Morgunblaðið - 05.09.2000, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 5. SEPTEMBER 2000 45
um Maríu og fjölskyldunni allri ein-
lægar samúðarkveðjur.
Gísli Konráðsson.
Ég hef þekkt Guðfinn í rúm 30 ár
og það af góðu einu saman. Hann átti
sæti í stjórn Tryggingamiðstöðvar-
innar hf. frá 1965 til 1995, þar af var
hann formaður frá 1977 til 1991. Við
andlát föður míns öðlaðist ég sæti í
stjórn Tryggingamiðstöðvarinnar
við hlið Guðfinns. Ég lærði snemma
að meta manngildi hans og það sem
hann stóð fyrir. Hann var traustur
og heiðarlegur maður og vildi láta
gott eitt af sér leiða.
Guðfinnur var framarlega á veg-
um Vestfirðinga sem einn af þeirra
fremstu mönnum í fiskvinnslu og út-
gerð og á þeim tíma voru það mikil
umsvif. Hann beitti sér fyrir mörg-
um nýjungum í sjávarútvegi, sér-
staklega í vinnslu og sölumálum af-
urðanna.
Það var heiður að vera með Guð-
finni í stjórn Tryggingamiðstöðvar-
innar. Hann var tillögugóður og var
vakinn og sofinn yfir velferð Trygg-
ingamiðstöðvarinnar og talaði máli
félagsins þegar aðstæður leyfðu.
Samstarf hans sem stjórnarfor-
manns við Gísla Ólafsson og Gunnar
Felixson, forstjóra félagsins, var alla
tíð einstaklega gott sem varð til þess
að þetta var skemmtilegur og árang-
ursríkur tími.
Ég vil að lokum senda Maríu og
ættingjum Guðfinns innilegar sam-
úðarkveðjur og bið Guð að blessa
þau.
Sigurður Einarsson,
Vestmannaeyjum.
Þegar ég starfaði hjá Hampiðj-
unni kynntist ég Bolungarvíkurfeðg-
um, þeim Einari Guðfinnssyni og
Guðfinni syni hans. Þeir voru hlut-
hafar og tryggir stuðningsmenn
Hampiðjunnar sem stóð eitt fárra
fyrirtækja óverndað í harðri sam-
keppni við innflutning.
Þeir vildu efla innlenda fram-
leiðslu ef skynsamlegt var. Auk þess
sem við nutum góðra viðskipta við
Einar Guðfinnsson hf., studdi fyrir-
tækið okkur í vöruþróun og prófun
nýrra aðferða til þess að ná betri
árangri í veiðunum.
E.G. var í fararbroddi hvað varð-
aði tækni við veiðar og vinnslu og
þannig starfaði Guðfinnur öll árin
sem við unnum saman, hvort sem
það varðaði hans eigið fyrirtæki eða
Coldwater; alltaf var verið að leita að
nýjum og betri lausnum enda var
hann nýjungagjarn að eðlisfari.
Ég held að ég hafi tæplega hitt
samviskusamari og vinnusamari
mann en Guðfinn. Til marks um það
var svarið við þeirri spurningu, hvort
hann hefði alltaf verið lítið fyrir
áfengi: „Pabbi trúði mér fyrir miklu,
ungum að árum. Ég vildi ekki bregð-
ast honum og var því alltaf allsgáð-
ur.“
Guðfinnur var stjórnarformaður
Coldwater 1984, þegar stjórnin réð
mig til starfa í Bandaríkjunum. Sam-
starf okkar var ávallt mjög gott en
hann var áhugasamur um vöxt og
viðgang félagsins.
A meðan hann var við stjórnar-
formennsku voru sveiflur í rekstri
fyrirtækisins eins og hjá öðrum sjáv-
arútvegsfyrirtækjum. Við yfirmenn
Coldwater vissum alltaf að við gæt-
um treyst á sanngirni Guðfinns þeg-
ar erfiðleikar steðjuðu að.
