Morgunblaðið - 05.01.1994, Qupperneq 34

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. JANÚAR 1994
Jón Þorvaldsson,
Keflavík — Minning
Fæddur 25. júní 1930
Dáinn 26. desember 1993
Skugga bar á jólin er sú fregn
barst að látinn væri vinur okkar
Jón Þorvaldsson langt fyrir aldur
fram, en hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu á öðrum degi jóla.
Jón eða Jonni eins og við kölluð-
um hann hafði átt við vanheilsu
að stríða undanfarin misseri, en við
sem þekktum hann vonuðumst til
að lífdagar hans yrðu fleiri en raun
varð á.
' Jonni var fæddur í Keflavík hinn
26. maí 1930. Foreldrar hans voru
Guðbjörg Jónsdóttir frá ísafirði og
Þorvaldur Guðjónsson innfæddur
Keflvíkingur. Þau eru bæði látin.
Guðbjörgu og Þorvaldi fæddust
þrjú börn, Guðbjörg, en hún lést í
barnæsku, Jón og Theodór stöðvar-
stjóri.
Að loknu barnaskólanámi í
Keflavík stundaði hann nám í tvö
ár í Héraðsskólanum á Laugar-
vatni.
Ung að árum felldu þau hugi
saman móðursystir mín Jane Petra
Gunnarsdóttir og Jón. Þau voru
jafnaldrar og gefin saman í hjóna-
band hinn 24. febrúar 1952.
Jonni og Beta eins og móðursyst-
ir mín er kölluð eignuðust fimm
börn: Gunnar Þór, fæddur 1952,
skólastjóri, kvæntur Ingu Maríu
Ingvarsdóttur fóstru og eiga þau
tvö börn, Ingva Jón og Jane Petru;
Theodór Guðjón, fæddur 1953,
tækjastjóri, kvæntur Ragnheiði
Thorarensen húsmóður og eiga þau
þrjú börn, Skúla, Thelmu og
Andreu. Einnig átti Theodór son,
Davíð, fyrir hjónaband; Guðbjörg
Irmý, fædd 1956, húsmóðir, gift
'Róbert Þór Guðbjörnssyni raf-
virkjameistara og eiga þau þrjú
börn, Tryggva Þór, Guðna Frey og
Irmý; Örn Stefán, fæddur 1961,
eftirlitsmaður, kvæntur Ásu K.
Margeirsdóttur kennara. Þau eiga
soninn Jón Örn. Örn átti Nönnu
Ýr fyrir hjónaband; Rúnar Már,
fæddur 1965, verkamaður,
ókvæntur og barnlaus, býr í for-
eldrahúsum.
Fyrstu árin bjuggu Jonni og
Beta á Suðurgötu 41 hjá foreldrum
Betu, Gunnari Emilssyni og Þóru
Carlsdóttur, en þau eru bæði látin.
Þau hófust handa við að byggja
hús yfír ört vaxandi fjölskyldu sína,
á Tjarnargötu 28, Keflavík, í sam-
vinnu við afa minn Gunnar. Á
byggingartíma hússins bjuggu þau
einnig á Sólvallagötu 26 hjá Þor-
valdi og Guðbjörgu, foreldrum
Jóns.
Ungur vann Jón við ýmis störf
bæði til sjós og lands. Síðan lá leið-
in upp á Keflavíkurflugvöll. Fýrst
vann hann hjá verktakafyrirtækinu
Hamilton, síðan hóf hann störf hjá
íslenskum aðalverktökum við ýmis
störf á þungavinnuvéladeild. Árið
Fædd 24. júní 1937
Dáin 21. desember 1993
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Þessar ljóðlínur komu í huga
minn er ég frétti af láti Gerðu, eins
og hún var ávallt kölluð, þar sem
hún lést um aldur fram. Hennar
tími er kominn, þó að erfítt sé að
skilja það hvers vegna kona á besta
aldri sem á svo margt ógert er hrif-
in burt frá ástvinum sínum. En við
ráðum víst engu um það, fátt er
um svör.
1965 hóf hann störf sem bruna-
vörður hjá Slökkviliði Keflavíkur-
flugvallar. Þegar slökkvilið tók við
snjóruðningsdeild varnarliðsins
fluttist Jón yfir í þá deild og bar
ábyrgð á birgðahaldi snjóruðnings-
deildar allt til dauðadags.
