Alþýðublaðið - 01.09.1959, Blaðsíða 8

> :
■■ :■ ■-

I LITLUM fiskimanna-
þorpum í Japan gengur lífið
sinn gang eins og það hefur
gert í þúsund ár. Nútíminn
með allar sínar framfarir og
menningu hefur ekki náð að
skjóta þangað öngum sín-
um.
Hvernig skyldi til dæmis
fæðing fara fram í litlu jap-
önsku fiskiþorpi?
Okkur finnst hún sjálf-
sagt mjög fi'umstæð, en
samt hefur hún yfir sér sér-
kennilegan og skemmtileg-
an blæ, eins og allt, sem er
gamalt og hefðbundið.
Langt fyrir utan hve.rt
fiskimannaþorp stendur lít-
ill kofi á afskekktum stað.
Þangað fara konur þorpsins
til þess að ala börn sín langt
fjarri eiginmönnum sínum.
Mánuði áður en ætlað er,
að barnið fæðist, leggur kon
an af stað til hinnar af-
skekktu vistarveru. En hún
fer ekki ein síns liðs þangað.
Henni fylgja ættingjar og
nágrannar, þ. e. a. s. kven-
fólkið, því að engum karl-
manni leyfist að íj ]gja konu
á fæðingarstaðinn, — elcki
einu sinni væntanlega föður
og hann fær ekki einu sinni
að heimsækja konu og barn
í fæðingarkofann. — >að er
gengið hátíðlega í einfaidri
röð til fæðingarstaðarins —
(sjá efstu mynd) og ailir eru
hlaðnir pökkum og pinklum
•— sem hafa að geyma út-
búnað hinnar væntanlegu
móður.
Þegar dagurinn nálgast,
kemur Ijósmóðirin. Fyrr á
tímum var það elzta kon-
an í þorpinu, en nú eru
komnar í staúinn sérmennt-
aðar konur. í fæðingarkof-
anum elur konan barn sitt á
gólfinu og mörgum þykir
sennilega útbúnaðurinn
ekki upp á marga fiska. Of-
an á sér hefur konan hin
svokölluðu japönsku teppi,
sem gerð eru úr strámottum.
Hún er klædd í nátt-kimono
og hefur örþunnan púða
undir höfðinu.
Fæðing í japönsku fiski-
þorpi kemur ekki eingöngu
foreldrunum við, — heldur
öllum jbúum þorpsins. —
Næstum allir eru skyldir og
allir fótna guðunum ein-
hverju til þess að barnið
verði hamingjusamt.
Þegar liðir.n er mánuður
frá fæðingunm fær konan
loksins leyfi til þess að yfir-
geíþ fæðmgarkofann og
fara aftur tii þorpsins. Hun
.hefur þá ekki séð karimaiu:
5 tvo mánuð . Sá, sem fyrst-
ur tekur á móti henni í þorp
mu er ekki faðirinn, held ?r
f.finn, sem leggur bléssun
sína yfir bainið, áður en
pabbinn fær að sjá það!
★
í Japan eru nú yfir 91
milljón íbúa. Á hverju ári
fæðast 1,7 milljón barna. —
Dánartalan hefur lækkað til
muna á síðustu árum vegna
betri aðbúnaðar og framfara
á sviði læknavísinda.
Fæðingartalan er einnig
lægri en verið hefur og staf-
ar það af aðgferðum hins op-
inbera. Fóstureyðingar eru
til dæmis löglegar. Það er
aðeins sett að skilyrði, að
læknir framkvæmi aðgerð-
ina. í lögunum stendur t- d.
eftrfarandi grein: — Kona
getur látið eyða fóstri, ef
hún getur sýnt fram á, að
hana hafi skort þrek til að
standast föður barnsins!
Þannig hefur tækni og
menning nútímans komið til
sögunnar í Japan, en hefur
þó ekki náð til litlu fisk.i-
þorpanna, eins og fyrr seg-
ir. Þar gengur lífið sinn
gang, eins og það hefur gert
og þúsund ára gömlum erfða
venjum er haldið við.
+ HHL + D + +
H I L S H D + +
n + íiæ' 3[h n h
G+++ + + + +
VOH + + + + +
W Í1 V S H-1—I—k
+ + HS + + + +
IGI3A+ + +
Ljósmóðirin baðar barnið. Til hægri sést móðirin liggjandi
á gólfinu. Aðbúnaðurinn þætti ekki upp á marga fiska hér
í menningunni hjá okkur.

