og
dugnaði myndi hann reynast félaginu
vel. Það var okkur ánægja þegar við
hittum foreldra Bjarts í október að
segja þeim að sonur þeirra væri bú-
inn að vinna sér fastan sess hjá félag-
inu og félli vel í starfshópinn. Þetta
kom þeim örugglega ekki á óvart.
Dugnaður, glaðværð og traust ein-
kenndu soninn, enda aðalsmerki for-
eldranna. Við hittum unnustu Bjarts
ekki oft en gerðum okkur þó grein
fyrir að hún ber sama fágaða yfir-
bragðið og hann. Það er hlutskipti
þeirra sem vinna saman að deila
starfi og leik, gleði og sorg. Þegar
sorgin knýr dyra leitar hugurinn yfir
farinn veg, til ættingja, vina og trú-
arinnar. Mörg okkar hafa aðeins
barnatrúna að leiðarljósi en þegar
erfiðleika eða voða ber að höndum
þá áttum við okkur á smæð okkar.
Trúin gefur okkur vonina um að öllu
sé ekki lokið og að fráhvarf ástvina
sé ekki endalok tengsla okkar við þá.
Elsku Þórey, Sigríður, Magni,
systkini, vinir og vandamenn Bjarts.
Kynni okkar af honum voru stutt,
allt of stutt, en minningin’ um hann
mun ávallt ylja okkur. Megi góður
Guð varðveita minninguna um góðan
dreng og styrkja alla þá er finna
fýrir einmanaleik saknaðarins.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhj.)
Starfsfólk íslandsflugs.
Fleiri minning-agreinar um
Gudbjart Magnason bíða birt-
ingar og miinu birtast síðar.
Fæddur 13. júlí 1909
Dáinn 19. nóvember 1993
Hann Hörður frændi er dáinn. Við
slíka fregn fyllumst við söknuði en
þannig er ávallt þegar kallið kemur.
Hörður föðurbróðir okkar fæddist 13.
júlí árið 1909 að Víðikeri í Bárðar-
dal. Hann var sonur hjónanna Sigr-
únar Ágústu Þorvaldsdóttur og
Tryggva Guðnasonar er þar bjuggu
rausnarbúi. Þau hjón eignuðust 10
böm en þijú þeirra dóu í frum-
bemsku en upp komust sjö og er
Hörður frændi þriðji bróðirinn sem
fellur frá. Látnir eru Egill og Hös-
kuldur. Hin systkinin eru Helga,
Kári, Kjartan og Sverrir. Eins og sjá
má skírðu Víðikershjónin börn sín
rammíslenskum nöfnum fornkapp-
anna.
Hörður ólst upp í hópi glaðværra
systkina og á heimilinu var bóklestur
og kveðskapur í heiðri hafður þó
vinnutími væri oft langur eins og þá
tíðkaðist. Ungur fór Hörður til náms
í Laugaskóla og var þar í tvo vetur.
Árið 1935 kvæntist Hörður hinni
ágætustu konu Guðrúnu Önnu Bene-
diktsdóttur frá Stórási í Bárðardal
og bjuggu þau saman í ástríku hjóna-
bandi í tæp 60 ár. Fyrstu hjúskapar-
árin bjuggu þau í Víðikeri í þrí- og
fjórbýli með bræðrum Harðar, Kára
Fæddur 20. júlí 1916
Dáinn 20. nóvember 1993
Mig langar, með nokkrum orðum
að minnast afa míns, Friðriks Ind-
riðasonar.
Afi gekk mér svo að segja í föður-
stað, en sakir aldurs gat hann ef til
vill ekki tekið fullan þátt í öllu sem
dóttursonur hans var að sýsla. Það
bætti hann þá með mikilli umhyggju
og væntumþykju. Samband okkar
var mjög náið og ég finn enn þann
dag í dag hversu sterk áhrif afi
hafði á mig.
Eg man þegar ég var smápolli,
en þó þungur á fóðrum (borðaði
skyr á við þijá fullorðna). Þá stóð
ekki á afa að færa björg í bú, hann
sótti handa mér skyrið, hvernig sem
viðraði.
Afí var mikill spilamaður og ég
gleymi því aldrei hve stoltur ég var
af verðlaunapeningunum hans. Ekki
var laust við það að afi væri eilítið
stoltur sjálfur. Það var gaman að
sjá hvernig það bættist smám saman
við verðlaunasafnið uppi á vegg og
stoltið í bijósti mínu.
Margar ánægjustundir áttum við
afi við spilaborðið og sá hann um
að skóla mig til í þeim efnum. Á
síðustu árum sátum við oft við spil
Fædd 29. apríl 1913
Dáin 23. nóvember 1993
í dag er til grafar borin Róshildur
Hávarðsdóttir. Ég kynntist henni
fyrir rétt um sex árum er leiðir okk-
ar Jónu dóttur þeirra Rósu og Jak-
obs eftirlifandi eiginmanns hennar
lágu saman.
