Alþýðublaðið - 22.01.1960, Qupperneq 15

hann aftur. „Moira gætið þér
yðar. Hvar eruð þér?“
Fyrst þá minntist hún man-
chineel-trjánna.
„Moira! Moira!“ Einu sinni
enn heyrði hún rödd hans. —
„Moira! Svarið. mér! Látið
ekki eins og fífl! Hvar eruð
þér!“
,,Ég er hér!“ kallaði hún.
„Standið kyrr! Ég skal finna
yður“.
Hún heyrði brakið í grein-
um sem brotnuðu þegar hann
nálgaðist.
„Segið eitthvað Moira, ég
sé yður ekki. Segið eitthvaö
og talið stöðugt".
Moira vætti varirnar með
tununni. „Ég stend kyrr eins.
og þér sögðúð mér. Ég stend
við runna með fjólúlituðum
blómum og á hægri hond mér
er kókospálmi. Til vinstri er
tré með ljósrgænum blöðum,
ég held að það sé manchineel-
tré. Að baki mér er pálmi“.
„Gott ég sé yður“. Það var
léttir í rödd hans. „Hreyfir
yður ekki, það er manchineel
tré og svona léttklædd lifið
þér það ekki af ef þér komið
við það.
Hún leit í áttina sem röddin
kom úr os sá hann nálgast.
„Eruð þér á stígnum?“ —
spurði hún.
„Ekki langt frá honum.“
„Þá verðið þér að gæta yð-
ar. Þér getið brennt yður“.
Hann hvarf um stund, svo
heyrði hún til hans á ný. —
„Verið kyrr. Það er manchin-
eel tré hérna og eitt yður á
vinsti hönd. Ég ætla að reyna
að komast bak við yður“.
Skömmu seinna stóðu þau
og horfðu hvort á annað.
Hún sagði hikandi: „Fyrir-
gefið þér að ég var yður svona
erfið“.
Hann leit ekki við henni.
Hann snéri sér við og gekk
sömu leið að jeppanúm.
„Farið þér inn í“, sagði hann
kuldalega.
Skömmu seinna óku þau
heimleiðis; Fyrst þá leit hann
á hana og sasði kuldalega: —
„Ég v^rð að segja bað að mér
finnst þér ha-ga yðup heimsku
lega“.
26.
Þegar hún var búin að
skipta um föt hraðaðj hún
sér niður. Hún heyrði mál-
rém frú Dryden, háan og sker-
and-i. Þegar hún kom að hálf-
opnum dyrunum sá hún að
Owen stóð niðurlútur og hlust
aði á orð móður sinnar.
Þegar hann heyrði fótatak
hennar snérist hann á hæl og
kom fram í ganginn. Hún nam
staðar og neri höndunum sam
an. Augu hennar voru svört af
hræðslu.
„’Við verðum að tala um
þetta“, sagði Owen hljómlaus-
ri röddu.
„Já, þar er ég sammála“.
„Hafið þér eitthvað að
segja? iEnhverja . afsökun
fram að færa? Mér finnst
þetta misþyrming að fara með
barnið að staðnum þar sem
slysið kom fyrir en ég er fús
itil að hlusta á það sem þér haf
ið að Segja“.
„Það var kannski rangt af
mér að fara með hana þapgað
það hefði kannski verið betra
að bjóða börnunum hingað,
en . . .“
„En hvað?“
Hún hrist höfuðið. Ekki gat
hún sagt að hún hefði viljað
koma Biöncu undan áhrifa-
valdi ömmu sinnar.
„Ég er að reyna að skilja
yður“, sagði hann með ískald-
ri kurteisi. „Einhverja ástæðu
hljótið þér að hafa haft. Það
er margt hægt að segja um yð
ur en ekki að þér séuð hugs-
unarlaus“.
Hún varð gripin örvænt-
ingu þegar hún skyldi hve
reiður hann var. En hann var
líka réttlátur. Hann beið svars
hennar.
„Að mínu áliti getur Bi-
anca gengið“, sagði hún með
erfiðismunum. „Hún gæti
gengið og hlaupið ef hana
skorti ekki sjálfstraust. Ég
hélt að hún myndi kannski
hlaupa þegar hún sæi sína
gömlu félaga — kannski
hætfa að líta á sig sem kryppl
ing“.
