Morgunblaðið - 09.09.1994, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1994 33
EIRÍKA
ÁRNADÓTTIR
+ Eiríka Guðrún
Árnadóttir var
fædd í Gerðakoti á
Miðnesi 28. október
1903. Hún lést í
Keflavík sunnudag-
inn 5. september
síðastliðinn. Eiríka
var næstyngsta
dóttir hjónanna
Árna Eiríkssonar
útvegsbónda þar og
Elínar Ólafsdóttur
frá Efri Hömrum í
Holtum. Ung stúlka
I var hún við versl-
unarstörf í Reykja-
1 vík, þjá Verslun Ingibjargar
I Johnsen og hjá Haraldi Árna-
syni og stundaði jafnframt
kvöidskólanám en dvaldi síðan
um tveggja ára skeið í Bret-
landi. Hinn 21. febrúar 1931
giftist hún Þorgrími St. Eyjólfs-
syni, athafnamanni í Keflavík,
og áttu þau þar heimili eftir
það, en Þorgrímur dó í desemb-
, ermánuði 1977. Eftirlifandi
börn þeirra eru Árni Þór flug-
umferðarstjóri, kvæntur Hólm-
fríði Guðmundsdóttur banka-
starfsmanni í Keflavík og eiga
þau fjögur börn, og Anna, sem
gift var Ásgrími heitnum Páls-
syni og eru börn þeirra tvö.
Barnabörn Eiríku eru níu tals-
ins. Útför hennar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag.
I MEÐ láti Eiríku Árnadóttur móð-
ursystur minnar horfum við á eftir
hinni síðustu systranna sjö frá Gerð-
arkoti á Miðnesi. En kærleikur
þeirra og samband var alla ævi al-
veg einstakt, allt frá því þær misstu
föður sinn í sjóinn næstum í augsýn
þeirra framan við bæinn ásamt öll-
um karlmönnum af heimilinu þegar
Eiríka var fimm ára gömul og þær
byrjuðu ásamt móður sinni Elínu
Ólafsdóttur að hjálpast að. Gilti það
jafnt um heimili þeirra
síðar.
Nýgift sumarið 1931
tóku þau Eiríka og Þor-
grímur St. Eyjólfsson
kaupmaður í Kefiavík
því fúslega við þriggja
ára hnátu meðan for-
eldrarnir riðu norður í
land. Þar var gott að
vera í læknishúsinu í
Keflavík. Þorgrímur
var nafni Þorgríms
læknis Þórðarsonar og
fóstursonur hans og
konu hans Jóhönnu
Knudsen og þar hófu
þau búskap sinn. Þótt ung væri man
ég vel eftir þessum glæsilegu ungu
hjónum. Eiríka hafði eftir að hafa
unnið í nokkur ár í helstu verslunum
Reykjavíkurbæjar, Verslun Ingi-
bjargar Johnsen og Haraldarbúð,
farið til Bretlands og dvaldi um
tveggja ára skeið á hefðarheimili
Ásu Wright og manns hennar í
Cornwall í Wales. Talaði hún oft
síðar um dvöl sína þar og hve margt
hún hefði þar lært og slípast í heims-
ins háttum. Hvort sem það hafði
áhrif eða ekki þá var frá því ég
fyrst man eftir henni ætíð yfir Ei-
ríku blær heimskonunnar. Hún var
fáguð í framkomu og ætíð fallega
klædd. Hélst sú snyrtimennska og
reisn allt fram á síðustu ár, svo orð
var á gert.
Þau Þorgrímur bjuggu allan sinn
búskap í Keflavík, lengst af í húsi
sínu á Hafnargötu 42 og má segja
að heimilið væri í þjóðbraut.