Samhliða störfum sínum hjá
Slökkviliði Keflavíkurflugvallar
starfaði hann á milli vakta í nokk-
ur ár í varahlutadeild verslunarinn-
ar Stapafells í Keflavík.
Jón hafði afburðaþekkingu á öllu
sem varðaði varahluti í bifreiðar
og þungavinnuvélar. Á sínum yngri
árum var hann sendur til Banda-
ríkjanna á vegum íslenskra aðal-
verktaka til að kynnast framleiðslu
og afgreiðslu á varahlutum til
þungavinnuvéla og bjó hann vel að
þeirri þekkingu. Flestir þeir sem
störfuðu í slökkviliði á Keflavíkur-
flugvelli og bjuggu í Keflavík eða
Njarðvík voru skipaðir í slökkvilið
Keflavíkur, sem var útkallsslökkvi-
lið og starfaði Jón á annan áratug
við það. Fyrr á árum urðu hér
margir brunar og lögðu menn sig
í töluverða hættu til að bjarga verð-
mætum, en góð stjórnun og þjálfun
slökkviliðsmanna varð þess vald-
andi að engin stór óhöpp urðu á
mönnum.
Leiðir okkar Jóns lágu saman í
gegnum árin í Stapafelli, Slökkvi-
liði Keflavíkurflugvallar og
Slökkviliði Keflavíkur, einnig starf-
aði hann í trésmiðju hjá okkur
nokkur misseri með vaktavinnunni.
Jón vann öll sín störf af mikilli
natni, nákvæmni og snyrti-
mennsku. Það var hans takmark
að gera allt vel sem hann tók sér
fyrir hendur.
Á mínum uppvaxtarárum var
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldna okkar og var gaman að
spjalla við Jonna um allt milli him-
ins og jarðar og alltaf hafði hann
tíma til að miðla okkur af þekkingu
sinni. Hann hafði mikinn áhuga á
íþróttum. Hann stundaði sund
regiulega alla tíð og fylgdist vel
með framgangi ÍBK á knattspyrnu-
vellinum.
Jonni og Beta störfuðu í skáta-
hreyfingunni frá unglingsárunum
og nú seinni árin með St. Georgs-
gildi, sem er félagsskapur eldri
skáta. Mér eru í minni margar
góðar sögur af ferðum þeirra um
byggðir og óbyggðir íslands.
I nokkur undanfarin ár hefur
Jane Petra átt við veikindi að stríða.
Hefur Jonni að mestu leyti séð um
heimilishaldið og stutt við bakið á
henni svo að aðdáunarvert er. Mik-
ill kærleikur hefur ríkt á milli þeirra
svo að missir hennar er mikill. Þau
hafa sinnt fjölskyldu sinni af um-
hyggju og alúð og barnabörnin
sóttu til hans.
Þegar við kvöddumst á aðfanga-
dag jóla átti ég ekki von á að það
yrði síðasta skipti sem við hittumst
Nú þegar Gerða mín er látin, lang-
ar mig að rita örfáar línur. Ekki ór-
aði neinn fyrir að svona færi. Hún
gekkst undir mikla aðgerð sem hún
átti ekki afturkvæmt úr, þó að allir
byggjust við því, en margt fer víst
öðruvísi en ætlað er.
Kynni okkar Gerðu hófust er ég
var tæpra 12 ára. Þá var ég send í
sveit til Gerðu og Óskars í Neðri-
Lækjardal, eftir að hafa nauðað í
móður minni um að komast í sveit,
mér væri sama þó að ég færi tií
ókunnugra, bara að ég kæmist í sveit.
Mér er það enn minnisstætt er
hún kom beint úr sauðburðinum að
taka á móti mér við hliðið. Hve vel
hún tók á móti mér, og var sem
hún hefði þekkt mig lengi. Var ég
síðan hjá þeim í Neðri-Lækjardal í
í lifanda lífi. Handtakið var hlýtt
og traust.
Ég hef hér í nokkrum fátækleg-
um orðum minnst Jóns Þorvalds-
sonar og verður lífshlaupi hans
ekki að fullu gerð skil í stuttri grein
sem þessari.