Frú Dryden gre!p fram í
fyrir henni: „Þetta er ófyrir-
gefanlegt! Þér leyfið yður að
segja að Binkie sé að þykjast
vera veik!“
Hún hafði komið fram í dyr
til að heyra um hvað væri ver-
ið að tala og nú stillti hún sér
upp fyrir framan Moiru.
„Hvernig leyfið þér yður
þetta?“ spurði hún lágt og
ógnand'. „Þér segið að Binkie
sé að látast vera veik!“
„Nei, nei,“ mótmælti Moira
örvæntingarfull. „Barnið veit
það ekki sjálf. Hún er ekki að
leika á okkur. Þetta er aðeins
ómeðvitiið hræðsla við . . .“
„Hún er ekki hrædd!“ Orð-
in voru eins og svipuhögg. —•
„M'nnist þess að þér talið um
barn af Dryden fjölskyld-
unni!“
„Ég er að tala um venjulega
litla stúlku sem varð fyrir
slysi fyrir ári síðan og sem
þarfnast hiálpar“, sagði Moi-
ra hneyksluð. „Það er grimmd
arlegt að neyða fjölskyldu-
stolti yðar á barn sem er of
lítið og hjálparvana til að
valda því“.
Owen skaut inn í: „Leyfist
mér að minna yður á að við
erum ekki að tala um Dryden-
fjölskylduna11.
„Nei, v ð erum að tala um
mig. Og þar sem þér haldið
að ég sé sek held ég að við
höfum ekki um meira að
tala“.
„Sek“, sagði hann heiftuð-
ugur. „Það er oft að fólk frem
ur glæp af göfugum hvötum.
Hvatir eru svo margskonar
ungfrú Davidson. Þetta er
ekki í fyrsta sinh, sem mér
hefur oft fundist , . .“ Hann
þagnaði. Hann var svo bitur,
það var engu líkara en hann
hefði hatað hana léngi.
27.
Hann var gjörólíkur mann-
inum, sem hún hafði þekkt í
fjóra mánuði. í hans stað stóð
þar kaldur dómari, sem eyði-
lagði nær allar hennar varnir
— sem kallaði hana ungfrú
Davidson!
„Við hvað eigið þér með að
þetta sé ekki í fyrsta skipti?“
spurði hún. „Ef þér eigið við
að ég ále't að Binkie hefði
betra af að ganga til að sjá syk
urreyrinn, bá var það sama
að ske þá. Ég vildi að Bianca
gengi enn . .
„Þér voruð að reyna eina
af yðar heimskulegu kenning-
um“, sagði frú Dryden. „Yður
var sama þó hún sæti í bílnum
og gréti. Ýður er sama þó hún
gráti“.
„Já“, sagði Moira og leit á
hana. „Mér er sama þó hún
gráti. Það er eðlilegt að lítll
stúlka gráti. Það eru aðeins
eðlileg viðbrögð hennar þegar
henni líður illa“.
„Þér dæmið yður með yðar
eigin orðum“, sagði Dryden.
Hún skyldi ekki hvað Moira
var að fara. „Yður er sama
hvernig henni líður ef þér fá-
ið aðems að gei”a yðar tilraun
ir í friði. Sonur minn sagði
rétt áðan að þér væruð ekki
að gera yðar til -heækkit:.dt
hugsunarlaus — en honum
skjátlast. Þér hafið einmitt
1
sannað að hann hefur rétt fyr
ir sér. Þér eruð hugsunarlaus
og grimm“.
Hún átti ekkert vopn gegn
þessari grimmdarlegu og ó-
réttmætu ásökun. Hún leit á
Owen og sagði þreytulega: —
„Trúið þér þessu?“
Hann leit hugsandi á hana.
Hún roðnaði en sagði ákveðið:
„Haldið þér að ég sé grimm?
Eftir það sem þér hafið
kynnst af mér, eftir hegðun
minni hér að dæma álítið þér
þá að ég sé grimm og hugs-
unarlaus?“
,Þér eruð á þunnum ís“, ■—
sagði hann stuttur í spuna. —
„Þér hafið gert ýmislegt sem
ég vil helzt ekki tala um“.
