Morgunblaðið - 04.10.1994, Blaðsíða 33

MORG UNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 4. OKTÓBER 1994 33
VILBORG
JÓNSDÓTTIR
+ Vilborg Jóns-
dóttir var fædd
í Reykjavík 29.
mars 1923. Hún
andaðist á Land-
spítalanum 24.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Högnason skip-
stjóri í Reylgavík,
f. 13. febrúar 1891,
d. 1. maí 1989, og
kona hans Stefanía
Vilborg Grímsdótt-
ir húsmóðir, f. 20.
ágúst 1889, d. 16.
febrúar 1942. Systkini Vilborg-
ar eru: Högni skipstjóri, f.
1921, kvæntur Arnýju Guð-
mundsdóttur húsmóður; Ragn-
hildur húsmóðir, f. 1926, gift
Sigurjóni Stefánssyni skip-
stjóra; Grímur stýrimaður, f.
1927. Ein systir dó í frum-
bernsku. 17. október 1959 gift-
ist Vilborg Sigurði Sigurjóns-
syni sjómanni, f. 5.
ágúst 1921, d. 9.
mars 1992. Hann
var sonur hjónanna
Sigurjóns Jónsson-
ar og Guðrúnar
Guðmundsdóttur
sem bjuggu lengst
af á Minni-Bæ í
Grímsnesi. Börn
Vilborgar og Sig-
urðar eru: Jón
Kristján blaðamað-
ur, f. 28. ágúst
1959, kvæntur Ár-
dísi Elísabet Sigur-
jónsdóttur sjúkra-
liða og eiga þau einn son, Guð-
jón; Siguijón skrifstofumaður,
f. 9. ágúst 1961, unnusta
Magnea Björk Magnúsdóttir
bankamaður; Steinþóra hús-
móðir, gift Svani Kristinssyni
bifvélavirkja og eiga þau tvo
syni, Sigurð og Kristin. Útför
Vilborgar fer fram frá Ás-
kirkju í dag.
ÞAÐ ER köld staðreynd að elsku
mamma er ekki með okkur lengur.
Þegar fréttin barst til eyrna okkar
að mamma væri dáin var eins og
allt væri hrifsað frá okkur, fátækt-
in var slík að ekkert var til lengur.
Yfír okkur í einni svipan hvolfdist
þvílíkt tómarúm að tímann tók að
átta sig á hvað í raun hafði verið
numið í burt frá okkur. Að sjá á
baki móður sinni er þvflíkur missir
að orð fá ekki lýst. Mamma var
okkur lífið, til hennar var hægt að
leita undir öllum kringumstæðum
til að leita ráða ög svara við ýmsum
spurningum.
Hún var okkar viskubrunnur sem
við bömin munum njóta góðs af á
lífsgöngunni. Mamma var ekki að-
eins mamma heldur einnig okkar
besti vinur. Hugur hennar til okkar
var gagnkvæmur enda hafði hún
oft á orði að við værum henni allt.
Hún sagðí líka oft að hún lifði fyr-
ir okkur, væntumþykjan í beggja
garð var með þeim hætti að ekkert
skyggði á. Samheldnin var slík, við
vissum alltaf hvort af öðru og ekk-
ert var ákveðið fyrr en við vorum
búin að ræða saman öll. Mamma
var það jákvæð kona og ráðagóð
að nálægð hennar í ýmsum málum
sem komu upp var okkur börnunum
mikill styrkur.
Mammd var einstaklega örlát
kona og var fljót að rétta fram
hjálparhönd þegar svo bar við. Hún
var einnig mikil smekkmanneskja
og lagði sig hart fram að framkoma
okkar út á við væri okkur til sóma.
Nú nýtur mömmu ekki iengur
við og ekki verður lengur hægt að
fara til hennar til að spyija ráða
og sækja styrk. Móðurstrengurinn
verður þó aldrei tekin í sundur og
munum við í huganum og þar sem
mamma mun hvíla sækja styrkinn.
Mömmu var alla tíð mikið í mun
hvernig okkur reiddi af og var hún
nösk að sjá út þegar ekki var allt
í lagi. Þegar vandamálin voru lögð
á borð var þeim umsvifalaust ýtt í
burt eftir að hafa rætt við mömmu.