Skömmu eftir að Eiríka gifti sig kom
móðir hennar, Elín Ólafsdóttir, til
þeirra og dvaldi um árabil. Veturinn
1935 varð samkomuhúsbruninn
mikli í Keflavík 30. desember. Sam-
komuhúsið var næsta hús við lækn-
ishúsið og Eiríka hafði farið með
ung börn sín af jólaskemmtuninni
til að koma þeim í svefn, en móðir
hennar varð eftir. Komst hún illa
TRYGGVI
GUNNLA UGSSON
Tryggvi Zop-
honias Gunn-
laugsson fæddist að
Ytra Hvarfi í Svarf-
aðardal 4. janúar
1908. Hann lést á
Borgarspítalanum
3. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Gunn-
laugur Sigurðsson
og Kristin Stefáns-
dóttir. Hálfsystkini
hans voru Stefán,
Egill, og Sigurður,
sem eru látnir, og
eftirlifandi eru Sig-
valdi og Anna. Tryggvi kvænt-
ist 1934 Jóhönnu Soffíu Jóns-
dóttur frá Bakka í Viðvík-
ursveit, f. 18. maí 1904, d. 5.
desember 1956. Þau bjuggu
fyrst á Akureyri en fluttu til
Reykjavíkur 1953. Fóstursonur
Tryggva og Jóhönnu er Hákon
Steindórsson, f. 16. júlí 1942.
Tryggvi hélt heimili með Önnu
systur sinni frá árinu 1957,
lengst af á Bjamhólastíg 22 í
Kópavogi. Hann gekk Jóhönnu
dóttur hennar í föðurstað.
Tryggvi gegndi ýmsum störfum
til sjós og lands. Hann var vél-
stjóri til sjós, átti og keyrði
flutningabil milli Reykjavikur
og Akureyrar, vann um tíma
hjá Olíufélaginu, Bæjarútgerð
Reykjavíkur og var um 20 ára
skeið verkstjóri á lager í niðurs-
uðuverksmiðjunni Ora. Útför
hans fer fram frá Kópavogs-
kirkju i dag.
( TRYGGVI Gunnlaugsson ólst upp á
Akureyri og stundaði lengst af sjó-
mennsku, þá aðallega sem vélamað-
ur. Eftir að sjómennsk-
unni sleppti, festi hann
kaup á vöruflutninga-
bifreið sem hann rak í
níu ár og ók á milli
Akureyrar og Reykja-
víkur, þartil hann flutt-
ist til Reykjavíkur
1953. Eftir komuna til
Reykjavíkur starfaði
hann hjá Olíufélaginu
hf., Bæjarútgerð
Reykjavíkur og að lok-
um sem verkstjóri í
pökkunardeild Niður-
suðuverksmiðjunnar
ORA hf., þar sem kynni
okkar hófust.
Það var mikil og góð lífsreynsla
fyrir mig sem ungan mann að fá
að starfa í ríflega 20 ár með jafn
heilsteyptum manni sem Tryggvi
var. Segja má að Tryggvi hafi verið
drengur góður í þess orðs fyllstu
merkingu, samvinnufús og bóngóð-
ur starfsmaður sem stóð og féll með
því sem hann tók sér fyrir hendur.
Reglusemi, stundvísi og snyrti-
mennska voru hans aðalsmerki öll
þau ár sem við störfuðum saman,
en einungis fáein ár eru síðan hann
hætti störfum sökum aldurs. Ég og
fjölskylda mín viljum að leiðarlokum
þakka Tryggva allan þann trúnað
og traust sem hann sýndi okkur og
aldrei brást.
Hugheilar kveðjur sendum við
fjölskyldu Tryggva. Blessuð sé
minning hans.
Magnús Tryggvason.
Ég vil í fáum orðum minnast
Tryggva Gunnlaugssonar sem við
kveðjum í dag. Hann var af þeirri
kynslóð sem lifði miklar breytingar.
slösuð úr brunanum og var það
mikið áfall. Öðru stóru áfalli urðu
þau hjón fyrir þegar dóttir þeirra
Jóhanna Ragna, fædd 1933, lést
skömmu síðar, tæplega þriggja ára
gömul. Þá átti frænka mín lengi um
sárt að binda.
