Morgunblaðið - 27.04.1994, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. APRÍL 1994
Sigríður Steingríms-
dóttir - Minning
Fædd 10. desember 1910
Dáin 16. apríl 1994
í dag kveðjum við kæra vinkonu,
hana Siggu, eins og hún var gjam-
an nefnd í daglegu tali. Ekki ætlum
við að rekja æviskeið hennar en
margs er að minnast, og kærastar
verða minningarar frá Krumma-
kletti, þar undi hún vel hag sínum
og dvaldi þar á sum eins mikið og
kostur var, og urðu þá margar ferð-
h;nar á milli Grafarkots og
Krummakletts, stundum oft á dag
og ef hún var ekki komin í Klettinn
þegar við komum í kotið var mænt
uppá brúnina að gá hvort ekki sæist
Sigga koma fram á brúnina og
veifa.
Gestkvæmt var oft í Krumma-
kletti og oft þröngt sofið, en Sigga
gladdist við að fá vini og ættingja
í heimsókn og tók vel á móti öllum
með sínu létta og góða geði, sem
hún hélt fram á síðustu stund.
Laxveiði var hennar mesta
ánægja og var farið í veiði í Norð-
urá á hveiju sumri, eða allt fram á
áttugasta aldursár. Einnig var það
föst venja að fara á hveiju hausti
í 'jilungsveiði uppí Hvítá og alltaf
hafði hún lag á að ná í fisk þó
aðrir færu þaðan fisklausir. En nú
verða ekki fleiri veiðiferðir eða far-
ið í Krummaklett, og verður dapurt
að líta uppá brúnina og sjá ekki
Siggu veifa, en minningarnar um
góða vinkonu lifír.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
engjnn getur mokað mold
minningamar yfir.
(BJ. Gröf)
Við sendum börnum og öðrum
ættingum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Aslaug og Skúli.
Með þessum fáu orðum langar
miga að minnast ömmu minnar Sig-
ríðar Steingrímsdóttur. Mínar
fyrstu minningar um ömmu eru frá
þvf að ég dvaldi hjá henni á
Krummakletti en svo heitir sumar-
bústaður sem þau amma og afi áttu
í Borgarfirðinum, en þar var ég öll
sumur frá fjögurra ára aldri og þar
til ég varð 12 ára. Enda þótt eng-
inn krakki væri til að leika við leidd-
ist mér aldrei því alltaf hafði amma
nægan tíma til að leika við mig,
segja mér sögur, fara í göngutúra
eða spila. Og á kvöldin sátum við,
ég, amma og afi, og spiluðum langt
fram eftir kvöldi. A veturna var svo
hvergi betra að koma en til ömmu
á Víðimelinn, því alltaf tók hún á
móti mér opnum örmum og gaf sér
tíma til að spjalla um allt milli him-
ins og jarðar og aldrei fór ég þaðan
öðruvísi en saddur og glaður. Aldr-
ei mun ég gleyma síðastliðnu sumri
þegar ég kom með fjölskyldu mína
til að dvelja um tíma hjá ömmu á
Krummakletti. Alltaf var amma
eins, hún gaf sér tíma til að spila,
spjalla og leika og nú við barna-
barnabörnin.
Elsku amma, þú sem alltaf vildir
gefa, en aldrei þiggja, þú varst allt-
af svo hlý og góð. Þú kenndir mér
svo margt og sagðir mér svo margt
sem ég mun segja og kenna mínum
börnum . Minningin um þig mun
lifa í hjarta mínu, minningin um
örláta, ósérhlífna og dugmikla
konu, konu sem ég elskaði og virti.
Ég kveð þig með söknuði og með
þeirri kveðju sem þú kvaddir mig
með í síðasta sinn er við töluðum
saman: Guð og gæfan fylgi þér allt-
af.
Arne Friðrik Karlsson.
Elsku amma mín er allt í einu
farin. Hún fæddist 10. des. árið
1910 og hefði orðið 84 ára á þessu
ári. En mínar bestu minningar um
hana tengjast sumarbústaðnum
Krummakletti. Þar vorum við oft
einar á sumrin og skemmtum okkur
yndislega vel. Við fengum okkur
langa og skemmtilega göngutúra
og settumst niður á milli og sögðum
hvor annarri sögur eða ortum ljóð
um umhverfið.