Alltaf fórum við frá henni eftir að
hafa tekið utan um hana og klapp-
að á bakið full bjartsýni. Mannkost-
irnir sem mamma bjó yfir voru
þannig að nærvera við hana var
full hlýju og bjartsýni. Mamma var
hinn fullkomni sáluhjálpari sem við
fáum seint fullþakkað.
Elsku mamma átti hin síðustu
misseri við heilsubrest að stríða og
var sárt að horfa upp á vanlíðan
eins lífsglaðrar manneskju. Aldrei
minntist hún á annað en að henni
liði ágætlega, eða eins og hún sagði
sjálf: „Ég er ekkert að kvarta.“
Hún þráði ekkert heitara en að
vera með okkur áfram, lífslöngunin
var slík að hún yfirtók allt annað.
Þegar pabbi dó fyrir tveimur og
hálfu ári varð af skiljanlegum
ástæðum mikil breyting hjá
mömmu. Eftir fráfallið vorum við
ákveðin að þjappa okkur um
mömmu sem aldrei fyrr. Við nutum
þess að vera saman og öryggið sem
mömmu var sýnt með því var henni
ómetanlegt. Bamabörnin áttu stórt
rúm i hjarta hennar og fengu þau
svo sannarlega að njóta þeirrar
hlýju sem þaðan kom. Það kom
fallegt bros á mömmu þegar barna-
börnin komu í heimsókn. Þau voru
henni mikil lífsfylling og hún naut
þess að hafa þau nálægt sér. Barn-
góð var hún einstaklega og munu
þau minnast hennar með hlýjum
huga.
Á þessari kveðjustund stendur
upp úr minning um góða mömmu
sem aldrei verður tekin frá okkur.
Minningin er svo góð og sæt að
með henni verður mamma alltaf
nálægt okkur. í dag munum við
fýlgja hetjunni okkar síðasta spöl-
inn og koma henni þannig fyrir að
henni muni líða vel.
Við viljum að lokum þakka elsku
mömmu fyrir það allt sem hún
gerði fyrir okkur. Hún var okkur
allt og minninguna um hana mun-
um við varðveita og fara vel með.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu okkar ástkæru móður.
Kristján, Sigurjón og Þóra.
Við fráfall elskulegrar frænku
okkar, Vilborgar Jónsdóttur, eða
Lillu eins og hún var gjaman köll-
uð, missum við hornstein úr sam-
heldinni fjölskyldu. Vilborg fæddist
í Vesturbænum í Reykjavík og sleit
barnsskónum þar. Hún gekk í
Landakotsskóla og Kvennaskólann
í Reykjavík, þar sem hún hlaut
menntun sem nýttist alla ævi. Á
unglingsárunum missti hún móður
sína og við það axlaði Vilborg mikla
ábyrgð ásamt systkinum sínum.
Gekk fjölskyldan í gegn um erfið-
leikatímabil, sem þjappaði henni
vel saman. Við þessar aðstæður
þroskuðust góðar gáfur Vilborgar,
ráðsnilld og gott skopskyn.
Ung að árum hóf hún störf í
verslun Haraldar Árnasonar við
Austurstræti í Reykjavík, en þar
voru gerðar miklar kröfur til fal-
legrar framkomu og þjónustulund-
ar starfsfólks og hin gullna regla
höfð að leiðarljósi „að kúnninn hef-
ur alltaf rétt fyrir sér“. Við erum
þess fullviss að frænka okkar hefur
sómt sér vel innanbúðar hjá Har-
aldi Ámasyni, fingerð, lagleg, ná-
kvæm og klædd eftir nýjustu tísku
þess tíma. — Síðar söðlaði hún um
og starfaði um árabil á röntgen-
deild Landspítalans.
Vilborg stofnaði heimili sitt á
Austurbrún 37a hér í borg með
Sigurði Siguijónssyni. Þau bjuggu
þar alla tíð og eignuðust þijú börn.
Vilborg lagði mikla alúð við heim-
ili sitt og uppeldi barna sinna. Ein-
ungis tvö hús voru á milli heimila
okkar við Austurbrún og var því
MINIMINGAR
samgangur mikill og náinn. Við
minnumst þess hve gott það var
þegar hún passaði okkur þegar
foreldrar okkar brugðu sér frá um
lengri eða skemmri tíma. Á ungl-
ingsárunum gátum við leitað til
hennar með mismunandi stór
vandamál og alltaf gekk maður
hressari í bragði af fundi Lillu
frænku. Síðar komu fullorðinsárin
og alltaf var hún sama trausta
frænkan. Fyrir um það bil fimmtán
árum missti Vilborg heilsuna en
tókst með ótrúlegum vilja og þraut-
seigju að yfírstíga veikindin og
halda reisn sinni og lífsstíl.
