Lanztíðindi - 10.03.1851, Blaðsíða 4

176
í miðri sýslunni efta hvar hentugast þykir, og
mæti þar eirn mafiur úr hverri sveit er af
hreppsbúum sje þar til kjörinn og semji sýslu-
maður þar eitt höfuðskjal um meiníngar og
tillögur súina sýslubúa, sem vonandi er þá
miðli þannig málum, aðallir verði á eitt sáttir
og ættu þeir fyrirfrain bæði brjeflega og munn-
lega vera búnir að bera saman þánka sína,
eins og líka brjefaskifti innanlands væru ó-
missandi í þesskonar efnum. Sýsiumaðurinn
takí ekki eiginlega þátt í tillögunum, lieldur
skyldi hann leiðbeina mönnuin þar sem henta
þykir og upplýsa fyrir þeim þá hluti er þeir
miður þekkja, á þessum fundi kjósist alþíng-
ismaðurinn eirn fyrir sýsluna það árið eða
næsta sinn, hvarum sýslubúarnir hafi ráðfært
sig sín í millum fyrirfram, kjósist hann innan
sýslu annaðhvort sýslumaðurinn sjálfur eða
einhver annar eptir sem þeim gott þykir og
saman' kemur. Alþíngismenn úr svo mörgum
sýslum landsins sem því geta við komið haldi
fund á Jíngvelli við Öxará áður enn koma í
Reykjavík. er alþíngismaöurinn kemur
heim aptur af alþingi eða þjóðfundi, skrifi
liann strax sem áður er sagt, umburðarbrjef
hreppstjórum i sinu kjördæmi, um livað þá
hefur framgengt orðið og ágrip af þeim mál-
efnum, er þá skulu koma tii íhugunar.
5að get jeg ekki sjeð nje fundið að 2
alþíngismenn úr einu kjördæmi gjöri meira
gagn en 1, sje að öllu farið við hans útbún-
íng sem að framan er sagt, því dæmi veit
jeg til, að tveir sem valdir voru fyrir eitt kjör-
dæmi eru ekki sömu meiníngar, annars hef
jeg lieyrt greinda bændur helzt knurra um
alþing vor og þar af leiðandi útgiftir híngað
tii þess vegna, að þeim hefur þókt þar yfrið
litið verða ágengt, en ekki er víst þeir yrðu
svo mjög fjesínkir þá þeir framvegis sæu, að
slíkt gengi með skipulegri drift.
Jar eð vjer vitum, að það er margra við-
leitni ósk og von, að liið rjetta þjóðlif sem
nú tekur að lireifa sjer ineöal vor, gæti farið
vaxandi og sínt þroska sinn í mentun, atorku
og forsjálni, jafnframt bróðurlegum innbyrðis
kærleika, hölduin vjer framantjeð aðferð og
háttsemi með samkomur vorar stirki allmikið
hjer til. jþað blasir fyrir hugskotssjónum
inanna, hversu áriðandi er að fá eindreigin
vilja þjóðarinnar og að svo mætti að orði
kveða, að allir legðust á eitt, því ef að slíkt
þykir óinissandi í smámunum, hvað þá ei miklu
fremur þar sem um svo stórt er aö gjöra, en
hversu farsæit má virðast það land gæti orð-
ið, þá er þjóðin eins og eirn maður með
mörgum höridum vinnur að einu og sama
verki. Búandi.
Landsins gagn og nauösgnjar. .
(eplir sveitaprest).
(Framhald). Með skenrtunum má og telja
að hlaupa á skautum og eins að gánga á
skíðunr, sem á vetrardag er ómissandi íþrótt
í fannfergju sveitum. ^að er og gott ráð
við drykkjuskap að skipta regiulega niður
verkum sínum og hafa ætíð einhverja skemti-
iega vinnu fyrir stafni og tel jeg eiiikum til
þess allskonar veiðar; t. a. m. að veiða sil-
úng, skjóta fugla o. s. frv. Yðjuleysi er
móðir ofdrykkjunnar eins og hverrar annarar
óreglu, en að hinu leytinu getur ofmikil vinna
líka freistað til drykkjuskapar; þegar krapt-
arnir ofþreytast, hættir mörgum við að leita
þeim stælíngar og endurlífgunar í nautn á-
fengra drykkja og gæta þess ekki, að það
er ekki eðlileg lífgun, sem þannig fæst, held-
ur verður þreytan þeim mun nreiri eptir á,
þegar verkanir vínsins eru hjá liðnar, þess
vegna er bezt að skipta svo opt um vinnu
sem því veröur við komið, einkum þegar rnenn
þreytast eða ætla að verða Ieiðir á henni.
Af því að jeg heyri til ens stórgerðara
hluta þjóðlikainans, sem náttúran hefur synj-
að um þann eiginlegleika, að þenkja og á-
lykta, þá tekur enginn hart á mjer fyrirþaö,
þó jeg taki nú undir mig stökk og yfirgefi
drykkjuskapinn. Jess er áður getið, aöhvorki
lrefi jeg keypt áfenga drykki seinustu árin,
nje sóknarinenn mínir, og að við í þess stað
höfum varið nokkru fje til vegabóta og má
afþví ráða, að við mununi telja vegabætur
með, landsins gagni og nauðsyiijum, og svo
er því lika varið. 3>að getur enginn getið
því nærri, hve ómetanlegur hagnaður það væri
fyrir landið, ef vegirnir væru alstaðar svo
góðir, að það mætti skeiðríða þá; það mundi
ótrúlega mikið ljetta mönnum og skepnum
öll feröalög ogalla aðdrætti og við það mundi
sparast rneir en þriðjúngur þess tíma, sein