Alþýðublaðið - 10.01.1960, Page 15

Steve hafði verið að bregða
við. Hann hafði staðið og tal-
að við hana en hann hafði
hætt í miðri setningu til að
fara til Pauline.
Ef Steve yrði nú alvarlega
ástfanginn af Pauline New-
port? Kannske væri betra að
fara áður en nokkur vissi
hvernig henni 1 ði eða myndi
líða ef Pauline væri ákveðin
að ná í hinn unga og efnilega
lækni Fuller ...
En sjúklingarnar... það
yrði erfitt að fara frá þeim.
Hana iangaði svo mikið til að
sjá Söndru Williams batna.
En hún hafði nú e!ginlega
unnið nægilega lengi á sjúkra
húsinu og það var kominn
tími til að breyta til.
En Yestur-Indíur voru svo
óendanlega langt í burtu.
Sybil stóð við eldavélina
°g bjó til sósu rnc'ðan Moira
stóð í dyrunum hugsandi á
svip. „Fimm aura fyrir hugs-
anir bín^r. eða v ltu kannske
fá dýrtíðaruopbót. fvrst allt
er orðið svona dýrt?“
,.Sybil“. sagðj Moira hik-
andi. „Hvað sasðir þú. ef ég
segði þér að mér hefði boðist
að fara til Vestur-Indía til
eyju, sem heitir Meralda?“
Sybil yeifaði sleifnni.
„Farðti — barnið mitt —
farðu!“
,.Nei, mér er alvara, Sy-
bil“.
Sybil hrærði ákaft í sós-
unni. „Alvara? Vs»r hann að
bjóða þér það?“
„Já, ég' á að annast frænku
hans“.
Sybil hugsaði sig um. „Ég
myndi grípa tækifærið báð-
um höndum“, sagði hún svo
ákveðin. Hún le't alvarlega á
Moira. „Og ef bað er eitthvað
annað sem heldur bér hér, þá
er það almannarómur að
Pauline Newport og Steve
Fuller opinbera trúlofun sína
á næstunni. Tvæ - hiúkrunar-
konur voru að talq um það
um daginn ...“
Moira tók þurrku og þurrk-
aði glösin. Hún sagði var-
lega- „En ^ það er allt frá
Pauline. Ég h^f líka hevrt
það. r>n Steve spvív bað ekki“.
„Flsku vina mín hann hef-
ur elzt, við hana í rnargar vik-
ur. ÞfifS siá allir að bann er á
bið'lsbuxunum“. Svbíl gretti
sig. ,.Já, hann e-” aðlaðandi,
en mér hefur allt.af fundist
hann einum of metorðagjarn.
Það er auðséð að bann kemst
áfram ef hann kvæpist dótt-
ur Humprey Newport“.
„Þetta er illa mælt“, sagði
Moira. „Ilann er ekki'bannig.
Þú hefur ekki unuið jafn mik-
ið með honum og ég. Ef þú
hefðir séð. hvernig hann legg-
ur sig allan fram .. .“
„Hann er góður læknir, því
neitar enginn. En hann
myndi hvorki grafa síg f
frumskóginum né taka stöðu
úti á landi, Ó, nei Hann vill
verða læknir, sem menn taka
tillit til. leiðandi maður á
sínu sviði!“
„Það er heldur ekkert rangt
við það“, svaraði Moira
snöggt. En var ekki efahljóm-
ur í rödd hennar?
„Kannske ekki, en hann er
samt reiðubúinn til að giftast
stúlku, sem hann elskar ekki
til að ná svo langt“.
„Kannske elskar hann
hana“.
„Það er þá þeim mun meiri
ástæða fyrir þig að taka vim>-
una í Vestur-Indíum, Moira“.
5.
Alla nóttina braut Moira
heilann um það hvað' hún
ætti að gera. Hún vildi helzt
ekki halda áfram að vinna á
St. Hugos sjúkrahúsinu, ef
það var rétt að Steve ætlaði
að kvænast Pauline Newport,
en ef hann ætlaði nú ekki að
gera það? Ef hún færi nú og
missti sitt eina tækifæri —
bréf frá Goddenhurst lækni.
Ég skal láta þig fá bréfið, ef
þú tekur vinnuna“.
„Finnst þér að ég ætti að
taka hana, Steve?“
Hann yppti öxlum. „Því
verður þú að ráða sjálf, Mo-
ira“.
