Alþýðublaðið - 29.12.1959, Blaðsíða 8

LUCIA er hinn bjarti
fyrirboði jólanna. •—
Hinn 13. desember ár
hvert er haldin sér-
stök Luciuhátíð í ýms-
um löndum, bakað sér
stakt brauð, sem Luc-
ia færir heimilisfólk-
inu í rúmið ásamt rjúk
andi kaffi að morgni
þess dags. Hún ber
kerti á höfðinu, er í-
klædd hvítum kyrtli
og syngur Luciusöng-
va. — Ung og falleg
stúlka er jafnan valin
til að vera Lucia og
heilar borgir velja
sína Luciu ár hvert
með því t. d. að stilla
myndum af fallegum
stúlkum, sem til
greina koma, út í sýn-
ingarglugga, svo er
það almennings að
kjósa, hver skuli vera
Lucia í ár.
Þernur hefur Lucia
einnig margar, og þær
syngja með henni hinn
fögru söngva.
Því miður höfum
við íslendingar ekki
tekið upp þennan
skemmtilega sið, þótt
slíkt ætti óneitanlega
vel við til þess að lýsa
svolítið upp sksmm-
degið, þótt ekki væri
nema með einum „Ijós
um degi“.
En þótt siður þessi
sé ekki almennur hér,
er hann þó viðhafður
ár hvert, haidin er
Luciuhátíð á vegum
Sænsk-íslenzka félags
ins. — Lucia í ár var
Anna Geirsdóttir, og
sést hún hér á mynd-
inni með Luciukrans-
inn á höfðinu alsettan
logandi kertum.
S
s
s
S
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
N
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
ÞAÐ er síðla aðfangadags
kvölds. í Garðastræti 8
gengst mannúðarfélagið
Vernd fyrir jólahátíðahöld-
um fyrir einstæðinga og úti-
gangsfólk, olnbogabörn þjóð
félagsins eins og það stund-
um er kallað.
Fréttamaður Opnunnar
kom þarna inn og náði fyrst
tali af frú Þóru Einarsdótt-
ur, formanni félagsins,
elskulegri konu, sem ásamt
hjálparfólki sínu var önn-
um kafin við að ganga um
beina, en gestir voru marg-
ir og Iystargóðir á þær girni
legu veitingar er fram voru
bornar.
Frú Þóra sagði; — Þetta
kvöld hefur tekizt alveg
prýðilega hjá okkur. Það
hafa margir kornið, bæði
konur og kar'tar, og ein
kvennanna var með barn
með sér. Enginn var með
nein illindi, — og sérlega
góður andi hefur ríkt hér í
kvöld. Það er alls konar
fólk, sem lringað hefur kom-
ið, en ég vona, að allir hafi
farið nokkuð ánægðir út.
Við höfum notið ómetanlegr
ar aðstoðar margra góðvilj-
aðra aðila til þess að halda
þessa hátíð, t. d. gaf Lion-
klúbburinn alla gjafapakk-
ana, sem gestirnir fá þegar
þeir fara. Við höfum reynt
að veita hér eftir beztu getu.
Ýmsir aðilar gáfu mat og
ávexti. Svo mikil var fórn-
arlund eins heildsalans, að
hann gaf okkur helminginn
af eplakassanum, sem hann
hann hreyfir höfuðið í takt
við óreglulega tóna, sem ber
ast frá píanóinu. Við það sit-
ur þéttvaxinn, hrokkinhærð
ur maður, dálítið rauðleitur
í andliti, og þegar hánn
sönglar undir lagbrotum
sinum, sést að eitthvað vant
ar af tönnum í efra góm.
— Viltu sígarettu, góða, ;
segir sá, sem hélt um sígar-
etturnar.
— Nei, takk! Ég reyki
ekki. Hvernig hefur ykkur
líkað hér í kvöld?
—Ágætlega, blessuð mín,
aldeilis ágætlega — nóg að
borða, nóg að drekka, nóg
ljós.
— Hvar áttu heima?
— Heima? Ég á víst
heima vestur á Iandi, en ég
er fæddur í Winnipeg.
Þetta er skrýtið fólk, sem
hér er. — Ég stúdera nefni-
lega dálítið í ættfræði, — og
ég sé það undireins, að þú
ert komin beint frá Þor-
móði Kolbrúnarskáldi og
Þorgeiri Hávarssyni. Það sé
ég á hárinu þínu ...
