Lanztíðindi - 10.01.1851, Blaðsíða 6

154
nú einúngis að ráða af þessari Yiðkynníngu,
þá þættist jeg ekki liafa ástæðu að geta ann-
ars fremur til um hann en að hann mundi
annaðhvort mjög fátt eða ekkert mæla hvort
sem Íiehlur væri á þíngum eða í nefndum á
þjóðfundinum í sumar; en ætti jeg nú ein-
úngis að ;fara eptir ritgjörðum hans í jþjóð-
ólíi, þá mætti mjer koma til hugar, að hann
mundi á þjóðfundinuin ryðja upp úr sjer allra
mestu feikn af meiningarlausum upphrópsorð-
um og rugluðum hugsunum sem hver ræki
sig á aðra; en tæki jeg nú hvortveggjaþetta
saman í eitt, og hefði svo sjerilagi tillit til
þess, er hann hefur viljað láta oss sjá álengd-
ar um skoðun sína á þjóðfundar verkefni voru
sjerílagi í 47. og 53. blaði ^þjóð.^ þá yrði jeg
annaðhvortað ímynda mjer, að liann bæriþað
eitt fram á þjóðfundinum um þetta mál, sem
eptir minni skoðun mundi koma landi voru
að mesta ógagni ef þíngið og stjórnin fjellist
á það, ellegar þá að öðrum kosti að einhver
kunníngi hans þar kæmi honum í skilning um,
að skoðun lians rnundi verða of aukiö í þjóð-
fundartíðindunum; en færi jeg nú einúngis
eptir því hvað hann er ósamkvæmur sjálfum
sjer í Jjóðólfi, þá gætijeg líka ímyndað mjer,
að hann á þjóöfundinum tæki fyrir sig að
lialda kröptuglega fram einhvers mannsgóðri
og hagstæðri m'einíng, sem öhlúngis væri
gagnstæð hans fyrri skoðun, og þetta siðasta
eitt vildijeg óska að rættist; en þó hann tæki
nú þetta fyrir, þá er jeg því miður bræddur
um, að hann entist aldrei til þess heiit þíng
að vera sjálfum sjer samkvæinur í þessu.
Já það er nú fyrir þetta vantraust á sjálfum
lionum, sem liann vill láta mig biðja kjós-
endur mína í Reykjavík, en Ritst. Lanzt.
lesendur þeirra fvrirgefníngar. — Skyldi
hann hafa álitið yður, kjóseiulur minir! eins
mikið meidda með því, þó jeg hefði látið í
Ijósi vantraust mitt á sjálfum sannleikanum?
Annars sýnist mjer nú, að liefði jeg meitt
nokkurt eitt kjördæmi fremur en annað með
því að láta í ljósi þetta vantraust mitt
á Sveinbirni, þá hefðu það verið Borgfirðíng-
ar, og þó finnst mjer að ekki einusinni þeir
hefðu getað reiðst mjer rjettlátlega fyrir það
þó jeg hefði annað álitáhonumen þeirsjálfir.
Menn skyldu hugsa þegar þeir lesa ,skot-
heiuluna44 í 3>jóð., að Sveinhjörn liefði tekið
á móti kosníngu til þjóðfundarins í því trausti
að enginn skynsamur maður mundi verða til
að veita eptirtekt orðum hans og atvikum
þar; þegnr liann segir „að jeg með orðum
mínum hafi manað ekki einúngis kjósendur
mína, heldur alla skynsama menn til að gefa
auga liverju mínu orði og atviki á þjóðfund-
inum*; það er nú auðsjeð, að hann hefur áður
ekki gjört ráð fyrir, að þíngmenn ættu von á
þessari eptirtekt skynsamra manna; en jeg
get sagt það bæði honum, kjósendum mínum
og hverjum sem heyrt getur og lieyra vill,
að jeg tók á móti kosníngu með þeirri sann-
færíngu, að sjerhver þingmaður ætti þess
vissa von, að skynsamir menn veittu oröum
hans eptirtekt; og þó var það ekki þessi
sannfæríng liehlur æðri skylduhvöt í mínu
eigin lijarta, sem sagði mjer, að jeg ætti að
starfa að þessu verki svo vel, semmjerværi
framast unnt og það fyrir hans augsýn, sem
einkis verður dulinn, mjergat því aldrei kom-
ið til liugar einusinni að vilja dyljast þar
fyrir mönnum. Ef það skyldí því vera út-
vortis aðliald eitt, sem eflt gæti árvekni Svein-
bjarnar í starfa þessum, þá tel jeg mig þess
heppinn, að hafa vakið honum liuga um, að
þjóðfundarmennirnir eigi von á því, að skyn-
samir melin veiti orðum þeirra eptirtekt.
Að endíngu bið jeg yöur kjósendur mín-
ir, ef Sveinbjörn getur sannað fyrir yður, að
jeg hafi sagt um yður nokkuð ósatt, að bera
það upp fyrir mjer annaðhvort sjálfir munn-
lega eða þá á prenti sem nafngreindir menn,
og geti jeg sannfærst um, að svo liafi verið,
þá skal jeg verða þess fús að bæta þaðbæði
í oröi og verki, en á meöan jeg veit ekki
betur (en aö þetta sje ósannur áburður lians
á mig, þá get jeg ekki annað en álitið, að
bæði jijer og jeg eigum fullkomlega skilið af
honum fyrirgefníngarhón fyrir það að hann
liafi reynt að rægja oss saman að ósekju.
Jakob Guðmmulsson.
(A ð s e n t).
Hvað skyldi Emliættismaftininn , sem tekið hefur
málstað Jtjóðólfs, í 32. blaði Lanztíðindanna, ®tla sjer
að standa lengi svo þjett á baki hans, að tuenn fái ekki
að sjá hver hann er? Eða livað skyldi honum geta
gengið til þess að vilja skýla sjer þannig með J>jóð. ?