„Það er svo langt í burtu“,
sagði Moira. „Og maður er
svo einmana svona langt í
burtu“. Hún sagði það eins
og tilvitnun. Hún ætlaði ekki
að segja það svona.
„Ég veit ekki“, sagði Steve
og opnaði dyrnar að skrifstofu
hennar. Hann stóð á þröskuld-
inum. „Það eru ekki svo fáir,
sem hefðu gef ð hvað sem var
til að komast til Vestur-Indía,
til sólareyjanna“. Hann
brosti.
„Já, en þá verð ég að yfir-
gefa sjúklinga mína hér ...“
„Það er rétt, Moira. En þú
að segja eitthvað, en svo
skipti hann um skoðun. „Ég
verð að fara“, tautaði hann.
„Newport kemur með gesti,
sem eiga að skoða sjúkrahús-
ið og Pauline kemur með. Ég
verð að hlaupa".
Þetta war þá svarið við
vandamálinu, sem hún hafði
brotið heilann um um nótt-
ina. Hann vildi að hún færi.
Annað hvort áleit hann að
hún hefði gott af að fara, eða
hann elskaði hana og vildi
ekki að hún sæi hann gera hos
ur sínar grænar fyrir Pauline.
Að minnsta kosti vildi hann
að hún færi,
6.
Um hádegisverðartíma fór
Moira ekki í mat heldur tók
heldur glaðlegur maður með
kringluleitt andlit og lítil
augu. Hann leit á hana og
Jdnkaði svo kolli.
„Fínt Owen“. Hann stóð
upp og tók um hendi hennar.
„Verður nokkuð erfitt að eiga
við ,þá á sjúkrahúsinu?“
„Tja, ungfrú Oulds -— hún
er yfir minni deild — verður
kannske reið en ég segi nú
upp með góðum fyrirvara
og . .
„Með góðum fyrirvara?“
djúp rödd Owens greip fram
í fyrir henni. „Hlægilegt“.
Hann leit á Maelean. „Hún
fer með mér til Nassau eftir
tvo daga. Talaðu við ungfrú
Oulds Mac og komdu þessu
í lag’*.

BELINDA DELL
SEYJAN

til hvers? — Hvað var það
eiginlega sem batt hana
Steve? Sameiginlegur áhugi
fyrir læknisfræði og nýjum
aðferðum við sjúkraleikfimi,
ást á bókum og hljómlist,
kímnigáfa. Ekkert annað.
En við og við hafði hann
litið á hana ... hún var viss
um að hún hafði ekki ímynd-
að sér það!
Um morguninn var hún
loksins bú'n að finna lausn á
vandamálinu. Hún ætlaði áð
tala um þetta við Steve. Ef
hann elskaði hana myndi til-
hugsunin um svo langan að-
skilnað kannske koma honum
til að segja að hann elskaði
hana. Hún ætlaði að láta hann
ákveða sig.
Hún var snemma komin og
stóð í fordæri sjúkrahússins
og talaði við dyi'avörðinn og
skimaði um eftir gamla
bílnum hans Steve. Þarna
kom hann. Steve stökk út úr.
„Halló!“ kallaði hann um
leið og hann gekk að lyft-
unni. „Ertu á leiðinni upp,
Moira?“
Lyftan nam staðar á þriðju
hæð og Moira gekk út á und-
an honum. Svo sagði hún eins
blátt áfram og hún gat: „Vin-
ur þinn hei.msótti mig í gær,
Steve“. '
„Nú — v?r Þa^ Owen?
Hann er ekki lengi að snúa
sér við! Ég gaf honum heim-
ilisfang þitt eftir matinn í
gær“.
„Sagði hann þér ekki frá
frænku sinni?“
„Jú, hann var líka með
mátt ekki ímynda þér að þeir
deyi án þín. Eins og ungfrú
Oulds sagði um daginn, þegar
þið voruð að ræða nýjar að-
ferðir: Það eru til aðrar kon-
ur, sem kenna sjúkraleikfimi
og þær ...“
„Nei, það er enginn ómiss-
andi. Ég álít heldur ekki að ég
sé eina manneskjan, sem
kann að umgangast börn, en
þetta eru mínir sjúklingar“.