Við hvað átti hann eigin-
lega? Hún eldroðnaði og hún
vissi að hún var sakbitin á
svipinn, en hversvegna eigi.p-
lega? Hvað hafði hún gert?
„Ég skil yður ekki?“ sagði
hún og hún var þurr í kverk-
unum. „Mér finnst að þér ætt
uð að segja hreint út fyrir
hvað þér ásakið mig. Ég við-
urkenni að það var heimsku-
legt af mér að hlaupa út í skóg
inn í dag, en . .
,Skóginn“, greip frú Dryd-
en fram.í fyrir henni. „Hvað
er þetta? Um hvað eruð bér
að tala ungfrú Davidson?“
„Hún — hún.fór af stígnum
og viltist í skóginum og lenti
milli manchineektrjáa . . .“
„Gerði hún það? Owen —
hefði hún nú haft Binkie með
sér!“
„Já“, sagði Owen og beit á
vör sér. „Það hefði verið voða
legt. Það er nægilega slæmt
og það er".
„Hún getur alls ekki gætt
barns! Ef hún vissi um trén
. . . “ Frú Dryden leit á Moiru
og sagði hvasst: „Þér vissuð
að það vár hættulegt að fara
af Stígnum! Þér vissuð að skóg
urinn umhverfis plantekruna
er fullur áf eitruðum trjám!“
'Owen dró andann djúpt. —
„Þér sk'ljið víst að þér hafið
svikið alls staðar," sagði hann
lágt, en ákveðið. „Sökin er
mín. Ég skil að ég . . .“ Rödd-
in brást honum, en svo sótti
hann í sig veðrið og sagði lágt
en ákveðið . . . ,,að ég bjóst
við of miklu. Þér þurfið ekki
að óttast að þetta hafi nein
áhrif á framtíð yðar. Þér fá:ð
áreiðanlega vinnu við yðar
hæfi á sjúkrahúsinu í Kings-
ton“.
'„Eruð þér að segja mér
upp?“
Hann kinkaði kolli.
„Hvenær viljið þér að ég
fari?“
„Það fer flugvél eftir mat-
inn. Ef þér seg ð okkur hvert
á að senda farangur vðar . . .“
„Nei! Nei! Nei!“ Þau litu
við og sáu Biöncu sem stóð
á þröskuldinum náföl í and-
liti. Hún hljóp að Owen og
lamdi hann með knýttum
hnefanum. „Þú mátt ekki
senda hana í burt! Þú mátt
ekki tala svona við Moiru! —
Láttu hana vera! Þú ert and-
styggilegur! Ég hata þig! Þú
mátt ekki senda hana burtu!“
28.
Owen tók um litlar hendur
hennar og lelt undrandi á
hana. „Viltu ekki að hún
fari?“
„Ertu vitlaus.maður?“ kall-
aði Bianca eins og eyjarskeggj
arnir voru vanir að gera þeg-
ar eitthvað kom þeim úr jafn-
vægi. „Hún er bezt af öllum
konunum sem hafa verið
hérna. Ég hélt að þér fyndist
það líka. Hvað er eiginlega að
þér Owien frændí? Hverfe-
vegna viltu að hún fari? Hvað
getum v'ð gert án hennar? Þú
má*t ekki láta hana fara!“
Hún reif sig af honum og
gekk til Moiru. „Farðu ekki“,
bað hún. „Við skulum öll
biðja þig að fyrirgefa og
kyssa big og þá verður allt
gott aftur. Eg skal byrja, því
þetta er víst allt mér að
kenna. Fyrirgefðu Moira og
sepðu að bú farir ekki neitt“.
Moira kraup niður og tók
um magrar axlir barnsins.
..Bianea mín“, sagði hún
blíðlega. „Veiztu hvað þú
gerðir? Þú hliópst yfir for-
stofuna staflaus oa þú haltr-
aðir ekki einu sinni!“
Það varð löna bögn meðan
viðstöddum skildist hvað
hafði skeð. Svo sagði Bianca
rólega: ..Já, bað gerði ég og
ésr get gert það aftur ef ég
vil“.
Hún sleit s'g af Moira og
gekk hin rólegasta að stigan-
um. Hún gekk tvö þrep og
sneri sér sigri hrósandi að
þeim.

BELINDA DELL
NSEYJAN

Alþýðublaðið — 22. jan. 1960 |_5