Á þessum árum var Sölumiðstöðin
ekki orðin hlutafélag og höfðu sölu-
fyrirtækin þær skyldur fyrst og
fremst að „koma framleiðslu eig-
endanna í verð“. Mikilvægt vai’ fyrir
okkur, að við skildum hvað var að
gerast hjá framleiðendunum og
hvert hugur þeirra stefndi með
framleiðslu. Þekking Guðfinns og ár-
vekni yfir fyrirtæki sínu og náið
samstarf við aðra framleiðendur
veitti okkur ómetanlegar upplýsing-
ar sem ég er viss um að stuðluðu oft
að betri ákvörðunum. Hann vildi að
við værum í fremstu röð með það
nýjasta og besta, bæði hvað varðaði
framleiðslutækni og afurðir. Við
vissum vel af því ef honum fannst að
keppinautarnir væru að fai-a fram úr
okkur. Stjómendur Coldwater, bæði
íslenskir og bandarískir, lögðu við
hlustir þegar Guðfinnur lagði til mál-
anna. Til að efla sölustarfið var þá,
eins og nú, mikilvægum viðskipta-
vinum boðið til Islands til að kynnast
framleiðendum og framleiðslunni af
eigin raun. Betri fulltrúa fyrir fyrir-
tækið og íslenska framleiðendur og
rneiri höfðingja heim að sækja var
ekki hægt að hugsa sér en þau hjón,
Maríu og Guðfinn í Bolungarvík. Það
vitum við af eigin raun og ummælum
gestanna.
E.G. lenti eins og mörg önnur
sjávarútvegsfyrirtæki í miklum
rekstrarerfiðleikum þegar þorsk-
veiðar drógust snögglega saman.
Erfiðleikarnir lögðust afar þungt á
Guðfinn sem þurfti að búa við þá erf-
iðu raun að rekstur þessa máttar-
stólpa atvinnulífsins í Bolungarvík
stöðvaðist. Þá missti Coldwater góð-
an framleiðanda.
Því miður var ekki komið það
verðmat á aflaheimildir sem síðar
varð en fyrirtækið hafði ávallt lagt
mikla áherslu á að tryggja sér þær.
Ef svo hefði verið, hefði hagur fyrir-
tækisins verið annar, eins og Guð-
finnur orðaði það síðar.
Guðfinnur og María fluttust síðan
suður og komu sér upp fallegu heim-
ili í Hafnarfirði þar sem maður fékk
sömu góðu móttökurnar og fyrir
vestan.
Þau voru samtaka í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur og það leyndi
sér ekki hvað þeim þótti vænt hvoru
um annað.
Þegar Guðfinnur kenndi sér
hjartameins öðru sinni og lenti í
erfiðri læknismeðferð, sannaðist enn
kjarkurinn og dugnaðurinn við að
þjálfa sig upp og ná góðri heilsu á ný,
því að það sem hægt var að ráða við,
það gat Guðfinnur.
Annar sjúkdómur sótti á hann
sem því miður enginn ásetningur eða
lækning fær við ráðið. Það fór ekki
fram hjá mér hversu vel fjölskyldan,
og þá sérstaklega María, annaðist
Guðfinn í þessum erfiðu veikindum
sem að lokum lauk með því að hann
fékk hvíldina, með fjölskylduna hjá
sér, en hún var honum kærari en allt
annað.
Um leið og ég vil kveðja sann-
gjarnan og staðfastan yfirmann, en
fyrst og fremst góðan vin, viljum við
Edda Birna votta Maríu og börnun-
um okkar dýpstu samúð.
Samstarfsmennimir í Bandaríkj-
unum hafa beðið fyrir samúðar-
kveðju til Maríu og fjölskyldunnar.
Þeir minnast stjórnarformannsins
sem vildi fyrirtækinu allt hið besta,
hélt þeim við efnið en reyndist þeim
samt alltaf traustur stuðningsmaður
og vinur.
Blessuð sé minning Guðfinns
Einarssonar.
Magnús Gústafsson.
Þegar ég var bam var ég oft í
þeim sérkennilegu halarófum og
hersingum barna í þorpinu sem
fylgdu Guðfinni Einarssyni frænda
mínum. Það var setið fyrir honum.
Þegar hann gekk út af skrifstofunni,
e.t.v. á leið heim í hádegisverð, dreif
umsvifalaust að honum barnaskara,
sem fannst ekkert sjáfsagðara en að
ganga með honum þennan spöl.
