Alþýðublaðið - 15.07.1959, Síða 6

KJIAKOW: Pólskir kom-
múnistar hafa komizt að
þeirri niðurstöðu, að
stjórnir komi og stjórnir
fari, en blómsöluk/jnurnar í
Krakow standi til eilífðar.
Þreklegar og óumbreytan-
legar eins og Karpatafjöllin
sem þeir eiga heima í, halda
þær fram sínu aldagamla,
frjálsa framtaki.
Dag hvern ýta þær tví-
hjóla vögnum sínum inn á
steinlagt torgið milli klæða
hallarinnar frá Renaissance
tímanum og miðaldakirkju
Maríu meyjar.
Hvernig sem viðrar sitja
þær þarna liðlangan daginn
undir stórum regnhlífum og
halda uppi hvössum orðræð
um og kjaftasögum við veg-
farendur og viðskiptavini, á
meðan þær með fimum.
fingrum vefja blómvendi
eða flétta sígrænar greinar
í kransa.
Tatarar, Svíar, Austur-
ríkismenn, Þjóðverjar og
pólskir barónar hafa hver
fram af öðrum ráðið þessu
landi, en blómsölukonurn-
ar hafa lifað þá alla af.
í þann tíð, er kommún-
istastjórnin var hvað harð-
vítugust, ákvað einhver ó-
þekktur maður, að blóma-
vegnarnir hefðu slæm áhrif
á gesti í ,,alþýðulýðveldinu“
og var konunum skipað að
taka sínar pjönkur og hypja
sig.
Stutta stund var torgið
snautt að blómum, tómt og
þögult. Svo kom einn vagn,
síðan annar og svo hinir.
Eftir nokkrar vikur var
eins mikið um að vera á
blómamarkaði hins frjálsa
framtaks eins og nokkru
sinni áður. Blómsölukon-
urnar voru komnar aftur á
sinn stað — og verða þar.
AMERÍSKA tannlækna-
tímaritið „Dental Ti’mes“
skýrir frá því, að George
Washington hafi haft meira
en lítið uppi í sér, þegar
hann sat fyrir hin,ni frægu
andlitsmynd, sem málarinn
Charles Willson Peale gerði
af honum. Munu tennur
hans hafa verið elgstennur,
sorfnar til og festar í blý-
blöndu.
Ritið hefur þó eftir Wéin-
berger, er skrifað htl'ur
sögu tannlækninga í Banda
ríkjunum, ■ að það sé full-
komin ráðgáta, hvernig
Washington hafi getað haft
fyrrgreindar tennur uppi í
sér. Segir Weinberger, að
það sé mjög líklegt, að
Washington hafi aðeins haft
tennur þessar uppi í sér, á
meðan Peale var að mála
hann.
Tannlæknir Washingtons
var John nokkur Green-
wood í New York, og mun
hann hafa smíðað í hann a.
m. k. „eitt sett“ af tönnum
úr flóðheststönnum.
TÝNDI
GIMSTEINNINN
FRANS hefur heppnina
með sér! Varla er hann fyrr
búinn að taka sér stöðu, en
bifreið ekur framhjá á leið
til hallarinnar. Og í aftur-
sætinu þekkti hann greini-
lega Annie Pasman! Veit-
ingamaðurinn skil
í því, að þessi útl
sem hefur staðið
út um gluggam
skyndilega upp c
símaklefanum og
KRULLI
<£03
Álefranir og
myndir frá
norskri kirkju.
í GÆR hófum við að segja frá norska piltinum fr
Stavanger, sem skapaði flota Péturs mikla Rússakeis
ara. I dag höldum við frásögninni áfram.
í KIRKJUNNI í Rings-
aker í N.oregi hafa fundizt
áletranir og málverk á
veggjum, þakin sjö lögmn
af kalki og hefur komið í
ljós, að hið elzta af þessu
er frá 1400. Er hér um að
ræða bæði skjaldarmerki
og leifar af dýrlingsmynd,
auk annars.
Fundizt hafa myndir af
freigátum á veggnum og
munu þær myndir vera frá
tímum Kristjáns konungs
fjórða. Annars eru áletran-
irnar og málverkin frá ýms
um tímum.
Það var vegna skjaldar-
merkis, er fannst á einni
súlnanna í kirkjunni, að
kleift reyndist að ákveða
tímasetningu hins elzta
hluta fundarins. Var það
skjaldarmerki Boltfjölskyld
A MEÐAN stóð á Norð-
urlandastyrjöldinni miklu
vann Cruys sér margvíslega
frægð, og þrem árum eftir
fall Karls konungs XII. við
Fredriksten lá Cruys árið
1721 með stóran herskipa-
flota og 250 flutningaskip
með 30 000 manns innan-
borðs í grennd við Álands-
eyjar, reiðcibúinn til inn-
rásar í Svíþjóð. Svíar gáf-
ust upp, og eftir friðar-
samninginn í Nystad sama
ár var úti um stórveldis-
drauma Svía.