Við sátum inni og spiluðum á
spil, svo oft á kvöldin fórum við út
á brún og settumst og röbbuðum
saman. Amma mín var hetja, hún
var alltaf svo gjafmild, góð og
elskuleg, hún vildi hjálpa öllum og
vera góð. Já, og þessi hetja var
ekki bara hjálpleg og góð hún var
alltaf gefandi, en sjálf vildi hún
ekki þiggja neitt.
Ég bjó um nokkurt tímabil hjá
henni meðan móðir mín var á spít-
ala. En nú getur verið svolítið sárt
að minnast alls þess sem við gerðum
saman. Tárin streyma niður kinnar
mér þegar ég rifja upp og minnist
þess þegar við sváfum saman, borð-
uðum saman, horfðum á sjónvarpið
og þegar við töluðum um framtíð
mína, og þegar hún sagði mér
leyndarmál .
Amma.mín var höfðingi og það
versta er að missa hana, því hvergi
finnst annar eins höfðingi, en það
besta er að minnast hennar heitt.
Með þessum orðum kveð ég þessa
hjartheitu, elskulegu konu hana
ömmu mína.
María Hjartardóttir.
Þegar þú svífur enn í norðurátt,
indæla vor, þá mátt þú ekki gleyma
að gróðursetja í gömlu túni, hátt
í grænni hlíð, þann draum að ég sé heima.
(Kínverskt ljóð, þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Amma mín og nafna, Sigríður
Steingrímsdóttir, er látin eftir
stutta og erfiða sjúkrahúslegu.
Amma Sigga eins og við barnabörn-
in kölluðum hana fæddist á Hörgs-
landskoti á Síðu, Vestur-Skafta-
fellssýslu, 10. desember árið 1910,
dóttir hjónanna Margrétar Una-
dóttur húsmóður og Steingríms
Steingrímssonar bónda þar. Amma
var hraust og atorkusöm kona þar
til í síðasta mánuði að hún var lögð
inn á sjúkrahús.
Það var því okkur fjölskyldu
hennar sár raun þegar uppgötvaðist
að hún var haldin ólæknanlegum
sjúkdómi sem dró úr henni allan
Annabella Harðar
dóttir - Minning
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldsiaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu
blaðsins í Hafnarstræti 85,
'Akureyri.
Athygli skal á því vakin,
að greinar verða að berast
með góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði að berast
síðdegis á mánudegi og hlið-
stætt er með greinar aðra
daga.
Við birtingu afmælis-
greina gildir sú regla, að
aðeins eru birtar greinar um
fólk sem er 70 ára eða eldra.
Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók
um fólk sem er 50 ára eða
eldra.
Mikil áhersla er á það lögð
að handrit séu vel frá geng-
in, vélrituð og með góðu línu-
bili.
Ákjósanlegast er að fá
greinarnar sendar á disklingi.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá Lambsins stól.
(H. P.)
Mig langar að minnast elsku
litlu systurdóttur mirínar Önnu-
bellu sem fæddist 23. nóvember
1993 og kvaddi þennan heim 19.
apríl síðastliðinn. Ég héld ég sé
ekki hlutdræg þegar ég segi að
Annabella var alveg einstaklega
fallegt og sjarmerandi barn. Og
sterk var hún, oftast brosandi, hýr
og kát þrátt fyrir veikindi sín.
Þó að fimm mánuðir séu ekki
langur tími af heilli mannsævi þá
tókst henni litlu frænku minni að
verða alveg einstök fyrir mér og
skilja eftir hjá mér yndislegar
minningar og tilfinningar sem
aldrei verða frá mér teknar eða
útskýrðar. Það fór ekki fram hjá
neinu okkar sem vorum hjá henni
og reyndum að létta henni veikind-
in hversu einstök og yndisleg hún
var. Hún var lítill holdi klæddur
sólargeisli sem minnti okkur hvern
dag á hversu lífið er dýrmætt. Og
hún var líka svo heppin. Já, ég
sagði heppin, því hún átti svo góða
foreldra sem pössuðu hana svo vel
og véku ekki frá henni í veikindum
hennar. Já, og duglegu systkinin
sem voru svo góð, á meðan þessi
tími stóð yfir, og með því hjálpuðu
þau mömmu sinni og pabba.
Það er erfítt að sjá tilganginn
með lífinu þegar lítið og saklaust
barn er tekið burt frá foreldrum,
systkinum og öðrum ástvinum.
Eg veit að Önnubellu er örugglega
ætlaður annar og betri staður en
tilvistin hér á jörðinni.
