Morgunblaðið - 23.02.1997, Qupperneq 8

8 B SUNNUDAGUR 23. FEBRÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Bjami Fel er meðal þekktustu
sjónvarpsmanna landsins eftir að hafa fiutt
áhorfendum íþróttafréttir í rúm 25 ár.
Enska knattspyman hefur verið hugðarefni
Bjama í sjónvarpinu en framundan em
breytingar á skipan enska boltans sem
næsta haust flyst yfír á Stöð 2. Fyrir nokkm
fagnaði Bjami líka sextugsafmæli sínu svo
að það var ærið tilefni fyrir Magnús Orra
Schram að hitta hann að máli.
Bjarni var áður fyrr vel
þekktur sem knatt-
spymumaður í sigur-
sælu liði KR á 6. og 7.
áratugnum. Lék Bjami í meistara-
flokki KR 1956 - 1968 og á þess-
um tólf árum urðu KR-ingar fimm
sinnum íslandsmeistarar og sjö
skipti Bikarmeistarar. „KR bar á
þessum árum höfuð og herðar yfír
önnur knattspymufélög á íslandi.
Þama voru snillingar innan um og
svo menn eins og ég sem þurftu
að hafa mikið fyrir hlutunum.
Ég hafði snemma álpast í stöðu
vinstri bakvarðar og uppgötvaði
það síðar að sá leikmaður þurfti
að geta spyrnt með báðum fótum
en ég gat varla meira en rétt stað-
ið í þann vinstri. Þá tók ég það
upp hjá sjálfum mér að æfa hann
upp, fór einn útá Melavöll og spark-
aði þar látlaust í stóra tréhurð.
Síðar heyrði ég að Stanley Matt-
hews, enski snillingurinn, hefði æft
sig með tennisbolta, svo ég varð
mér úti um tennisbolta og fór að
sparka með honum. Mörg ár æfði
ég þrisvar á dag, klukkan sjö á
morgnana, íjögur á daginn og svo
með liðinu um sjöleytið.
Tvö mörk á ferlinum
Ég náði því á endanum að verða
hittnari með vinstri fætinum og
gat nú notað hann í annað en að
hlaupa. Samt þótti ég ekkert sér-
stakur knattspyrnumaður og skor-
aði til að mynda einungis tvö
mörk á ferlinum. Síðara markið
var með þeim hætti að ég hálfveg-
is hljóp með boltann á maganum
framhjá markverði Fram og inní
markið. Þegar ég sneri við og
bauðst til að fagna félögunum,
heyrði ég markvörð Fram muldra
við sjálfan sig: „Ég vissi að ég
hefði átt að hætta í fyrra.!“
Þá er það minnistætt þegar KR
lék gegn þýsku úrvalsliði 1960 og
fengum við herfilega útreið. Dag-
inn eftir skellti Alþýðublaðið upp
fjögurra dálka mynd af mér og
Uwe Seeler, einum helsta leik-
manni Þjóðveija og sagði í texta
myndar: „Hér má sjá Bjarna Felix-
son og hinn snjalla Uwe Seeler“.
Þetta þótti mér vitlaust orðað.“
Knattspyrnufélag Reykjavíkur
var á þessum árum brautryðjandi
í mörgu sem viðkom knattspyrnu.
KR var fyrst liða til að keppa í
Evrópukeppninni árið 1964 og lék
gegn ensku meisturunum í Liver-
pool. „Leikurinn á Anfíeld er einn
af minnisstæðustu atburðunum
frá ferlinum. Þar lékum við fyrir
framan 42 þúsund áhorfendur sem
röðuðu sér þétt upp við leikvöllinn.
Þá var þetta fyrsti leikur íslend-
inga í flóðljósum og viðbrigðin því
mikil fyrir leikmenn okkar sem
vanir voru að leika á Melavellinum.
Við vorum einnig í fararbroddi
á öðrum sviðum en leituðum
snemma á náðir vísindanna við
undirbúning en strax uppúr ára-
mótum héldum við til Benedikts
Jakobssonar íþróttakennara Há-
skólans í sérstakar leikfímiæfing-
ar. Hjá honum æfðum við þrek
að nútímahætti en Benedikt var
mjög fróður og fylgdist vel með
hvað var að gerast úti í heimi.“
Þrír bræður í landsliðinu
í liði KR á þessum árum voru
meðal annarra bræður Bjarna;
Hörður og Gunnar, og léku allir
bræðurnir þrír saman í landsliði í
tveimur landsleikjum gegn Eng-
lendingum árið 1963. „Við vorum
hjátrúarfullir og það þótti nauð-
synlegt að mamma eldaði okkar
uppháldsrétt fyrir hvern leik. Hins
vegar átti hver sinn eftirlætisrétt
og því þurfti mamma oft að elda
þríréttað. Svo fórum við aldrei út
úr húsi fyrr en hún hafði óskað
okkur góðs gengis.“
Bræðumir ólust upp í vestur-
bænum og bjuggu á horni Bræðra-
borgarstígs og Ránargötu þar sem
foreldrar þeirra, Felix Pétursson,
bókari Hamars, og Ágústa Bjarna-
dóttir, leigðu íbúðarkytru, tvö her-
bergi og eldhús. „Þar uxum við
úr grasi í nægjusemi og samheldni
fátækra Reykvíkinga. Margir urðu
svo ríkir í stríðinu en það fór fram-
hjá okkur þarna í gamla vestur-
bænum.
Mín helsta minning úr stríðinu
er þegar við guttamir nýttum
tækifærið og stálum appelsínum
og eplum af herflutningabílunum.
Á leið sinni frá höfninni og suður
á Haga í birgðageymsluna, þurftu
þeir að fara fyrir þröngt hornið á
Bræðraborgarstíg og Vesturgötu
og síðan upp brekkuna. Þá var
tilvalið að næla sér í ávexti.
Ég hóf snemma að stunda íþrótt-
ir og fyrst um sinn æfði ég hlaup
en pabbi hafði verið meðal fyrstu
víðavangshlaupara KR. Það var svo
eitt sinn að ég hélt uppá Grímsstað-
arholt að sækja vin minn sem var
á knattspymuæfingu hjá KR undir
stjóm Óla B. Jónssonar, en við fé-
lagamir ætluðum í bíó saman. Óla
vantaði mann í vinstri bakvörðinn
og ég fór á æfingu. Eftir æfíngu
bauð Óli mér að spila með næsta
sunnudag í Reykjavíkurmóti. Þann-
ig hófst knattspymuferillinn og
ætíð var ég í bakverðinum.“
Snemma fékk Bjarni viðumefn-
ið „Rauða ljónið“ sem hefur fylgt
honum alla tíð síðan. Nafnið er
tilkomið vegna háralits Bjama og
þá þótti hann hafa vasklega fram-
göngu á knattspyrnuvellinum.
„Félagar mínir innsigluðu síðar
nafngiftina með því að gefa mér