„Og farir þú til Meralda, .
færðxx annan sjúkling á morg-
un. Einhverntíman verðurðu
að fara, Moira. Þér býðst betri
staða annars staðar eða þú
verður ástfangin, giftir þig
og eignast börn. Eft'r nokkr-
ar vikur muna þau ekki leng-
ur eftir „hvítu konunni“.
„Þér finnst þá, að ég eigi
að taka stöðuna, Steve?“
Hún leit upp frá skrifborð-
inu, en Steve handlék hand-
fangið og leit ekki á hana.
„Mér fannst þetta gott tilefni
fyrir þig til að losna, Moira.
Ég áleit að það væri bezt“.
„Ég skil“, svaraði hxxn lágt,
„Ég skal hugsa málið“.
Steve leit snögglega upp
eins og hann væri reiður —
ekki við Moira eða sjálfari
sig heldur- við lífið sjálft.
Hann hrukkaði enn'ð og þáð
leit út fyrir að hann ætlaði
sér leigubíl og ók til heimil-
isfangsins, sem Owen Dryden
hafði gefið henni. Það var í
mestu umferðargötu bæjar-
ins og hún hélt helzt að hún
hefði villzt, En svo heyrði
hún fótatak og Owen Dryden
kom á móti henni.
„Nú?“ sagði hann og rétti
fram hendina. „Eruð þér
komnar til að kveða upp dóm-
inn?“
„Já, herra Dryden. % er
ákveðin að taka tilboði yðar“.
Hún skalf við. Nú var hún
búin að slíta sig frá Steve.
„Vina mín, yður er kalt.
Þér ættuð að vera í kápu, það
er of kalt að vera í dragt í
nóvember. En bíðið þér bara
þangað til þér komið til Mer-
alda. Þér munið kunna vel við
yður þar. Það er skemmtilegra
lóftslag heldur en í þessum
skítuga, þokubæj. Hann
brosti glaðlega. „Ég fer feg-
inn áð þér ákváðuð yður svo
fljótlega. 'Viljið þér ekki koma
með mér inn til lögfræðings-
ins míns og tala um þetta við
hann?“
„En þér voruð að koma
þaðan?“ mótmælti hún.
„Og nú fer ég þangað. Kom
ið þér nú“. Hann tók um
hendi hennar og fór með
hana upp.
„Hér er unga konan sem ég
vár að tala um við þig Mac“,
sagði nýi húsbóndi hennar
þegar þau komu inn. „Hún
sagði já“.
Gagnstætt því sem Moira
hafði búist við var lögfræðing
urinn ekki lítill og visinn,
Lögfræðingurinn skrifaði
eitthvað hjá sér.
»En . . .“
„Ekkert en. Ég vil að barn
ið sé læknað sem fyrst“.
„Aukablik herra Dryden",
sagði Moira ákveðin. „Ég hef
sjúklinga undir minni um-
sjón á sjúkrahúsinu. Ég get
ekki hlaupist svona á brott“.
„Ungfrú Davidson“, sagði
Dryden virðulega, „Londoa
er full af konum, sem geta
tekið við af yður. Ef þér farið
finnur Hugo sjúkrahúsið aðra:
í yðar stað. Kannske ekki jafri
duglega, en konu, sem getur
haldið áfram því, sem þér
byrjuðuð á. En Binkie . . . “
Sársaukakippir fóru um and-
lit hans. „Binkie hefur eng-
an. Það verður ekkert gert'
fyrir hana fyrr en þér komið.
Skiljið þér það“!
„En Goodenhurst læknir“.
„Goodenhurst læknir er
eini læknir eyjarinnar og
hann hefur raik ð að gera.
Hann skrifar upp lista með sef
ingum og gefur móður minni,
en það er ekki hægt að ætlast
til að hún sjái um slíkt. BinMe,
vill ekki, mamma reynir að
biðja hana og svo endar það
með að Bimkie situr I eldhús
inu og borðar kókoskökur og
Selina segir henni sögur“.
„Ég skil“, svaraði Moira..
„Þetta er slæmt“.
„Ég gexi mitt bezta en ég
þarf að hugsa um ekruna. Ég
er ekki að afsaka mig. Binkie,
er skjólstæðingur minn og’
mér ber að hugsa um hennar
hag. En allir sem á eyjunni

Alþýðublaðið — 10. jan. 1960 |^.