Við Sigríður og börnin viljum
þakka samveruna og sendum öllum
aðstandendum Jóns okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sú ást og umhyggja sem Jón
sýndi fjölskyldu sinni og vinum lif-
ir í hjörtum okkar.
Blessuð sé minning hans.
Þorvaldur Olafsson.
í dag er til moldar borinn vinur
minn Jón Þorvaldsson, er lést að
morgni annars dags jóla.
Jón var fæddur í Keflavík og
voru foreldrar hans hjónin Guð-
björg Jónsdóttir og Þorvaldur Th.
Guðjónsson er þá bjuggu á Tjarn-
argötu 15, en síðar á Sólvallagötu
26 J>ar í bæ.
Eg átti því láni að fagna að eign-
ast Jón að vini fljótlega eftir að
ég fluttist til Keflavíkur árið 1945
og hefur sú vináttá haldist æ síðan
þótt hin síðari ár höfum við ekki
sést eins oft og skyldi og er það
frekar mín sök en hans.
Jón stundaði hin ýmsu störf á
þessum árum, var t.d. í símavinnu
upp í Borgarfirði, sjómennsku á
togaranum Keflvíkingi eftir að
hann var keyptur til Keflavíkur og
sigldi þá með honum út til Þýska-
lands eftir seinna stríð. Man ég
þá hvað ég öfundaði hann af að
hafa komist til útlanda og séð part
af hinum stóra heimi, en það var
nú ekki að Þýskaland þess tíma
væri eitthvað glæsilegt að sjá, allt
var í rúst og mikil eymd, og er Jón
sagði mér frá ferðunum þá var
þetta ekki eins fýsilegt og ég hafði
í fyrstu haldið.
Við Jón áttum margt saman að
sælda á þessum ungdómsárum
með stórum hópi af ungu fólki.
Það var leikinn handbolti og fót-
bolti á gamla vellinum þar sem
skrúðgarðurinn er núna og á ég
gamlar myndir af keppnisliði er fór
út í Garð og lék við heimamenn
þar, en ekki man ég hvort liðið
vann þá viðureign. Bíóferðir í bíóið
hjá Ásberg voru tíðar og á
skemmtanir í Ungó og Krossinum
um helgar. Mikið var líka gengið
um plássið og upp í heiðar. Kefla-
vík var ekki stór þá, en mér líkaði
vel þar. Allir þekktust á þessum
árum, elskulegt fólk sem gaman
var að tala við og eiga að vinum.
Reikar hugur minn oft þangað nú
á síðari árum.
Við Jón unnum saman á Vellin-
um og keyrðum þá Bussana og
fleiri bíla fyrir Kanann, vorum þá
í Motorpool eins og sagt var og
unnið var á vöktum daga og næt-
ur. Og mörgu fróðlegu kynntist
maður á þessum næturkeyrslum,
en það er nú önnur saga. Jón ílent-
ist á Vellinum en fór fljótlega í
slökkviliðið og var þar góður
sex sumur og passaði flest börnin
þeirra, ásamt því að sinna öðrum
störfum. Alltaf var gaman hjá þeim,
og mikið hlegið og gamnað enda
þau bæði mjög gamansöm og létt.
Hún var alltaf svo góð við mig,
skildi mig svo vel, ég gat sagt henni
það sem mér bjó í brjósti.
í Lækjardal leið mér alltaf vel
og þangað kom ég í flestum
páskafríum þegar ég var í skóla.
Mikil og sterk tengsl hafa í gegnum
þessi kynni skapast á milli minnar
fjölskyldu og þéirra. Það var nú
ekki að ástæðulausu að ég skírði
elstu dóttur mína í höfuðið á þeim.
Nú er hún 16 ára og saknar sárt
nöfnu sinnar. Mikil var gleði okkar
er Gerða gat komið í fermingu
hennar og þá spjölluðum við margt.
