Morgunblaðið - 11.05.1997, Qupperneq 36

36 SUNNUDAGUR 11. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JENSÍNA MARÍA
KARLSDÓTTIR
+ Jensína María
Karlsdóttir
fæddist á Eskifirði
19. maí 1915. Hún
lést á sjúkradeild
Hulduhlíðar á Eski-
firði 7. apríl síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Eskifjarðarkirkju
12. apríl.
Þér kæra sendi kveðju,
með kvöldstjöminni blá
Þessa fallegu hend-
ingu og lag söng og
spilaði pabbi þinn oft á orgelið í
beste stuen. Og þú söngst oft með
þinni fallegu söngrödd. Ég sat oft
og hlustaði og felldi tár af hrifn-
ingu. En nú felli ég tár yfir fráfalli
þínu.
Ekki flaug það að mér í júní í
fyrra að það yrðu okkar síðustu
samfundir. Er þú komst frá Noregi
frá því að vera í brúðkaupi Garðars
elskulegs dóttursonar þíns. Og ég
var stödd fyrir sunnan til að vera
við brúðkaup elskulegrar sonardótt-
ur minnar, Þórunnar Ýrar. Jónína
dóttir þín kom snemma dags til að
sækja mig til að við gætum hist.
Þú komst kvöldið áður og við vorum
saman heilan dag
ásamt Öllu systur
þinni. Mér fannst þér
eitthvað brugðið. Þú
sagðir að það gengi
ekkert að þér. Tveimur
eða þremur dögum síð-
ar varst þú skorin upp
við krabbameini, og
talið var að aðgerðin
hefði tekist mjög vel. í
mars veiktist þú aftur
og við ekkert varð ráð-
ið. En alltaf varstu
dugleg og bjartsýn. í
samtölum við mig oft
í vetur sagðist þú vera
frísk og ekki muna eftir að þú hefð-
ir verið eitthvað veik.
Það var ánægjulegt að þér tókst
að vera við fermingu yngsta barna-
barns þíns. Jónína kom með sinn
dreng og fjölskyldu að sunnan. Og
saman voru þeir fermdir Garðar
Svavarsson og Sturla Helgason í
kirkjunni heima á páskum. Garðar
kom rneð sína fjölskyldu frá Nor-
egi. Ég veit að þú hefur leikið á
als oddi að geta verið með alla þína
fjölskyldu á þessum hátíðisdegi, þó
sárveik værir.
Við ætluðum svo sannarlega að
hittast í sumar. Edda Dóra ætlaði
að koma með þig til mín. Þegar
ANDRÉS
BLOMSTERBERG
+ Andrés Ástvaldur Magnús
Guðmundur Blomsterberg,
vélvirki, fæddist í Reykjavík 25.
júní 1918. Hann lést á heimili
sínu, Björtuhlíð 11, Mosfellsbæ,
16. apríl síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá Lágafells-
kirkju 25. apríl.
Föstudaginn 25. apríl var pabbi
borinn til grafar.
Okkur langar að kveðja hann
með nokkrum orðum. Móðir hans,
Ásta Þóra, lést úr spönsku veik-
inni, þegar hann var aðeins nokk-
urra mánaða gamall, og var honum
komið í fóstur ásamt Bjarna bróður
sínum, hjá Ingibjörgu Guðmunds-
dóttur ömmu sinni og Jóni Bjarna-
syni móðurbróður sínum.
Átta ára gamall var hann sendur
í sveit, að Bergholti í Melasveit. Það
tímabil vildi hann lítið tala um, og
helst láta hlaupa yfir þann tíma,
þegar rætt var um liðna tíð.
Hann lauk barna- og gagnfræða-
skóla, eins og títt var á þessum
tíma, og tuttugu og eins árs gam-
all hóf hann nám í járnsmíði, hjá
Árna Gunnlaugssyni, og var þá lið-
ur í náminu að læra eldsmíði, sem
hann varð mjög laginn við, og gam-
an að fylgjast með honum hamra
rautt járnið.
Hann var mjög duglegur við alla
vinnu og eftirsóttur starfsmaður.
Honum var oft falið að smíða eitt-
hvað sem erfiðlega hafði gengið að
hanna, svo þegar hann hafði smíðað
hlutinn voru fræðingarnir látnir
teikna hann.
Þegar starfsheitið ,járnsmiður“
var lagt niður, tók hann próf í vél-
virkjun og hafði vélvirkjameistara-
réttindi.
Hann stundaði ýmis störf um
ævina. Með iðnnáminu stundaði
hann leigubílaakstur, svo tók hann
einn og einn túr á togara eða fragt-
skipi, vann í vélsmiðjunni Héðni í
mörg ár, hjá ÍSAL í Straumsvík, í
stálveri og víðar. Auk þess byggði
hann atvinnuhúsnæði á Ártúns-
höfðanum, þar sem hann stundaði
sjálfstæðan rekstur með vélsmiðju.