Sex ár er skammur tími af svo
langri ævi sem Rósa lifði, en þrátt
fyrir skamman tíma og mikla fjar-
lægð á milli heimila okkar fékk ég
að kynnast hennar einlægna við-
horfi til lífsins, náttúrunnar og bú-
skaparins, nokkuð sem borgarbörn
og Kjartani og fjölskyldum þeirra og
móður hans og bræðrunum Agli og
Sverri. Þó Víðikershúsið hafi verið
stórt og reisulegt á þeirra tíma
mælikvarða var oft þröngt á þingi
en sambýlið sérstaklega gott og
heimilisfólkið samhent.
Guðrún og Hörður eignuðust þijú
böm: Hauk fjármálastjóra hjá RALA,
kvæntan Sigrúnu Steinsdóttur,
Tryggva bónda í Svartárkoti, kvænt-
an Elínu Baldvinsdóttur og Steinunni
húsfreyju á Húsavík gifta Daníel
Jónssyni. Barnabörnin urðu sjö og
barnabamabömin eru tvö. Árið 1947
fluttu Guðrún og Hörður í Svartár-
kot sem er syðsti bær í Bárðardal.
Bærinn stendur við Svartárvatn þar
sem Svartáin fellur úr vatninu. Þarna
er rómuð náttúrufegurð, fögur fjalla-
sjn, fjölskrúðugt fuglalíf og jaðar
Odáðahrauns nær að túngarði. Góð
silungsveiði er í á og vatni. Hörður
stundaði mikið veiðar í vatninu með
börnum sínum og síðar barnabörn-
um, bæði í net og á dorg og orðlagð-
ur var reykti silungurinn hans. Hörð-
ur frændi var mikill náttúruunnandi,
þekkti öll blóm og jurtir, einnig fugla
og fylgdist vel með hátturh þeirra.
Öll sumur var mikið um gesti í Svart-
árkoti, vini og vandamenn og inn-
lenda sem erlenda ferðamenn. Gest-
risni var mikil og ekki spillti glað-
á Blönduósi, ég, afi, amma og Heiða
kærastan mín, sem afi tók strax
opnum örmum, og var þá oft glatt
á hjalla.
Afi kvaddi okkur alltaf mjög vel,
kyssti okkur í bak og fyrir líkt og
það væri í hinsta sinn.
Þótt dauðinn sé óumflýjanlegur
er alltaf jafn erfitt að horfast í augu
við hann. Því viljum við minnast afa
með gleði og varðveita allar góðu
minningarnar um hann í huga okkar.
Elsku afi, þú munt alltaf eiga stórt
rúm í hjarta okkar. Þín verður sárt
saknað. Við viljum kveðja þig með
Ijóði eftir uppáhaldsskáldið þitt,
Davíð Stefánsson:
Þú komst í hlaðið á hvitum hesti,
þú komst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í bijósti mér.
Ég heyri álengdar hófadyninn,
ég horfi langt á eftir þér.
Og bjart er alltaf um besta vininn
og blítt er nafn hans á vörum mér.
Þó líði dagar og liði nætur
má lengi relg'a gömul spor.
Þó kuldinn næði um daladætur
þær dreymir allar um sól og vor.
Arnar Þór og Álfheiður.
kynnast ekki svo auðveldlega nú til
dags. Umhverfisvernd, framleiðni og
önnur slík nútímahugtök voru henni
fjarlæg, en tilfinning hennar fyrir
innihaldi þeirra var henni í blóð bor-
in hvar sem þau snertu störf hennar
innan veggja heimilisins eða við
búmennsku með Jakobi.
Þær stundir verða mér ógleyman-
legar er við Jóna gistum í kotinu
með þeim og Rósa byijaði að segja
frá skemmtilegum atvikum frá lið-
inni tíð. Frásagnarstíll hennar og
málnotkun gerðu það að verkum að
það var eins og hulu væri svipt af
fortiðinni og hún gerð sjáanleg í
værð húsráðenda. Það var jafnan
siður þeirra hjóna að ganga út með
gestum og sýna þeim umhverfið og
„blómagarðinn“ en svo nefndi Hörð-
ur stundum Tunguna sunnan við
ána. Sannarlega kunnu þau hjónin
að meta landið sitt og alls staðar var
sama snyrtimennskan bæði úti og
inni.
Hörður frændi var mjög greindur
maður og las mikið alla sína ævi.
Hann hafði sérstaklega skemmtilega
og lifandi frásagnargáfu og varð allt
að ævintýrum. Minnumst við systur
ótal ævintýra er hann sagði okkur
þegar hann bjó í Víðikeri. Það eru
okkur ógleymanlegar stundir þegar
hann var að spinna á spunavélina
og sagði okkur börnunum sögur á
meðan, ma. Múnchhausensögur og
söguna um Hati-hati. Reyndar var
hann óþreytandi að segja okkur sög-
ur, hvar og hvenær sem færi gafst.