í Norðurlandastríðinu
mikla var enn ekki einn
einasti rússneskur liðsfor-
ingi í rússneska flotanum.
Þeir voru allir frá Norð-
vestur-Evrópu — Hollend-
ingar, Norðmenn, Danir og
Englendingar. Og það var
ekki fyrr en 1716, að rúss-
neskt skip sýndi sig svo
langt frá heimahöfn sem í
Kaupmannahöfn.
Cruys var ekkert bang-
inn að berjast við Svía á
þeim tíma, sem föðurland
hans var í stríði við þá.
Hann hugáaði alltaf hlýtt
til Noregs og það er talandi
tákn, að þegar mikil spenna
ríkti á árunum 1720—1730
milli Danmerkur—Noregs
og Rússlands, réði hann
með mikilli leynd til þess,
að dansk-norski flotinn
skyldi koma rússneska flot-
anum að óvörum og eyði-
leggja hann algjörlega -
þann sama flota, sem han
hafði sjálfur skapað.
Alls voru byggð efti
teikningum aðmírálsins o
undir hans umsjá yfir 10
skip, þar af 30 stór herski]
Sjókort hans af siglingalei
um við Austur-Evrópu, sei
hann gerði og prentuð vor
í Amsterdam, hlutu o
mikla viðurkenningu meí
al sjófarenda.
Ekki skal farið út í a
lýsa öllum þeim erfiðleil
um, sem duglausir og öfun
sjúkir hirðmenn og met
ættismenn ollu Cruys —
þar á meðal pyntingum,
sem niestum kostuðu hann
lífið. Verður látið nægja að
aðmírállinn var náinn vinur
og trúnaðarmaður Péturs
keisara og á hann var hrúg
að gjöfum og hvers kyns
heiðri, þegar hann hafði
orðið fyrir hnjaski, en hin-
ir seku hlutu verðskuldaða
refsingu hjá zarnum, sem
jafnvel kallaði Cruys ,,föð-
ur sinn“.
Þegar Pétur keisari
kvæntist Katrínu, var það
heldur enginn annar en
Nils Olsen frá Stavangri,
sem var svaramaður hans,
en kona hans, hollenzk,
svaramaður keisaradrottn-
ingarinnar tilvonandi.
Tveir synir aðmírálsins
urðu' sjóliðsforingjar, ann-
ar í rússneska flotanum,
CATTOLICA; Gestir á
þessum baðstað við Adría-
hafði munun í sumar sjá
fjöldann allan af stökum
'hausum liggjaridi hér og
AliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminiiinuiiiniiiiiiiiiiunHiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
hinn í hinum dansk-norska.
Ýmsir aðrir Norðmenn
náðu langt í rússneska flot-
anum á þessum tíma. Til
dæmis tók Peter Bredal,
vara-aðmíráll við stjórn
Svartahafsflotans af Cruys.
Cruys dó á sjötugasta af-
mælisdegi sínum árið 1727
og var að eigin ósk jarð-
settur í St. Olavs kirkju-
garðinum í Amsterdam,
þar sem kona lians var einn
ig jarðsett 15 árum síðar.
þar um sandinn og ekki
nokkurn líkama að .sjá í
grendinni. — En þeir þurfa
ekki að gerast áhyggjufull-
ir. Eigendur höfðanna eru
að taka hin frægu sandböð
Cattolýta við alls konar teg-
undum af gigt og offitu.
Hinir sjúku — og offeitu
— eru grafnir upp að hálsi í
heitum sandinum og aðeins
lítil sólhlíf skýlir höfðum
þeirra fýbir ofsah
inni. Og svo eru þ
bakast í 30 til 40 x
eins konar þurru ;
Ferðamannapési,
inn er út af bænu
lica, státar mjög
ingamætti sandba?
lögð er áherzla á, ;
megi taka þau ss
fyrirmælum lækni;
sá, sem menn ligg
inum, verði að aul
hægt.
ÉG skil ekkert
í því, að það
skuli þurfa ut-
anríkisráðherra
fund í Gerií,
þótt Thorsararn
ir fái ekki að
eiga í Fiskiðju-
verinu. (Sbr. fyrirsögn á 3.
síðu í gær: Önnur umferð
að hefjast í Genf — af því
að ríkisstjórnin neitar að
gera þá meðeigendur Fisk-
iðjuversins.)
Pésinn, sem er 2
gefur einnig góð
hvernig menn geti
ið annarra þægindx
inni: sólbaða, lof;
sjóbaða.
— Um sólböð: £
í sólbaði á strönd
lægt sjónum eða á
an 90 metra frá s'
skal maður vera í
um.
— Um loftböð:
eru mjög holl. Þau
in annaðhvort li|
0 15. júlí 1959 — Alþýðublaðið