Við vottum börnum Vilborgar
og fjölskyldum þeirra innilega sam-
úð. Við kveðjum frænku okkar með
virðingu og þökk. Megi Guð blessa
minningu Vilborgar Jónsdóttur.
Stefanía V. Sigurjónsdóttir,
Jón Sigurjónsson,
Stefán Sigurjónsson.
Laugardaginn 24. september
andaðist í Landspítalanum elskuleg
mágkona mín, Vilborg Jónsdóttir,
eftir langvarandi vanheilsu.
Að loknu barnaskólanámi stund-
aði hún nám í þijá vetur við
Kvennaskólann í Reykjavík, sem
þótti góður undirbúningur undir líf-
ið fyrir stúlkur á þeim árum. Frá
fermingu vann hún í mjólkurbúðum
á sumrin og seinna hjá Haraldi
Árnasyni, allt til ársins 1949. Á
árunum frá 1951 til 1959 starfaði
hún á röntgendeild Landspítalans.
Ég undirritaður er kvæntur
Ragnhildi, yngri systur Vilborgar
eða Lillu, eins og hún var alltaf
kölluð af fjölskyldu og vinum, og
eigum við fjögur börn. Þar sem ég
var togarasjómaður og venjulega
langdvölum að heiman gerðist það,
sem þætti undarlegt í dag, að ég
var alltaf úti á sjó þegar börnin
fæddust. Þá kom Lilla til hjálpar.
Hún fór ævinlega að skipuleggja
fríið sitt þegar hún sá að systirin
var farin að þykkna undir belti, og
allt gekk vel. Einnig gleymi ég því
ekki þegar ég var að koma úr löng-
um túrum og átti að landa í Dan-
mörku, með viðkomu í Þýskalandi
eða Englandi, þá langaði mig oft
til að taka „kellu“ mína með, svo
hún gæti keypt eitthvað á börnin
og sjálfa sig, þá kom Lilla alltaf
til hjálpar og gætti bús og barna
meðan við vorum að heiman.
Árið 1959 giftist hún Sigurði
Siguijónssyni sjómanni sem látinn
er fyrir rúmum tveimur árum. Þau
eignuðust þrú myndarleg börn, Jón
Kristján blaðamann, Siguijón skrif-
stofumann og Steinþóru húsmóður.
Um leið og ég votta bömum
hennar mína dýpstu samúð í þeirra
miklu sorg bið ég Guð að halda
sinni almáttugu verndarhendi yfir
minni kæru mágkonu.
í Guðs friði.
Signrjón Stefánsson.
Elsku móðursystir mín, Vilborg
Jónsdóttir, er dáin. Hún var búin
að vera mikið veik undanfarnar
vikur, í rauninni mikill sjúklingur
í 15 ár. Svei mér þá, ég hélt hún
Lilla, eins og hún var alltaf kölluð,
væri ódauðleg, ég hélt hún væri
undantekning, svo oft er hún búin
að standa af sér harðar veikinda-
glímur að maður hefur orðlaus ver-
ið. Mikið á ég eftir að sakna henn-
ar. Fyrir mér var hún ekki bara
besta frænka mín, heldur einnig
min besta vinkona. Hún hafði alltaf
tíma fyrir frænku sina, hvort sem
var að nóttu eða degi. Hún var
frábær hlustandi, aldrei fann ég
fyrir aldursmun, viðmótið svo
óþvingað og þægilegt, hún var svo
hlý og góð.
Lilla var afar fíngerð og falleg
kona, svo var hún alltaf svo vel til
fara, alltaf í sínu fínasta „pússi“.
En hún var heldur ekki alveg galla-
laus frekar en aðrir, því hún gat
verið bæði þver og þijósk. Þýddi
þá ekki fyrir nokkurn mann að
tjónka við hana og þá var oft sagt,
með sérstakri áherslu „hún Lilla“
og svo var brosað. Ég held í raun-
inni að þeir „eiginleikar" hafi fleytt
henni í gegnum erfiðleikana.