Elsku María, Hörður, Benný,
Einar og Benóný, harmur ykkar
er mikill, en það er sagt að tíminn
lækni öll sár, við verðum að trúa
því. Annabella var tekin frá okk-
ur, en enginn getur tekið minning-
una um hana frá okkur. Hún mun
alltaf lifa í hjörtum okkar. Ég er
viss um að þessari litlu elsku okk-
ar líður nú vel hjá Guði og það á
hún svo sar.narlega skilið. Ég er
líka viss um að við eigum eftir að
hitta hana heilbrigða aftur.
Edda Benónýsdóttir.
Elsku Annabella, hvað við urð-
um öll glöð að morgni 23. nóvem-
ber ’93 þegar við fengum að heyra
að við hefðum eignast nýja frænku
lífskraft á aðeins tveimur vikum.
Vorið var tíminn hennar ömmu.
Hún var eins og farfugl. Um leið
og snjóa leysti og gróðurinn fór að
taka við sér, varð hún friðlaus að
komast upp í Borgarfjörð í sumar-
bústaðinn sinn á Krummakletti, þar
sem henni leið best. Eftir að Sigurð-
ur stjúpafí minn lést stóð ekki á
pabba að fara með ömmu í bústað-
inn. Hann á eftir að sakna þess
með vorinu að slík ferð verður ekki
farin, þegar ömmu nýtur ekki leng-
ur við. Á sumrin fylltist þessi unaðs-
reitur hennar af fólki, barnabömum
og langömmubömum. Svo mann-
margt var stundum að gist var í
hveijum krók og kima og þegar
plássið var ekki meira inni var tjald-
að úti á túni.
Alltaf var amma Sigga að hugsa
um aðra, hún vildi að öllum liði
vel, enda báru móttökur hennar
þess glöggt vitni þegar við barna-
börnin heimsóttum hana með börn-
in okkar annaðhvort á Víðimelinn
eða á Krummaklett. Hún var mynd-
arleg húsmóðir. Bakstur og matar-
gerð léku í höndunum á henni, hún
bakaði bestu jólakökur í heimi og
sama hvað ég reyni þá tekst mér
aldrei að baka eins góða jólaköku.
Við eigum öll eftir að sakna þess
mikið að hún standi ekki brosandi
úti á hlaði á Krummakletti að taka
á móti okkur og bjóða okkur inn
þar sem ávallt beið okkar uppdekk-
að borð með heimabökuðu brauði
og kökum.
Nú þegar ég kveð ömmu Siggu
fer ekki hjá því að hugurinn reiki
til baka, hvers konar manneskja
hún hafi verið og hvernig hún hafði
áhrif á mig. Amma átti stóran þátt
í því að ég ákvað að fara í sjúkra-
liðanám árið 1986 en þá trúði hún
mér fyrir því að hún hefði sjálf alið
með sér þann draum að verða hjúkr-
unarkona. En í hennar ungdæmi
voru aðstæður aðrar, krappari kjör
og ekki eins auðvelt að afla sér
menntunar eins og nú á dögum, en
ég er sannfærð um að amma hefði
orðið góð hjúkrunarkona.
Amma var mikil veiðikona, hún
átti sínar bestu stundir þegar hún
renndi fýrir lax í Norðurá, en það
gerði hún á hveiju sumri með Sig-
urði manni sínum og pabbi var líka
oft með þeim í þessum veiðitúrum.
Veiðiferðirnar hennar ömmu
verða ekki fleiri, en árnar munu
halda áfram að streyma og laxarn-
ir að stökkva og vonandi eiga nýir
veiðimenn eftir að vaxa upp í fjöl-
skyldunni og renna fyrir lax og sil-
ung til heiðurs ömmu. Ég veit að
þá um nóttina. Ekki urðum við
fyrir vonbrigðum er við fórum til
að sjá þig. Þarna varstu, svo full-
komin, svo smá, svo fíngerð, svo
falleg, já, sannkallaður „engill".
Við töluðum um það, svona okkar
á milli að það væri frábært að fá
svona fíngerða og netta frænku í
ættina því við hin værum jú öll
af stærri gerðinni. Dagarnir liðu,
öll vorum við hamingjusöm og
þakklát fyrir að hafa þig, þú varst
sannkallaður gleðigjafí. Benný
stóra systir, Einar Hannes og Ben-
óný voru afar stolt af þér og allir
handléku þig af sérstakri natni.
