Morgunblaðið - 21.05.1994, Síða 12

12 C
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MAI 1994
eftir Súsönnu Svavarsdúttur
RÖDD hennar hljómar sterk og
örugg - fyllir andrúmsloftið.
Straumar hlýju og gleði streyma
með tónunum og þá man ég
hvað það var sem mér þótti svo
merkilegt við Sigríði Ellu, þegar
ég heyrði og sá hana fyrst
syngja:
Hún syngur brosandi.
Jafnvel þegar hún syngur hin
dramatísku hlutverk, sem hæfa
mezzó rödd hennar, kemst bros-
ið og sönggleðin til skila.
Kannski er þetta að syngja frá
hjartanu, eins og góður söngv-
ari orðaði það.
Allt um það, Sigríður Ella er
komin til landsins --með enga
tösku, engan kjól og engar nótur
- og ætlar að halda tónleika í
íslensku óperunni næstkomandi
þriðjudag, 24. maí.
E'
; n hvers vegna svona alls-
laus?
„Taskan mín kom ekki
með fluginu," segir Sigríður Ella.
„Ég vona bara að hún komi með
vélinni í dag.
Að vísu hefur þetta komið fyrir
mig áður,“ bætir hún við. „Þá var
ég að fara héðan til Austurríkis
með mjög fína rauða tösku, sem
var mjög pempíuleg og að því er
mér fannst þá, dálítið smart fyrir
söngkonu. En í töskunni var reykt
lambslæri og það fór auðvitað á
flakk með henni - til Ástralíu. Þar
fannst rauða taskan. Ég á hana
enn, en hún er ónothæf vegna
þess að lyktin af reyktu lambslæri
er svo megn.“
Nú eru liðin sex ár frá því að
Sigríður Ella hélt hér einsöngstón-
leika. Hún kom fram á Ljóðatón-
leikum í Gerðubergi fyrir þremur
til fjórum árum. Síðast söng hún
hjá íslensku óperunni í Rígólettó.
En hvers vegna þetta langa hlé?
„Ég tók mér hlé í tvö ár, vegna
veikinda," segir Sigríður Ella. „Ég
var orðin veik þegar ég söng í
Rígólettó en vissi þá ekki hvað að
mér var. Ég hafði farið í tannholds-
aðgerð og upp úr henni fékk ég
sýkingu, eða eitrun, og það tók
mjög langan tíma að fínna út hvað
að mér var. Ég var bólgin í and-
liti, húðin flagnaði og augun í mér
sukku. En það sást aldrei neitt á
raddböndunum. Ég gat sungið -
en ekki eins og ég vildi syngja.
Ég ákvað því að taka mér frí.
Ég var búin að fara til háls-
lækna um allan heim og það var
búið að gera æði margar sjúkdóms-
greiningar. Ein var sú að ég væri
með gigt í hálsinum og ætti að
taka nógu mikið af aspiríni. Sumir
sögðu að ég væri búin að syngja
úr mér röddina og enn aðrir að ég
þjáðist af síþreytu. Ég var nefni-
lega svo magnlaus, sofnaði þegar
ég settist niður og gat ekki borið
nokkurn skapaðan hlut. Einn hóp-
urinn afgreiddi mig bara sem móð-
ursjúka. Það fannst mér verst. Það
er nefnilega svo auðvelt að af-
Sigríður Ella
Magnúsdóftir,
óperusöngkona,
segir ffrá því sem
á daga hennar
heffur drifið sein-
ustu árin
greiða söngkonur á þennan hátt
og er alls ekki óalgengt. Röddin
er atvinnutæki okkar og það er
einfalt að segja að hún endist bara
ekki lengur. En það er auðvitað
tóm vitleysa.
Að lokum fór ég í „physio-
therapy" sem kallað er og var í
þeirri þjálfun í hálft ár. Sá sem
meðhöndlaði mig þar, sá strax að
bólgan í andlitinu gerði það að
verkum að ekki var nægilegt blóð-
streymi til andlitsvöðvanna og ég
gat því ekki beitt þeim - en það
skiptir miklu máli í söngnum. Ég
lagaðist heilmikið á þessum tíma
en ekki nægilega. Síðan fór ég til
kínversks læknis, sem sá um leið
að ég var með eitrun. Ég fór strax
til mjns læknis og tjáði honum
það. Þá fékk ég rétt fúkkalyf og
lagaðist á mjög skömmum tíma.
Ég fór í söngtíma á meðan á
þessu stóð og lærði við þetta mik-
ið um röddina og þá sérstaklega
mína eigin rödd. Ég hef ekki kennt
mikið en ég hef farið að vinna með
fólki sem á við raddvandamál að
stríða og það er mjög spennandi
vettvangur.
Síðan ég fór aftur af stað, hef
ég verið í alls konar prufusöng -
sem tilheyrir - þótt það sé dálítið
sérkennilegt að vera á einhvern
hátt að kynna sig upp á nýtt. Ég
hef sungið mikið með kórum á
tónleikum og það er mjög gaman.
Þetta eru kórar og kórasamtök sem
ég hef sungið með í gegnum árin.
Síðan hef ég verið að syngja í
Skotlandi og Wales og verið að
koma mér af stað aftur í tónleika-
haldi og óperusöng. Það hefur
gengið vel.