— Má ég heilsa upp á þig?
(Hér var kominn píanóleik-
arinn.) Ég er með frægustu
mönnum í bænum. A. m. k.
var ég það, meðan ég var
great gæ og kenndi þeim
allt töffatalið. Þá kom líka
vísa um mig í Mánudags-
blaðinu. En þú skalt ekki
minnast neitt á nafnið mitt,
þótt ég segi þér það kannski
... Það hefur verið fínt
hérna í kvöld. Þú mátt segja
það, fínt maður: Það er eng-
fyrra. Ég keyrði dálítið kalt
og þeytti einum út í móa. Ég
hafði dálitlar áhyggjur út af
stráknum, sem þarna fór, en
svo sögðu þeir í Mogganum,
að ég hefði sést blindfullur
og slagandi niður í bæ dag-
inn eftir. Það var lygi. Ég
var auðvitað fullur, því að
; ég átti dálítinn pening, sem
ég þurfti að klára, en ég var
ekki slagandi, ég var alltaf í
leigubíl. Svo sögðu þeir ég
ætti að fara og slá blaða-
manninn, sem rægði mig, en
ég áleit mig bara svo mik-
inn mann, að ég sleppti því,
— ég bara þurrkaði hann út.
(Og píanóleikarinn sló út
hendinni.) — Heyrðu ann-
ars. Ertu ready út með sér á
annan? — Ég býð þér ekk-
ert rusl. — Ég er ekki van-
ur að bjóða kvenfólki upp á
neitt nema það allra bezta.
. . . Það er Borgin fyrst í
mat. . . svo Vetrargarðurinn
á eftir. Ertu með?
★
— Góða kvöldið. (Að kom
stór, myndarlegur maður í
dökkum fötum. Það, sem ein
kenndi hann mest var rólegt
fas, greindarleg augu og sér-
stök kímni í munnsvipnum.)
— Ungfrú góð, dansið þér
menúett? Nei, þér viljið
ekki dansa á þessu kvöld.
Jæja, gott og vel. Ég hætti
við að þéra,— það gera aúg
un í þér. — Já, já, þetta
hefur verið ágætt hér í
kvöld. Hann (píanóleikar-
inn) kom til mín í kvöld og
kost hefur þó vasaljósið
fram yfir gáfnaljósið, að það
er hægt að slökkva á því •—
hinu ekki ...
—• Blessaður góði, hann
er ekki einu sinni fimm aura
þessi, sagði heimspekingur-
inn. — En vitið þið, hvað er
sameiginlegt með þessu
hérna, sem ég hef skrifað á
blaðið — og þessu hérna
úti í salnum? ...
(Píanóleikarinn rýnir á
blaðið.) ... Jónas ... Kri
. . . það vantar aftan á þetta
. . . Krio???
— Já, auðvitað vantar aft
an á það, sagði heimspek-
ingurinn og yppti öxlum, en
það gæti verið t. d. Jónas
Kristjánsson, heilsuvernd
... en þetta er bara ...
Vernd . . .
— Ekki fannst mér hann
nú betri þessi .. . sagði pí-
anóleikarinn og yppti líka
fyrirlitlega öxlum. ... Ég
kann hérna svakaklára vísu
þessa þorir þú ekki að láta
í blaðið, — svo kann ég
heldur ekki endirinn á
henni.
— Hvar áttu heima, heim
spekingur?
— Grafarnesi í Grundar-
firði.
— Saknarðu ekki heima
þíns þar núna?
— Þarna þekkirðu ekki
staðhætti, Hvort sem maður
er fæddur í Grundarfirði
eða ekki fæddur í Grundar-
firði —, þá saknar hann
ávallt Kirkjufellsins. Þar
Meo einstæðingum o
gangsfólki á jólunum
hafði sjálfur tekið heim til
sín, — hann átti ekki önnur
epli eftir.
— Hvernig fer með jóla-
hald ykkar hérna, sem að
þessu standið?
— Það eru gestir heima,
— en það verður að hafa
það. Ég skrapp heim og
setti matinn á borðið, svo
fór ég hérna niðureftir aft-
ur. Ég vona að það bjargist
einhvern veginn.
