Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 6

G
nð vera fjórir, fjogur helstu skilníngarvitin á höfðinu,
o. s. fr.
Af jm fiskarnir eru vatns-dír eöa lagar-dír, jjað er aö
skilja: líalda til í vökva, sem er þíngri og mótstöðumeíri
eun loptiö, hlaut abli þeírra aö vera so niðurskipað, aö
þeír gjætu eínkanlega beítt því til að komast áfram.
Sköpulagi þeírra er þvi so iiáttað, að fiskurinn er so
rennileg skjepna, sem nokkurt tlír gjetur verið, og
vöðva-ablið mest aptur í sporöinn; uggarnir eru aðdá-
anlega lagaðir til sunz; roðið er Iiált eða lireístrað, og
liefir hvurki hár nje fiður. Allt þetta lítur að hinum
sama lilgángi.
Af því þeír draga audann i vatninu, þ. e. nota eín-
fingis stírefniS (“Iltet”), sem finnst í því lopti, er ætíð er
sameínað vatninu, til að halda blóðinu so, að það gjeti
runnið: hlítur blóð þeírra að vera kalt; og þar af leíðir
aptur, að fjörið í þeím er minna, tilfinníngin ónæmari,
og hræringin daufari, enn í fuglunum og speudírunum.
Jó heílinn sje áþekkur, lilitur hann að vera þar eptir
minni, og skilníngarvitunum so háttað, að þau naumast
gjeti hrifið á hann kröptuglega. Satt er það eínnig, að
fiskarnir eru allra liriggdíra óviðkvæmastir. Af því þeír
lifa ekki í loptinu, sem ollir því, að blióöin gjeta orðið
til, eru þeír h'ka raddlausir; og tilfinníngar þær, sem
röddin vekur eða viðheldur, eru þeím með öllu ókunnar.
Augun eru grafkir í höföinu, andlitið varla nema beín,
uggarnir liðalausir og bærast hvurgi nema upp við biík-
inn — so þeím er firirmunað, að breíta sínu iíirbragði og
láta í ljósi tilfinníngar sínar. Eírað liggur öldiíngis inn’í
hauskúpunni, og hefir hvurki hlust eða kufi'ingsgaung, enn
er að eíns búið til úr fáeínum belgjum og píputn, og
megnar því varla að gjörji mun á hæstu hljóðuin; enda
liafa þeír lítið með lieírnina að gjöra, first að þeím er
ætlað, að lifa í ríki þagnarinnar, og eíntóm kirð er um-
hveríis þá. Eíns er raeð sjónina, að hún kjæmi fiskunum