Fyrst man ég eftir Lillu þegar
hún bjó hjá okkur í Austurbrún 33.
Síðan man ég, þegar hún kynntist
manninum sínum, Sigurði Sigur-
jónssyni, og flutti til hans, aðeins
innar á Austurbrúnina, eða eins og
alltaf var sagt, „það ecu tvö hús á
rnilli". Lilla og Siggi eignuðust þijú
góð börn, þau Jón Kristján, Sigur-
jón og Steinþóru. Mikill samgangur
hefur alltaf verið á milli þessara
heimila.
Siggi lést í mars fýrir rúmum
tveimur árum. Það var eins og þá
færi að halla undan fæti hjá elsku
Lillu.
Ég trúi því, að við eigum eftir
að hittast aftur, hressar og kátar.
Á meðan bið ég Guð að varðveita
Lillu mína og sjá til þess, að henni
líði alltaf vel.
Bless, elsku frænka mín.
Sigrún.
Þegar haustar og lauf tijánna
fölnar og fellur til jarðar, berst
okkur andlátsfregn Vilborgar Jóns-
dóttur frænku minnar, sem lést á
Landspítalanum 24. þ.m.
Þrátt fyrir erfið veikindi nokkur
undanfarin ár og minnkandi lík-
amsþrótt, þá bárum við í fjölskyld-
unni þá von í bijósti, að við mætt-
um njóta samvista við hana lengur.
Fjölskyldan átti heima á Ránar-
götu 8, og þar ólust systkinin upp
við gott atlæti á framúrskarandi
myndar- og menningarheimili.
Lilla var snemma sett til náms
enda vel greind og að loknu námi
í Landakotsskóla fór hún til náms
í Kvennaskólanum.
Að námi loknu gerðist hún af-
geiðsludama í herradeild verslunar
Haraldar Ámasonar í Austur-
stræti, sem var ein besta og virt-
asta verslun bæjarins. Margir eldri
Reykvíkingar minnast óefað þess-
arar elskulegu og glæsilegu stúlku
við störf í versluninni, fús til að
greiða hvers manns götu. Seinna
starfaði Lilla um árabil á Röntgen-
deild Landspítalans, vel látin af
samstarfsfólki og sjúklingum.
Mikill samgangur var á milli
heimila okkar Lillu frænku. Faðir
minn hafði verið stýrimaður á tog-
urum sem faðir hennar, Jón Högna-
son, stjórnaði og á heimili Jóns
kynntist hann móður minni, Stein-
þóru, sem var þá komin til bæjar-
ins austan úr Mýrdal, úr foreldra-
húsum á Nikhól, og hafði ráðið sig
í vist til Vilborgar systur sinnar.
Heimilið á Ránargötunni var eins
og áður segir mikið menningar-
heimili og þegar litið er til baka,
hlýnar mér um hjartarætur, er ég
minnist jólaboðanna og þegar safn-
ast var saman á hátíðum á árunum
fyrir seinni heimsstyijöldina. Hús-
bóndinn virðulegur, húsmóðirin hlý
og geislaði af gleði og bömin
skemmtileg. Feður okkar voru þá
+ Guðmundur Magnússon
fæddist í Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu 10. desember 1921.
Hami lést á heimili sínu á Rauf-
arhöfn 9. september síðastliðinn
og fór útFör hans fram frá Rauf-
aihafnarkirkju 17. september.
HANN Mundi í Mundahúsi, eins
og við kölluðum hann alltaf, er
farinn yfir móðuna miklu, hann var
góður nágranni og hans fjölskylda.
Það var mikill og góður samgangur
á milli þeirra og mæðgnanna í
Bergholti, en sérstaklega var hann
góður við Svennu, dóttur mína, og
reyndist henni sem besti faðir á
uppeldisárum hennar. Kristján,
sonur hans, og Svenna voru góðir
vinir og léku sér alltaf saman í
æsku. Oft heyrðust hávær mót-
mæli þegar bræður mínir voru að
sækja Svennu í Mundahúsið, því
hún vildi ekki fara heim, það var
svo gaman að vera í Mundahúsi
hjá Munda, Jonnu, Sævari, Binnu
og Stjána.
fengsælir togaraskipstjórar og á
milli þeirra ríkti gagnkvæmt traust
og vinátta.