Hann var sérlega greiðvikinn, og
alltaf gátu félagar og vinir leitað
aðstoðar hjá honum. Pabbi hafði í
gegnum tíðina lent í ýmsum ævin-
týrum og svaðilförum, bæði við
vinnu og leik, og var það einn þátt-
ur í lífi hans sem aldrei breyttist.
Hann var ævintýramaður inn við
hjarta.
Þótt hann yrði eldri með hverju
árinu sem leið, þá var hugurinn allt-
af jafn ungur, hann vildi hafa sem
mest gaman af lífínu og hann hafði
átt marga báta í gegnum tíðina og
hafði mjög gaman af siglingum.
Síðastliðið haust byrjaði hann að
gera upp bát, sem hann ætlaði að
sigla á í sumar, en veikindi hans
komu í veg fyrir það.
Elsku pabbi, vonandi færð þú
þinn eigin bát í því lífí sem nú tek-
ur við hjá þér, og þú tekur þá frá
pláss fyrir mömmu og okkur hin,
og siglir okkur í örugga höfn.
Kveðja,
Axel, Jón og Ingibjörg.
Föstudaginn 25. apríl var til
hinstu hvílu borinn tengdafaðir
minn, Andrés Blomsterberg.
Mig langar að minnast hans í
fáum orðum.
Ég kynntist honum fyrir röskum
fimm árum, þegar ég og Jón, sonur
hans, vorum að byija að vera sam-
an. Strax frá þeirri stundu tók hann
mér sem einni af fjölskyldunni.
Hann átti engan sinn líka, var allt-
af að sýsla eitthvað og hann var
maður sem þoldi ekki aðgerðar-
leysi. Löngum stundum varði hann
í bílskúrnum sínum við eitthvert
dútl og vann fyrir syni sína í íhlaup-
um þótt hann væri kominn á aldur.
Hann hafði skemmtilega kímnigáfu
og gat alltaf fengið mig til að hlæja,
þótt mér væri hann ek.ki í huga þá
stundina. Hann var glettinn og haf-
sjór af sögum frá því í gamla daga.
Hann gat líka verið alvörugefmn,
en hlýr var hann, og alltaf við mig.
Ef mig vantaði eitthvað, þá stóð
ekki á því, heldur var rokið af stað
og hlutunum kippt í lag. Þegar ég
og Jón eignuðumst fyrstu dóttur
okkar, kom hann með stærsta blóm-
vöndinn, og þegar bíllinn bilaði, var
hann kominn ofan í húddið á honum
til að vita hvort hann gæti ekki
lagað fyrir mig. Eitt sumar var ég
bíllaus og þá sótti hann mig í vinn-
una nánast á hverjum degi, og iðu-
lega var hann kominn of snemma,
til að verða örugglega ekki of seinn.
Þá röbbuðum við oft um heima og
geima, frá vinnu og heim.
ég var átta ára byggði faðir minn
hús úti á Hlíðarenda. Það hljóp
heldur betur á snærið hjá mér, þar
sem ég var einbirni, að kynnast
ykkur jafnöldrum mínum, þér,
Hrefnu Jenssen og Maju Clausen.
Við urðum samstundis algerar
samlokur, vorum öllum stundum
saman. Og allar fjórar samferða í
og úr skóla. Byggðum okkur bú í
lautum við læki og fengum ýmis-
legt lánað hver hjá annarri og tínd-
um ber og blóm í brekkunum. Við
nutum frelsis í náttúrinni við fjörð-
inn fagra, hvort sem hann var
spegilsléttur í sólskini eða á kvöld-
in í mánaskini og með tindrandi
stjörnum.
Ég minnist fjögurra norskra fjöl-
skyldna, sem héldu hópinn og
töluðu saman á sínu máli. Þá komst
maður að því að heimurinn var
stærri og meiri en bara Eskifjörð-
ur. Allar þessar fjölskyldur byggðu
yfir sig stór hús, sem enn eru bæjar-
prýði. Allt þetta fólk var eins og
ein stór fjölskylda en þau töluðu
eingöngu norsku. Og ég sem alltaf
var að sniglast með þér fannst þetta
vera svo framandi en skemmtilegt
fólk. Mér fannst svo margt öðruvísi
hjá öðrum en ég hafði vanist. Mat-
urinn hjá mömmu þinni fannst mér
betri, norsku fiskibollurnar, rúg-
sigtimélsbrauðið og norska slátrið.
En svo fannst þér aftur maturinn
hjá mömmu minni betri.
