Lanztíðindi - 10.01.1851, Blaðsíða 2

150
og uppástúngur frá |)íngmönnum, livar sem
umræðunni er koroið, en þá má hver annar
þíngmaður bera þetta upp aptur í sínu nafni
sje það gjört samstundis, eða strax á eptir.
18. gr. Bænarskrám frá utanþíngsmönnum
má þíngið ekki veita viðtökur nema af ein-
hverjum þíngmanna. Ávörpum til þíngsins
og öðrum þess háttar skjölum skal forseti
ljsa og síðan skal leggja þau á þíngstofu
borðið^ en ei upp lesa. Beiðist forseti, eða
sá þingmaður, sem ávarpið hefur sent verið,
að það sje lesið upp, skal greiða um þaö at-
kvæði á næsta fundi áu umræðu, og því að
eins upp lesa, að | viðstaddra þíngmanna
leyfi.
19. gr. jiegar einhver uppástúnga eða
breitingaratkvæði er borið upp og útlistað,
er sjerhverjum þingmanni heimilt að krefjast
þess, að þvi sje frá vísað. ^íngið úrskurðar
þá án umræðu, hvort kröfu þessari skuli full-
nægja, eða ekki. Kreijast má þess einnig,
og færa til ástæður, að tekið sje fyrir það
næsta málefni í röðinni, en slíka kröfu skal
áður tilkynna forseta skriflega.
20. gr. 5yhi forseta tölur þingmanna vera
orðnar óþarflega lángar, má hann kreflast
ræðuloka. Jjingið leggur á það úrskurð án
umræðu. Sömuleiðis mega lOþíngmennheimta,
að gengið sje til atkvæða um, hvort ræðu skuli
slíta eður ei. Nöfn þessara þíngmanna skal
rita í þíngbókina.
21. gr. Jjíngmenn skulu tala standandi,
hver þar sem hann á sæti og ætið snúa ræðu
sinni til fotseta. Ekki mega þíngmenn ávarpa
hver annan beinlínis eða nefna hver annan á
nafn.
22. gr. Enginn [má skrifa upp fyrirfram
ræðu sína nje lesa hana upp af blöðum.
23. gr. Jiegar íleiri beiðast í senn að mega
tala, ákveður forseti, í hvaða röð þeir skuli
tala. Jó skulu þeir gánga á undan öðrum,
er áður hafa beiðst þess brjeflega og í því
skyni ritað nöfn sín á lista hjá forseta. Stutt-
ar leiðrjettíngar eða spurningar mega og gánga
á undan leingri ræðum. Ræður með og mót
einhverri uppástúngu á að halda á víxl, að
svo miklu leyti því verður við komið.
( A ð s e n t.)
Fáein orð.
um sálmahókina islenzku.
Eins og það ber órækt vitni ummenntun
hverrar þjóðar, að hún í sögu sinni telji góð
skáld, svo er það einnig víst, að því lengra
sem þjóðunum þokar áfram, því fremur láta
þær sjer annt um skáldskap þann, sem öðr-
um skáldskap fremur er ætlaður til lofs og
dýrðar höfundi og föður þessarar ágætu mennt-
ar, en það er sáhnaskáldskapurinn. Jannig
er nú verið, t. d. í Danmörfcu, að safna til
nýrrar sálmabókar, ogvitum vjertil, aðsálm-
ar þeir, sem í hana verða teknir, eru áður
að efni og orðfæri gagnskoðaðir og leiðrjett-
ir af útvaldri nefnd manna. En þetta þykir
nú á dögum ekki nægja, og er einnig í sann-
leika ónóg; þvígjörum ráð fyrir, að nefndsú,
sem gagnskoða skal sálmana og leiðrjetta
það, er áfátt þykir að efni og orðfceri, skilji
svo við starfa sinn, að ekkert sje eptirskilið,
sem óskanda væri að leiðrjett hefði verið, þá
geta þó sálmarnir enn verið efekki öldúngis
Við 18. gr. j>es*' grein iniðar til að koina í v«g fyrir þá tíinatöf, er orsakaat af upplestri og umræðu um
þær bænarskrár, sem þínginu berast opt fjölda margar og sem lliitníngsinönnum opt bættir við að fylgja fast fram,
þó lítt merkar tjeu. jiykja slíkar varúðarrreglur á öllum þjóðþíngum nauðsynlegar bæði |til þess, að timi sá, sem
þarf til að ræða umvarðandi málefni, ekki skerðist of mjög, og til þess að þíngtiðindin fyllist ekki af ómerkileg-
um skjöluui, þareð það er almenn regla, að í þeim sje prentað það, sem upp er lesið á þínginu,
Vih 19. gr. j>að sem fyrirskipað er í niðurlagi þessarar greinar, er eginlega mildari aðferð til að bægja frá
umræðu þeim málefnum, sem ofliart þykir að frá vísa beinlínis og er slík aðferð tíðkuð á ölluin þjóðþíngum.
Við 20. gr. Já áðferð, sem hjer er stúngið nppá til að koma í veg fyrir óþarfl. láugar umræður, kalla Dan-
ir ,,Afslutning“, og hafa tekið hana upp eptir Frökkum, er nefna hana „clóture"; kemur hún opt í góðar þarfir,
en þarf ei að verða til baga, þareð þíngmönnum er innan handar að leyfa hana ekki meðan málefnin ei eru nægi-
lega rædd, eða þeir menn ei hafa tekið til máls, sem ætlanda er að bezt muni geta skýrt málin. j>að er merki-
iegt, að Englendingar, sem ekki hafa haft þessa aðferð, hafa nýlega skipað nefnd manna tii að íhuga, hvort ekki
skyldi innleiða hana þar, og liefur nefnd þessi auk annara yfirheirt hinn nafntogaða frakkneska sijórnarherra Gvizot
um, hvernig aðferð þessi bafi gefist á þjóðþíngum Frakka.