Fyrstu opinberu tónleikarnir
mínir í London verða svo núna í
júní, þegar ég syng í St. John’s
Smith Square á Northern Lights
hátíðinni. Undirleikari minn verður
Jónas Ingimundarson, sem leikur
einnig með mér á tónleikunum á
þriðjudaginn. Þessir tónleikar eru
skipulagðir af Jakobi Magnússyni
og eru liður í þeim hátíðahöldum
sem hann skipuleggur allt árið
vegna lýðveldisafmælisins. Hann
er alveg ótrúlega duglegur og ég
veit að næstu tveir mánuðirnir eru
þaulskipulagðir. Það verða tónleik-
ar, myndlistarsýningar, leiklist og
allt sem nöfnum tjáir að nefna.
Ég hlakka mikið til þessara tón-
leika og vinir mínir í tónlistarlífínu
í London eru mjög glaðir yfir því
að ég skuli koma fram aftur á ein-
söngstónleikum.“
Hvað með frekari tónleika hér
heima?
„Veistu, ég varð dálítið undrandi
þegar ég var að skrifa niður feril
minn í efnisskránni fyrir tónleik-
ana í London. Það kom í ljós að
ég hef sungið með flestum hljóm-
sveitum í London á seinustu árum
- en ekki á tónleikum Sinfóníu-
hljómsveitar íslands frá því á árun-
um 1972-74. Ég söng að vísu með
hljómsveitinni á ljóðatónleikum um
1980 og ferðaðist með henni um
landið á þessu tímabili. En ég hef
ekki sungið einsöngstónleika með
henni - eða í Reykjavík - á þessu
tímabili.
Ég hef alltaf verið svo upptekin
af því sem ég er að gera hveiju
sinni að ég hafði ekki velt þessu
fyrir mér fram að þessu.“
En skiptir það þig einhveiju
máli?
„Mér er mjög mikilvægt að
halda tengslum við ísland og þess
vegna hef ég lagt áherslu á að
syngja hér heima. Ég hef alltaf
verið með annan fótinn hér og tel
mig eiga heima á íslandi. Krakk-
arnir mínir - tvíburarnir fjórtán
ára, dóttirin að verða sextán - tala
íslensku, því ég vil að þau telji sig
íslendinga.“
Komu þau með þér hingað núna?
„Nei, um þessa helgi þurfa þau
að bjarga sér hressilega, því pabbi
þeirra er í Brighton að syngja í
Rakaranum í Sevilla. Að vísu eru
afí og amma í næsta húsi, en þau
verða engu að síður að sjá um sig
sjálf. Við höfum alltaf reynt að
vera ekki bæði í burtu á sama tíma
en það tekst ekki alltaf. Svo finnst
mér dálítið leiðinlegt að hann verð-
ur einhvers staðar annars staðar
að syngja fleiri Rakara af Sevilla,
þegar ég verð með tónleikana mína
í London. En það verður ekki á
allt kosið. Það er mikil samkeppni
í London, sem er miðdepill alls
tónlistarlífs í Evrópu, en okkur
hefur vegnað mjög vel. Það er síð-
ur en svo að við þurfum að kvarta."
Ætlarðu að sjá Niflungahring-
inn á meðan þú staldrar við hérna?
„Nei, ég næ því ekki. Ég þarf
að fara aftur til London á föstudeg-
inum, vegna þess að ég er að
syngja á fjáröflunartónleikum á
sunnudag. Það er verið að safna
peningum fyrir þroskaheft börn.
Þetta verða miklir tónleikar með
sinfóníuhljómsveit, fiðlukonsert og
hvaðeina. Ég syng þar tvær aríur;
aríu Jóhönnu af Ork og Ösku-
busku.“
Nú hefur þú sungið æði mörg
óperuhlutverk. Áttu þér eitthvert
draumahlutverk?
„Já, ég er búin að syngja allan
Verdi. Ég held ég geti þó sagt að
mig langar, á þessari stundu, mest
til að syngja hlutverk Dehlilu.
Hlutverk hennar og Carmen hef
ég sungið mjög oft og vona að ég
eigi eftir að syngja þau oft til við-
bótar - og öll hlutverk Verdis.
Hann er í miklu uppáhaldi hjá
mér... Jú, það er eitt hlutverk sem
mig langar mikið að syngja. Það
er Italska stúlkan í Alsír eftir Ross-
ini. Það er svo hollt að syngja svona
kólóratúr hlutverk, sem mótvægi
við allt hitt; allan Verdi sem reyn-
ir svo mikið á röddina. Þar að
auki er þetta eina óperan sem ég
og maðurinn gætum sungið saman
í. Hann er bassabaritón og ég
mezzó og það eru almennt ekki
skrifuð hlutverk fyrir þessar raddir
saman í óperu. Við höfum sungið
aríu úr henni á tónleikum - en
ekki tekið þátt í uppfærslu á henni
saman. Það væri skemmtilegt,“
segir Sigríður Ella Magnúsdóttir,
stendur upp og segir frísklega að
nú verði hún að athuga farangur-
inn sinn hjá Flugleiðum. Það sé
allt í lagi að vera í sömu dragtinni
og hún flaug heim í, það megi allt-
af finna annan kjól fyrir tónleikana
- en hún verði að fá nóturnar til
að hún og Jónas geti æft saman.