Alþýðublaðið - 29.04.1959, Blaðsíða 11

Flugvé8amar;
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannaihafn-
ar kl. 9.30 í dag. Væntanleg
aftur til Reykjavíkur 'kl.
17.35 á morgun. Innanlands-
flug: í dag er áætlað að fljúga
til Akureyrar, Húsavíkur, ísa
fjarðar og Vestmannaeyja. Á
morgun er áætlað að fljúga
til Altureyrar, Húsavíkur,
ísafjarðar og Vestmannaeyja.
Á morgun er áætlað að fljúga
til Akureyrar, Bíldudals, Eg-
ilsstaða, ísafjarðar, Kópa-
skers, Patreksfjarðar og Vest
mannaeyja.
Loftleiðir.
Hekla er væntanleg frá
London og Glasgow kl. 19.30
í dag. Hún heldur áleiðis til
New York kl. 21.
Sklplm
Ríkisskip.
Hekla kom til Reykjavíkur
í nótt að austan. Esja er vænt
anleg til Reykjavíkur í dag að
vestan frá Akureýri. Herðu-
breið er á Austfjörðum á norð
urleið. Skjaldbreið er á
Skagafirði á vesturleið. Þyr-
ill fór frá Reykjavík í gær
áleiðis til Frederikstad. Helgi
Helgason fór frá Reykjavík í
gær til Vestmannaeyja. Baid-
ur fór frá Reykjavík í gær til
Sands, Gilsfjarðar- og
Hvammsfjarðarhafna.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór 27. þ. m. frá
Antwerpen áleiðis til Reyð-
arfjarðar. Arnarfell er vænt-
anlegt til Reykjavíkur í dag
frá Rotterdam. Jökulfell er i
Rotterdam. Dísarfell fer
væntanlega í dag frá Rostoek
til Rotterdam. Litlafell er í
olíuflutningum í Faxaflóa.
Helgafell er í Antwerpen.
Hamrafell fór 17. þ. m. frá
Reykjavík áleiðis til Batum.
Eimskip.
Dettifoss fór frá Ventspils
27/4 til Kaupmannahafnar
og Reykjavíkur. Fjallfoss fór
frá Hamborg 27/4 til Ant-
werpen, Rotterdam og Rvík-
ur. Goðafoss fór frá Vest-
mannaeyjum í gærkvöidi til
Stykkishólms, Grundarfjarð-
ar og Faxaflóahafna. Gullfoss
er í Kaupmannahöfn. Lagar-
foss fór frá New York 23/4
til Reykjavíkur. Reykjafoss
fór frá Hull í gær til Reykja-
víkur. Selfoss fór frá Odense
í gær til Kaupmannahafnar
og Riga. Tröllafoss kom til
Reykjavíkur 23/4 frá Leith.
Tungufoss fór frá Gautaborg
í gær til Rostock, Gdynia og
Kaupmannahafnar.
NÝKOMIN
Köflóít og röndótt.
VefdBnin
SNÓT
Vesturgötu 17.
Sfifca eðð kona
óskast til afgreiðslustarfa.
Einnig í eldhús.
KJÖTBARINN,
Lækjargötu 8.
Sigurgeir Jónasson,
Sími 15960.
hafði mikið að gera við að
bera fram vín, því kaupmang
arinn var að eyða hlúta af
peningunum, sem hann hafði
svindlað af bróður Felipe.
Dómarinn var að eyða hinum
hlutanum.
Þeir hlógu stoltir, þegar
því var lýst hvernig bróðir
Felipe hafði barið um sig
með svipunni og hvernig blóð
ið hafði spýzt úr baki hans,
þegar hann var barinn.
„Það heyrðist ekki í hon-
um!“ kallaði kaupmangar-
inn. „Hann er hugrakkur
gamall refur! í vikunni sem
leið dýddum við einn í San
Fer'nado og hann Yeinaði á
náð, en það voru sumir, sem
sögu að hann hefði verið
sjúkur og væri veikbyggður
og það má vel vera. Þeir eru
duglegir þessir munkar. En
það er góð skemmtun, þeg'ar
þeir skrækja. Meira vín, krá
areigandi! Bróðir Felipe borg
ar!“
Það var mikið hlegið og að
stoðamaður kaupmangarans,
sem hafði svarið rangan eið
fékk skilding og honum var
sagt að haga sér eins og mað
ur og kaupa sitt eigið vín. Og
þá keypti hann vín fyrir alla
á kránni og hló ánægður þeg
ar hann fékk ekkert til baka.
„Eruð þér munkur, sem
þarf að s;para?“ spurði feiti
kráareigandinn,
Þeir, sem inni voru hlógu
aftur og kráareigandinn, sem
hafði svikið aðstoðarmanninn
hrosti meðan hann vann.
Hann græddi mikið,
„Hvaða caballero var þetta,
sem vorkenndi munkinum?“
spurði kaupmangarinn.
„Það var Don Diego Vega“,
svaraði kráareigandinn.