Sumarið 1967 steig Gerða sitt
stærsta gæfuspor og giftist Óskari
Axelssyni frá Litla-Felli á Skaga-
strönd, en þau höfðu hafið búskap
nokkru áður í Neðri-Lækjardal í
Engihlíðarhreppi. Þar bjuggu þau
svo til ársins 1974, er þau fluttust
til Skagastrandar. Öll börnin fædd-
ust í Neðri-Lækjardal nema það
yngsta sem fæddist á Skagaströnd.
starfskraftur, samviskusamur og
ósérhlífinn svo að af bar. Hann
vann þar fram á síðasta vinnudag
fyrir jól sárþjáður, en ekki vildi
hann gefast upp þótt hann vissi
að hverju drægi.
Á þessum ungdómsárum er ég
hef hér áður lýst fór það ekki fram-
hjá neinum að Jón átti sína æsku-
ást og var það ein úr hópnum úr
Stóru-Milljón, Jane Petra eða
Abeta eins og hún var oft kölluð,
dökk á brún og brá og falleg, og
allir voru skotnir í henni. En það
var eins og ætlað væri að þau
ættust, svo samrýnd voru þau og
hjónasvipurinn mikill og gat því
ekki á annan veg farið en hjóna-
band yrði þar úr og þegar tánings-
árin voru liðin gengu þau í hjóna-
band það er batt þau saman ævi-
langt.
Það var í mars 1952 sem brúð-
kaupið fór fram og haldin veisla
mikil í Ungó með glæsibrag.
Hljómsveit spilaði fyrir dansi og
man ég alltaf eftir þeim degi, kven-
fólk var í meirihluta og þegar dans-
inn byijaði kom Abeta til okkar
Svenna Sæm. og sagði að nú yrð-
um við að standa okkur og dansa
við allar konurnar, ekki bara velja
það sem hugurinn leitaði til. Við
Svenni játuðum þessum tilmælum
og er annar fór af stað, þá fór
hinn einnig og svona var það með-
an dansað var, en aldrei held ég
að ég hafi verið þreyttari eftir
dans en þá, þó að oft hafi verið
dansað stíft á þessum árum.
Þau Jón og Jane Petra byijuðu
sinn búskap í kjallaranum á Suður-
götu heima hjá foreldrum hennar
og þar bjuggu þau þar til flutt var
í húsið sem þeir byggðu saman,
Jón og Gunnar tengdafaðir hans,
við Tjarnargötu. Síðan áttu þau
hús við Faxabraut, Norðurgarð og
nú síðast að Nónvörðu 10. Þau
komu sér upp fallegu heimili sem
gaman var að koma á og áttu þau
mikið af fallegum munum sem þau
höfðu keypt á ferðalögum sínum
og safnað saman með árunum.
Þau eignuðust fimm börn sem
öll eru uppkomin, mikið myndar-
fólk. Elstur er Gunnar, síðan Theó-
Þau eignuðust sjö börn, sem öll
eru á lífi, þau eru: Björn Ingi, f.
1963, kvæntur Árdísi Indriðadóttur
og eiga þau tvo syni, en einn son
átti hún áður; Óli Axel, f. 1965,
ókvæntur; Vilhelm Steinar, f. 1967,
ókvæntur; Guðmundur Sigurbjörn,
f. 1968, kvæntur Drífu Kristjáns-
dóttur og eiga þau einn son en
dóttur átti hún áður; Óskar Þór, f.
1972, í foreldrahúsum; Gígja Heið-
rún, f. 1973, í sambúð með Jakobi
Th. Hinrikssyni; og loks Jóhannes
Ægir, f. 1975, í foreldrahúsum. Öll
eru börnin sem farin eru að heiman
búsett á Skagaströnd, og það held
ég að Gerðu og Óskari hafi þótt
vænt um, að hafa þau svona ná-
lægt sér. Gummi og Ingi voru mjög
iðnir að koma með barnabörnin til
ömmu og afa, sem nú sakna ömmu
sinnar sárt. Hún talaði svo oft um
barnabömin sín við mig er ég
hringdi í hana.
Þegar börnin fóru að vaxa úr
grasi fór Gerða að vinna utan heim-
ilis, vann lengi hjá Kaupfélaginu,
síðar í Hólanesi og Rækjuvinnsl-
unni, og þar held ég að hún hafi
verið vel liðin, enda atorkukona og
Þorgerður Björk Guð-
Jaugsdóttir, Asholti,
Skagaströnd - Minning
dór, Guðbjörg, Örn og Rúnar Már
sem er enn í heimahúsum. Barna-
börnin eru mörg og mannvænleg.
