Þjóðólfur - 05.11.1852, Blaðsíða 4

372
tölflum, nálægt 20 rbdd. fyrir hverja örk. Jeg
lýsti jþví þegar yfir á Jingvöllum í sumar, aft
jeg treystist ekki til aft hafa hinn næsta ár-
gang Jjóðólfs rninni en 18 arkir; ætlast jeg
til að ein örk konii út í hverjum mánufti, eft-
ur eptir þeirri tiltölu fram til aprils, en úr
því komi út 2 arkir livern mánuft, eður hálf
örk á viku, þegar þvi verður vift komift. því
verður verðið á hinum nœsta árr/an(/i þjóð-
ólfs einn ríkisdalnr, þ. e. þriftjúngi
meira enn' hingað til, af því arkatalan verður
þriftjungi meiri. jþegar svona er áskilinn
prentunar kostnaðurinn fyrir liverja örk jafn-
óttog hún skreppur undan pressunni, en kaup-'
endurnir mtinu fæstir greiða andvirði blaðsins
fyrri en árganginnm er að mestu lokið, þá
neyðist jeg til að taka peninga á leigu, ná-
lægt 400 rbd., til að geta staðizt þenna kostn-
að svona fyri fram; en þó að þet.ta sjeu nokk-
uð þungir kostir, horfi jeg samt ekki í það,
og treysti því, að góðvild og umburðarlyndi *
landa minna við blað þetta mtini ekki breyt-
ast, nje rjena þó jeg taki við ritstjórn þess, á
meðan jeg ekki hrýt það af mjerí neinu; svo
treysti jeg og því, að kaupendur jþjóðólfs
fækki ekki eða segi sig frá kaupum fyrir þá
32 skk., sem hann verður nú dýrari enn fyrri;
en einkanlega fulltreysti jeg því, að þeir sem
kaupa, standi í skilum um andvirðið, áður ár-
gangurinn sje kominn allur, því ekki mun jeg
ella treystast, til að halda honum áfram, eða á
ræða að taka leigufje að nýju til þess. 5ví
bið jeg alla hina heiðruðu útsölumenn blaðs-
ins, að þeir, sem ekki þegar segja sig brjef-
lega frá þeim starfa, — en ef þeir gjöra það
ekki sein fyrst, álít jeg þögn þeirra samþykki
um að halda áfram —, gjöri sjer far um að
hafa svo saman andvirði blaðsins hjá kaup-
endunum, að mjer verði sent það eður afhent
ekki seinna enn á áliðnu sumri 1853. Jeim
kaupendiim sem verið hafa, sendi jeg öllum
hið fyrsta blað 5. árgangsins; ef ntjer verður
ekki sent það aptur fyrir góu, óskemt að öllu,
álít jeg þá kaupendur samþykkjast að kaupa
allan árganginn og bundna við það.
Jeg tek í blaðið án undirgjafar allar lita-
laust skráðar ritgjörðir, ef þær eru ekki of
langar eða of einstaklegs eðlis; jeg skuldhind
mig til að breyta engri ritgjörð, sem mjer er
send, nema jeg ráðgist fyrst um það við höf-
undinn. Ef á annan er hallað með einhverri
grein, álít jeg bæði sjálfan mig og blaðið sið-
ferðislega sknldbundið til að taka við stuttri
og gagnoi ðri vörn þess hins sania, þó sú vörn
verði einstaklegs eðlis. Vel samdar ljósar
ritgjörðir, sem eru almerins tnálefnis, og sem
alla mega fræða, sömuleiðis stutt og lipur
skáldmæli, /Og fagra sögudikti (— þvi jeg
vildi að blaðið hefði optar því um likt með-
ferðis í neðanmálsgrein —) launa jeg böfund-
uiiupi með frá 1. til 2. rbdd. fyrir hverja hlað-
síðu prentaða. En engar einsfaklegar aug-
lýsingar, aðvaranir eða framboð, o. fl. jiess
konar, tek jeg í hlaðið, án þess greiddir séu
6 skildingar undir hverja dálklínu prentaða
með almennu letri.
íþantiig byrja jeg ritstjórn Jtjóðölfs, að
forfallalausu, í næsta mánuði, nieð einlægum
vilja ininum á því, að leysa hana svo vel af
hendi sam rnjer er framast unnt, með þeim
óbifanlega ásetningi að spara ekki til þess
mína litlu krapta nje minn mikla tíma, þann
er jeg liefi nú, og með fullu trausti til þess,
að þjer, mínir heiðruðu landar! munið enu
auðsýna bæði sjálfum mjer og svo jjjóðólíi,
á meðan liann ferðast meðal yðar og á striðið
að heyja undir mínum merkjum, alla þá vel-
vild umhurðarlyndi og nærgætni, sem jeg hefi
svo fyllilega að riotið og stuðzt við og upp-
örfazt af hingað til.
Ritað á vetrardaginn fyrsta 1852
með virðingu yðar
Jón Guðmundsson.
Eins og kunnugt er, var í 6. grein ávarps
þess, er fundarmenn á iþingvöllum í fyrra rit-
uðu Jíjóðfundarmönrium, og sem prentuð er í
Undirbúningssblaðinu bls. 42, beðið um, að
Jjóðfundarmenn kysu úr sínum flokki 3 — 5
menn, er á kostnað landsins skyldu fylgja
bænarskrá þjóðfundarins, um stjórnarbót vora
niður til Danmerkur, ef þeiin virtist nauðsyn
til. —
Nú endaði þjóðfundurinn á allt aðra leið
en ætlað var, og komst stjórnarskipunarmálið
ekki svo langt, að urn það yrði samin bænar-
skrá til konungs; en þegar búið var að slíta
þjóðfundinum, með þeim atburðum, sem kunn-
ugir eru, og sem lengi rnunu uppi verða í sögu