Þetta hefur verið sérkennilegt að
sjá, hann hávaxinn og teinréttur,
virðulegur og rólegur, heimsborgari
í íslensku sjávarþorpi og ræddi við
okkur börnin af mikilli vinsemd. Við
krakkarnir, vinir hans, sjálfsagt
ærslafuliir í sól bernskunnar, maður
sjálfur kannski klæddur af afa sínum
þann morguninn í stóra ullarhúfu og
stígvél við úthverfan sparikjól. Oft
lét hersingin ekki staðar numið við
heimili hans, heldur fór með inn til
Maríu, þar sem við vomm velkomin.
Alla tíð stóð heimili Guðfinns og
Maríu okkur systkinunum af Ægi-
síðunni opið, vinum okkar og vinum
þeirra, gestrisnin og góðvildin án
takmarka. Þar var alltaf gaman að
koma. María fékk ómælda kímnigáfu
í náðargjöf, hafði sama vakandi og
lifandi áhuga á þjóðmálum og Guð-
finnur og vora samræður því oft
mjög skemmtilegar. Það fylgdi því
mikil öryggiskennd að eiga þau hjón
að vinum, að eiga þau alltaf að.
Guðfinnur var stóri bróðir
mömmu og var vinátta þeirra alla tíð
sterk. Hann var traustur, heill og
góðviljaður. Hann tók snemma á sig
mikla ábyrgð við rekstur stórs fyrir-
tækis, en átti einhvern veginn alltaf
eitthvað afgangs af tíma sínum og
orku fyrir okkur Ægisíðusystkinin.
Hlýjar minningar munu varðveitast,
og við búum alltaf að þeim áhrifum
sem hann hafði á okkur.
Maríu, Einari Kristni, Haraldi,
Guðrúnu og öðram aðstandendum er
vottuð dýpsta samúð.
Ragnheiður Haraldsdóttir.
Þegar sumri tók að halla og sólin
að lækka á lofti kvaddi Guðfinnur
Einarsson þetta jarðlíf en hann lézt á
Hrafnistu í Hafnarfirði 27. ágúst sl. á
78. aldursári. Hann hafði átt við veik-
indi að stríða seinustu árin en kallið
kom þó óneitanlega óvænt og
skyndilega. Það er eins og stunda-
glasið hafi stöðvast stundarkorn og
minningar frá liðnum áram hrannast
upp. Löngu og merku ævistarfi er
lokið.
Guðfinnur var fæddur í Hnífsdal
17. október 1922 en á þriðja ald-
ursári fluttist hann með foreldram
sínum til Bolungarvíkur og þar var
starfsvettvangur hans. Við voram
systkinasynir. Samband þeirra
systkinanna, Einars, föður Guðfinns
og Kristínar, móður minnar, var ein-
staklega kært og náið alla tíð. Eftir
að Einar og fjölskylda hans fluttust
til Bolungarvíkur og foreldrar mínir
stofnuðu heimili á ísafirði lágu gagn-
vegir milli þessara tveggja heimila.
Ég kynntist Guðfinnifrænda mínum
því strax á bernskuáram mínum.
Síðar á lífsleiðinni áttum við eftir að
rækta náinn vinskap og hafa sam-
starf á ýmsum sviðum um áratuga-
skeið.
Guðfinnur ólst upp í stórri fjöl-
skyldu, elztur átta systkina. Fljót-
lega komu í Ijós forystuhæfileikar
hans og fjölþætt sköpunarhæfni.
Hann var í senn alvöra- og gleðimað-
ur og vakti snemma traust samferða-
manna sinna. Þótti hverju því verki,
sem hann tók að sér, vel borgið. En
hann var einnig glaðsinna og kunni
vel að gleðjast í góðra vina hópi.
Hann var söngvinn, hafði fallega ten-
órrödd og naut þess að taka þátt í
kórsöng og söng með kóram í Bol-
ungarvík í áratugi. Ekki síður hafði
hann mikla ánægju af að leiða fjölda-
söng á góðum stundum með fjöl-
skyldu og vinum. Ungur að áram fór
Guðfinnur að leggja foður sínum lið
við rekstur fyrirtækja hans í Bolung-
arvík. Einar, faðir hans, var skaprík-
ur maður og gerði miklar kröfur til
sjálfs sín en ekki síður til bama
sinna. Fljótlega hlóðust því á Guð-
finn margvísleg störf, bæði tengd at-
vinnurekstri þeirra feðga en ekki
síður tengd þróun samfélagsins í
Bolungarvík.
