Fjölnir - 01.01.1836, Qupperneq 22

22
simiis, aft fiidir, sem voru nærri daufiir úr húngri, töld-
ust unöan aö I'iggja mat, sein Jieíin var boöitin, Jiegar
I>að var ekki víst, hvur með liaiin hafði fariö. Sarnt
varð þeírn á, aö vanrækja ]>essa reglu J>ar sem ástandið
var so liörmulegt, að ilrepsótt og hallæri felldu lieílar
ættir. I þessum vesælu hjeröðum var óteljaudi sægur
öhhingis að j>rotnin kominn; og þar leít so út, að allt
væri íirirlitiö, sem hafði nokkra líkinjr af löjruin oir
lanz-siðum, fornri lijátrú og háttalagi. Og so skjelfi-
legar vorn þessar kríngiimstæður, að lieilir llokkar, í
óttalegu liúngri og örvæntíiig, uröu til að drígja J>á viður-
stiggð, sem eíngini) þeírra liéfði feíugið af sjer í aiiiiami
tíma, I>ó haiiu ætti líf sitt að leísa.
Jeg man eptir eínni sögu, sein ölhnn faiiust mikið
um í Góðeí; og lísir hún jijóðiiini og kríngiimstæðiimim
betur enn so, aö jeg vilji' leíða hana fram lijá mjer.
Ellefu Inilir, ofan ur Ilöggormasveit, voru á ferð í “Gu-
zerate”, og ætiuöu til Góðeíar. Jeír höfðu farið að
heíman vegna húugurs, og ílúiö suður, ef [>eir kiiinu að
koinast í [>au hjeröð, sein enn va'ri matarvon i. J)eír
komu við í [>orpi eiiiu, sein lieítir í Bolaþorpi (“Bhow-
nagur”), og voru [>á fiestallir aöfrain komiiir, af húngri,
veikindum og [>reítu. Firir utan [lorpið mættu [>eir kú,
og gátu ekki staöist húngrið og kvölina, utan [>eir veíttu
henni bana, og átu síðan kjötið hrátt. jietta inun hvurki
[likja sjerlegt nje sindsamlegt í Norðurálfu; enn á [>aö
er að líta, að kír eru Iielgar á öllu Indlandi, og er [>á
auðsært, aö [>etta er liiö vesta verk. Indum [>ikir [>að
mesta audstiggð, að bragða á nokkru kjöttægis, livurnig
sem ástendur, so að glæpur [>essara húngiir-morða
aumíngja var álitinn þeíin inun viðbjóðslegri. Ekkjert
ueina dauðinn mundi gjeta bætt slíka ilirtroðslu. Heföu
[>eír drepið eínn eða tvo fjelaga sina, sjer til saöniugar,
liefðu meim valla gjert gángskör eptir [>ví. Enn að drepa
kú, [>að dír sem allir di'rka, er sú sind, sem ekki verður