í Keflavík áttu þau Þorgrímur og
Eiríka einstaklega fallegt heimili
þar sem tekið var á móti gestum,
skyldum og óskyldum, af mikilli
reisn og hlýju. Stórfjölskyldum
beggja var safnað saman þegar til-
efni gafst og húsmóðirin gerði þá
góða veislu. Eiríka og Þorgrímur
voru mjög áberandi í bæjarlífi Kefla-
víkur um áratuga skeið og tóku
mikinn þátt í viðskipta- og félagslíf-
inu þar. Þorgrímur setti svip sinn á
líf og sögu bæjarins og kom víða
við á vettvangi athafna og fram-
kvæmda, rak um árabil umfangsm-
ikla verslun og útgerð og alhliða
fiskiðnað og var lengi bæjarfulltrúi
og forseti bæjarstjórnar. Ávallt stóð
Eiríka honum við hlið, svo að varla
var annað nefnt að hins væri ekki
getið um leið, Þorgrímur og Eiríka.
Auk þess að styðja alla þá félags-
starfsemi sem maður hennar var
þátttakandi í, starfaði Eiríka mjög
mikið í Kvenfélagi Keflavíkur og
var kjörin heiðursfélagi þar. Einnig
tók hún mjög virkan þátt í Innerw-
heel-starfsemi Rotaryhreyfingar-
innar. Hún var sjálfstæðiskona af
sannfæringu og lagði lengi óspart
fram krafta sína í Sjálfstæðis-
kvennafélaginu Sókn. Éiríka var
alltaf ákaflega félagslynd, kunni vel
við sig í margmenni, enda sómdi
hún sér þar vel.
Þegar Eiríka var komin hátt á
níræðisaldur fluttist hún til Reykja-
víkur og kom sér upp fallegri íbúð,
þar sem hún bjó ein í nær þijú ár.
Gerðarkotsdugnaðurinn eins og við
köllum hann í fjölskyldunni eftir
Elínu í Gerðarkoti og dætrunum
sjö, lét ekki að sér hæða. Hún ætl-
aði að standa meðan stætt var. En
Elli kerling lætur heldur ekki að sér
hæða. Eiríka hafði stutta viðdvöl á
Elliheimilinu í Hlévangi í Keflavík
og síðan á Hjúkrunarheimilinu á
Garðvangi.
Elín Pálmadóttir.
Breytingum tók hann jafnan með
opnum huga og oft minntist hann
á hve framfarir nútímans hefðu orð-
ið til batnaðar. Ég minnist þess að
á þeim ferðum sem leiðir okkar lágu
saman milli Akureyrar og Reykja-
víkur var hann óþreytandi að segja
frá milliferðum fyrri ára, á flutn-
ingabílum, þegar hægar var farið
yfír og vegir lakari. Jafnframt dáð-
ist hann að þeim miklu framförum
sem átt höfðu sér stað í samgöngu-
og vegabótum.
Tryggvi var atorkusamur maður
og segir það nokkuð um atorku
hans að ráðast í húsbyggingu á
Bjarnhólastígnum þó hann væri þá
kominn yfir sextugt og hann starf-
aði í fullri vinnu fram undir áttræð-
isaldur.
Eftir að hann hætti vinnu tóku
við störf heima fyrir og ófáum
stundum eyddi hann í að halda við
húseign og garði en hann vildi hafa
snyrtilegt og vel við haldið í kringum
sig. Ekki þurfti að vaða skaflana
kringum húsið á Bjamhólastígnum
því þar var ávallt mokað og hreins-
að jafnóðum og þurfti. Síðari árin
átti Tryggvi jafnan nýlega bíla og
þar sagði natni hans til sín því þeir
stóðu jafnan þrifnir og bónaðir jafnt
utan sem innan og ekki sátu óhrein-
indi lengi á vélarhlutum.
Tryggvi var barngóður og yfír-
vegaður I allri umgengni og þó hon-
um yrði ekki barna auðið ól hann
upp fósturson sinn Hákon frá
þriggja ára aldri og systurdóttur
sinni gekk hann í föðurstað. Börn
þeirra hefðu vart getað eignast betri
afa.
Tryggvi var afar heilsteyptur
maður, úrræðagóður, einlægur og
var stutt í kímni ef svo bar undir.
Hann var sá sem iðulega var leitað
til ef vandamál komu upp og greiddi
hann úr þeim af yfirvegun.
Ég kveð með söknuði sannan vin
með þökkum fyrir liðnar samveru-
stundir sem geymast í minningunni.
Guðni Guðbergsson.