Þegar við stálpuðumst fórum við
stelpurnar að vera með í sauma-
klúbb með þeim Ellu og Mörthu
Clausen og Mússí Figved og í sam-
Svo í síðastliðnum ágúst eignuð-
umst við Jón aðra stúlku, sem varð
augasteinn afa síns, þó þótti honum
jafnvænt um öll bömin. Hann mátti
bara ekki af henni sjá og gat setið
með hana í fanginu löngum stund-
um og kallaði hana aldrei neitt
annað en engilinn sinn og það var
ljúft að sjá hversu innilegt samband
hafði myndast á milli þeirra.
Svo tók degi að halla, og vetur-
inn gekk í garð. Veikindin fóru að
segja til sín og hann var mest heima
við. Þá hafði ég gaman af því að
fylgjast með þeim tveimur, honum
og englinum, saman í horninu hans
í stofunni, og í skammdeginu var
eins og birti um þau. Ég trúi því
að hún hafi verið honum huggun
harmi gegn og hann naut þess að
fá að hafa hana, rétt eins og öll
hin börnin sín.
Fimm ár eru ekki langur tími,
þegar maður hugsar svona til baka.
Ég gæti talið upp ótal hluti sem
koma í hugann, en ég læt staðar
numið hér.
Hann var mér góður tengdafaðir
og ég þakka þessi góðu ár sem ég
þekkti hann. Elsku Gréta, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þín,
Brynja.
Elsku afi. Nú ertu dáinn eftir
ströng veikindi. Þú varst samt yfir-
leitt hress og alltaf að gera eitt-
hvað. Aðgerðarleysi var eitthvað
sem þú þekktir ekki enda var það
þín trú að vinnan göfgi manninn.
Jafnvel þegar þú varst orðinn mikið
veikur vildirðu hafa eitthvað fyrir
stafni og gera gagn. Það var líka
einstaklega gott að biðja þig um
greiða og þú lást ekki á liði þínu
ef þú gast rétt hjálparhönd.
Við krakkarnir munum eftir þér
sem járnsmið, bifvélavirkja, tré-
smið, sjómanni og afa, afa með
stóru hendurnar. Svo ekki sé nú
minnst á stóra nafnið en þú hést
hvorki meira né minna en fjórum
nöfnum, Andrés Ástvaldur Magnús
Guðmundur Blomsterberg. Þetta
fannst okkur krökkunum alveg
stórmerkilegt. Enginn annar sem
við þekktum átti svona afa. Elsku
afi, við kveðjum þig með hlýju og
kærleik í hjarta.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Spámaðurinn)
Róbert, Magnea, Andrea,
Emil og barnabarnabörn
Pétur Axel og Ulfur.
bandi við hann datt okkur í hug
að gaman væri að stofna slysa-
varnadeild kvenna. Við unnum ötul-
lega að því og brátt var stofnuð
deildin Hafrún, sem starfar enn af
miklum dugnaði.
Elsku Nenna mín, við áttum
sannarlega góða og skemmtilega
æsku saman. Þú varst falleg
stelpa, kát og fjörug. Þú hafðir
góða söngrödd og góða skapgerð,
þrátt fyrir þrjósku þína stundum.
Hafðir ekki áhyggjur og varst ekki
að velta þér upp úr tilbúnum
vandamálum. Alltaf var gleði í
kringum þig. Enda má segja að
þú hafir verið lánsöm í lífinu, þar
til nú að örlagadísirnar fóru að
spinna um okkur sinn vef. Vinirnir
hurfu til annarra staða og landa,
en þið hjónin hélduð tryggð við
fjörðinn okkar fagra, sem þú gast
aldrei lofsamað nóg. Samband okk-
ar slitnaði ekki, það var eins og
einhver silfurþráður tengdi okkur
saman. Við heimsóttum oft hvor
aðra. Menn okkar, Eysteinn og
Garðar, urðu góðir vinir og margar
eftirminnilegar ferðir fórum við
saman. Þið hjónin áttuð miklu
barnaláni að fagna. Gússu kynntist
ég mest. Hún var hjá okkur Ey-
steini einn vetur þá hún stundaði
nám í Gagnfræðaskóla Húsavíkur.
Hún var svo ljúf og indæl og hjá
henni og Helga manni hennar áttir
þú þitt heimili eftir að Garðar dó.
Og hjá öllum ykkar börnum, þó
þau væru flutt til fjarlægari staða,
nutum við hjónin ávallt sérstakrar
gestrisni þá við komum til þeirra
og allt gert til að skemmta okkur.
En nú ert þú farin, gamla og
góða vinkona, og allir sem þekktu
þig sakna þín nú og ekki síst barna-
börnin, sem báru svo mikla ást til
ömmu sinnar, því þú varst einstök
amma.
Ég enda svo þetta með því að
senda öllum ættingjum vinkonu
minnar innilegar samúðarkveðjur.