Á æsku- og uppvaxtaráram Guð-
finns var Bolungarvík lítið og ein-
angrað sjávarþorp við yzta haf. Nán-
ast einu samgöngurnar vora á sjó og
þar skorti flest það sem nú þykja
sjálfsagðir hlutir í nútímasamfélagi.
Bolungarvík kreppuáranna fyrir
stríðið var ólík því byggðarlagi sem
þar er í dag. Til þessarar uppbygg-
ingar lagði Guðfinnur, frændi minn,
drjúgan skerf. Hann hafði alla tíð
mikinn metnað fyrir hönd samfé-
lagsins í Bolungarvík og var kapp-
samur fyrir þess hönd. Hann naut
þess að sjá Bolungarvík blómstra og
dafna, samgöngur eflast, hafnarskil-
yrði batna og framfarir byggðar-
lagsins á öllum sviðum. Þegar einn
þeirra, sem skóp þetta nýja samfé-
lag, hverfur nú til feðra sinna væri
eðlilegt að rifja upp nokkra þætti
þessarar uppbyggingar en þess er
enginn kostur í stuttri minningar-
grein. Um miðja öldina, sem nú er að
líða, komst Bolungarvík í akvega-
samband við ísafjörð. Þá fóru hlut-
irnir að gerast hratt, höfnin var end-
urbætt, skipin stækkuðu, húsa-
kostur batnaði og nýtt líf færðist í
allt atvinnulíf byggðarlagsins. í
þeirri öra framþróun, sem varð í Bol-
ungarvík á þessum áram, var Guð-
finnur í forystuhlutverki. Hann var í
eðli sínu mjög kappsfullur og fram-
farasinnaður, fylgdist vel með öllum
nýjungum og var ódeigur að reyna
nýjungar, sem hann taldi horfa til
framfara, þó að ýmsir hefðu efa-
semdir um ágæti þeirra. Sumar skil-
uðu umtalsverðum árangri, aðrar
ekki eins og ávallt gerist í fjölþætt-
um rekstri. Fyrirtæki þeirra feðga
blómstraði á þessum áram og umsvif
þess jukust á öllum sviðum. Það varð
hlutverk Guðfinns að stýra útgerðar-
þætti þess og fiskvinnslu en bræður
hans héldu um stjómartaumana á
öðram sviðum rekstrarins.
Þegar Islendingar færðu fisk-
veiðilandhelgina út í fjórar sjómílur
árið 1952 settu brezkir togaraeig-
endur algjört löndunarbann á allan
fisk úr íslenzkum fiskiskipum. Á
þessum áram voru óvíða hér á landi
skilyrði til móttöku og vinnslu heilla
togarafarma, afkastageta frystihús-
anna var lítil og fiskvinnsluvélar ekki
komnar til sögunnar. Guðfinnur
beitti sér þá fyrir samvinnu frysti-
húsanna við Djúp til lausnar á þessu
verkefni. Á áranum 1952-1956 vora
stöðugar landanir togara á ísafirði
og var aflanum skipt milli frystihús-
anna við Djúp. Þetta vora skemmti-
legir tímar sem fylgdu mikil umsvif
og uppbygging. Áttum við frændur
mjög ánægjulega samvinnu um
þetta og varð það upphaf áralangrar
samvinnu okkar á ýmsum sviðum.
Löndunarbanninu var ætlað að lama
efnahag Islendinga og togaraútgerð-
ina í landinu. Það síðarnefnda tókst
en á hinn bóginn varð bannið lyfti-
stöng fyrir frystiiðnaðinn og lagði
grunn að mikilli uppbyggingu iðnað-
arins við Isafjarðardjúp og víðar um
land. Hér sannaðist hið fomkveðna,
að eins dauði er annars brauð.
