Alþýðublaðið - 13.11.1959, Blaðsíða 6

s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
N
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
KVOLD verður
fyrsta sýning kínversku
listamannanna, — sem
hingað , eru komnir á
vegum ÞjóMeikhúss-
ins. — Við brugðum
okkur á fund listamann
anna um daginn og hitt-
um bæði hina glaðlegu
og kurteislégu karl-
auk Pekingóperunnar,
og list Kínverjanna er
aldagömul.
Margt er nýstárlegt
fyrir okkur í list Kin-
verjanna, og í rauninni
þyrfti að lesa sér til áð-
ur en farið er á sýn-
ingu eins og hér er á
ferðinni, — annars h’.ýt
ur margt að fara fram-
hjá áhorfandanum.
☆ Tákn
1 i t a n n a
Málun leikaranna er
mikilvæg og oft til ætl-
uð sérstaklega að draga
fram vissa eiginleika í
fari persónunnar: Rautt
táknar heiðarleika og
b'ugdirfð, purpurarautt
táknar löghlýðni og
grófleika, svart táknar
skilyrðislausa réttlæt-
iskennd, gult: kaldan
menn og hinar fíngerðu
-— sérstæðu kínversku
konur. Þær báru allar
einfalda þrönga kjóla
með klauf upp í pilsin,
sem eru síð til ökla. —
Þau töluðu saman í gríð
og erg á kínversku, —
þessu mjög svo fram-
andi máli í eyrumokkar
Norðurlandabúa. en kín
verskan, sem við skiíj-
um ekki orð í, hljómar
eins og lítill lækur, sem
hríslast og hoppar ofsa-
kátur niður fjallshlíð.
Listamennirnir eru
bæði ungir og eldri, en
ein stúlkan, sú yngsta,
vakti einkum athygli
blaðamannanna, — sem
þrátt fyrir sinn nor-
ræna uppruna virtust
alls ekki ósnortnir af
Rennar fíngerðu fegurð.
Pekingóperan er í
rauninni ekki eins og
útreikning en blátt: æs-
ing.
Litur og snið klæð-
anna hefur einnig sitt
að segja. — Keisarar
ganga t. d. í gulum föt-
um, embættismenn af
hærri stigum í rauðu,
blái liturinn er hin.rta
vingjarnlegu og dyggð-
ugu, — en hvítt er lit-
ur æskufólks.
Hershöfðinginn er ef
til vill klæddur skrau.t-
legast allra. Búningur
hans er þakinn bönd-
um, fjórir fánar eru á
baki, en þeir eiga nð
tákna bardagafána hers
höfðingjans.
Stíft satínstykki hang
ir frá mitti hans og
tvær fasanfjaðrir eru
festar á höfuðbúnað
hans. Þegar fasanfjaðr-
irnar eru beygðar til
varanna með fingrun-
Liu Hsiu-jung
í Jade-armbandið.
leiksviðið að jafnaði
næstum tómt, en tepp-
in að baki, túlkun lista-
mannsins og hugmynda
flug áhorfenda eiga í
samspili að glæða leik-
inn lífi og byggja upp
umhverfið. —■, Þeir fáu
hlutir, sem notaðir eru
á leiksviðinu, eru látn-
ir gegna ýmis konar
hlutverkum. Þannig get
ur borð táknað á stund-
um borð hlaðið krásum,
aðra stundina skrifborð
leikararnir bera, hafa
■einnig vissa merkingu.
T. d. táknar hrosshárs-
kústur, að eigandi hans
sé guð, hálfguð, lærð-
ur maður eða nunna. —
Þannig getur sami hlut-
urinn haft hinar ólík-
legustu merkingar, ■—
ár táknar sjómanninn,
svipan riddarann, T en
regnhlíf táknar ,að um
er að ræða aðalborna
persónu eða einn . af
hirð keisarans.
Hljómsveitin boðar
komu hvers og eins. Á
sama hátt er brottför af
sviðinu einnig tilkynnt
en með því að hið síð-
asta sungna eða talaða
orð er dregið við sig. —
Embættismenn ganga
út virðulegir í fasi, —
en konur trítla.
Ef leikari ætlar að
sýna, að hann gangi til
svefns táknar hann það
með því að halla sér
upp að borði, unga
stúlkan getur táknað
það með því að halla
sér aftur á bak, en fíflið
með því að slengja sér
niður í stól. Eigi að
fara inn eða út um dyr,
er það táknað með þvi
að lyfta fætinum virðu-
lega yfir ímyndaðan
þrepskjöld.
— turn, eða eitthvað
slíkt. Stóll getur tákn-
að fjallstind, afkima,
bekk eða hluta af rúmi.