Svo ríkur var þessi siður að alla tíð
Elsku afí minn, þakka þér fyrir
allar þær skemmtilegu samveru-
stundir sem við áttum saman í
Hreppshúsinu á Blönduósi, þegar ég
var bam og unglingur. Takk fyrir
allt sem þú kenndir mér og gerðir
fyrir mig.
„Og hvað er að hætta að draga
andann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitindin-
síðan og alveg fram á síðustu ár
höfum við beðið Hörð frænda um
að segja okkur sögur er við hitt-
umst, ekki sfst söguna um Hati-
hati. Það er ómetanlegt að hafa átt
slíkan frænda.
Hörður og Guðrún bjuggu góðy
búi og fyrstu árin þeirra í Svartár-
koti byggðu þau heimilisrafstöð.
Seinna þegar Tryggvi sonur þeirra
og Elín kona hans hófu búskap í
sambýli með þeim var íbúðarhúsið
stækkað, ný rafstöð byggð, einnig
stórt fjárhús ásamt hlöðum og rækt-
un aukin til muna. Hörður var góður
spilamaður og spilaði bridge. Var oft
gripið í spil þegar gesti bar að garði
og voru þeir feðgar f spilaklúbbi í
Dalnum. Síðustu árin átti Hörður
frændi við vanheilsu að stríða og
fyrir rúmu ári hættu þau búskap og
fluttu á dvalarheimili aldraðra að
Hvammi á Húsavík. í sumar voru
þau heima í Svartárkoti um tíma og
greip þá Hörður stundum hrífu sína
ef þurrkur var. Hann andaðist að
morgni 19. nóvember sl. og verður
jarðsunginn frá Lundarbrekkjukirkju
laugardaginn 27. nóvember.
Er syrtir að nótt, til sængur er mál að ganga
sæt mun hvíldin eftir vegferð stranga.
og fyrr í sðmu vísu:
En samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
(Öm Arnarson)
Elsku Rúna okkar, Haukur, Stein-
unn, Tryggvi og allt ykkar fólk. Við
systurnar og fjölskyldur okkar sam-
hryggjumst ykkur innilega og biðjum
góðan Guð að blessa ykkur.
Hildur, Sigrún, Rannveig
og Áslaug Káradætur.
um, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama
þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
(Ur Spámanninum.)
Margrét Ágústa.
Elsku afi minn, það er erfítt að
trúa því að þú sért farinn frá okk-
ur. Þegar mamma sagði mér að þú
værir dáinn var eins og ég hyrfí
aftur í tímann. Ég sá ljóslifandi fyr-
ir mér kvöld eitt heima hjá þér og
ömmu í hreppshúsinu. Við systkinin
vorum í heimsókn ásamt mömmu
og sátum ég, þú, amma, Jón og
Arnar að spilum. Ég hef sennilegast
verið um fimm ára gömul. Þetta
kvöld var aðeins eitt af mörgum sem
við áttum eftir að sitja svona og
spila, því að alltaf þótti þér gaman
að því. Mikið erum við þakklát fyrir
allar þær góðu stundir sem við áttum
saman.
Við eigum eftir að sakna þín mik-
ið, afi minn. Þó getum við huggað
okkur við allar þær góðu minningar
sem við eigum um þig, því að fátt
er dýrmætara en góðar minningar
um þá sem maður elskar.
Við munum ávallt minnast þín
sem þess hlýja og elskulega manns
sem þú varst. Og við vitum að enda
þótt þú sért ekki hjá okkur lengur,
þá ertu hjá okkur í anda og munt
ávallt lifa í huga okkar og hjörtum.
Við kveðjum þig nú, afí minn,
með söknuði og biðjum þess að þú
megir hvíla í friði.
Þórunn og Jón Elvar.
hugum áheyrenda. Það var engu líkt,
hve mörgu hún kunni frá að segja,
og hversu mikið var hægt að hlæja
enda hafði hún lag á því að draga
fram spaugilegu hliðarnar.
Seint í haust fór ég austur til að
athuga með fiskveiði í Kálfafellskoti
og kom ég þá við á Hörgslandi til
að heilsa upp á heimilisfólkið. Ekki
grunaði mig þá að þetta væri síð-
asti fundur okkar Rósu, sama hlýja
viðmótið og alltaf áður og voru nýju
myndirnar af ömmubörnunum Lilju
og Agli Sölva sem ég færði henni
meðhöndlaðar sem gull og gersemar
væru. Ekki var við annað komandi
en að ég tæki við nýbakaðri epla-
köku í nesti frá henni Rósu enda
háalvarleg veiðiferð framundan.
Kakan kom sér vel því veður var
vont og veiði engin í þetta skiptið.
Ég mun ætíð minnast Rósu með
virðingu og er ég henni þakklátur
fyrir þær samverustundir sem ég
hef.átt með henni.
Hörður Hauksson.
Minning
Róshildur Hávarðsdótt-
ir, Hörgslandi á Síðu
Friðrik Gunnar Ind-
riðason - Minning