Bið Guð að varðveita hana og
blessa á landinu eilífa.
Þórunn Elíasdóttir.
KRISTBORG
STEFANÍA
SNJÓLFSDÓTTIR
+ Kristborg Stef-
anía Snjólfs-
dóttir fæddist í Vet-
urhúsum í Ham-
arsdal 25. septem-
ber 1916. Hún lést
27. mars síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Djúpavogskirkju 5.
apríl.
í fáeinum orðum
langar mig að minnast
hennar Kristborgar.
Að kveldi 27. mars
fengum við þær fréttir
að þú værir farin frá okkur. Það
er mikill missir og mun þín verða
saknað sárt.
Ég kynntist þér fyrir fjórum
árum, þegar ég fór eitt sumar aust-
ur á Djúpavog að vinna í fiski. Ég
tók fljótlega eftir þessari glaðlegu
og kraftmiklu, gömlu konu.
Þú vannst eins og þú værir helm-
ingi yngri og svo létt í lund varstu
að manni fannst maður vera að
tala við jafnaldra sinn. Það var oft
mikið hlegið og grínast í pásum og
kaffitímum og þá varstu oftast í
aðalhlutverki.
Þetta sumar kynntist ég honum
Jóni Ingvari, barnabarni þínu. Svo
ári síðar flutti ég á Djúpavog og
eignaðist hana Perlu Ösp með hon-
um Jón Ingvari og þá lá leið mín
oft niður í Ekru í heimsókn til þín.
Þú hafði alltaf frá svo mörgu að
segja, frá gömlu tímunum og maður
gat alveg gleymt sér tímunum sam-
an. Þú varst alltaf svo glöð þegar
ég kom til þín og komst manni allt-
af til að brosa.
Þú varst mér sérstaklega hlý og
kær. Þú varst mér góð vinkona og
þú varst mér líka sem amma.
Margar góðar minningar á ég
um þig og geymi ég þær vel. Ég
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og kveð góða vinkonu.
Guð geymi þig, elsku Kristborg.
Elín Kristín.
Það er margs að minnast, en
smágrein í blaði nær skemmt. Elsku
amma, nú ertu farin yfir móðuna
miklu inn í annan heim til hans afa
og fólksins þíns sem þú talaðir mik-
ið um. Þér líður örugglega betur
núna eftir þessi erfiðu veikindi sem
þú lentir í. Það var svo sárt að fá
þær fréttir að þú hefðir veikst aftur
því þú varst svo hress þennan morg-
un þegar þú áttir að fá að fara
heim af spítalanum. Ekki óraði mig
fyrir því að þetta væri síðasta sím-
talið þegar ég talaði við þig viku
áður. Þú varst svo hress og kát og
þér leið bara nokkuð vel, en svona
er þetta, maður veit aldrei hvenær
kallið kemur. En þetta
var þér fyrir bestu,
elsku amma mín.
Það er margs að
minnast eftir öll þessi
ár, þú varst mikið ein-
mana þegar afi dó, en
þú varst hörkudugleg
kerling. Þú lést þér
ekki segjast, þú vannst
mikið og það voru allir
farnir að hafa áhyggj-
ur af því að þú tókst
þér nær aldrei frí. En
það var sennilega það
sem hélt þér uppi, þar
til fyrir tveimur árum.
Þá hættirðu að vinna og þá fór
heilsu þinni að hraka, en aldrei
kvartaðirðu undan því. Það var aldr-
ei neitt að þér.
Það var mjög gaman að labba
með þér út á Langa, því þá varðstu
ung í annað sinn. Þú lékst á als
oddi þar enda leið þér vel þar og
inni í Hamarsdal. Þú talaðir mikið
um þín æskuár þar.
Það er svo margs að minnast.
Ég geymi það í minningunni. Ég
vona að kvalir þínar séu á enda og
bið algóðan guð að taka þig í sinn
náðarfaðm, elsku amma mín.
Margs er að minnast,
margt er að þakka,
guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs erað minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar hnoss þú hljóða skalt.
(V. Briem.)
Hinsta kveðja.
Stefanía Hilmarsdóttir.
Elsku amma. Við söknum þín svo
sárt, en núna vitum við að þér líður
vel og ert orðin fallegur engill. Nú
ertu hjá guði og getur gengið á
skýjunum og fylgst með okkur og
verndað okkur.
Við ætlum að gæta hans kisa
þíns fyrir þig eins vel og við getum.
Elsku amma, við biðjum algóðan
guð að taka þig í sinn náðarfaðm.
Guð geymi þig, elsku amma.
Láttu nú Ijósið þitt,
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Þín bamaböm,
Ellen Rut, Kolbrún Ósk
og Hilmar Þór.