Morgunblaðið - 11.05.1997, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 11. MAÍ 1997
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
LILJA TRYGGVADÓTTIR,
Álfhólsvegi 64,
Kópavogi,
sem lést 7. maí sl., verður jarðsungin frá Kópa-
vogskirkju miðvikudaginn 14. maí kl. 13.30.
Valdimar Jónsson,
Jónas Valdimarsson, Rósa Viggósdóttir,
Bjarni Valdimarsson, Eva Strizova,
Ragnheiður Valdimarsdóttir, Níels S. Olgeirsson,
Valdimar Jónasson, Kristfn Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir okkar,
RANNVEIG HELGADÓTTIR,
Óðinsgötu 2,
Reykjavík,
sem lést á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykja-
víkur hinn 1. maí síðastliðinn, verður jarðsung-
in frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn
12. maíkl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristfn Sveinbjörnsdóttir,
Úlfar Sveinbjörnsson,
Helgi Sveinbjörnsson.
+
Ástkær móðir mín, amma og langamma,
SVAVA S. SVEINSDÓTTIR,
Dunhaga 15,
Reykjavík,
lést á Landakotsspítala uppstigningardag 8.
maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ingunn Þórðardóttir,
Svava Þóra Þórðardóttir,
Ingunn Guðrún Einarsdóttir,
Þórður Einarsson,
Helgi Einarsson.
+
Okkar ástkæri
INGVAR SIGURBJÖRNSSON,
Lækjargötu 34d,
Hafnarflrðl,
lést á Landspítalanum 8. maí síðastliðinn.
Kveðjuathöfn fer fram í Dómkirkjunni þann
15. maí kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á Krabbameinsfélag íslands.
Katrfn Hermannsdóttir, Sigurbjörn Ingvarsson,
Hjördís Ingvarsdóttir, Gústav Alfreðsson,
afabörn, tengdaforeldrar og systkini.
+
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
MAGNÚSAR B. E. NORÐDAHL
bifreiðastjóra
frá Hólmi,
Fellsmúia 22,
Reykjavík,
sem andaðist 5. maí sl., verður gerð frá Foss-
vogskirkju þriðjudaginn 13. maí og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Guðrún
Hreggviður Norðdahl,
Svala Norðdahl,
Hrönn Norðdahl,
Magnús M. Norðdahl,
Örn Norðdahl,
Kolbrún Norðdahl,
Hrafn Norðdahl,
barnabörn og
Norðdahl,
Svava H. Guðmundsdóttir,
Jónas Hallsson,
Elís R. Víglundsson,
Elín Jónasdóttir,
Elísabet Þorgeirsdóttir,
Brynjólfur Samúelsson,
Herdís Hubner,
barnabarnabörn.
MARGRÉT
ANDRÉSDÓTTIR
+ Margrét Andrésdóttir
fæddist á Stokkseyri 8. maí
1914. Hún lést á heimili sínu
hinn 20. mars síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru Andrés
Ingimundarson og Jónína
Jónsdóttir. Hún átti sex systk-
ini og eru þau öll látin nema
Lóa Andrésdóttir, sem býr á
Stokkseyri.
Útför Margrétar fór fram
frá Stokkseyrarkirkju 5. apríl.
Margrét Andrésdóttir átti sex
systkini og eru þau öll látin nema
Lóa Andrésdóttir sem býr á
Stokkseyri. Því miður komst ég
ekki til að fylgja Margréti en vil
bæta fyrir með þessum fátæklegu
orðum.
Foreldrar mínir reistu árið 1967
lítið hús á sumarbústaðarlóð gegnt
Hellukoti á Stokkseyri. Smám
saman stækkaði húsið með tilheyr-
andi skjólveggjum og svo var
ákvörðun tekin um að byggja al-
vöru sumarhús og vorum við þá
orðin nokkurs konar Stokkseyring-
ar. Tíminn líður afar fljótt. Það eru
komin þijátíu ár síðan við fórum
með fyrstu spýtumar austur og
einnig er vináttan við systumar í
Hellukoti og þeirra ætt orðin þrjá-
tíu ára. Alltaf fannst manni allt
vera eins í Hellukoti, gestrisni og
einlægni réðu þar alltaf nkjum.
Vinir vina sinna og einlægir íslend-
ingar á allan hátt.
Ég hlustaði stundum á þætti
Hermanns Ragnars Stefánssonar
í útvarpinu og aldrei brást það að
þar væri leikin kveðja til eða lag
fyrir systumar í Hellukoti. Her-
mann var þeirra aðalvinur á öldum
Ijósvakans enda eru það menn eins
og Hermann sem vinna ómælt
gagn við að viðhalda íslenzkum
hefðum og festu við þáttagerð.
Hann og aðrir hans líkar leika þá
tónlist sem hinn venjulegi maður
vill og talar þannig mál að venju-
legt fólk skilur. Hafi hann þökk
fyrir.