Á sjötta og sjöunda áratugnum
vora þeir feðgar með stóran sfldar-
útveg og sá Guðfinnur um sfldarsölt-
un þeirra, fyrst á Siglufirði og síðar á
Seyðisfirði. Á þessum áram var hann
eins og farfuglarnir. Þegar sumarið
gekk í garð hélt hann til Siglufjarðar
til að sjá um afgreiðslu bátanna og
fylgjast með söltuninni sem var í
styrkum höndum öðlingsmannsins
Skafta Stefánssonar á Nöf. Var ein-
stæð samvinna þeirra kapítuli út af
fyrir sig. Þar þurfti ekki skriflega
samninga. Þegar róðrar hófust á
haustin var Guðfinnur aftur kominn
til starfa í Bolungarvík. Á þessum
áram kynntist hann eiginkonu sinni,
Maríu Haraldsdóttur, sem hefir ver-
ið honum traustur lífsföranautur í
meira en fjóra áratugi. Guðfinnur
var ákaflega farsæll í einkalífi sínu.
Þau hjón vora samhent í einu og öllu
og í návist þeirra leið öllum vel. Þess
minnast nú margir sem nutu gest-
risni þeirra og höfðingsskapar í Bol-
ungarvík.
Guðfinnur varð þjóðkunnur fyrir
störf sín að sjávarútvegi. Hann hafði
víðtæka þekkingu á afurðasölumál-"'"K
um og vora falin margvísleg stjórn-
unar- og trúnaðarstörf í sambandi
við þa.u. Ekki er rúm til að rekja þau
hér. Öll þessi störf rækti hann af
trúmennsku og kostgæfni og lagði í
þau mikla vinnu. Guðfinnur hafði
mjög viðkvæma skapgerð sem er
ættarfylgja föðurættarinnar. í skoð-
unum var hann öfgalaus en fylgdi
málstað sínum að jafnaði fast eftir.
Samstarfsmenn hans munu þó fyrst
og fremst minnast hans sem manns
málamiðlana og sátta. Hann var alla
tíð í nánu sambandi við starfsfólk sitt^,_
allt og umgekkst það með hlýhug og
uppskar traust þess og virðingu. Það
reyndist honum mikils virði seinustu
árin og var hann ákaflega þakklátur
fyrir. Hafði hann oft orð á því við
undirritaðan.
Þegar heilsu Guðfinns tók að
hraka fyrir nokkram áram tóku þau
hjónin þá erfiðu ákvörðun að flytja
heimili sitttil Hafnarfjarðar. Þar gat
frændi minn notið útsýnis yfir höfn-
ina og fylgzt með öllum skipaferðum.
Þar leið honum vel en hugurinn var
þó jafnan heima í Bolungarvík.
Lengst af gat hann verið heima hjá
sér og notið umhyggju sinna nánustu
en seinustu vikurnar dvaldist hann á
Hrafnistu í Hafnarfirði. í veikindurp,
sínum naut Guðfinnur umhyggju of^
umönnunar Maríu sem hugsaði um
hann og gætti hans af óvenjulegu
innsæi. Kom þar greinilega fram ein-
stæð skaphöfn hennar og innri
styrkur.
Að leiðarlokum er gott að minnast
Guðfinns Einarssonar. Með honum
er genginn vammi firrður dreng-
skaparmaður sem verður sárt sakn-
að af öllum þeim sem höfðu af honum
kynni.
Hann bar í gildum sjóði lífs-
reynslu langrar starfsævi. Á þeirri»
löngu vegferð skiptust á skin og
skúrir eins og jafnan er í mannlegu
lífi. Við Hulda og börn okkar eram
þakklát fyrir að hafa átt vináttu
Guðfinns og hans fólks og þökkum
honum samferðina.
Jón Páll Halldórsson.
+
Faðir okkar og sambýlismaður,
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
rithöfundur og fyrrv. ritstjóri,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands sunnudaginn
3. september.
Friðrik Indriðason,
Þorsteinn G. Indriðason,
Arnaldur Indriðason,
Þór Indriðason,
Hrönn Sveinsdóttir.
+
Ástkær móöir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA AÐALSTEINSDÓTTIR,
lést að morgni sunnudagsins 3. september á
dvalarheimilinu Hlíð.
Magnús Aðalbjörnsson, Ragna Magnúsdóttir,
Svana Aðalbjörnsdóttir, Páll Pálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.

+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ANNA JÓNSDÓTTIR,
áður Ásbraut 7,
Kópavogi,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, föstudaginn
25. ágúst. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og langömmubörn.