„Hann lendir í vanda —“
„Ekki Don Diego Vega“,
sagði kráareigandinn. „Hafið
þér ekki heyrt um hina miklu
Vegaætt, senor? Hans hátign
sjálfur sækist eftir kunnings-
skap við þá. Ef Vega fj öl-
skyldan ré‘ti fram litla fing-
ur yrði uppreisn hér í ná-
grenninu“.
„Er hann þá hættulegur
maður?“ spurði kaupmang-
arinn.
Hlátursþruma fylgdi orðum
hans.
„Hættulegur? Don Diego
Vega?“ ænti kráareigandinn
og tárin streymdu niður kinn-
ar hans. „Ég dey úr þlátri!
Don Diego gerir ekkert nema
sitja í sólmni og dreyma.
Hann gensur sjaldan með
sverð nema til að sýnast.
Hann stynur ef hann þarf að
fara í smá ferðalag. Don Di-
ego er álfka hættulegur og
eðla í sólbaði“.
„En hann er samt sem áð-
ur heiðursmaður1*, flýtti krá-
areigandinn sér að bæta við,
bví hann var hræddur um að
Don Dieso mvndi frétta, hvað
hann hefði sagt og að Don
Dieso mvndi hætta að verzla
við hann.
Það var farið að rökkva,
þesar kaunmangarinn fór úr
kránni ásamt aðstoðarmanni
sínum og b°ir skjögruðu báð-
ir, enda böfðu þeir drukkið
um of af víni.
Þeir stisu unp í vagninn,
sem beir ferðuðust í, veifuðu
í kvéðiuskvni til hópsins. sem
stóð við k’-áardvrnar.os héldu
hægt áleiðís til San Gabriel.
Þeir flýttu sér ekki og
héldu áfram að drekka úr
vínkút. sem béir höfðu kevpt.
Þeir fóru vfir fyrstu hæðina
og nú sást ekki lengur til
Reina de Los Angeles og ekk-
ert sást nema þjóðvegurinn
framundan, eins og mikill,
rykugur ormur og fáeinar
byggingar í fjarlægð, þar sem
búgarðarnir yoru.
Þeir beygðu og þar var
riddari, sem beið þeirra, hann
sat létt í hnakknum og hest-
ur hans stóð þvert yfir veg-
inn.
„Snúið hestinum — færið
dýrið!“ kallaði kaupmangar-
inn. „Viljið þér að ég aki á
yður?“
Aðstoðarmaðurinn gaf frá
sér hræðsluóp og kaupmang-
arinn leit betur á riddarann.
28
eftir
Johnsfon McCuIley
Neðri kjálki hans seig og aug-
un urðu útstæð.
„Það er Senor Zorro!“ sagði
hann. „í nafni dýrðlinganna!
Það er bölvun Capistrano ná-
lægt San Gabriel. Þér látið
mig í friði 'Senor Zorro? Ég
er fátækur maður os á ekk-
ert til. í gær svindlaði munk-
ur á mér og ég var í virkinu
til að ná rétti mínum“.
,.Og tókst það? spurði Sen-
or Zorro.
„Dómarinn var vinsamleg-
ur, senor. Hann skinaði munk
inum að borga mér til baka,
en ég veit ekki hvenær ég fæ
peningana“.
„Farið þér og aðstoðarmað-
ur yðar úr vagninum!“ skip-
aði Senor Zorro.
„En ég er peningalaus —“
mótmælti kaupmangarinn.
„Út úr vagninum með ykk-
ur! Þarf ég að skina ykkur
það oftar? Farið, annars skýt
ég!“
Kaupmangarinn sá að stiga
maðurinn hafði bvssn í hend-
inni og hann veinaði áf ótta
og flvt.ti sér eins os hann gat
að hlýðnast skimininni, að-
stoðarmaðurinn kmn út á
hæla honum. Þeir s+óðu fvrir
framan Senor Zorro á rykug-
um veginum og báðust misk-
unnar.
..Ég hef enga neninga á
mér. kæri stigamaður“, vein-
pði kaupmangarinn. „en ég
skal útvega bá. é« skal láta
há hvar ' sem þér viljið og
hvenær —“
„Þegið skepnnt“' kallaði
Senor Zorro. „Ée níl ekki
r>°nínga yðar. svíVoH Ég veit
oH+ um málarokctnrinn __ í
Roine de Los An«°les. Ég
kernst flióflpnn pí"! "1,it slíku.
S->'o pamli munknri—n lék á
vðnr? Lvpari nff biófnr! Þér
pr,r?i svindlarinn 0« beir
bvddu bennan «óðp «amla
rnann fimmtán rron/iQrbö«g
vopna ivganna. sem bér sögð-
uð. Og þér og dómarinn skipt-
ið með ykkur peningunum,
sem þér höfðuð af honum“.
„Ég sver við dýrðlingana
__Cl
„Gerið það ekki. Þér hafið
þegar svarið rangan eið.
Gangið fram“.
Kaupmangarinn hlýddi,
skjálfandi eins og hann hefði
hitasótt. Senor Zorro steig af
baki og gekk kringum hest
sinn. Andlitið á aðstoðar-
manni kaupmangarans, sem
stóð við kerruna var krít-
hvítt.