Þau skipti sem ég kom með
börn mín og fjölskyldu í Hellukot
var alltaf tekið á móti með minnst
sjö tegundum af meðlæti enda
rammíslenzkur siður. Júlía, þriggja
+ Jóhanna Björg Sigurðar-
dóttir fæddist í Rauðseyj-
um á Breiðafirði 10. nóvember
1931. Hún lést í Landspítalan-
um 18. apríl síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Skál-
holtskirkju 26. aprfl.
Kær skólasystir er látin. Hvern
hefði órað fyrir því að hún Björg,
svona stór og sterk og full af lífs-
þrótti, kveddi fyrst af 12 nemend-
um, sem hófu nám í Ljósmæðra-
skóla íslands hinn 1. október 1954.
Við bjuggum í heimavist, tvær
í hverju herbergi. Björg og Unnur
E. á nr. 2, við hliðina á okkur Vil-
borgu. Við skólasystumar höfðum
stundum orð á því að talsverður
hávaði kæmi oft frá nr. 2. Eða eins
og kom fram í skóladrápu „svo
húsið nærri skylfi", en þá var Unn-
ur að hlæja að einhverju sem Björg
var að segja henni. Við höfðum oft
gaman af þessu, ekki síst þar sem
þær bjuggu við hliðina á íbúð yfir-
ljósmóður, en hún var við inngang
heimavistarinnar.
Reyndar veit eg að hávaðinn var
oft meiri annarsstaðar en við vild-
um nú hafa þetta svona og þar
með fengu þær þennan hávaða-
stimpil á sig og oft höfum við skóla-
systur skemmt okkur við þær minn-
ingar og fleira gott, sem gerðist í
skólanum okkar.
ára dóttir mín, fór einu sinni með
mér í Hellukot til þeirra systra og
eftir það talaði hún mikið um
Margréti, sem átti kerruna með
öllum dúkkunum og spurði mig oft
af hverju svona margar dúkkur
væru í einni kerru. Þær systur
voru ákaflega barngóðar og miklir
vinir vina sinna og höfðu nákvæmt
bókhald yfir alla helztu afmælis-
og tyllidaga. Aldrei brást að hringt
væri heim á afmælisdögum og
hafi þær þökk fyrir þá hugulsemi.
Það er Guði sé lof enn til venjulegt
fólk á íslandi, sem umgengst með
venjulegum hætti og talar þannig
tungu og umgengnismál sem
venjulegt fólk skilur. Nóg er af
GSM-síma verðbréfapappírsljónum
sem æða um landsbyggðina á
kaupleigubifreiðum með fijáls-
hyggjuna í rassvasanum. Því hrað-
ar sem þessir menn og konur aka
um lífið því fljótar þurrkast hin
íslenzka þjóðemisvitund þeirra út.
Heill sé góðu fólki og jarð-
bundnu og kann ég Margréti beztu
þakkir fyrir að hafa ekki hvikað
frá umhverfi sínu og vottum við
Jóhanna, Júlía, Ragna, Villi og
Hanna, Lóu og öllum ættingjum
og öðrum hlutaðeigandi okkar inni-
legustu hluttekningu við fráfall
Margrétar Andrésdóttur.
Friðrik Ásmundsson
Brekkan.
Mig langar til að setja þessar
fátæklegu línur á blað og minnast
hennar Margrétar Andrésdóttur,
en hún lést hinn 20. fyrra mánað-
ar. Þar með er horfinn síðasti teng-
iliðurinn við eldri kynslóðina á
bernskuheimili mínu.
í bemskuminningunni skipar
hún Margrét stóran sess og góðan.
Og það er vissulega bjart yfir
henni. Heimilið í Móhúsum á
Stokkseyri var fjölmennt að
minnsta kosti á nútíma mæli-
kvarða, því auk okkar systkinanna
þriggja og foreldra okkar, voru þar
í heimili Þórdís Bjarnadóttir, móðu-
ramma okkar, og Magga Jún og
Magga And, eins og við kölluðum
þær gjarna til aðgreiningar nöfn-
urnar, Margréti Júníusdóttur,
ijómabússtýru og Margréti Andr-
Við vorum nokkrar sem hófum
strax ljósmóðurstörf á fæðingar-
deildinni og var Björg ein af þeim.
Björg starfaði þar síðan til ársins
1958, en það ár fæddist elsti sonur-
inn Gunnar. Tók ég á móti honum
og var hans fyrsta heimili hjá okkur
á Flókagötu 5 í Reykjavík, en þar
höfðum við Björg ásamt Ásu frænku
minni búið frá því vorið 1956. Var
það góð sambúð og einungis góðar
minningar frá þessum árum.
Skömmu síðar fór ég utan til
frekara náms og þegar ég kom
aftur heim var Björg flutt í Gnjúp-
veijahreppinn og þar fann hún
gæfuna í lífinu. Þar eignaðist hún
góðan mann og fímm börn svo að
alls urðu börnin sex, myndarlegur
og vel gerður hópur. Það má því
með sanni segja að það er stórt
dagsverkið hennar Bjargar.