Þegar ég hugsa til baka þá er eins
og allir hafí haft það á tilfínning-
unni að með þig þyrfti að fara
með sérstakri gát. Hún mamma
þín var óvenju þolinmóð og natin,
hann pabbi þinn sló annan takt á
bakið á þér er þú áttir að ropa
eftir sopann þinn. Já, í þessa tvo
mánuði sem við héldum að þú
værir alheilbrigð þá fóru allir um
þig höndum eins og við gerðum
okkur grein fyrir því hversu mikil-
vægt það væri að þú fengið sér-
staklega góða meðhöndlun. Eitt-
hvað var það þó sem ekki var í
lagi þó þú gerðir allt rétt, þ.e.a.s.
þú hjalaðir, þú skoðaðir litlu fíng-
urna þína, þú brostir, þú lengdist,
þú bara þyngdist ekki.
Þegar læknirinn sagði að þú
værir með hjartagalla þá urðum
við öll harmi slegin. Það gat ekki
verið. O, guð, hví skapaðir þú slíka
gersemi með hjartagalla?
Mörgum spurningum er ósvarað
og fást líklegast aldrei nein svör
ömmu líður vel núna, þegar hún
er laus undan oki sjúkdómsins sem
hijáði hana síðustu vikumar. Það
átti ekki við ömmu að vera veik og
upp á aðra komin. Því var dauðinn
henni lausn, enda þótt við fjölskyld-
an hennar hefðum gjarnan viljað
hafa hana lengur hjá okkur. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að vera
hjá ömmu þegar hún kvaddi þennan
heim.
Friður hefur færst yfir mig. Dásamlegur
friður.
Nú get ég farið þegar þú kallar, og hvert
sem þú kallar mig.
Því þú hefur tekið þjáningu mína burtu.
Og þjáning þeirra
sem ég elska munu að engu verða í þinni
hendi.
(Siguijón Friðriksson)
Elsku amma, ég þakka þér fyr-
ir samfylgdina.
Þín sonardóttir,
Sigríður Lorange.
Hún amma Sigga er dáinn. Þó
hún amma hafí verið á 84. aldurs-
ári fannst mér hún aldrei vera göm-
ul. Hún var hress í tali og áhuga-
söm um allt sem fjölskylda hennar
tók sér fyrir hendur. Ég var mjög
ungur þegar ég uppgötvaði að við
amma áttum sameiginlegt áhuga-
mál, og það var stangveiði, frá því
ég var sex ára gamall fórum við
með fáum undantekningum til veiða
í Hvítá í Borgarfirði, og þar átti
ég ógleymanlegar stundir við
kappsfulla veiðimennsku.
Þegar líða tók að hausti, var um
fátt annað rætt okkar í milli í há-
deginu á Víðimelnum en væntan-
lega veiðiferð, og þegar komið var
á veiðistað hófst hörð keppni um
hvort okkar mundi veiða meira.
Undantekningalaust hafði amma
betur.
Síðan snæddum við bleikjur í
hádegismat á Víðimel, og deildum
um hvort okkar hefði veitt fiskinn.
Það er erfitt að sætta sig við þegar
fastir punktar í tilveru manns eins
og hún amma var svo sannarlega
fyrir mér, hverfa. Þó mun ég hugga
mig við minninguna um umhyggju-
sama og elskulega ömmu, en um-
fram allt félaga og vin, sem á sinn
hressa og sérstæða hátt miðlaði af
reynslu sinni, mér til lærdóms og
eftirbreytni.
Minningin um hana ömmu mun
lifa í hjarta mínu alla tíð. Ég bið
góðan guð að blessa henni inngöngu
í ríki sitt.
Sigurjón Karlsson.
við flestum þeirra, en næstu þrír
mánuðir voru erfíðir. Allir lögðust
á eitt um að létta þér og fjölskyld-
unni það erfiða verk sem framund-
an var. Hún mamma þín vék varla
frá þér, hann pabbi þinn ekki held-
ur. Þegar þið fóruð til London
vorum við öll svo bjartsýn á að
þú myndir ná fullum bata, samt
vorum við líka kvíðin. Þú, litli
„engillinn", varst orðin alger
„hetja“ í mínum augum. Ég sem
hélt alltaf að „hetjur“ gætu talað
eða þyrftu að geta tjáð sig með
orðum. Dagarnir með þér sýndu
mér fram á að slíkt er ekki nauð-
synlegt þsgar hetja á í hlut.
Því miður gekk ekki allt eins