Aðeins kvenfólk fær að koma í fæð-
ingakofann. Hér sést amma hengja
verndargrip yfir vöggu barnsins. —
íinpuriun á að bægja öllum illum
öndunt fiá því
Eftir tveggja mánaða dvöl í fæðinga-
kofanum fær móðirin loksins leyfi til
þess að hverfa aftur til þorpsins. Sá
fyrsti, sem tekur á móti henni er ekki
eiginmaðurinn, heldur afi barnsins.
Við höfðalagið sést verndargripurinn
frá ömmunni. Allir íbúar þorpsins
fórna guðunum einhverju, svo að
barnið verði hamingjusamt.
*---------
Maðurinn með skattinn,
stendur upp við staur.
Hann borgar ekki hattinn,
því hann á engan aur.
DAGUR hinnar miklu ó-
gæfu rann upp síðastliðinn
laugardag, grár, þungbúinn
og hráslagalegur ágústmorg
unn, þegar menn með hatt
í höfuðborginni vöknuðu
með andfælum, kófsveittir
eftir martröð næturinnar,
sem fólst í risavöxnum töl-
um, sem komu marsérandi
og tróðu yfir gljáandi pípu-
hattana. Titrandi og skjálf-
andi hlupu þeir á nærbux-
unum fram í forsofuna til
þess að hrifsa blöðin. Á eft-
ir höfðu þeir ekki lyst á
morgunkaffinu ...
☆
Við héldum fund í klúbbn
um um kvöldið, og það
reyndist mjög erfitt að
koma mönnum í gott skap.
Sérstaklega var Skari þungt
haldinn. Hann hafði fengið
þúsund meira en í fyrra.
— Andskotinn hafi það.
Maður getur ekki einu sinni
verið maður með hatt í
þessu þjóðfélagi, sagði hann.
Riki og bær þjarma að
manni, annað að framan og
hitt að íftan, og kreista út
úr manni hvern einasta hel-
vítis grænar. skilding, scm
maður þrælar fyrir með sín-
um slitnu og sinaberu lúk-
um (Hann hefur aldrei difið
hendi í kalt vatn!). Maður
getur ekki einu sinni geíið
kerlingunni sinni nýjan hatt
— þótt maður feginn vildi.
Doktorinn var ögn skárri.
Hann hafði fengið það sama
og í fyrra.
— Já, hún var dálítið
meinlega skemmtileg prent-
villan í Magganum í frétt-
inni um skattana . . .
— Hvað koma eiginlega
prentvillur okkur þrautpínd
um skattþegum við, greip
Skari fram í og logaði af
bræði.
— Jú, sjáðu til.
villur geta haft mjö;
legar afleiðingar,
doktorinn. Hann lf
blöð eins og kenm
nemenda sinna. C
hann strikar ekki vi
villurnar með rauði
— Það væri til
skratti gott, hélt han
ef ritstjóri stjóri
skrifaði leiðara dagi
að skattarnir væru 1
hann hæfist svona
prentvillupúkinn v;
inn að sletta í hann I
— Nú er lokið niðr
skrattanna . . .
— Meinið er ,að
stjórnarblað hefur
sinni verið syp he
birta svona laukrét
ingu, sagði Skari
ekki við að brosa.
— Annars var pi
an hjá Mogga þanr
doktorinn enn áfrar
í töflu, sem átti a
hversu réttlátt ska1
komulagið væri stóS
ur stöðum tekur í
fyrir tekjur . . .
-—- Já, þar rataðist
tetrinu einu sinni sa
munn, sagði Skari. f
ir ekkert að hafa 1
þessu þjóðfélagi. Rl
ur þær allar, hvern
eyri . . .
☆
Og þannig héldu
fram allt kvöldið af
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
l
FÁUM dögum síðar Iend-
ir Pelikaninn á flugvelli í
námunda við París. Flug-
vélin þarf að fara í skoðun
og Frans og Filippusi veitir
sannarlega ekki af dálitilli
hvíld. Þeir þurfa að Isggja
af stað aítur eins fljótt og
mögulegt er. Meðan þeir
sitja á hótelýiu ræðast þeir
við um verkefnið, esm Ge-
org vill, að Frans takist á
hendur. „Því er þá þannig
varið“, segir i Filip
þeir eru hræddir
lenda í vandræðum
foelginn og Vilja þe;
fá þig til þess að f
í leiðangurinn . . . I
að sjálfsögðu ákvöi

g 1. sept. 1959
Alþýðublaðið