í dag er til moldar borin elskuleg
amma okkar, Eiríka Guðrún Árna-
dóttir frá Keflavík. Amma kvaddi
þennan heim í hárri elli en síðustu
misseri voru henni þungbær sökum
þess hve heilsu hennar hrakaði ört.
Við minnumst hinsvegar daganna
þegar amma var í fullu fjöri. Koma
þá í hugann stundir úr æsku okkar.
Þau voru ófá skiptin sem amma
bakaði kleinur á Hafnargötunni. Þá
var okkur falið það mikla ábyrgðar-
verk að vinda upp á kleinudegið
þegar amma hafði flatt það út. Þetta
voru skemmtilegar stundir en best
var þó að setjast niður í lokin, fá
sér mjólk og volgar kleinur og ræða
málin við ömmu.
Að kvöldi dags þegar hún heim-
sótti okkur eða við gistum hjá henni
kenndi hún okkkur bænirnar sem
við förum enn með. Ein þeirra stend-
ur ofarlega í huga á stundu sem
þessari en hún er svohljóðandi:
Bænin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
(H.P.)
Líkami og sál ömmu voru vissu-
lega lúin og þjáð og var hún því
mjög sátt við að kveðja nú þennan
heim. í bænum sínum bað hún að
mega halda til fundar við hann afa
og aðra látna ástvini. Þrátt fyrir að
dauðinn hafi þannig veitt henni líkn,
kemur hann ávallt róti á hugann,
minningarnar hrannast upp og
söknuðurinn er sár.
Hún amma var skemmtileg kona
sem fylgdist vel með málefnum líð-
andi stundar. Hún var sjálfstæð og
hafði ákveðnar skoðanir. Amma var
falleg, virðuleg og ávallt glæsilega
til fara.
Þegar amma var 84 ára gömul
fór hún í sína síðustu utanlandsferð,
en amma hafði ákaflega gaman af
að ferðast. Þá fórum við nöfnurnar
saman til Parísar og slóst mamma
þar með í hópinn. Saman áttum við
yndislegar stundir og var dugnaður
ömmu með ólíkindum. Hún var
óþreytandi að fylgja okkur í skoðun-
arferðum um borgina og þegar að
búðarferðum kom var amma í essinu
sínu. Sú atorka sem amma sýndi á
þessu ferðalagi var lýsandi fyrir
hana í lífinu.
Við minnumst einnig rútuferða-
laga ömmu á milli Keflavíkur og
Reykjavíkur. Ekki setti hún vond
veður fyrir sig jafnvel þó að fyrir
hafi komið að rútan fyki út af vegin-
um. Amma stundaði þessar rútu-
ferðir allt þar til hún fluttist til
Reykjavíkur, í íbúð fyrir aldraða á
Grandavegi, þá 87 ára gömul.
Elsku amma, við förum með bæn-
irnar sem þú kenndir okkur og biðj-
um þess að óskir þínar um end-
urfundi við elskulegan afa okkar fái
nú að rætast. Minningarnar um
ykkur bæði geymum við ávallt í
hjörtum okkar.
Eiríka og Páll Ásgrímsbörn.
INGIBJORG
HELGADÓTTIR
+ Ingibjörg Helga-
dóttir var fædd
í Tungu í Svínadal í
Borgarfjarðarsýslu
14. nóvember 1902,
yngst af átta
systkinum sem öll
eru látin. Hún lést á
Elliheimilinu Grund
1. septebmer síðast-
liðinn. Faðir hennar
var Helgi Helgason
bóndi í Tungu,
Sveinbjarnarsonar
bónda á Brúarfossi
í Hraunhreppi og
Hlíðarfæti í Svína-
dal. Móðir Helga var
Steinunn Gísladóttir frá Hraun-
höfn í Staðarsveit. Móðir Ingi-
bjargar var Guðrún Árnadóttir
bónda á Hlíðarfæti Jónssonar
stúdents á Leirá og konu hans
Þorbjargar Gunnarsdóttur stúd-
ents Þorsteinssonar á Hlið-
arfæti. Systkini Ingibjargar
voru: Guðmundína, f. 18. nóv-
ember 1886, var lengst í Reykja-
vík, ógift; Gunnar, f. 9. nóvem-
ber 1888, verkam., ókvæntur;
MIG langar til að minnast Ingibjarg-
ar móðursystur minnar nokkrum orð-
um og þakka henni alla hjálpsemi
við mig og foreldra mína.