Foreldrar Jóns eru nú bæði látin
og vil ég þakka þeim trygga vin-
áttu við mig til loka þeirra jarðvist-
ar.
Þetta er leið okkar allra, en er
að lokum kemur er það alltaf jafn
sárt fyrir þá nánustu er hérvist
lýkur.
Elsku Jane Petra, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur öllum
dýpstu samúð við lát Jóns og yitum
um leið, að vel verður tekið á
móti honum af elskandi móður og
föður.
Ásvaldur Andrésson.
Á jóladag barst undirrituðum sú
sorgarfregn að Jón Þorvaldsson
væri látinn. Við kölluðum hann oft
„Nonna Guggu“ okkar á milli,
gælunafn sem notað var af hlýju
um þennan góða dreng.
Jón hóf störf í slökkviliðinu á
Keflavíkurflugvelli 1965 sem
brunavörður. Árið 1973 gerðist
hann verkstjóri í þotugildrudeild
pg síðan brunavarnaeftirlitsmaður.
í maí 1977 fluttist Jón á milli deilda
innan slökkviliðsins og gerðist
verkstjóri í flugþjónustudeild, og
nú síðustu árin vann hann við öflun
tækniupplýsinga, bókhald og út-
vegun varahluta í hin margbrotnu
tæki sem notuð eru.
Það sem hér er upp talið er
hvergi nærri tæmandi um þann
skerf sem Jón Þorvaldsson lagði
þessari stofnun til. Hann vann öll
störf af ótrúlegri nákvæmni, og
höfðum við oft á orði að þegar Jón
kæmi með það sem vantaði, væri
það rétt og öruggt. Um tíma vann
Jón sem símtæknir slökkviliðsins
og þótti mönnum mikið til koma
hversu vel og nákvæmlega allt var
unnið sem Jón gerði.
Ég undirritaður naut samstarfs
með Jóni frá fyrstu tíð, bæði sem
félagi og yfirmaður og án þess að
halla á nokkurn mann, er að mínu
viti vandfundinn vandaðri maður
og betri drengur en Jón Þon'alds-
son. Sama má segja um son Jóns,
Theódór, sem hefur unnið með
okkur líka um tíma, samviskusam-
ur og heiðarlegur maður, sínu fólki
til sóma, og veit ég að Jón vildi
að Teddi stæði sig vel.
Nú síðustu árin hefur okkur
ekki dulist að Jón hefur átt við
erfiða heilsu að stríða, en ekki
kvartaði hann né lét sig vanta í
vinnuna þótt bersýnilega væri
hann illa haldinn, slík var sam-
viskusemin og dugurinn. Dóttir
mín, hjúkrunarfræðingur þar sem
Jón dvaldist fyrir stuttu, átti ekki
orð til að lýsa ágæti þessa manns
sem hún kynntist meðan hann
dvaldist hjá þeim.
Með þessum orðum kveð ég vin
minn og starfsfélaga Jón Þorvalds-
son, „Nonna Guggu“, og sendi eig-
inkonu hans og öllum hans ástvin-
um samúðarkveðjur.
Haraldur Stefánsson.
samviskusöm, gerði allt sem best
úr garði sem hún gat.
Að lokum vil ég þakka Gerðu
minni öll góðu sumrin sem við áttum
saman og allar góðu samverustund-
irnar í Ásholti er ég kom í heim-
sókn. Alltaf var jafn gaman að
koma og spjalla við hana í eldhús-
inu yfir kaffibolla. Einhvern veginn
finnst mér að hún verði til staðar
i eldhúsinu þegar ég kem næst,
enda þótt ég viti að það verður
ekki, því miður.
Óskar minn, þinn harmur er mik-
ill og ekki síst barnanna, og bið ég
algóðan Guð að gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum. Móður henn-
ar Ingibjörgu Karlsdóttur, er býr á
Blönduósi og bræðrunum Ellerti og
Jakobi og íjölskyldum þeirra sendi
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þokk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ásthildur Sigurjónsdóttir.