★
Dálítill reykjarmökkur
svífur yfir salnum. Maður
situr við borð, einn, og heid
ur um glas fullt af sígarett-
um. Augnaráðið er dauft, en
in lygi, að það fólk, sem
staðið hefur að þessu, hefur
sýnt fórnarlund ... það hef •
ur gert allt fyrir okkur, sem
það gat. Ég kom hingað
beint úr jobbinu og var
strax drifinn í þessi föt, sem
þú sérð. Mér dettur ekki í
hug að fara úr þeim — enda
stendur það víst ekki til . . .
Nei, segðu ekkert hvað ég
heiti . . . það kemur engum
við. Ég nenni bara ekki að
vera heima hjá kerlingun-
um, sem væla allt kvöldið:
,,Hvað fékkst þú? Hvað fékk
hann?“ Nei, þá fannst mér
betra að vera hér. Annars
er ég þekktur maður eins og
ég sagði áðan. — Ég var tvo
daga á forsíðu Moggans í
bauð mér í party. Ég sagði
já takk, og svo fórum við
hingað, — og þetta hefur
verið ágætispartý. . . . Fyrr-
verandi biskup kom hérna
og talaði um tón klukkn-
anna í Betlehem, sem hann
hefði fengið að heyra árið
1933. Þá rétti ég upp hönd-
ina og baðst leyfis að bera
fram fyrirspurn: — Höfðuð
þér ekki heyrt neinn óm af
þessum tórium fy.rr? — Mér
þykir þetta noklcuð seint.
— Á ég ekki að láta þig
hafa brandara í blaðið?
sagði píanóleikarinn.
— Jú endilega.
— Það er leiðinlegt fyrir
mig, gáfnaljós, að tala við
þig, vasaljós, ... en þann
vestra á ég líka kind. Það er
þess vegna, sem ég er dálít-
ið kindarlegur, en þú ekki,
— þú ert barn ... barn . . .
það eru svo ótrúlega margir
börn . . .
Ég héft nú satt að segja,
að Rannveig Þorsteinsdóttir
væri ekki barn, en hún er
svo mikið, barn, að hún
gengur að mér hér í kvöld,
réttir mér höndina og segir:
„Hvað heitir þú?“
Ég svaraði henni eins og
til stóð og eins og ég heiti.
— „Það gleður mig að sjá
yður hér í kvöld,“ sagði hún.
Þá hlaut sú spurning að
vakna, hvort það væri nokk
uð gleðilegt yfirleitt, að mað
ur var staddur hérna, en ég
3 — 29. des. 1959 — Alþýðublaðið
svaraði henni og £
Já, og það gleður m
veig, að þér skulu
vera í þessurn söfm
Seinna í kvöld k
til hennar: Hæ, E
.. . mér finnst ég
við yður. Voruð
með henni systur
stjórn Kvenstúder
ins einu sinni?
Hún kannaðist 1
hana og kalíaði á
máttuga um leið
sagði — „Og þér er
sjúklingur!“ *
Samt sem. áður,
hefur verið ágætt.
víst ekki hægt að
ur úr því verið er
En hvers vegna þar
að þessu? Við lifui
ugustu öld, —- öld
geimfara, samt er
fyrir því, að ekk;
misst hafa menni
geti séð fyrir sér og
sínum á sómasamle
— Já, þær voru s'
legar, að ég fann n
eins og heima, sagi
leikarinn. Þessi s
ætti að eflast og slí
o.g í kvöld ætti að ei
sig. (Hann var ori
tíðlegur og næstui
ur.)
— Það átti að ft
þess að segja frá íy
unum mínum hérns
sagði heimspekingi
En þá sagði ég við
sem byrjaði me
að hún hefði taláð t
sér í sinni litlu söj
líklega myndi ég j
þrisvar, svo það vai
úr því . . .
— Nú hvernig fó
tala af sér?
— Hún glopraði'
sér, hvað hún er gí
Fór að tala um Th
son, sem uppi var
dal í fornöld — eða
næst . . . Þar með •
með þær sögurnar. 1
ar ekkert upp á að i
og Egill Skallag
nema ég hef aldrei
að hrækja á mann s’
lægi úti á kinn ...
★
Það er komið