Eg varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að taka á móti öðru hveiju barni
hjá Björgu. Við hefðum báðar viljað
að ég yrði Ijósan þeirra allra, en af
ýmsum ástæðum gat það ekki orðið.
Björg var góð ljósmóðir og vel
fær í starfi og var mjög ánægju-
legt að starfa með henni á fæð-
ingardeildinni. Einnig veit ég að
hún var hvött af yfirmönnum til
frekara náms. En lífið kallaði og
ný störf í hennar nýju heimasveit.
Þar vann hún að ýmsum framfara-
málum og seinna er börnin stækk-
ésdóttur. Hún kom ung á heimilið
sem vinnukona og var þar viðloð-
andi síðan meðan við bjuggum í
Móhúsum, en þaðan fluttum við
haustið 1960. Magga gekk í öll
útiverk og það munaði aldeilis um
hana. Hún var burðamanneskja
mikil og dugleg með afbrigðum,
karlmannsígildi að því er sagt var
og afar verklagin. Én hún var líka
félagi okkar systkinanna og vænt-
umþykja hennar og kærleikur í
okkar garð leyndi sér aldrei. Glað-
vær var hún og gat verið stríðin
og hafði oft gaman af uppátækjum
okkar. En hún var líka afar vönd
að virðingu sinni. Hún hafði mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og fór ekkert í launkofa
með þær. Það var borin von að
ætla að hafa áhrif á það. Hreinlynd
var hún og.bænrækin og hafði
yndi af því að sækja kirkju og hlýða
messu og lestur Passíusálmanna í
útvarpinu. Ég held að blótsyrði
hafi aldrei hrokkið af vörum henn-
ar Möggu, jafnvel þótt við systkin-
in reyndum með ýmsu móti að leiða
hana í þá gildru.
Magga var mikill dýravinur, all-
ir málleysingar áttu í henni
tryggðavin og bandamann. Ég
gleymi aldrei hvernig hún kjassaði
kýmar við mjaltir og talaði við
þær. Einu sinni sá ég hagamús í
fjósinu. Það stirndi á svört augun
í skímunni af olíulampanum. Ég
greip stein og ætlaði að henda í
hana, en Magga kom í veg fyrir
það: „Leyfðu henni að lifa,“ bað
hún svo blíðlega, „sjáðu hvað hún
er fallega hvít á bringunni.“
Hún Magga var fádæma trygg-
lynd manneskja. Og engan hef ég
vitað minnugri á merkisdaga í lífi
vina sinna en hana, nema vera
skyldi hana Lóu, systur hennar.
Þær voru samstilltar í því sem
öðm. Ekki leið sá afmælisdagur
að þær hringdu ekki og ámuðu
heilla, og það átti ekki bara við
um afmæli þeirra sem lifa heldur
og þeirra ástvina sem á undan era
gengnir. Það hefur verið dýrmætur
þáttur í lífi okkar allra, kveðjurnar
hlýju úr Hellukoti og fyrirbænirn-
ar.
„Margs er að minnast, margt
er hér að þakka ...“ Ég bið góðan
Guð að geyma hana Margréti
Andrésdóttur og þau öll sem hún
unni, lífs og liðin.
Kristín Guðjónsdóttir.
uðu vann hún talsvert utan heimil-
isins o g þá fyrst og fremst að hjúkr-
unar- og líknarstörfum.
Hinn 22. janúar sl. áttum við
Björg, ásamt tveimur öðrum skóla-
systram, góða stund á heimili mínu.
Það var okkur dýrmæt viðbót í
safn minninganna. Rabbað um
gamla daga og nýja, hlegið og gert
að gamni sínu. Veikindi komu ekki
þar við sögu, enda Björg ekki gef-
in fyrir að vorkenna sér. Það varð
líka svo í hennar erfiðu og ströngu
veikindum að hún var eins oft gef-
andinn sem og þiggjandinn, það
bæði reyndi ég en þá ekki síður
hún Unnur Einarsdóttur, skólasyst-
ir okkar, sem reyndist Björgu alveg
einstök vinkona og hjálparhella
þessa erfiðu veikindagöngu.
Vegna slæmrar flensu gat ég
ekki verið við útför Bjargar og
þótti mér það einkar leitt en sú er
von mín að hlýjar hugsanir mínar
hafi einhvers staðar náð til hennar.
Við skólastystur Bjargar, Ása
frænka mín og Máni þökkum henni
góða samfylgd og sendum fjöl-
skyldunni_ okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Ég kveð kæra vinkonu og
skólasystur með vísu sem hún
skrifaði í minningabók mína úr
LMSÍ.
Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Guð blessi minningu Jóhönnu
Bjargar.
Kristín Ingibjörg Tómasdóttir.
JÓHANNA BJÖRG
SIG URÐARDÓTTIR