Það var alltaf svo gaman þegar
hún kom og dvaldi hjá okkur um
tíma, en það var einkum á veturna
eða á haustin, þá hjálpaði hún til við
að taka upp kartöflur og vinna í
slátri. Ég man sérstaklega eftir því
að hún kom ríðandi á jarpa hestinum
sínum að vetri til og dvaldi þá lengi
á Brúarreykjum. En það voru miklu
fleiri sem nutu hjálpsemi hennar, því
hún hafði unun af að hjálpa öðrum.
Allt hennar líf gekk út á það að láta
gott af sé leiða, til dæmis vann hún
mörg ár á heimili Árna bróður síns
í Tungu jafnframt því sem hún stund-
aði ljósmóðurstörfin. Fyrir þetta vil
ég og fjölskylda mín þakka.
Megi góður Guð leiða hana inn í
dýrðarríki sitt.
Þorsteinn Sigurðsson.
Frænka mín og góð vinkona ( ára-
tugi, Ingibjörg Helgadóttir, er látin í
hárri elli. Það eru ekki margir dagar
síðan hún lagði frá sér prjónana, langt
komin með sjötta rúmteppið á tæpum
þremur árum. Hún hélt reisn til hins
síðasta og kvaddi rólega og þjáninga-
laust eftir fárra daga veikindi.
Þorbjörg, f. 25. nóv-
ember 1890, hús-
freyja á Brúarreykj-
um í Stafholtstung-
um, gift Sigurði Þor-
steinssyni bónda;
Ragnhildur, f. 26. maí
1894, dó 9 ára; Guð-
jón, f. 12. október
1895, dó sama ár; Jó-
hannes, f. 12. desem-
ber 1898, bjó á Akra-
nesi, kvæntur Ólöfu
Magnúsdóttur. Ingi-
björg stundaði nám í
Húsmæðraskólanum
á Staðarfelli 1928-29
og í Ljósmæðraskó-
lanum 1932-33. Hún var ljósmóð-
ir í Hvalfjarðarstrandarumdæmi
1933-38 og 1939-50 en starfaði
á fæðingardeild Landspítalans
1938-39. Ingibjörg var tvo vetur
ráðskona í Reykjavík eftir að
hún hætti Ijósmóðurstörfum og
flutti þangað alfarin 1952, eftir
það vann hún í þvottahúsi Land-
spítalans til starfsloka. Útför
Ingibjargar Helgadóttur fer
fram frá Fossvogskapellu í dag.
Ingibjörg var í hópi hinna trúu
þjóna sem hugsa fyrst og fremst um
að gera skyldu sína en hirða minna
um að alheimta daglaun að kveldi.
Raunar held ég að skylduræknin
hefí stundum nálgast að vera henni
fjötur um fót. Hún var aldrei hátt
launuð um ævina, en með hagsýni
og ráðdeild eignaðist hún eigið heim-
ili, bjó það vel og veitti sér á efri
árum að endurnýja þar margt. Þegar
hún að eigin frumkvæði flutti að
heiman á Litlu-Grund lét hún heimil-
ið standa óhreyft nokkurn tíma,
ákvað síðan að koma þangað ekki
aftur en lét aðra um að selja íbúðina
og gefa mest af því sem í henni
var. Hún tók líka sjálf þá ákvörðun
síðar að flytja inn á Grund. Þar ein-
angraðist hún nokkuð, blandaði geði
við fáa en sat og pijónaði, eða las
meðan sjónin leyfði.
Það var reisn og myndarskapur
yfir Ingibjörgu. Hún var glettin og
skemmtileg í góðra vina hópi en
naut sín síður í fiölmenni. Hún var
verklagin og verkhyggin, vel að sér
til munns og handa, hjálpsöm og lét
vel hjúkrun, enda lærð á því sviði.
Fyrir alúð hennar og hjálpsemi við
mig og móður mína á hennar síðustu
árum við ég þakka svo og fyrir ótald-
ar samverustundir.
Þuríður J. Krisljánsdóttir.