Lanztíðindi - 24.12.1850, Blaðsíða 3

143
ungur hefði ótakmarkað neitunarvald hjá Dön-
um einungis að nafninu til; og þó verður
honum svo bilt við þegar hann verður þess
var, að Höf. vill, að neitunarvaldið verði ekki
þýðingarmeira hjá oss en lijáDönum; já hon-
um verður meir en bilt við, hann verður bál-
reiður við Höf. og segir, að þetta sje bersýni-
legt óhreinlyndi við konungínn og Dani. En
Höf. hefur nú enga ástæðu til að hugsa , að
konungi þyki það óhreinlyndislegt eðaósann-
gjarnt, þegar Islendingar hafa ekkert á móti
því, að konungur hafi jafnmikið vald hjá sjer
eins og Dönum; þó þeir þá færi því fram að
vahl hans verði jafnþýðingarmikið en ekki
þýðingarmeira lijá sjer en í Danmörku; og
þó að 3>jóð. kynni nú að detta í hug. að hann
geti smjaðrað fyrir dönskum konungi og þjón-
um hans hjer með því að amast við þessari
sanngjörnu jafnaðarreglu Höf., þá mun hann
komast að raun um, að þeir greiða honum
mjög lítil málagjöld í staðinn og virða hann
miklum mun minna eptir en áður þegar þeir
taka eptir því, að hann ættjörðu sinni í óhag
amast við sanngjörnum jöfnuði. En aptur á
móti er Höf. enn sem fyrri á því með 3?jóð.,
að ekki einasta þeir hyggnustu heldur jafn-
vel hver meðal hygginn maður í Danmörku
muni sjá, að aðskilnaðar hugmyndHöf. miðar
beinlínis til þess, að danskt þing eda dönsk
þjóð hafi sem minnst vald yfir Islandi og
málefnum þess, enþó að hyggnir mennDana
sjái nú þetta, sem hver maður verður að sjá,
þá hefur Höf. enga ástæðu til að ætla það
nokkrum góðum manni í Danmörku og því
síður hinum beztu mönnum Dana, að þeim
þyki það ósanngjarnt eða óhreinlyndislegt,
þótt Islendingar kynoki sjer við því að gefa
sig á vald dönsku þjóðvaldi og þjóðstjórn,
og Höf. virðist það þurfi meir en litla ósvífni til
þess af Islenzkum manni að segja eins og
Jjóð., er hann kveður svo að orði um þetta
atriði: *Jeg fyrir mitt leyti skil ekki í Dön-
um, ef þeir ekki taka þannig í málið og álíta
oss minni menn eptiren áður“; ogsannarlega
er það ósvifin ósamkvæmni af þeim, sem
eins hefur hamast á ab skamma Dani fyrir
stjórn þeirra á Islandi og málefnum þess, og
hann 3?jóð.; en hann ætlar nú víst að sýna
Dönum fram á og sannfæra þá um, að hrak-
yrði sín um stjórn þeirra á málefnum íslands
hafi verið eiiitóm glettyrði, sem hann hafi
ekkert pieint með. En hvað vel sem Danir
kynni nú að taka 3>jóð. þetta, þá má hann
þó vita, að Islendingar muni sjá út úr honnm
hrekkina við sig og fara að gefa honumhorn-
auga.
jþjóð. segist nú hvergi í ritgjörð sinni
um neitunarvaldið hafa talað um hvernig sam-
bandi Islands og Danmerkur skyldi verða
háttað; en 3>jóð veit það þó sjálfur eða að
minnsta kosti allir lesendur hans, að sam-
eininy málefna Islands og Danmerkur voru
það einasta skylyrði Jjóð. fyrirnauðsyn þeirri,
er honum þótti vera á hinu frestandi neitunar-
valdi fyrir Island, og hvernig gat hann stung-
ið npp á þessu nema hann hefði ætlast til
sameiningarinnar; og að þetta hafi verið ann-
hvort hin sanna meining sjálfs hans, eða hann
liafi gjört hana að sinni eiginlegri eign, sjá
menn nú líka berlega á því, að hann ítrekar
það nú aptur í „Nú pá um tieituíiarvaldið
sjálft“ að hann aðhyllist þessa sameiningu
fremur en aðskilnað Höf.; svo það er auð-
sjeð, að hann hefur hreint verið búinn að
gleyma því, að hann áður í 29. blaði 5jóð.
hafði aðhyllst þá skoðan — sem þá eins og
nú var skoðan höf. og margra fleiri meðal
Islendinga — er svo hljóðar: MVjer viljum,
að Island verði þjóðfjelag út af fyrir sig á
þann hátt, að það sje laust undau öllum yfir-
ráðum hinnar dönsku pjóðar“ o. s. frv.; og
það var nú sök sjer þó Jjóð. hefði gleymt
þessu, en hitt er berari vottur heimsku en
hrekkvísi, að hann skuli nú ítreka það aptur,
að hann abhyllist pessa skoðun, einmitt í
þeirri ritgjörð hvar hann játar þó berlega, að
liann aðhyllist pá sameiningu, sem pessari
skoðun er öldúngis gagnstæð.
3>á vill nú 5jóð. telja mönnum trú um,
að Höf. meini ekkert með aðskilnaðinum, af
því hann sje að skipa 30 mönnuin í nefnd á
móti einni rólu og fari svo mörgum orðum
um samvinnu Islendinga og Dana; en Höf.
skilur nú ekkert í því, að lesendur Jjóð. sjálfs
og Lanzt. hafi á nokkurn veg unnið til svo
luralegrar ósvífni af 3>jóð., að hann skuli æ^a
þá alla svo vitlausa, að þeir sjái það ekki
glögglega, að Höf. er einrnitt að tala um
pá samvinnu, sem beinlínis leiðir af peirri
sameiningu, er liggur til grundvallar fyrir