„Komið!“ skipaði Senor
Zorro aftur.
Kaupmangaririn hlvddi, en
hann fór að biðiast náðar, því
Senor Zorro hafði tekið múl-
asnasvipu fram undan káp-
unni og hélt henni með hægri
hendi en byssunni með þeirri
vinstri.
„Snúið baki í mig!“ skipaði
hann á ný.
„Miskunn, góði st.igamaður!
Á bæði að ræna mi« og hýða?
Ætlið þér að bmuq heiðarleg-
an kaupmann vegna svikuls
munks?“
Fyrsta högg’ð féll og kaup-
mangarinn vemaði af sárs-
auka. S+igamanvimim vh’tust
aukast kraftar við cfðustu orð
hans. Annað hö««ið féll og
kaupmangarinn féll á kné á
rykugan veginn.
Þá lét Senor Zorro byssuna
í beltið og gekk fram og tók
með hendinni um hárlubbann
á kaupmangaranum til að
halda honum unní og með
hægri hendiuni lét hann
svipuhöggin dvnia á baki
mannsins unz kána hans og
skyrtan vorn í tætlum og
gegnvot af blóði.
„Þetta er fvrir svikara, sem
lætur refsa sakiausum
munk!“ kallp'öi Pionor Zorro.
Og svo sneri bann sér að
aðstoðarmanninum.
„Það er enpivn vaf, á hví,
ungi maður. oð bér voruð að-
eins að h1vðna=+ skinunum
húsbónda yð«r b°«ar bér sór-
uð rangan eið fwi'ir dómstól-
inum“, saeði haun. „en bað
verður að k°nna nður heiðar-
leik og réttlæti hvernig sem
á stendur“.
„Miskunn senor“, ýlfraði
aðstoðarmaðurinn.
„Hlóguð hér okki begar
munkurinn v»r f'éddur? Eruð
þér ekkí drnkkínn af víni,
sem drukkið w +ii sð halda
hátíðlega hegnincm bins rétt-
láta munks? TT°«ningu, sem
hann fékk fvrir glæn, sem
hann hafði ekkí drúgt?“
Senor Zorro ff',‘>in um háls
unglinesins. snér, bonum í
hring og sió á avlir hans.
Drengurinn veinaði og fór að
gráta. Hann fékk aðeins fimm
högg, því Senór Zorro vildi
ekki að hann missti meðvit-
und. Og að lokum henti hann
drengnum frá sér og vafði
upp svipuna.
„Við skulum vona að þið
látið ykkur þetta að kenn-
ingu verða“, sagði hann. „Far
ið inn í kerruna og akið á-
fram. Og ef þið minnist á
þennan atburð, þá segið sann-
leikann, annars frétti ég það
og refsa ykkur aftur. Ég vil
ekki heyra að fimmtán eða
tuttugu menn hafi umkringt
ykkur og haldið ykkur á með-
an ég hýddi ykkur“.
ASstoðarmaðurinn st.ökk
upp í kerruna og húsbóndi
hans dragnaðist á eftir, þeir
óku af stað og hurfu í ryk-
skýi. Senor Zorro horfði á
eftir þeim, lyfti síðan grím-
unni og þerraði svitann af
sér, síðan steig hann á bak og
festi svipuna við hnakk sinn.
23.
SENOR Zorro reið hratt að
hæðinni fvrir ofan virkið, þar
staðnæmdist hann og leit yfir
þorpið.
Það var dimmt, en hann sá
nægilega vel +il að leysa verk
sitt af hendi. Það var kveikt
á kertum í kránni og þáðan
heyrðist hávær söngur Og
hlátur. Liós loguðu í virkinu
og matarilmur kom frá hús-
unum í kring.
Senor Zorro reið niður
hæðina. Þesar hann kom að
torginu knúði hann hestinn
sporum og haut að kráardyr-
unum, áður nokkrir menn,
sem þar stóðu hálffullir, gátu
áttað sig.
„Kráareigandi11, kallaði
hann.
Það tók ensinn mannanna
,við dvrnar eftir honum £
fyrstu, hví allir liéidu að hánn
væri caballero á ferðalagi og
vildi fá hressinffu. Kráareig-
andinn hraðaði sér út og néri
saman feitum höndunum og
gekk að hestinum. Þegar
hann sá sð riddarinn var með
grímu. fölriaði hann.
„Er dómarinn inni?“ spurði
Senor Zorro.
„Si. senor!“
„Standið kvrr og sendið
honum boð. Sesið honum að
hér sé kominn caballero, sem
hafi ákveðið mál að ræða við
hann“.
Dauðhræddur kallaði krá-
areigandinn á dómarann, og
orð hans hevrðust inn. Ðóm-
arinn skiösraði út os kallaði
hátt á bann. sem hefði leyft
sér að hafa af honum skemmt-
unina.
6KAINABNIB — Eg hélt að við hefðum orði® sam-
mála um að hafa þser hvítar.
Alþýðublaðið — 29. apríl 1959