Hann getur gefið til
kynna stöðu og stétt
þess, sem á honum sit-
ur eða hann getur orð-
ið það, sem hinn deyj-
andi eða sá, sem er að
missa meðvitund, styð-
ur sig við. — Borgar-
múr er táknaður með
bláu klæði, sem sviðs-
Það er ótalmargt
fleira og langtum marg-
brotnara,. sem Kínverj-
arnir vilja sína okkur
með handahreyfing-
um, dansi, söng og tákn
um á sviðinu, en allt
það yrði ógerlegt að
telja hér. — Við skul-
um einungis vona, að
íslenzkir áhorfendur
skynji gegnum list hins
austræna fólks meir en
orðin segja.
Shen Hsiao-nei og Ilsiao-ching í Astarfljótið.
nafnið bendir til ópera
í Peking, heldur „fyrir-
tæki“, — eh hún sam-
anstendur af 220 mis-
munandi leikliúsum hér
og hvar um landið. —
Upphaf Pekingóper-
unnar má rekja aftur
til byrjunar 19. aldar,
er hún varð til í Pek-
ing. — Yfir 300 mis-
munandi leikrits- og
söngform eru til í Kína
um þá táknar það á-
kveðni, en þegar þeim
er snúið í hring táknar
það reiði.
☆ StóI1: -
fjallstin dur
En einfaldleikinn er
æðsta boðorðið. Þótt að
einhverju leyti sé ýtt
undir hugmyndaflug á-
horfenda með teppum
og öðrum hlutum, er
stjórarnir bera á bamb-
usstöngum, en á klæð-
inu eru rifur með hjól-
um tákn stríðsvagna, og
veifum úr svörtu efni
skreyttar grænum
bylgjum er blakt til
þess að tákna vind og
vatn.
G u ð e ð a
nunna
Leikhúsmunir, sém
Hljóðjfæraslátturinn
og trommurnar hljóma
að baki, — en að boði
Mao Tse-Tung forsæt-
isráðherra kínverska al
þýðulýðveldisins „láta
þau hundruðir blóma
blómstra, og hið nýja
vaxa af því gamla“.
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s'
s
s
s
s
s
s
s
S ■
s
V
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
$
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s,
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
mm
wa
Isblótn
ÞETTA örsmáa úr hefur
hlotið fyrstu fegurðarverð-
laun á alþjóðaúrasýnmgu.
Það tók líka ár að búa það
til, og það er alsett perlu-
löguðum eðalsteinum, sem
greyptir eru í platínum. —
Hin ofurlitla skífa
in blómamynztri, e
úrið heitið: ísblómii
sem stendur er þac
ingu í London, en
einmitt brezkt að i
Enn er það ekki
■— og verður líkleg:
— en nógir mundi
kaupa, þótt verðið 'c
svimandi hátt.
Ffliferð fyrir alfa
ÞAÐ fór illa fyrir hjóna-
efnunum, sem ætluðu að
gifta sig í London fyrir
skömmu.
Þetta byrjaði allt fagur-
Iega. Brúðurin gekk í kirkju
í hvítum, síðum kjól með
heljarmiklu slöri, sem sex
brúðarmeyjar héldu uppi.
Brúðguminn beið hennar, -
kjólklæddur ,fyrir altarinu,
fjöldi gesta sat frammi í
kirkjunni. Þetta átti að
verða mesta brúðkaup, sem
lengi hafði heyrzt urn í
þeirra fjölskyldum.
En það fór í verra, þegar
það kom upp úr kafmu, að
hjónin höfðu gleymt að út-
vega sér öll þau skilríki, —
sem nauðsynlega til þurfti.
En Bretar eru fastheldnir á
það, sem er samkvæmc iaga- sagði nábúinn. ■— í
bókstöfum. Brúðhjómri urðu sem hann hefur ge
því að fara heim í þetta eldast — og hani
sinn ógift. — Þar eð þau meira að segja veri
höfðu eytt offjár í undir- lega lengi að því.
búning brúðkaupsii
þau samt sem áði
veizlu fyrir gestina.
Tveim dögurn síi
svo hin raunverulc
ing fram, (þetta fc
ski ekki svo illa í 1(
en — .—•.— engum '
ið í þetta sinn.
MAÐUR nokÞ
afmæli. Til ]
bréyta út af venjui
haft viðtal við ná
stað afmælisbarnsiri
— Hvernig er þaf
eruð auðvitað hrej
því að hafa hann í r
við yður, þennan
gamla mann?
— Nei. það er af
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
TVEIM dögum síðar Iandar
Phjilip á eynni til þess að
sækja Frans. „Ég hef þeg-
ar heyrt talsvert um ævin-
týri þín“, segir hann, en
á leiðinni verður þú þó að
segja mér í smáatriðum frá
því, sem þig hefur hent. —
Auk þess hef ég sal
Þeir í Amsterdair
hva ðeftir annað h
spurt um okkur, þei
6 13. nóv. 1959
Alþýðublaðið