Það var ævintýri líkast að alast
upp í Vesturbænum á þessum tíma,
með bryggjurnar, slippinn, höfnina
og hafið svo til við bæjardyrnar.
Æskuárin liðu því fljótt í áhyggju-
leysi hjá góðum foreldrum.
En á skammri stund skipast veð-
ur i lofti og skyndilega dró ský
fyrir sólu. Kristján Grímsson lækn-
ir, móðurbróðir okkar, nýkominn
frá framhaldsnámi og starfi við
skurðlækningar á sjúkrahúsum í
Danmörku og Austurríki, og miklar
vonir voru bundnar við, lést sumar-
ið 1940 aðeins fertugur að aldri.
Ég minnist þess, að okkur börnun-
um þótti allt breytast og ekkert
verða eins og áður eftir að Kristján
dó. Nú var heimsstyijöldin skollin
á og rúmu ári síðar, 2. desember
1941, fórst faðir minn, Guðjón
Guðmundsson, ásamt allri áhöfn,
25 manns, með togaranum Sviða
GK 7 frá Hafnarfirði, þar sem hann
var skipstjóri. Ári síðar kom þriðja
áfallið, er Vilborg móðir frænku
minnar lést eftir erfið veikindi.
Bæði faðir minn og Vilborg voru
liðlega fertug er þau féllu frá.
I einni svipan var allt breytt,
alvara lífsins var tekin við, æskuár-
in og áhyggjuleysið að baki, þótt
við frændsystkinin værum næstum
börn að aldri, rétt um og innan við
fermingu.
En þá sýndu systkinin á Ránar-
götunni og faðir þcirra hvern mann
þau höfðu að geyma. Með dugnaði
og fórnfýsi tókst þeim að halda
heimiíinu saman og gott betur en
það, því þau komu einnig okkur til
hjálpar og reyndust móður minni
og okkur bræði-um einstaklega vel.
Ég minnist margi-a heimsókna Lillu
og Öddu frænku á Bárugötu 35 á
þessum erfiðu tímum. þegar allt var
reynt til að brosa í gegnum tárin.
Fyrir þetta er nú af alhug þakkað.
Lilla giftist 17: október 1959
Sigurði Siguijónssyni, sjómanni,
miklum dugnaðar og ágætismanni.
Sigurður var fæddur að Minni-Bæ
í Grímsnesi 5. ágúst 1921. Þau
eignuðust þijú börn, tvo drengi og
eina stúlku, allt myndar- og dugn-
aðarfólk.
Sigurður lét sér annt um fjöl-
skyldu sína og þau Lilla frænka
bjuggu sér fallegt og hlýlegt heim-
ili méð börnum sínum á Áusturbrún
37a.
Sigurður lést 9. mars 1992 og
varð það Lillu frænku mikið áfall,
svo mjög sem hann hafði stutt
hana og hlúð að henni í veikindum
hennár.
Við heima í Bjarmalandi 3, send-
um öllum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu þína, elsku
frænka mín.
Eyjólfur Guðjónsson.
Mundahúsið var eins og hennar
annað heimili, það voru ekki fáar
ferðirnar sem Stjáni og Svenna
eyddu í skúrnum hjá Munda þar
sem hann bæði verkaði hákarl og
gerði að fiski og þar lærði Svenna
að borða hákarl. Það var ekki
ósjaldan eftir róður sem Mundi og
Sævar bönkuðu uppá í Bergholti
og færðu okkur fisk í soðið, sem
alltaf var vel þegið, þar sem Mundi
taldi vanta karlmann í kotið.
Mundi var mikill og duglegur
sjómaður og alltaf tilbúinn að
hjálpa þegar leitað var til hans,
því Munda féll sjaldan verk úr
hendi og hann gat sjaldan iðjulaus
verið.
Mæðgurnar í Bergholti sjá eftir
góðun, hjálpsömum nágranna og
vini. Við vitum að missir fjölskyld-
unnar er mikill og við biðjum algóð-
an guð að varðveita og styrkja íjöl-
skyldu hans og aldraða móður í
erfiðleikum.
Sigríður, Gerður og
Sveinbjörg í Bergholti.
GUÐMUNDUR
MAGNÚSSON
í
I
(
i

rl
V
1
f
V
I
I
1